31-12-2010

twee duuzend en tien is veurbij

Ik denk dat het niet zo interessant is om hier de 5 beste platen van het jaar te zetten, dus ik zal proberen het wat interessanter te maken.

The Dopamines - Expect The Worst is de beste plaat van 2010. Geen twijfel.
Punk rock op zijn coolst: hard, snel, melodisch en gespeeld door dronken losers.

Alkaline Trio - This Addiction heeft me in 2010 nogal koud gelaten, hoewel Alk3 één van de beste bands ooit is.
Er staan wel een paar hitjes op, maar het heeft me (nog) niet overtuigd. Misschien in 2011 wel.

The Hextalls - Get Smashed is de grappigste plaat van 2010.
Die lyrics zijn goddelijk. Goeie muziek ook.

Mixtapes was de beste band van 2010.
Zowel Maps, als Thoughts About Growing Up, als hun split met Direct Hit!, als A Short Collection Of Short Songs zijn perfect en ik wil nooit meer iets anders luisteren.

Tigers Jaw was (naast Mixtapes) dé ontdekking van 2010.
Muziek zoals ge ze niet meer vaak hoort, niet genregericht en volledig oprecht.
Ook: Bowling For Soup, American Nightmare/Give Up The Ghost,

Dear Landlord bracht mij 2 van de meest memorabele shows in 2010.
Op een stille woensdagavond met 15 man in de Zool in Helchteren en op een rumoerige vrijdagavond met 50 man in de Kroenkel in Nijlen.

Hot Water Music gaf de coolste show die ik in 2010 gezien heb.
Top 3 favoriete bands, komen ne show spelen in Antwerpen, ik zit midden in de examens, maakt niet uit. Megacool.

Alkaline Trio is de band die ik echter wél gemist heb in 2010.
Top 5 favoriete bands, komen ne show spelen in Antwerpen, ik zit midden in de examens, maakte toen wel uit? Geen idee waarom ik niet gegaan ben. Toch spijt van.
Ook: The Manges

It's not about who you fuck, it's about who you love and I know this won't last forever. was de coolste zin die ik in 2010 heb meegezongen.
The Fake Boys speelden Active Reactive live op Summer In October, en omdat ikzelve dat aan de band gevraagd had de week ervoor, was dat wel een heel cool moment.

Fang Island - Fang Island is het coolste hipster rock album van 2010.
Heb ik net op de valreep (vandaag 30/12/2010) ontdekt, cool zeg! EVERYONE HIGH-FIVING EVERYONE

Dat Airplanes liedjes was de coolste hit in 2010.

Midnight Souls - Colder was de coolste Belgische release.
Die mannen zijn zo goed en zo goed bezig, supercool.

Summer In October was het coolste festivalleke in 2010.
Coole bands, coole sfeer, coole mensen, coole locatie. Muurke Klop BK.

De stomste break-up van 2010 van die van The Methadones.
Dat is zowat de enige die ik kan bedenken, maar dan nog, Methadones waren supercool, jammer dat zo'n band stopt.

Meest geanticipeerde release voor 2011 is dan natuurlijk wel Screeching Weasel - First World Manifesto.
Als Danny Vapid daarvoor the Methadones moet opgeven, so be it. Ik ben megasiked.

De beste last.fm van 2010 van die van mij.

20-12-2010

Mixtapes pt III & IV

De beste band van 2010 is ongetwijfeld Mixtapes. Ze hebben het roer van Dear Landlord in 2009 overgenomen. En hoe! Hun debuut Maps en hun EP Thoughts About Growing Up bekoren muziekliefhebbers aller landen en werden ook al besproken op This Ain't Noise. Moet wel goed zijn dan. Ondertussen hebben ze niet stilgezeten. Ze stonden op de affiche van The Fest in Gainesville en schaarden een tamelijk grote fanbase achter zich. Ze namen een videoclip op met Direct Hit! ten ere van hun split - Mixtapes' 3de release dit jaar en de 1ste materiële: een 7".

A1.Werewolf Shame
A2. I Was A Teenage Poltergeist
B1. I Was A Teenage Poltergeist
B2.Werewolf Shame

Kant 1 is Direct Hit!'s kant. Zij brengen u het Nummer van het Jaar: Werewolf Shame. Oorverdovende drums leiden het nummer in. Een opzwepende gitaarlijn volgt. 1-2-3-4 en we zijn vertrokken, 2de gitaar en bas zijn blij om het ensemble te vervolledigen en de wereld te laten weten van punkrock is. Het lied zit enorm cool in elkaar, melodisch heel sterk, ritmisch interessant, oog voor detail. Kant 2 is voor Mixtapes' I Was A Teenage Poltergeist. Zoals altijd word je er vrolijk van. Dit hoort in de categorie "snelle muziek" (Mixtapes heeft ook een categorie "minder snelle muziek"). Tweestemmigheid wordt prachtig uitgespeeld, meezingfactor ligt tamelijk hoog, de dansfactor op hetzelfde niveau. Een heel eerlijk nummer, zowel tekstueel als muzikaal. De instrumenten zijn heel harmonieus, zowel op zich als met de zang. And I probably will kan evengoed een pun zijn op The Ergs!/Short Attention/Dear Landlord als niet.
Aan de 2 kanten staat ook telkens het nummer van de ene band gecoverd door de andere band. Het interessante is dat de andere bands geen auditief referentieapparaat hebben gekregen. Hun versie is dus telkens een kwestie van interpretatie geweest en heeft ervoor gezorgd dat de band werkelijk een eigen versie opgenomen heeft. Op het eerste gehoor zoudt ge er niet kunnen uithalen wie welk nummer heeft geschreven. Heel cool om te horen dat bands zo creatief kunnen zijn met andermans werk.

A1. Birthday Party Summer Camp (Hellloo Meggann)
A2. The Real Hotel California
A3. Soups Whatever
B1. I'm Like
B2. Whit's End
B3. Anna Maria

A Short Collection Of Short Songs is ook als 7" uitgebracht en verschaft perfect wat het aanbiedt. 6 korte liedjes op 7 inches. Een uitgebalanceerde verzameling van "minder snelle muziek" en "snelle muziek". Ik ben vooral fan van hun "snelle muziek", maar hin "minder snelle muziek" is evenzeer genietbaar. Het plaatje begint met 32 basnoten alvorens de zang meegaat. Rustig, op 't gemakske in het Mixtapes universum terechtkomen. Tekstueel-thematisch doet het wel aan Thoughts About Growing Up denken. Ze zullen vast nog steeds aan het denken over opgroeien en volwassen worden. Ryan en Maura vormen nog steeds het perfecte duo en Kamal en Josh staan hen bij om hun boodschap kracht bij te zetten en de luisteraar van een 12-tal minuten originele en oprechte poppunk te laten genieten. The Real Hotel California en I'm Like komen als coolste nummers uit de bus waarop meezingen en meedansen niet minder dan onvermijdelijk is. Beide beginnen ze ook met een verhaal waarin Maura "wakker wordt". Da's waarschijnlijk een heel willekeurig feit.
Deze korte liedjes duren trouwens ook meestal om en bij de 2 minuten, wat niet danig kort is dan hun vorig werk. Qua algemene sound ligt het zelfs in het directe verlengde van Maps en Thoughts…, maar ik zal altijd blij zijn met nieuw materiaal van de Beste Band van 2010.

Ik ben benieuwd naar 2011.

14-12-2010

First award! + Covershow!

Tweeduust en tien
by Bram Van Ryckeghem on Sunday, 12 December 2010 at 21:54

Het 2010 jaarlijstje!

(…)
Website/Blog: This ain't Noise.
(…)
Als This Ain't Noise al voor 1 persoon de blog van het jaar 2010 is geweest, dan ben ik tevreden. Meer nog, ik vind dit megacool. Dankjewel, Bram "Van Ryckeghem"! Als ik er ooit in slaag om een zine te maken (staat al zo'n 6 maanden in mijn 'Plaknotities'), komt gij bij de thank you-list te staan!

Bij deze neem ik me voor om na de exmanesn/examens te bgeinnen met zoiets ineen te steken. Ik hoop dat ik eraan denk. Als iemand geïnteresseerd is om wat mee te helpen (tegen dan hè), laat iets weten! Recensies, voorbeschouwingen, hypes, interviews misschien, layout, etc. Zal waarschijnlijk op heel onregelmatige basis verschijnen en slechts 10 percent actueel zijn. Get siked!

-----------------------------------------------------

Verder wil ik dit bericht wijden aan een optreden van afgelopen zaterdag. De Revolvers speelden oude rockmuziek, heel goed, heel leuk. Ace Of Spades als beste nummer.
2de band was Bella en de Beestjes en die speelden ook liedjes. Goeie muzikanten. Hoge verwachtingen, maar precies niet zo goed als verwacht. Lag ook wel aan het geluid. Te zacht, niet zoveel sfeer, maar tegen het einde toch nog goed staan dansen.
Een avond niet gedanst is een verloren avond.

01-12-2010

Kristallen Kastelen

Imagínate:
Gij zijt Mario aan 't spelen. Naast u is uw broer Zelda aan 't spelen. Op de achtergrond speelt een oude techno-compilatie-cd uit de jaren 90. Uw moeder roept vanalles naar u.
Dat is Crystal Castles.

Ik had het genoegen om donderdag 25/11 aan te duiden als National Crystal Castles Celebration Day. Ethan en Alice kwamen, vergezeld van een drummer, hun artistieke uitingen ten toon stellen in muziekcentrum Trix.
Officieel beginuur: 21u15
Effectief beginuur: 21u50
Reden: De zangeres had haar enkel verstuikt. Ze zou zogezegd niet mogen optreden, maar ze ging het toch doen. Rebels als ze is.
Eerste nummer: Fainting Spells.
Eerste reactie: Los gehen. Heel hard dansen. Hard. Dansen.
Eerste indruk: "Dat kan niet dat die haren enkel heeft zeer gedaan."

Crystal Castles zwom door hun arsenaal aan noise-pop-happy hardcore-nintendo-electro muziekskes. Ze zwommen op hun eigen manier. Zoals een zalm zwemt: tegen de stroming. Crystal Castles doet volledig hun eigen ding en zijn er verdikke goed in. Catchy as fuck. Hun set betekende een dansfeestje voor zeker 80% van het publiek. Heel leuk. Alice is een, eh, charismatische zangeres, wederom op haar eigen manier. Het ensemble slaagde er vanaf de eerste tot de laatste noten in om het publiek te laten dansen. Het was alleen wat jammer dat er vaak een pauze viel tussen de nummers. Ruimte voor applaus, allemaal goed en wel, maar het bracht de ambiëntie telkens weer naar een neutraal punt.
De show was beladen met coole deuntjes, enkele verrassende adaptaties en herkenbare vocale effecten. Plus, ik vind dat persoonlijk gewoon heel goeie muziek. Het feit dat Alice graag aan het plafond hangt maakt de show er alleen maar beter op.
Party.
Hardy.



Gene punk, zeg, wie had dat gedacht?

23-11-2010

Contact Liefde

I CAN'T GET TO SLEEP, I'M ON THE TRAIN
I GOT A LOVE/HATE LOVE WITH MECHELAIN
I'LL COUNT THE MINUTES, HAVING JUST ONE WISH
TO SEE TOUCHÉ AMORÉ, THERE'S A POINT TO THIS.

Voila. Ik ben naar een hardcoreshow gaan zien in Mechelen. JH Metteko. Cool.
Eerste 2 bands gemist. Jammer.

Lighthouse speelde. Ze speelden hardcore. Hun merch deed aan een black metal band denken. Se speelden geen black metal. Ze speelden goed. Enkelingen kenden de band. Velen niet. Ik werd aangenaam verrast, het klonk vet. Veel passie, vette riffs en goei nummers. Coolio.

Touché Amoré is een zotte band. Ze komen uit Los Angeles. Hun hart ligt daar. Hun hart ligt op de juiste plaats. Touché Amoré was de reden dat ik naar Mechelen kwam. Voor Touché Amoré zou ik ver zijn gereisd. Ik weet niet hoe ver, maar misschien zelfs wat verder dan Mechelen.
Ze stonden op het podium. Ze begonnen een liedje te spelen, 'And Now It's Happening In Mine'. De halve zaal stond binnen 2,71 seconden op zijn kop. Singalong, stagedives, high fives, pile ons. Heel cool. Heel emotioneel. Heel sterk. And I am spent.
Vervolgens moest zowat heel hun debuutalbum eraan geloven, tesamen met enkel nieuwere nummers van EP's. Iedereen was constant aan het stappen op de maat van een dood peird. En da's leuk om te zien. De melodische, aan emo/posthardcore leunende riffs en de rustige, vervreemdende intermezzo's zijn ze adequaat als spek bij eender welk voedsel. Enorm veel mensen die meekweelden, en ook de band verschoot daarvan. Zij vonden het leuk, wij vonden het leuk, daar gaat het allemaal om. Slotnummer en grootste hit, Honest Sleep, deed potten breken. Stagedive overload, singalong overload. Eén van de coolste nummers van de laatste paar jaar. Fucking hell. Fuck de micro.
Hardcore leeft motherfuckers. If you never had the chance: sing Hallelujah.
Ik heb gezongen.

16-11-2010

Wait, what, whoaaaa…

Post-rock. Ik zal het amper opzetten als ik muziek wil luisteren op mijn kamer of op een feestje, maar ik kom er graag mijn kot voor uit.

Deze keer zo'n 50 kilometer uit mijn kot. JH Kavka. Antwerpen.

True Champions Ride On Speed. Met zo'n naam kun je niets anders verwachten dan chaotisch-gestructureerde sferische muziek. Met allerlei techniek maar vooral dankzij talent en oor voor intensiteit zette TCROS een coole set neer. Nieuwe CD, 3 december!

Versa bereidde het pad verder voor. Coole, coole band. Een xylofoon en een grote trommel maken het allemaal nog eens veel cooler. De band vertrouwt nogal veel op hun pedaaltjes en knopjes, maar ze klinken strak, intens en komen al eens graag hard uit de hoek. Heel enthousiast, gaan op in hun muziek, heel cool om te zien. Prachtige composities met een oog voor detail, contrastdynamiek, crescendo's, drumfills en een hoop creativiteit. Nieuwe CD, binnenkort!

MaybeSheWill. Wel ja, misschien. Mijn verwachtingen lagen hoger dan de resultaten, maar ik heb er wel van genoten. Niet alles kunnen zien omwille van treinen etc.
Respect voor de gitarist om met een verwond been nog te spelen.

Live komt dat allemaal veel beter uit dan op CD. Op CD is dat saai, live zit er zoveel meer in. My two cents.

I'm in the phonebooth…

De Rots stond in vuur en vlam. Trammen reden in op auto's, er waren meer punkers dan metalheads en power pop moet zowat het beste ooit zijn.

Omdat the Dutch Rudders hadden afgezegd, speelden als eerste de Radio Days. Italianen die weten van leuke muziek is. Catchy riffs, coole solo's en zanglijnen om gelijk mee te zingen. Geen volwaardige danspasjes maar wel een ritmisch mee bewegen van hoofd, schouders en af en toe armen. Cover van The Beat's Rock 'N' Roll Girl, vet!
Ik werd gewoon spontaan heel blij van deze band. Hun muziek, hun manier van doen, zelfs de manier waarop ze praten. Heel blij.

Na hun eigen set kwam motherfucking Kurt Baker mee doen. Ik heb The Leftovers al op 2 Belgische shows gemist (van de 2), dus mijn enthousiasme om ten minste de zanger/bassist te zien en enkele van hun nummers te horen was groot. Erg groot.
Kurt begon de set met enkele covers, al dan niet van zijn EP Got It Covered. Direct een feest. Kurt Baker is de grootste feester van de wereld. Enkel danskes met zijn covers, meer gedans tijdens de Leftovers nummers. Dance With Me was absoluut het hoogtepunt. Dat moet dan ook zowat het beste nummer van de afgelopen 10 jaar zijn. Fucking hell. I'm gay for Kurt Baker.
Hij vult zijn rol als frontman perfect in. Sympathieke, charismatische feester die zijn publiek (15 man of zo?) weet mee te krijgen (4 man of zo?).

De avond werd afgesloten met our favourite Hollanders: The Apers. Deze keer met Merel van The Bat Bites op 2de gitaar. Dus eigenlijk 1/2 Apers, 1/2 Bat Bites. Coole setlist. U2 Video gespeeld dankzij de Nick. Wait A Little Longer, Whatever It Takes, schijven waarop iedereen altijd zot gaat. The Night Feels Better Than The Day met gastoptreden van Ox Accelerator. Micro kapot. Om 10 uur was 't feestje gedaan.

Goei feestje.

Plug it in

Het 4de evenement van de groep Optredens "Plug In" stond 5 november klaar om los te barsten. Wat er zoals gebeurde kan u op mijn stomme blog lezen. Hoe dat allemaal klonk kan u hier lezen. Niet bepaald een leuke blog, maar what gives?

De 1ste band die avond was het Kalmthoutse Elders. Direct patat erop! Dit was hun 1ste show, hun try-out, hun ontmaagding. Niet altijd even strak en overtuigd dus, maar ik ben siked om deze band. Ze maken post-rock, wat ik op zich al heel bewonderenswaardig vind omdat me dat heel moeilijk lijkt. Ze zijn met 3, het zijn jonge gasten en ze gebruiken de middelen die ze hebben om hun 'soundscapes' te creëren. Ik was echt onder de indruk en ben redelijk enthousiast over wat deze jongens nog gaan presteren.

Next up: Scarlett. Deze Essense band is wat meer straight-forward pop-rock. Innovatief en een fris geluid. Verdomd goeie muzikanten. Maar het bleef voor mij niet interessant. Afin, deze dudes maken heel coole deuntjes en zouden niet misstaan in een of andere befaamde rockrally.

Sub-headliner was het Limburgse (!) Mother Of Noise. Gene noise, wel aanstekelijke rock'n'roll. Quite the show, dat ook. De frontman heeft het beste van zich laten zien -allez, hij heeft iets laten zien, of dat nu het beste was weet ik niet.
Minder mijn ding muzikaal, maar goeie gasten en geen slechte band of zo.

Bovenaan de affiche: TMGS, formerly known as The Moe Green Specials. Van spaghetti western tsjangelang naar indie rock madness. Met hun nieuw albums blazen ze een nieuwe wind door de lokale rock-scene. Met naast een standaard rock'n'roll bezetting ook een keyboard en 2 trompettisten blijkt TMGS een grote kast te hebben om dingen uit te halen. Wat ze uit die kast haalden waren vooral leuke melodieën, groovy ritmes en zangerige harmonieën. Goei liedjes, dus.

Op naar de volgende editie! Motherfuckers.

12-11-2010

Generación ochenta y cuatro

Halloween. Zondag. Verlengd weekend. Let's go to the show.

In Aarschot stond de Klinker weer helemaal op zijn kop. Allez, niet echt, maar er waren festiviteiten en die wilden we niet missen. Er was een affiche gemaakt, en ander promomateriaal, om maar aan te duiden dat er een nieuwe band paraat stond om de Belgische punkscene op zijn kop te zetten. Allez, niet echt, maar Generation 84 zou wel een nieuwe muzikale wind laten waaien.
Vemos.

De openende band, Fundamental, was blijkbaar wat later dan verwacht, dus heeft de organisatie besloten om Give Us Your Money te laten beginnen. In plaats van Fundamental te missen heb ik dus Give Us Your Money gemist. Ach en wee.
Maar ik was blij dat ik Fundamental nog eens kon zien. Strakke band, ruige sound, veel passie (of hoe noem je dat.).
De Klinker is een te grote zaal.

Vervolgens betraden de mannen van the Priceduifkes het podium. Niks dat ik nog geen honderd keer gehoord heb, maar toch wééral kei cool.
De Klinker is een te grote zaal.

Generation 84 hield hun EP-release in de Klinker. Ik, en velen anderen, waren heel benieuwd naar wat deze jongens uit hun mouw zouden schudden. Ex-Victims of Society en Break Of Day, coole referenties om mee te beginnen.
Na één of ander obscuur melodietje -zoals het elke grote band betaamt- kwamen de 26-jarigen (hoewel ik daar toch over twijfel) in het donker het podium op en starten een muzikale Blitzkrieg. Snelle liedjes en melodieuze liedjes. Tegelijk. Het deed denken aan Rise Against, This Is A Standoff en pakweg The Movielife. Gewoon rappe, leuke punkrock met een krachtige zang. Heel energieke show, veel plezier op en voor het podium. Niet 100% mijn ding. Pakweg 65% mijn ding. In ieder geval wel de moeite om te zien, gewoon een heel coole live-show.
De Klinker is een klein beetje een te grote zaal.

Midnight Souls mocht deze zondagavond afsluiten. Veel mensen zijn graag vroeg thuis op zondagavond. In combinatie met de technische problematiek die de band ondervond, bleek weinig volk nog zin hebben om te blijven. Afin, wanneer ze speelden was het natuurlijk kei cool. Deze jongens zijn kwaad. Ze zijn kwaad op de wereld, op alle mensen en ze zijn kwaad om mij. En op jou. That is, wanneer ze op een podium staan. Ik denk dat deze jongens eigenlijk heel leuke mensen zijn die graag plezier maken en door bloemenvelden struinen. Maar ik heb nog nooit een bloemenveld gezien op een podium. Ach. Coole show, ik hou van die band, ik vind het alleen ne tamelijk grote anticlimax dat ze Skycrashers niet meer spelen. Maar dat moeten zij dan weer weten. Het idee om ne wall of death te doen met 6 man was ook een heel goeie idee.
De Klinker is een te grote zaal.

Goodbye 'cause I'm never coming back.

28-10-2010

It felt more like Winter in October…

Maar het was wel degelijk Summer in October!
Kei veel pop punk, feest en plezier!
Bier, hardcore en danspasjes!
Stagedives, highfives, lowlifes!

Er speelden een hoop bands. Deze bands brachten ons muziek. Wat volgt is een korte evaluatie van indrukken.

VRIJDAG:
The Unreleasables: Hard en snel, coole Queers cover, boeide niet zo voor de rest.
The Crackups: Zij mogen echt niet stoppen met A Girl Is Only Good To Fuck te spelen. Kei goeie nummers, zowel de oude als de nieuwe. Instrumentaal een enorm sterke band, den drummer is gestoord.
The Headshots: Die zijn kei cool. Kan ik niet echt meer over zeggen. Punk Rock 77.
The Priceduifkes: Dat zal ook wel cool zijn geweest. Iedereen is hard gaan. Ik weet niet meer goed wat ze allemaal gespeeld hebben. Dat boeit ook niet zo veel, 't is allemaal goed en sfeer is er sowieso, zeker in Nijlen Punk Rock City.
The Hotlines: Zij sloten het podium-gedeelte af. Megacool. Beach Boys meets Ramones. Het meest zomer dat het heel het weekend is geweest. Jammer genoeg geen Take The Wheel. Supervriendelijke en coole dudes ook.

ZATERDAG:
Killtime: Dat klonk megacool, ik had iets anders verwacht (waarschijnlijk omdat hun naam niet met 'the' begint). Zeker de moeite om te zien, catchy tunes!
The Murderburgers AKA the Moidaboigas waren kei vet want die zijn altijd kei vet. Heel rap, goeie liekes, megacoole Dopamines cover. Enige jammere was dat the Dopamines niet speelden.
Daarop volgde de surprise act en ik weet niet eens wát die surprise act juist was maar het zei me niets. Iets rap, rommelig en atonisch.
The Fake Boys: Dat was dan weer het beste ooit. Ze hebben Active Reactive gespeeld, ik denk stiekem een beetje voor mij, megacool. It's not about who you fuck, it's about who you love. The Fake Boys hebben zo'n coole muziek en zo'n fucking coole teksten. En ze speelden daarbovenop nog eens Boxcar, nu met deftige zang! Voor mij waarschijnlijk de coolste band op heel de affiche.
The High Hats: Wat een fjiesjejie! Publiek ging wild, band ging wild, band ging in 't publiek, beide partijen nog wilder, feest. Toeme toch, coole band! Veel hits!
The Apers: Die zijn zo fucking awesome. Hard gegaan, wat ne feestband. Kevin moet zowat de beste/grappigste frontman ooit zijn. De nieuwe gitarist (kerel van the Ratcliffs) was cool maar wel honderd keer minder charismatisch dan de Kelvin. Zotte setlist, al had ik iets meer verwacht. Heel blij met Wait A Little Longer en -uiteraard- Whatever It Takes. Wao is da fiesje hie?
Brutal Knights: De afsluiter, hardcore-punk zoals het hoort. Coole band, maar ik heb ze vanaf de zijlijn gezien, want ik was tamelijk kapot. Coole nummers, ik heb veel mensen zien losgehen en crowdsurfen. Party Hardy. No nonsense.

IIIIIIIIIIIIIIIIIII wake up in the morning…

25-10-2010

Over aarsen, drummers en dansers.

Ik ben afgelopen dinsdag naar Kiss the Anus of a Black Cat en Drums Are For Parades geen zien in het STUK. Dat was best wel cool.

Om te weten hoe ik de frase "best wel cool" verwoordt in ongeveer 3000 tekens: mijn recensie voor Veto over Kiss the Anus of a Black Cat en Drums Are For Parades in STUK.

Voila. Best wel leuk.

18-10-2010

Hardcore punk kicks ass.

Friday night, we're doing all right. Going to the show, not going slow.

Kick Ass Pre Fest Trash.
Iedereen was te laat door de files maar dat maakt allemaal niet veel uit.

Accept The Change luidde de avond in. Precies cooler dan de vorige keer. Misschien omdat het kot (het Rockcafé) wat kleiner was. Heel energieke band, gaan enorm op in hun muziek. Melodische hardcore denk ik dat een gepaste beschrijving was. De energie vloeide zichtbaar uit hun voorstelling. Zelfs zonder bass (want die was kapot gegaan tijdens de show) klonk dat nog steeds ruig. Wel heel jammer want ik zag de bassist graag bezig. Coole dudes! Demo is hier gratis te downloaden trouwens.

De volgende band was Old Wounds. Ze hebben me verrast. Ik wist natuurlijk ook helemaal niet wat ik moest verwachten, maar 't was cool. Een frisse wind door muziekland. Iets dat niet veel bands meer doen. Geen idee hoe het te omschrijven. Harde muziek. Geen geschreeuw. Goed opgebouwd. Stevig. Een zeer genietbare show, ik werd het zeker niet beu. Interessante band, zijn nog maar pas bezig (hoewel ze al ervaren rotten zijn (met name leden van Loathus en Autumn Delay)) en zijn al heel goed bezig. EP is hier gratis te downloaden trouwens.

This Routine Is Hell. Coole naam. Coole dudes. Coole band. Hard en snel, perfect in het thema van de avond natuurlijk. Pissed off. Deed wel wat aan Trash Talk en consoorten denken. Grave band, entertainend, gestoord, coole muziek, trukskes met de micro en een beetje mosh. Aight!?

Almighty Sunpower sloot de avond en sloop(te) het kot. Een beetje. Kei veel nummers in evenveel minuten, no nonsense, punkdansen, kei cool, weinig plaats, veel beweging, goeie nummers, veel sfeer. Allez, dat was dus kei plezant eigenlijk. Punkrock is kei plezant eigenlijk.

17-10-2010

Phony Guys

The Fake Boys waren woensdag in Helchteren. U kent Helchteren van Houthalen-Helchteren en van shows als die van Dear Landlord in het voorjaar.

Ze werden vooraf gegaan door Dear Hearts, een band uit de Weba - ik bedoel uit Deinze. Yeah, I totally just did that.
Alle onzin terzijde, ik genoot best wel van hun show. Coole nummers, energieke set, ne cover die ik kende maar niet kon plaatsen en ne cover van Fix Me (Black Flag). Coole band, wil ik zeker nog wel eens zien. Hun eerste nummer was mijne favoriet.

Fake Boys kwamen dan on stage, begonne met liekes spelen en deden dat kei goed. Ook al waren ze zat. Ze waren met 1 gitarist minder dan de vorige keer, maar speelden even goeie liedjes. Een combinatie van punkrock muziek met een emo lyriek en een positive hardcore attitude. Na hun set hebben we ze overtuigd tot een Jawbreaker cover, en den Elias heeft Boxcar meegezongen. Hoogtepunt van de show, megacool. Fake Boys are party boys. Weinig reactie op zo'n coole band maar hey, that's what you get in fucking Helchteren, het absolute middelpunt van nergens. No offense.

Coole show, thx Lost Youth!

06-10-2010

#2

Ik heb nog ne mixtape gemaakt.
Ge kunt hem hier afhalen van het internet. Alle instructies en cover art zijn inbegrepen.

De vorige was blijkbaar zelfs redelijk succesvol. 25 downloads! Tamelijk immens, als je het mij vraagt.

Deze is getiteld "Girls are like guitar picks", want ik had mijn plectrum gebroken en daar een hart van gemaakt en daar ne foto van genomen, en dat paste in het thema van de vorige mixtape.

Tracklist:
01. Allister - The One That Got Away
02. The Steinways - Dear Girl
03. The Leftovers - I Want You Back
04. Chixdiggit! - C.G.I.T.
05. Bowling For Soup - Luckiest Loser
06. The Ataris - Your Boyfriend Sucks
07. The Get Up Kids - The One You Want
08. The Yum Yums - Baby I'm So Lonely
09. The Matt Kurz One - Epiphany!
10. Varsity Weirdos - You Bother Me
11. Taking Back Sunday - You're So Last Summer
12. Brand New - Seventy Times 7
13. Together - Lover, Sinner, Thief
14. The Carrier - Memoirs
15. American Nightmare - AM/PM

Hij is iets anders dan de vorige, met het grootste verschil in de semantiek. Dit gaat over de eenzame kant van het leven en het verdriet van een heteroseksuele jongen. (De vorige ging over samen zijn en hoop en blijdschap.)
Muzikaal gezien eindigt deze met enkele hardere nummers, maar ik heb getracht de opbouw zo vloeiend mogelijk te houden. Laat u niet afschrikken als dat uw ding niet is, het merendeel is upbeat pop- en punk-muziek.

05-10-2010

Late-night shows with Mid-night souls.

Vrijdag 01/10/2010. Naar Herenthout. Met de trein. Met de bus. Te voet. Siked. Als ne gieter.

Opener van dienst was de West-Vlaamse band Fundamental. Harde sound, goeie energie, coole show. Achteraf bleek dat de tweelingbroer van de gewoonlijke zanger de zang heeft verzorgd. Lachen. Coole band, ik verwacht daar nog wel 't een en 't ander van.

2de band: Accept The Change. Coole band, maar het deed me muzikaal niet zoveel. Iets slecht kan ik er zeker niet over zeggen. Dudes die met overtuiging hun ding doen, niks dan respect daarvoor!

Volgende band die avond was Together. Motherfucking Together. Hun nieuwe plaat is bijna uit dus ik was siked om de nieuwe nummers te horen. Zotte nummers, zotte band. Deze kerels doen iets redelijk uniek. Niet echt 'uniek', maar ze klinken niet zoals een standaard hardcoreband. Er zit een 'scherp' kantje aan hun nummers. Nijdig. Overwelmend. Aanstekelijk tegelijk. Coole teksten.
Coolere show dan de vorige keer. Strakker en ze spelen veel 'gewenniger'. De zanger heeft ook zijn eigen stijl en houding, en ik vind dat allemaal wel cool. Emoties. Modern Life Is War cover (deze keer ben ik wel zeker) was weer heel cool, kids going wild. En de nieuwe nummers kwamen ook goed over. Deze band verdient gerust wat meer expositie. No lights, no past, no love, no you.

Dan kwam de band waar het zowat om ging. Midnight Souls. Die slapen nooit.
Na een of andere professionele intro kwamen zij het podium op en begonnen hun set. Intro, en zonder het te merken spelen ze Black Days. Zeker 15 man dat zot kwam, terwijl dat op vorige shows die ik gezien heb meestal 3 of 4 man was. Niet dat ik al zoveel shows van die mannen gezien heb, maar allez. Punt is: de Midnight Souls zijn ergens geraakt. Na veel moeite en werk hebben ze een 7" uit die dan nog eens kei goed is. En een tamelijk grote en toegewijde fanbase. Ook hun lokale fans (vrienden) waren aanwezig, in Midnight Souls pentagram t-shirts en zo, megacool. Om te dansen.
Ze hebben volgens alles gespeeld wat ze konden, behalve January 1st 1998, tenzij ge de soundcheck meetelt. Megacool om 1) die mannen te zien opgaan in hun muziek en 2) het publiek er in te zien opgaan. Emoties. Singalongs, mosh, pile-ons, high fives, megacool. Ze coverden AM/PM van American Nightmare, ook supercool.
Ik ben hard gegaan en ik was niet den enige. Foto's spreken boekdelen. Zo ne coolen band.
Black days have ruined me.

Laatste band: Ritual. Een van de 1ste hardcore bands die ik ooit gezien heb, een paar jaar geleden. Ik ben er gene zotte fan van, maar toeme, die hun live shows zijn strak. Hun nummers ook wel. Veel energie en veel laweit voor ene gitarist. Coole show, hard van genoten.

Hardcore leeft en is absoluut één van de coolste muziekgenres ter wereld.
Der zit gewoon heel veel gevoel in en ik dig dat wel.

28-09-2010

Blowjob For Soup

Dus, ik heb de laatste 2 dagen naar Bowling For Soup geluisterd. Als in, (bijna) letterlijk de laatste 2 dagen. Zelfs op de trein. Niet in de les.

1. Bowling For Soup is een band die ik ken sinds mijn 14de. Ze hadden toen net hun 'A Hangover You Don't Deserve' uit, met de hitsingle '1985'. Mijn broer was de persoon die mij toen zei dat ik eens moest luisteren. 1985 is pop en punk rock met een heavy metal attitude. Ik luisterde toendertijd naar Sum 41 (welke toen met dezelfde woorden konden omschreven worden), The Offspring en Blink 182. Bowling For Soup paste daar mooi in het rijtje. En toch heb ik nooit meer gecheckt dan hun singles.

2. Maar hun singles waren wel altijd megacool. Ze hebben veel repeats gekregen doorheen de jaren. Almost is het perfecte pop/emo-nummer. High School Never Ends is humoristisch en damn catchy. Emily heeft coole hooks en de manier waarop Jaret de lyric "So I got drunk, had sex with all your friends. You told me to never call your house again." zingt, doet mij toch iets. Girl All The Bad Guys Want is ook gewoon een enorm goed nummer. Bowling For Soup staat voor humor, catchy riffs, en liefdesverdriet en vindt daar een mooie balans tussen.

3. Parry Gripp maakt "Here Comes Bowling For Soup", The Leftovers tekenen bij Crappy Records en gaan op tour met Bowling For Soup. Ik heb zelfs een droom gehad: ik ging naar een show met (onder meer) Parry Gripp en de headliner was Bowling For Soup. Ik heb ze niet te zien gekregen in mijn droom. Ik denk dat het moeilijk is om dat te dromen.

4. Zondag ben ik een coverband aan het checken op een rommelmarkt (The Frontbrakes) en ze spelen The Bitch Song. Ze spelen ook Belgium, wat ik nog niet kende. En ook nog eens Hang On, dat was ook nog een onbekend nummer voor mij. Ze komenb alledrie van het album 'Let's Do It For Johnny!'. Wat heb ik dus gedaan?
Ik ben zondagavond thuisgekomen en ben begonnen hun albums te checken. Volledige albums, niet enkele de hits. Wat blijkt? Bowling For Soup heeft de afgelopen 48 uur mijn leven veranderd. Allez, da's niet waar, maar ik ben er enorm veel naar aan het luisteren en ik ben zeker in de ban van de band. Hun laatste album "Sorry For Partyin'" bevestigt dat dit een ultieme feestband is, hetgeen Parry Gripp mij al even duidelijk wilde maken. "A Hangover…" staat blijklbaar vól hits. "The Great Burrito Extortion Case" heeft de lat voor poppy punk rock bands tamelijk hoog gelegd. Ze klinken als de pop punk bands die in 1994 populair werden maar ze klinken veel moderner en hebben zeker iets unieks aan hun sound -of liever, ze hebben iets unieks als band, iets speciaal welk ik niet kan definiëren.

And did I mention that youbothsuck.com?

21-09-2010

Dead to their heads!

1 week geleden passeerden punk rock heroes van Off With Their Heads en Dead To Me ons land.

Off With Their Heads ofte OWTH speelde 1 of 2 jaar terug nog in een vaag café en Herenthout, nu echter in Muziekcentrum Trix, Antwerpen. Na een heuse trip daarheenwaarts begonnen ze hun set. Ik heb zowat alles gehoord wat ik wilde. Hard To Admit, motherfucking Clear The Air, Until The Day, I Am You, … Fuck fuck fuck. Keihard meegezongen, gedanst en gevallen wat ik was wasted as fuck, de Ryan zenne micro haast omvergestoten. Punk-fucking-rock. Zo ne coole band. I AM EVERY MORNING YOU WAKE UP ALONE. En Clear The Air moet zowat het coolste nummer van 2010 zijn.
Alles dat was dus kei goed aight!?

Vervolgens betrad Dead To Me het podium. Ik denk dat ik 3 nummers kende en de rest niet. Wel een megastrakke set, goeie zanger en gewoon heel goeie muziek.

Afterparty met Hammerlock. Dat was hard maar ik heb dat niet gezien.

Bed Pictures

2 weken gelden passeerde de Noorse post-rock band Youth Pictures Of Florence Henderson ons land, en ze maakten hun stop in den Eglantier in Berchem.

De support werd verzorgd door Bed Rugs. Een Belgische band met een sound die omgekeerd evenredig staat tot hun populariteit. Perfecte pop/rock/indie nummers, coole hooks, harmonieën die u bij uw nekvel grijpen edoch zachtjes terug neerzetten. Maar dit was de 1ste keer dat ik er iets van hoorde. Deze band verdient meer aandacht, want hun spel klonk fris, rock'n'roll en dansbaar. Ik heb niet gedanst want ik durf dat niet.

Youth Pictures Of Florence Henderson ofte YPOFH waren 7 blonde, brede Noorse goden met elks een instrument, waarvan 4 met een gitaar. Verder nog een drum, een bas, een cello en een keyboard. Het coolste element van hun show was de opstelling. Ze hadden zich in een grote cirkel gezet rondom de drummer, zodat het publiek tussen de band kon staan of zitten. Dit intensifieerde de ervaring met toch zeker een factor 10. Ik kan niet lang naar post-rock luisteren (en ik heb dat ook niet gedaan want ik moest een trein halen), maar toch klinkt het for the time being enorm cool, enorm fragiel en zo enorm mooi. Mooi.

27-08-2010

Mengcassette

Sooooooooooo…
Ik heb vandeweek een paar nummers bijeengezet in een afspeellijst met het oog dat te cassettiseren.
Ik heb hem ook online gezet zodat iedereen kan meegenieten:
HIER KUNT GE HEM DOWNLOADEN.

Het is getiteld "Girls are like pizza" en bevat de volgende nummers:
01. Alkaline Trio - 97
02. Tigers Jaw - Spirit Desire
03. The Promise Ring - The Deep South
04. The Unlovables - Dance Party For Two (Your Room, 3 A.M.)
05. Smoking Popes - I Know You Love Me
06. The High Hats - Let's Kill Ourselves Tonight
07. Screeching Weasel - Talk To Me Summer
08. Mixtapes - OrangeYellow
09. Geoff Useless - Tell Me What
10. The Mr. T Experience - You're The Only One
11. The Ergs! - Time With You
12. Jets To Brazil - Sweet Avenue

Mijns inziens is hij redelijk goed gelukt. Coherent. Niet te lang. Afwisselend (wel vooral pop punk en (punk)rock).
Idealiter af te spelen als ge met uw lief aan 't foefelen zijt. Of te geven als cadeau of zo. Chicks dig that shit.

Check it out if you dig that shit.

19-08-2010

Skate or die

Vorige maand, met name 29 juli, vond er in Kalmthout het allereerste Skatefest plaats. Als recreatieve aanvulling na de skatecontest in onze landelijke gemeente organiseerden we met Plug In een reeks optredens. 3 om precies te zijn.

Als eerste speelde Disaster.
Jonge snaken uit de buurt, een thuismatch dus. Disaster zijn 3 sympathieke kerels into punk rock en speelden covers van o.a. Green Day en Ramones en nog wat. Goeie keuzes (ware het niet dat er een klein tekstueel foutje gezongen werd bij Blitzkrieg Bop). Afin, maakt niet uit. Een beetje rommelig maar goed genoeg gespeeld, enkele eigen nummers, "drinke" schrijven tussen en nummers op de setlist, ne non-geïmproviseerde encore en een leuke set.
Cool.



Daarna speelde First Things First:
Dit was de 2de keer dat ik ze aan het werk zag. Dé skate-band van de avond. De enige skate-band van de avond zelfs. Snelle, ruige old school hardcore. Enkel mocht ik deze keer niet mee feesten vanvoor, maar moest ik tappen. Geen probleem, FTF kon hun energie over gans de zaal heenbrengen en na geen tijd stond ik te toogmoshen met 2 andere dudes, eigenlijk heel plezant. Two-men-crowdsurfs en toogdives, lachen. Goeie set ook, heel energiek, ik herkende zelfs enkele nummers. Goei bandje, het werd niet getrokken door 70% van de aanwezigen maar dat was wel ergens te verwachten. Jammer, maar desalniettemin hebben ze een 5tal man meegekregen om als mongoloïden te dansen. Olé!

De laatste band was Hellcrawlers:
Ik had van deze mannen niet zoveel verwacht. Thirtysomethings met ne naam die psycho-/rockabilly doet vermoeden, nee bedankt. Maaaaar, toen ze begonnen te spelen werd ik aangenaam verrast, en omdat ik tijdens de vorige bands niet heb kunnen dansen heb ik voor die mannen alles gegeven. Goeie rock'n'roll, een paar saaie nummers maar dat moesten we er maar bij nemen. Coole set op die tragere liedjes na, heel hard gedanst, soms met een paar andere mannen. Goeie vibe, een nummer waarin ze "whoa oh" zongen en dik feest tijdens de bisnummers. Coole band, wil ik nog wel eens zien.

11-08-2010

Tigerrrrrrs Jaw

Tigers Jaw is mijn momentaire favoriete band.

Hun album heet Tigers Jaw. Of het heeft geen titel. Ik weet het niet.
1. The Sun
2. Plane Vs. Tank Vs. Submarine
3. I Saw Water
4. Chemicals
5. Between Your Band And The Other Band
6. Heat
7. I Was Never Your Boyfriend
8. Meals On Wheels
9. Arms Across America
10. Never Saw It Coming

Tigers Jaw begint sterk, melodisch, catchy. De meezingfactor ligt enorm hoog. De mix van punk rock, emo en indie rock resulteert in uitstekende composities en uitgebalanceerde songs. Een ruige gitaarsound, een onderliggende toetsen-, bas- of gitaarmelodie en versatiele drums. Het aantrekkelijk stemgeluid sluit bij ruige kantje aan. Niets vernieuwend maar absoluut niets ordinair. Het is wel opbeurend. Vrolijke muziek. Hardcore/punk, maar op een andere manier aangepakt. Tigers Jaw neemt veel vrijheid in hun muziek. De invloed van de 90's emo is dan ook weer in de teksten terug te vinden. Kort, geëngageerd, to the point maar ook onduidelijk. Baslijnen waarvan menig artiest een erectie krijgt. Het album sluit af met een van de beste nummers van de laatste jaren, Never Saw It Coming. Enkel al de manier waarop de 2 eerste zinnen gezongen worden doen mij ineenkrimpen.
I learned a lot about falling in love when I fell out of love
I learned a lot about being a friend when I was alone
Absoluut prachtig en één van de 10 redenen waarom ik dit album zo gaarne op repeat zet. Mega-, megacool.
Voor fans van Jawbreaker, Title Fight, Touché Amoré, Taking Back Sunday en Sparta.


Ze brachten ook een EP uit, Spirit Desire.
1. Spirit Desire
2. We Are Great, There Is Only One (Tigers Jaw)
3. Crystal Vision
4. Meet Me At The Corner
Het titelnummer hiervan is zo enorm prachtig dat het uw harten zal breken tot in het oneindige.

Ze brachten een split uit met Balance And Composure.
5. Lodging
6. Jet Alone
7. Danielson
8. Dent
Deze nummers zijn iets minder poppy dan hun ander werk en er zit misschien een verscholen donker kantje aan. Megacool natuurlijk.


Awesome band, check them out or you'll regret it.

12-07-2010

Hardcore > voetbal

Herenthout. Zondagavond. Finale WK voetbal. JH 't Verschil. Hardcore.

Old Vows trapte de avond af met een goed schot. Het kwam traag op gang en er kwam minder uit dan er volgens mij in zat, maar hun sound is wel cool. Een ruige nieuwe band die vast nog wel zal verrassen. 0-0, omdat ik er wat meer van verwachte. Heel mooie match gespeeld maar jammer genoeg niet gescoord.

Worms Feed was het volgende team op het veld. Een puur offensief, no nonsense, korte en krachtige aanvallen. Het publiek (dat overigens niet in grote getallen aanwezig was en het tevens enorm warm had) werd omver geblazen maar het veld werd niet bestormd, danspassen bleven achterwege. Maar de show was er en de show was cool. 1-0 voor Worms Feed, een band vol energie en die iets cool doen met allerhande verschillende invloeden. Leuk om bezig te zien en te horen.

Bij elke show van Midnight Souls geraak ik meer en meer verknocht aan de band. Zware supporter voor deze gasten, die voor 3/5 thuis speelden. Vanaf het startschot was hun spel er knal op. Sinds de laatste keer dat ik ze zag hebben ze hun strategie vernieuwd en een intro toegevoegd aan hun set, één die harder blaast dan nen arbiter nadat iemand net een voet in andermans borstkas geplant heeft. Die mannen zaten vol energie, zelfs met 30°C en gaven nog maar eens alles om een beenharde prestatie neer te zetten. De demo-nummers blijven fan-favorieten, maar de nieuwe nummers zijn zo veel harder en doen me enorm verlangen naar de nieuwe plaat. Vanuit het publiek zong ik de band hun eigen woorden toe. Woorden die voor hen alles betekenen en voor mij uiteindelijk niks, maar ik heb er wel veel aan. Mijn manier van supporteren.
De band is goed op elkaar ingespeeld, combineren coole ritmes met coole melodieën en zijn druk bezig één van de coolste Europese hardcorebands te worden. 2-0.

Hoewel ik Together slechts sinds dit weekend ken, is deze Duitse band snel een must-see geworden. Voornamelijk dankzij het nieuwe nummer 'Lover, Sinner, Thief'. Hun 2de doelkans was datzelfde nummer, maar ik had het gevoel dat ze nog moesten opwarmen. Of misschien hebben ze wat meer training nodig op de nieuwe dingen. Na een tijdje kwam de drive erin en kwamen deze jonge gasten terug in de aanval, met onder andere een Modern Life Is War cover. (Als ik het me goed herinner, althans.) Enkele enkelingen waagden de arena te overwelmen met terecht enthousiasme en de band speelde een sterk spel. 3-0.

Almost Home heb ik niet bezig gezien en ik kan er dus maar weinig over zeggen.


Ik moet ook dringend op zoek naar vrienden die wat meer zoals mij zijn.

06-07-2010

Amatörhead

Een moment van aandacht voor de coolste Belgische band van 2010. Amatorski (niet: Amateurski, Amatroski, Amartoski of Amatorksi) is een band waarvan ik normaal gezien nooit gehoord zou hebben, moest mijn broer niet enthousiast geweest zijn (in my general direction). We doen er waarschijnlijk een show voor in het najaar, ik had al eens de myspace beluisterd en omdat ik wel sympathie heb voor dit soort bands heb ik lukraak hun eerste EP gekocht toen ik hem zag liggen.

Amatorski - Same Stars We Shared
1. Come Home
2. Same Stars We Shared
3. The King
4. My Favorite Work Of Art

Ik betaalde een luttele 6-7 euro voor dit CD'tje (ik had graag de plaat gehad maar ik toen die in omloop raakte was ik me nog niet van Amatorski bewust). Ik stap op de trein naar huis en op dat moment verwarmt Amatorski mijn hart voor de 1ste keer. Naast de prachtige, simpele cover (getekend door Femke Vanbelle) is de aanpak op het artwork iets uniek, wat het op zich al leuk maakt om de CD in bezit te hebben. Elk nummer heeft zijn apart velltje papier. Geen vastgeniet boekje, maar 5 velletjes, met elks een tekening door verschillende artiesten en typografisch aantrekkelijke teksten. Het 5de velletje bedankt de koper en stuurt hem naar http://iboughtacdfrom.amatorski.be/, alwaar blijkt dat de koper van Amatorski houdt en Amatorski wederzijdse genegenheid koestert jegens hun fans. Dat is natuurlijk heel cool. "Yay you!" schrijven ze. Dank je, Amatorski.

Ik kom thuis en ik word helemaal excited om mijn nieuwe CD op te zetten - ik ben altijd enthousiast om nieuwe muziek te beluisteren. De 1ste noten van Come Home zetten de sfeer. Rustig, gemoedelijk, ruim. Een minimalistische soundscape. Als ik dan de betekenis achter de tekst (en de prachtige zang) van Come Home te weten kom, verbaas ik me nog meer over hoe cool deze band is. Mooie intrumentele keuze, sfeervolle composities en een zang die u bedwelmt en doet wensen dat ge door bloemenvelden zoudt struinen terwijl de zon uw gezicht verblindt en verse aardbeien langs uw voeten groeiden. Dat denk ik dan toch.
Amatorski is multi-interpretabel. Hun muziek kan uw gemoed doen bloeien, een roes veroorzaken of het kan u ontroeren. Dat hangt wat af van de houding met dewelke ge naar de muziek luistert. Zingen ze slaapliedjes of is dit het 21ste-eeuwse classicisme? Feit is dat er emoties losgewrongen worden terwijl het geheel genietbaar blijft. Feit is dat dit noch een zomerplaat, noch een winterplaat, noch een herfst- of lenteplaat is. Dit transcendeert fysieke connotaties.
Same Stars We Shared speelt met melodieën en harmonieën en The King is waarschijnlijk mijn favoriete nummer op de plaat. Ook dit waadt weerom tussen melancholie en vreugde, de muziek staat in spanning met de stem, maar het werkt.
You were misunderstood but the king praised your loyalty.
My Favorite Work Of Art (let op de Amerikaanse spelling van 'favorite') sluit deze EP af, een must-have voor fans van Björk, Pinback of Regina Spektor.

Get out and check this out!

20-06-2010

Hot Water Live Show

Maandag 14 juni was een speciale dag voor punkrockers in België en omstreken. De beste punkrockband (ook bekend als: baardenpunk, beardcore, orgcore, gainesvillepunk, …) van de wereld kwam hun kunnen vertonen in den Trix in Antwerpen.
Ik onderbrak mijn (reeds zeer laks) studiepatroon om eens een kijkje te gaan nemen en een dansje te zetten.
Hot Water Music. Zaalshow. Laag podium. Graaf. Heel graaf.

De opener was de welgenoemde band Break Of Day. Ik heb ze niet gezien wegens te laat aangekomen.
Daarop volgde Antillectual, een technisch punkrock trio. Het klonk goed, maar mijn aandacht was verdeeld en te snel afgeleid. Dit was ook niet de band waarvoor ik kwam, weliswaar wel een goeie band om deze support te spelen.

Hot Water Music speelde onvoorwaardelijke de beste set van de avond, van de week en zeker ook van de maand. Van het jaar is veel gezegd, maar laat duidelijk zijn hoe cool deze show was. Chuck Ragan had zijn baard afgedaan maar zijn attitude en uitstraling behouden, Chris Wollard was even cool als altijd (i.e. Groezrock 2008), Jason Black is nen ongelooflijke bassist en George Rebelo was vervangen door Dave Raun (Lagwagon), dewelke een gigantische pluim verdient voor zijn inspanning voor deze tour.
De set begon met de bekendste nummers, de grootste hits als het ware. A Flight And A Crash, Remedy, Wayfarer. Feest, feest, feest. Ik heb me van voor geplaatst opdat ik een goed zicht had, maar had niet al te veel mee gepunkdanst. Hard meegezongen, zelfs als ik de woorden niet wist en zo. Maakt allemaal niet uit, huh. Nu, gelukkig ken ik de meeste woorden of de meeste refreinen alleszins wel, want deze band verdient een bende fans die hun liederen meebrullen alsof het over/voor hen geschreven is. Ik denk dat iedereen op een HWM show een tamelijk sterke voeling heeft met de band. Hot Water Music heeft jarenlang een inspirerende rol gespeeld in punkrock, zowel in hun muziek als hun houding.
Maar Hot Water Music is niet zomaar een anthematische meezingband. Deze 4 leden brachten ons een enorm sterk staaltje muzikaal talent ten berde. Hot Water Music is niet alledaags, hun sound is complex, doordacht, heel subtiel en heel krachtig. Verborgen solo's, melodieën die door merg en been gaan, een bas waarvan ik erecties krijg en enorm innovatieve drums. De show is dan ook een lust voor het oog. Heel cool om die mensen te zien opgaan in hun muziek, voor een 300-tal (meer/minder? geen idee.) man die óók opgaan in muziek. Ook heel cool hoe ze dat opvatten. Na elke reeks liedjes werd het publiek 2/3 keer bedankt. De meest gevatte zin van hunnentwege was deze: "We don't take this for granted". Deze band bestaat al bijna 2 decennia, is één van de populairste en (objectief) beste punkrock bands van die jaren en nog stellen ze zich zo bescheiden op. Ik vind dat knap. Het is een wisselwerking. Zij schenken ons een avond entertainment, wij geven uiting van geëntertained te worden (i.e. dansen en zingen). Win-win situatie. Iedereen wint, Hot Water Music is het beste ooit. Ze speelden Kill The Night, het 1ste nummer dat ik ooit van hen hoorde. Ze speelden Jack Of All Trades. Ze speelden Alachua. En zo veel meer. Een dik uur gespeeld denk ik, geen idee eigenlijk. Maar 't zal zoiets zijn, en niet meer dan terecht. Goeie sfeer, goeie muziek, vreugde en hemdjes.
Dit was weeral bij het beste ooit, emoties in het rond, glimlachen in het rond.
Enkel jammer van de persoon die op het einde heel hard ten gronde ging en gewond raakte. Sucks en ik hoop dat het niet te ernstig was.

12-06-2010

June 2010: month of the year

Juni blijkt een zeer vruchtbare maand voor pop punk-bands om hun album te releasen. Misschien heeft dat ook wel iets te maken met het Insubordination Fest in Baltimore, eind juni. Want punkrockers zijn enorm commercieel ingesteld.

The Dopamines - Expect The Worst
1. You'd Make A Good Horsecop
2. Public Domain
3. My Future's So Bright, I Gotta Wear Night Vision Goggles
4. Cincinnati Harmony
5. You Gonna Eat That Or Are You Straight Papers
6. October 24th
7. June 4th
8. Dick Simmons
9. Waking Up In The Monroe House With Cat Hair In My Mouth
10. The Glendora House
11. THANKYOUVERYMUCH
12. 3244
13. It Couldn't Really Be Any Other (We'll Fuck You Like Superman)

Het 2de album van the Dopamines voorspelde niet veel goed. Ze nodigden zelf uit om het ergste te verwachten, en dus deed ik dat ook maar. Een uitstekende strategie, want zo laag mijn veronderstelde verwachtingen lagen, zo goed kon het mij alweer bekoren. Expect The Worst is niets meer dan een spot-on pop punk album dat de standards hoog houdt.
The Dopadudes vliegen er meteen in met één van de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben, You'd Make A Good Horsecop. Dit is meteen een in-your-face richting de luisteraar, mede dankzij de uitstekende productie, die het hele album een knaller maakt. De vergelijking met de demo-versie is wel degelijk aanzienlijk. De bas klinkt perfect en is in feite heel prominent, wat ik wel kan smaken. Heel catchy riffs en drumbeats die mij soms naar een eigen drumstel doen verlangen bewijzen dat the Dopamines weten waar ze mee bezig zijn. Ze springen van hit naar hit op dit album, waarbij het volgende nummer al meteen de titel verklaart:
[They] trust that you expect the worst from [them]. [They] trust that you're exactly like [them].
De volgende set meezingers dient zich aan, en kaarten zoals gebruikelijk weer onderwerpen aan zoals drankgebruik, het leven als een bum en gewoon het mislukken in het leven. Nu, wat mij betreft zijn Jon en Jon en Mike en Mike een paar van de coolste mensen ter wereld, maar het leven zal hen niet steeds toelachen. Cincinatti Harmony en de opvolger You Gonna Eat That Or Are You Straight Papers (lange, onduidelijk titels zijn natuurlijk ook nog steeds een trademark) sluiten bijna naadloos op elkaar aan, thematisch vooral. Heel catchy nummers (mijn favoriete soort nummers). Wat volgt zijn 2 data, een onverstaanbaar refrein in Dick Simmons en 2 nummers die eigenlijk 1 nummer zijn. (…) The Monroe House (…) leidt in op The Glendora House, alwaar mijn favoriete frase van heel het album in voorkomt, typerend voor de band:
I'll never forget the nights that I spend here. But then again I might not remember.
Expect The Worst blijft heel het album lang hetzelfde niveau houden en sluit dus ook krachtig af. Na pakweg 25 minuten (de nummers duren ten hoogste 2,5 minuten) is het album gedaan, klaar om nog eens gespeeld te worden. Het is geen revolutionair werk, het is niet aanzienlijk vernieuwend tegenover hun vorig werk, maar Expect The Worst doet potten breken door zijn puur karakter. Want iedereen weet dat punk rock rules.


Off With Their Heads - In Desolation
1. Drive
2. Their Own Medicine
3. Trying To Breathe
4. ZZYZX
5. The Eyes of Death
6. Old Man
7. All I Can Do
8. I Need You
9. Spare Time
10. I Just Want You To Know
11. My Episodes
12. Clear The Air


Minneapolis punk rock represent op Epitaph records. Een mooie zet voor het 8-jarig viertal. In Desolation is het 3de studio-album, maar deze band heeft nog een verzamelalbum aan seveninch-materiaal en nog genoeg seveninches ter hande om nog een plaat te vullen. Hun bron van inspiratie is tamelijk groot, en dat blijkt ook op deze nieuwe schijf.
Het artwork is een 1ste punt dat ik wil aankaarten, omdat het er werkelijk enorm cool uitziet, de kleuren prachtig zijn en ook gewoon omdat het perfect past bij de titel.
Maar de muziek is waar het vooral om draait. Het album start met een catchy gitaarriff en het 1ste anthem-esque moment op het album: "I'm out of my mind and I'm out of your sight." OWTH heeft bijna altijd al sterke teksten gehad, nooit erg pro-life, pro-health of pro-anything, maar retorisch gezien zeer sterk. Hun attitude: careless. Maar dat zijn ze niet tegenover hun muziek. Het album begint enorm sterk met direct een paar van de beste en meest memorabele nummers zoals Trying To Breathe en de titelreferentie ZZYZX. Maar naar het midden toe verlies ik mijn aandacht bij enkele nummers. In feite exact 2 nummers op het midden van de plaat, The Eyes Of Death en Old Man, doen mij niet al te veel. Ik word niet meer van mijn sokken geblazen. Niettegenstaande blijft het album up to par, maar het verliest eventjes zijn momentum. (Ik smijt hier maar rond met Engelse termen.) De laatste nummers grijpen echter mijn aandacht terug en ook de herwerkte versie van With You (hier: I Need You) is een frisse wind. Hoewel bij OWTH niet echt van 'fris' kan gesproken worden, hun sound is alles behalve fris of fleurig. De 3 laatste nummers zijn van het rustiger type maar tonen dat de metaforische inspiratiebron nog ver van uitgeput is. My Episodes begint heel atypisch maar overtuigt met een roerend refrein. Clear The Air, het slotnummer, is waarschijnlijk mijn favoriet. Heel sterk opbouwend, climaxerend en de rauwe stem van Ryan versterkt de emotionele waarde tot het absolute einde: “Oooooooooooooooooh-oh-oh-oh-oh…” Een van de beste oooooooh’s die ik de laatste tijd heb gehoord. Een werkelijk innemend lied.
I look in the mirror and I see the face of a failure who’ll never be significant.
Off With Their Heads is een consistente band, blijft trouw aan hun sound maar groeit ook met elk album. Het is heel cool voor deze band dat ze een deal hebben kunnen sluiten met Epitaph en ze verdienen zeker de aandacht die ze krijgen.


The Tattle Tales – Moon Glasses
1. Maybe There's No Point
2. Anymore Amen
3. A New One
4. Feelin' All Dave Mustaine
5. She's Smiling
6. Come Around
7. No Pills







The Tattle Tales, power pop/pop punk uit New York. Inclusief een keyboard. Ze brachten al 3 albums uit, waarvan het eerste niet de moeite is, het 2de enkele hits bevat en het derde hier al ergens wordt geloofd. Nu zijn ze toe aan een EP, Moon Glasses. 7 nummers, 6 als ge het tamelijk onbeduidende edoch niet onbelangrijke Maybe There’s No Point niet meetelt. Maar de bedoeling is dat ge dat ook meetelt, ook al duurt het slechts om en bij de halve minuut. Het werkt als lied en als intro.
En het gaat naadloos over in Anymore Amen. Hoewel ik het Engelse /ɑ:men/ een lelijk woord vind is dit wel een hit en zijn de resterende lyrics wél cool. De 2de strofe laat al meteen zien dat de keyboardcompetentie een meerwaarde geven aan deze anders al zeer aanstekelijke popmuziek. Het 3de lied is het “So Wanna Kiss You” van Moon Glasses: A New One. Zang door Anya, enorm catchy keyboarddeuntje en welgeplaatste “aaaaahaahaaah”s. Enorm fan van dit nummer, enkel jammer dat het tamelijk kort is. Dat is ook hetgeen ik in het algemeen jammer vindt aan deze EP: hij is kort. Natuurlijk, ‘extended plays’ zijn altijd kort, maar ze doen ook altijd verlangen naar meer. En wie weet hoe lang we daar nog op moeten wachten?
De afspeeltijd wordt echter aangelengd door het semi-akoustische Come Around, dat me in den beginne niet te zeer kon bekoren maar dat wel is gegroeid door de kleine details die dit nummer toch groots maken. Maar Ik ben onvoorwaardelijk meer te vinden voor de andere, meer upbeat nummers. Feelin’ All Dave Mustaine is een cool nummer met een origineel concept, en het is universeel genietbaar, me dunkt. Moon Glasses sluit af met No Pills, dewelke perfect op zijn plaats staat om de luisteraar aan te sporen het album nog eens te belusiteren. No Pills bevat: een groovy baslijn, een dansbare drumbeat, een opzwepend keyboard, een coole riff, een raar stemeffect voor Christian, een enorm goed refrein, de frase “Who am I, Marty McFly?” en alles zorgt voor een lied dat direct aanslaagt, blijft hangen en waarmee geïdentificeerd kan worden.
The Tattle Tales zetten hun pad verder om de pop- en de punkwereld te verzoenen tot een allesverzachtend comfort aan muziek.


Riverdales – Tarantula
1. Bad Seed Baby
2. The Beginning Of The End
3. Infection
4. Diabolik
5. Volcano
6. The Girl In Lover's Lane
7. Girls Town
8. Soultaker
9. 12 To The Moon
10. Crash Of The Moons
11. Stranded In Space
12. I Don't Wanna Live Forever
13. Master Ninja
14. Time Chaser

Een jaar na de comeback van Ben Foster, Dan Schafer en hun variabele drummer als de Riverdales-formatie komen ze vooruit met Tarantula, de opvolger van Invasion USA en reeds het 5de album. Deze keer hebben ze echter een extra gitarist gebruikt. 2 gitaristen zou zorgen voor een meer ‘hardcore sound’. Wel, wel. Ik vind het niet meteen nodig. Ik heb dan ook absoluut geen verstand van muziek, productie of geluid.
Tarantula begint met 6 nummer onder de 2 minuten, wat doet denken aan de self-titled plaat. De bekende elementen zijn aanwezig: catchy, snel, Ramones en de typische stemtimbres van Ben (Weasel) en Dan (Vapid). Hoewel het nieuwe album onverwacht snel volgde op het vorige is er toch veel moeite in gestoken, zo blijkt. Het was dan ook volgens Ben Foster bedoeld als direct vervolg op Invasion USA, zoals ook blijkt uit de songtitels, dewelke wederom uit het Mystery Science Theater 3000 œuvre komen.
Door de 2de gitaar is hun geluid wel enigszins verfijnd (solo’s en dergelijke!), maar het is nog steeds de vertrouwde formule die elke pop punk fan weet te appreciëren. Downstrokes, 1-4-5’s, rappe drums. Ben en Dan wisselen bijna systematisch af in de sequentie en komen tesamen in Girls Town, het nummer dat bij de 1ste luisterbeurt het meest in het oor springt. Bij diezelfde 1ste luisterbeurt was ik eigenlijk niet zozeer uit mijn sokken geblazen, maar de Riverdales stellen niet teleur, zoveel is zeker. Ze maken geen slecht album, maar zijn ook alles behalve vernieuwend. Dat is ook niet bedoeling. Hun Ramones invloed is bijvoorbeeld te merken aan Soultaker, wanneer ik na de intro meteen “hey little girl” wil beginnen zingen. De 2de helft bevat de meer uitgesproken liederen, die dan weer meer aan de stijl van Phase Three doen denken. Verwacht hier ook geen diepgaande muzikaliteit, echter wel aanstekelijke melodieën en meezingbare refreinen.
Kortom, een sterke plaat in het verlengde van Invasion USA die niets meer verschaft dan het verwachte: “ramones-core”.

Mixtapes - Thoughts About Growing Up
1. Recently
2. Morning Sex And AM Radio
3. Pop Rocks n' Coke
4. Sprinkles










"Goodbye, I'm ready to go." Dat zal vast. De 2de plaat van Mixtapes is meer pop plezier met meer hemelse harmonieën, meer en betere pop punk muziek, meer zomer, maar minder liedjes.
Ze blijven even catchy als op Maps en kunnen ontroeren en gelukkig maken in één en hetzelfde nummer. En veel tijd hebben ze daar ook niet voor nodig. Ongeveer 7,5 minuten duurt deze EP, maar het is zeker de moeite. Het overhaalt enkel maar om de repeatknop in te drukken en nog eens te luisteren. Mijn kamer wordt meteen een dansvloer als ik Mixtapes opzet. Dit behoort nog steeds tot de schattigste muziek van mijn collectie.
Recently werkt perfect als 1ste nummers. Rustig maar stevig, harmonieus en simpel. Morning Sex And AM Radio bevestigt de definitie van leuke muziek.
So I've been spending my time in backyards, parked cars, I think I got what I need. I don't need to be waking up till 10 o'clock, so I might as well not sleep.
Pop Rocks n' Coke zet de toon verder en Sprinkles sluit af met een catchy melodie dat afwisselt met een rustig refrein. Thoughts About Growing Up bevat ook weer heel coole lyrics.
En wat ook belangrijk is!: volledig in de DIY geest staat ook deze gratis te downloaden op Death To False Hope Records. Ik hoop dat we meer mogen verwachten van deze band. Ik ben fan.


En nu hopen dat de rest van het jaar nog wat leuke platen brengt.

The Dopamines
Off With Their Heads
The Tattle Tales
Riverdales
Mixtapes

26-05-2010

Mixtapes on a CD

Deze band heb ik maar recentelijk ontdekt. Mixtapes is een redelijk nieuwe band uit Ohio. Ik zou ze definieren and power pop, pop punk, indie rock, catchy.

Hun album heet Maps, het kwam dit jaar uit, valt gratis te downloaden en bevat liedjes:
1. Sunrise
2. Maps
3. Nothing Can Kill The Grimace
4. And If We Both Fail?
5. The Mixtapes Misplaced Missed Takes
6. Road Apples
7. Hope Springs Eternal
8. OrangeYellow
9. Moonglow
10. Sunsets

Een opwekkende cover, een leuke bandnaam en schattige songtitels nodigen de gemiddelde Popcore dork alvast uit om dit album eens te beluisteren. Sunrise brengt u al meteen naar Happyland, de rustige, en zelfs rustieke, intro bereidt een up-tempo nummer voor waarin zanger Ryan en zangeres Maura hun lichtgevoelige stemmen tentoon stellen. Enorm mooie stemmen die niet beter bij het genre hadden kunnen passen. Hun sound doet denken aan Delay, Defiance, Ohio en the Moldy Peaches bijvoorbeeld.
Sterke band die niet verveelt gedurende het hele album. Korte nummers, to the point, maar genoeg flexibiliteit om her en der een stevige tempowisseling in te voeren. Stevige ritmesectie, geweldige gitaarhooks en self-proclaimed harmynies zetten Maps op de map. De teksten zijn leuk. Niet het eufemistische 'leuk', maar leuk in de ware betekenis: plezierig, tof, aangenaam om te luisteren en mee te zingen.
Dit album past perfect bij uw zomer, dus zodra de zon weer schijnt, denk er dan aan dit eens te checken.

I could write a book on how you could lose all your friends.

25-05-2010

Dear Landlord part II

Vorige week vrijdag is denk ik tot nu toe al den beste vrijdag geweest van 2010. De Kroenkel in Nijlen was mijn bestemming, en ik ben er geraakt. Thank God.

The Dutch Rudders waren de 1ste gasten die het podium betraden met een instrument. 3 gasten uit Zele in een relatief nieuwe punkrock band. Voor relatief nieuw te zijn hadden ze al een aardig repertoire, nochtans. Simpel maar catchy, meezingbaar na de 1ste keer en met wat pech blijven de liedjes nog in uw hoofd zitten. Ze deden me wat denken aan the Murderburgers, qua snelheid vooral. Ze nemen duidelijk een humoristische aanpak, zoals blijkt uit nummers als Squirting of Freakshow. Dat laatste nummer werd overigens proper aan mij opgedragen, de reden wezende dat ik lelijk ben en ne grote neus heb. Leuke mensen, die Dutch Rudders. Afin, goeie show, niet altijd even strak of correct, gewoon leuk en catchy. De Descendents cover was zeker niet ongepast. Ik hoop dat ze blijven verder doen en verder geraken. Dutch! Rudder! Army!

The Real Danger was de 2de band on stage. Ze waren met 5 man en ze kwamen uit Nederland. Ik had hun cd zo wel eens met een half oor beluisterd, dus ik was vooral benieuwd hoe het me live zou aanspreken. En ik werd verrast. Wat een show! Enorm strak, goeie nummers, goei tempo. Cover van Screeching Weasel's Guest List (1 van de beste nummers op 1 van de beste CD's ooit). Eigen nummers zijn goed opgebouwd en doen aan Descendents of zelfs (het snellere materiaal van) The Get Up Kids denken. De 'rhythm' gitarist (denk ik) moet één van de snelste zijn die ik al heb bezig gezien. Holy fuck. Heel strakke show, ik ga zeker proberen ze een volgende keer nog eens mee te pikken. 2 lp's gekocht en ne 7" gekregen, zeker de moeite!

De voorlaatste band was een coverband. Maar wel een specifieke coverband. Generation XXX bestaat/bestond (ik heb geen idee of dit éénmalig was ofdat ze ermee doorgaan) uit leden van The Priceduifkes en The Crackups en spelen/speelden Nobodys covers. De setlist kwam voornamelijk uit -guess- het album Generation XXX. Gezien dat het enige Nobodys album is dat ik ken en gezien ik dat wel steengoed vind ben ik toch redelijk loos kunnen gaan. Bij het eerste nummer had ik bijvoorbeeld al nen bloedneus. Niet plezant maar ook niet erg. Punk rock.
Heel snelle, strakke set, goei sfeer, veel gedans. Doing it for the kids.

De laatste band was Dear Landlord. "Yo, ik ga naar voor gaan want ik vind dit ne kei goeie band." En en effet, den beste band van de wereld annis 2009-2010 heeft zich nogmaals bewezen. Kei goeie set, alle hits, meer dan in Helchteren denk ik. Jammer dat ze Heartbroken Handshakes niet gespeeld hebben, want dat stond blijkbaar wel op de setlist. Dat nieuw lied was er ook weer bij. Overal kei hard met meegezongen, in mensen hunne nek gaan hangen, ne onverwachte crowdsurf op 't einde, veel dansen… Man, man, zo ne coole show! Beste show van 2010 hands down.
Ik heb achteraf dan nog tegen de gitarist gezegd dat ze "the best band in the world" zijn, en nen EP gekocht van Todd Congeliere die uitgebracht is door den andere gitarist.

Dan ben ik heel zat geworden op de punkrockafterparty, gefeest, uiteindelijk nog backstage in ne zetel gaan hangen en daarna weet ik niks meer.

Beste vrijdag van dit jaar.

Who's the greatest band in the history of the world? Dear Landlord is the best.
Who's the greatest band - in the history of the land? Dear Landlord! Dear Landlord is!

11-05-2010

Dear rent. Dear landlord.

Woensdag 5 mei was een dag waarnaar ik heb uitgekeken sinds begin januari. Niet omdat het der verjaardag van Karl Marx is, of omdat ze dan in Mexico Cinco de Mayo vieren, zelfs niet omdat het dan 175 jaar geleden is dat de 1ste Europese spoorweg werd gebruikt (en sindsdien alleen maar minder efficiënt is geworden).
Nee, 5 mei 2010 duidt op de datum dat Dear Landlord, den beste band van het jaar 2009, het jaar 2010 en van de wereld, afdaalde naar België.

Ik doorkruiste lange afstanden en korte afstanden tussendoor alvorens ik JH De Zool in Helchteren bereikte. Aldaar kwam ik aan op de moment dat the Rejected Bastards hun set afsloten. Jonge kerels, veel energie, goeie songs. Dat komt zeker goed.

De volgende band die iets later dan gepland het podium betrad waren The Priceduifkes. De X-ste keer dat ik ze zag, maar het blijft goed natuurlijk. Same shit, different day. Same set, different crowd. Goeie muziek, coole sfeer, Nobodys cover, Buzzcocks cover, Loser Anthem.

Waar het voor mij allemaal om draaide was de afsluitende band, die niet rap genoeg konden beginnen oor mijn part, gezien ik een bus moest halen. Dear Landlord was een epifanie op het podium voor mij. Half Copyrights, half Rivethead, kleine drummer. Inzetten met Park Bench, en wat volgde was een vlaag, een waas, een storm van nummers die elke horende mens enkel kan beschrijven als 'kei goed'. En een nieuw nummer, dat redelijk traag begon maar ontaarde in een catchy schijf. High Fives. I Live In Hell, I'm Not Sayin' Get 'Er Done… World That We Never Made. Three To The Beach als afsluiter loste mijn verwachtingen volledig in:
Three To The Beach is enorm goed opgebouwd en straalt gewoon energie uit. Ik daag u uit om stil te blijven zitten! Ik wed dat zo'n nummer live echt een bom is. (Ik zou alvast volledig doorslaan, me dunkt.)
Enkel jammer dat ik constant de klok in 't oog moest houden, en dat ik om 12 na 10, toen hun set gedaan was toch echt moest doorgaan voor mijn bus te halen. Jammer dat ik de bisnummers gemist heb (Rosa, bijvoorbeeld, toeme), maar ik ben content dat ik er geraakt ben.
Dear Landlord is ne wereldband. Ik raad iedereen aan om 21 april een kijkje te gaan nemen in JH de Kroenkel in Nijlen en aldaar een muzikale revelatie te ondergaan.

WE'RE NOT THAT HOPELESS
WE'RE NOT AS FUCKED AS YOU THINK.

Check it.

03-05-2010

Parry Motherf@#!*&g Gripp

Snelle ten-hemel-prijzing van deze held der helden.
Parry Gripp speelt bij Nerf Herder maar maakt daarnaast solo liedjes. Veel. Ludiek. Leuk. Experimenteel. Elekronisch. Hamsters.
Hij haalt veel inspiratie uit filmpjes van dieren die gekke dingen doen, nacho's in het algemeen, en in feite alles wat met dieren en voedsel te maken heeft.

Een greep uit het aanbod, the essential Parry Gripp:
More Blades = Better Shave: een herwerking van Blitzkrieg Bop aangaande scheermesjes.
Do You Like Waffles?: één van zijn eerste hits, aangaande wafels en hun heerlijk smaak.
You're My One, You're My Only, You're My Beer: ballade aangaande bier
Cat Flushing A Toilet: katten spoelen graag het toilet door. they don't care.
Hamster On A Piano (Eating Popcorn): hoogstwaarschijnlijk het beste ooit. bestaat ook een Sing-A-Long Training Lesson van. C-G-F-FG (zie ook: Bieber Eating A Twiglet, Gecko On An Accordion (Eating Nachos), T-Shirt Of A Wiener Dog On A Minimoog)
This Is My Ringtone: "everybody look at me I got a 3G"
iPad: een nummer aangaande iPads en nachos. "yeah, in your face"
Nom Nom Nom Nom Nom Nom Nom: schattige diertjes eten.
Last Train To Awesome Town: aangaande feestjes en nachos
The Girl At The Video Store: één van de weinige -misschien zelfs het enige- volwaardige nummer. echt kei goed. lov the girl at the video game store.
This Is The Best Burrito I've Ever Eaten: upbeat nummer over burrito's.
Fuzzy Fuzzy Cute Cute: "yeah, you just keep on dancing on that cellphone, you crazy little chicken. wow… hedgehog's got a new flatscreen."
Up Butt Coconut: x100
Young Girl Talking About Herself: aangaande female vlogs. "I was like, she was all - he was all, they were like - we were all like - OMG like totally - we were like, I was all - they were all, he was like - she was like all - totally like OMG"
Shopping Penguin: aangaande een pinguin met een rugzak die graag de winkels afstruint.
Chimpanzee Riding On A Segway: "don't that lady look surprised?"
Spaghetti Cat (I Weep For You): episch nummer over spaghetti kat.

EN VEEL MEER.

02-05-2010

Souls and Gods and Queens



Eén van de coolste affiche-designs van de laatste paar jaar trok me op maandag 26 april richting een kraakpand in Gent.
Midnight Souls supportte de Amerikaanse band God And Queens.

Midnight Souls bracht om te beginnen enkele nieuwe nummers te berde. Met een nieuwe gitarist ook! Als ik jou was, ik zou alvast siked worden. Klonk enorm goed. De gekende nummers waren ook weer spot on. De muzikale voorstelling van een eenzame zondagavond in de herfst. Of zoiets. En de zanger… wow. Ik wil hem gewoon een schouderklopje geven en zeggen "'t komt wel goed". De hoeveelheid passie en gevoel dat er uit zijn strot komt is onvoorstelbaar.
FUCK THE UNIVERSE
AND FUCK ME.

Gods And Queens was geen alledaagse hardcore band maar nam elementen van post-muziek, hardcore en experimenteert daarmee. Het product is een sterke band die blijft boeien. Zang zat goed op zijn plaats en hun nummers hebben geen titels. Heel erg onder de indruk. De muzikale voorstelling van een eenzame zaterdagavond in de winter. Of zoiets. Tape/lp/cd gekocht, allemaal nog eens enorm cool artwork ook! Coole band, check it.

26-04-2010

Grasrock

Het woord groes of zijn allomorf groez is blijkbaar Meerhouts dialect voor gras. Dat heb ik dit jaar geleerd.
Groezrock trapte alweer de festivalzomer af, en blijft toch het beste festival van heel dieje zomer.

VRIJDAG:
Treinreis en busreis ging vlot. Aanschuiven aan de camping heeft wel een uur of zo geduurd. Eerst aanschuiven om binnen te geraken, dan merken dat ge uw ticket elders moet omwisselen, dan daar aanschuiven en dan terug gaan aanschuiven voor de bagage-check. Afin, een goei plekske gevonden voor mijn tent, vlak bij de wc's en niet ver van den ingang, supercool dus. Tent was rap opgezet, de wei was snel betreden en alles was snel bekeken. Wat merch gaan checken want voor kwart voor 9 speelde er niks dat me interesseerde. Maar dan…
Millencolin: Dat was eerder een teleurstelling. Redelijk plattekes. Goeie muziek, een goed pakket hitjes, maar niet zo overtuigend. Lag ook wel wat aan het geluid, me dunkt. Ik verwijs alvast vooruit naar later: Millencolin stond verre van de strakheid die Face To Face had.
Tussendoor even naar de camping met den Bart en ene Poelie. Tent opgesteld en terug naar de wei gegaan.
Banner Pilot: Fuck, dat was kei goed. Allemaal goeie nummers, hoogtepunten Northern Skyline, Central Standard en Milemarking. Volgens mij trouwens den eerste keer dat ik ooit gestagedived heb. Een stuk of 3 keer. En dat was trouwens keihard mislukt nog ook. Maar ne megavette show, goed gedanst en meegezongen. Gevraagd voor Ramones of Rivethead covers maar ze hebben enkel eigen nummers gespeeld. Good enough!
Dan de Lieven getroffen en een of andere Slovaak genaamd Martin die een slaapplaats zocht en die bij mij had gevonden. Coole gast, we zijn direct Face To Face gaan zien.
Face To Face: Dat was er recht op. Kei strakke show, goei muziek en heel overtuigend. Aan x-factor ontbreekt het deze mannen niet. Enkel Disconnected gemist door wat te laat aan te komen, wat ik wel wou horen. Maar hits als You've Done Nothing, Ordinary en al de rest waren kei goed.

's Nachts pintjes gedronken, chocomelk gedronken, heel koud gehad. Pintjes gaan drinken in de campingbar (wat een kei goed concept was!). Geen groezrockforumcampinghangout want niemand is komen opdagen maar nen toffe avond wel. Met nen drugged-up Belg gepraat met handschoenen, nen Hollander en met nen Duitser die tamelijk cool was. Nen Duitser. De Martin nog gezien en tegen half 4 gaan slapen.

ZATERDAG
Rond half 10 wakker geworden, opgestaan, mezelf wat gaan verfrissen. Naar het terrein.
Mute: Cool. Veel goeie dingen van gehoord, was heel strak maar kon me niet echt blijven boeien. dan maar een pintje gaan drinken.
Eens terug op de camping, gemerkt dat den Elias en Sam (van de Limburg) hun tent 4 meter van de mijn stond. Die mannen dan maar gestalkt voor de rest van den dag. De Martin voor de rest van den dag niet gezien. Nuja.
Pour Habit: Heel cool. Aangekomen met Zion, een van hun coolere nummers toch wel. Keirap en keistrak. Kei coole en -goeie zanger. Ne zwarte medemens. Kan goed zingen en dansen. De kopstand-zang-combo was ook tamelijk indrukwekkend.
MC Lars: Keihard staan dansen. Alle moves die ik heb wel bovengehaald. Jammer dat ze gene Guitar Hero Hero, True Player For Real hebben gespeeld en dat Parry Gripp er niet bij was. Wel ne heel coole show met o.a. iGeneration en Hot Topic Is Not Punk Rock. Den bassist van Slipknot in een hiphop/'laptoppunk'-bandje, dat was ook graaf. Heel coole show, en het was ook helemaal niet misplaatst in feite. Zoals hij zelf zei: eigenlijk zijn rap en punk hetzelfde. Of zoiets. Al vonden de meeste van niet, aan het weinige aanwezige volk te zien.
Defeater: Sterke band, vooral muzikaal. Dat helpt natuurlijk wel als de microfoon constant in het publiek zit. Coole sfeerke, veel emoties en gewoon heel ferm.
Strike Anywhere: De nieuwe liekes ken ik niet, maar de stuff van Change Is A Sound en Exit English heb ik gretig meegezongen. Goei groepke, goed bezig.
88 Fingers Louie: Daar ken ik amper iets van maar 't was catchy, goed gespeeld en ne goeie show overall. Plezant. Ik ben siked voor den 2de augustus.
Bouncing Souls: Geniaal. Geniale setlist. Om te beginnen, inzetten met True Believers, dat had ik niet verwacht. Alle hits gespeeld. Retecoole sfeer. Gone is kei goed. Al die mensen die op die moment meezingen, da's megacool. Punk rock is het beste ooit. Misfits cover van Hybrid Moments was ook cool.
Lit: Dat ken ik in feite niet. Tamelijk cool, paar hitjes precies.
Sum 41: Wát een teleurstelling. Het begon heel goed met The Hell Song, maar ze hebben het verpest. Tijdens de liekes heb ik meneigen goed geamuseerd, alleen jammer dat er amper liekes gespeeld werden. Fucking hell, ik heb mij daar zitten ergeren. Muzikale intermezzo met bas en drum van 5 minuten. De rockster uithangen. Het publiek dingen doen roepen. Precies een samenraapsel van Blink 182, NOFX en Iron Maiden, wat de show op zich betreft. Toen iedereen "Fuck you Derek" moest roepen waren er veel bij die deze frase echt meenden, me dunkt. Toeme zeg. En Paint It Black coveren, maar dan enkel het laatste refrein in punkrockversie. Nieje, dat hoefde niet.
The Bronx: Wat nen band! Zeker een opluchting na me verveeld te hebben bij Sum 41. Heel sterke set. Hard, rap en cool.
Dan sinds Pour Habit voor het eerst terug naar de camping denk ik. Dat wilt wel wat zeggen over de goedheid van de affiche. Een blik ananas gegeten. Nom nom.
Pennywise: Strakke show! Veel hitjes, Zoli is ne goeie zanger en past er in feite goed bij. heeft ook keigrote armspieren. Every Single Day als opener, safe. Bro Hymn is verre van hun beste nummer maar de sfeer daarrond is megacool. Punk rock en zo.
Story Of The Year: Goei bandje, veel energie, maar ik heb ze 2 jaar terug ook geskipt voor Bad Religion en dat heb ik nu -terecht, mijns inziens- gewoon herhaald.
Bad Religion: 100 liekes gespeeld, allemaal geniaal. Fucking hell. Al 30 jaren consistent goed zijn, da moete kunnen zenne. Respect! Beginnen met Do What You Want, verdergaan met ne coole mix van oude, nieuwe en tussentijdse nummers. Ze vatten het festival trouwens mooi samen met hun voorlaatste lied. "This is just a punk rock song". Hoe goed is punk rock just? Punk rock is het beste ooit!

Dan pinten gedronken met de Noord-Limburg Punk Rock Crew, Monopoly Express verloren. Wat een stoem spel ook. Pop punk geluisterd, pinten gedronken, in bed geraakt en tamelijk goed geslapen. Mottig 's morgens, nen halve liter Kaiser krijgen van de Martin en kei moe zijn. Tent afbreken en naar Antwerpen met de Martin. Heel vriendelijke gast.
Ik was kapot en zo maar na een megacool weekend maakt dat niet uit.


Jammer:
- overlappingen (Mariachi El Bronx, A Wilhelm Scream, Rise And Fall, H20 niet kunnen zien)
- aanschuiven bij de camping
- de afstand camping-terrein was niet iets te kort voor een pintje
- kou 's nachts

Cool:
- het weer overdag. fuck yeah zenne.
- muziek - punk rock
- knappe grieten
- Cara gekregen van Elias en Sam
- hamburgers, hoewel ze wel reteduur waren.
- niks gepikt geweest, naar 't schijnt veel last geweest door pickpockets. ook weinig last gehad van stoemeriken op de camping of zo. ik denk dat het daar wat te koud voor was.
- Modern Life Is War cd's gekocht (voor 5 euro), eindelijk! Ook Banner Pilot platen en shirt. En Screeching Weasel - Television City Dream gevonden, ook megacool.
- hangen met de Noord-Limburg guyz.

Punk rock is het beste ooit.

21-04-2010

Bloody Rifoki

Rifoki is een hardcore/punk project van dj/producer Steve Aoki and dj Bob Rifo van the Bloody Beetroots.
Gek dat zo'n electro-celebrities into punkrock zijn. Dit gegeven vind ik zo mogelijk nog verrasender dan toen ik ontdekte dat the Beastie Boys in het begin een punk/hardcore band waren. Maar ook dit project verrast in de positieve zin.

Rifoki speelt snel en hard maar behoudt een bepaalde groove. Daardoor doen ze me wel wat aan The Bronx denken. Het is fundamenteel oldschool hardcore, maar met nieuwe elementen.
Zombie Attack is heel cool, vooral de catchy akkoordenprogressie springt erboven uit. Misschien halen ze wel ideeën uit hun electrowerk? In ieder geval, het werkt. Sperm Donor is redelijk gelijkaardig, waardoor ik een beetje schrik krijg dat heel de EP, die sinds gisteren uit is, in dezelfde lijn gaat liggen. Maar zelfs dan is het kwaliteitsvolle repetitiviteit. SHUT THE FUCK UP.

YOU'RE FULL OF SHIT.


Ook heel cool aan dit project is dat het de standaard electro-kiddo in contact brengt met punk en hardcore, wat toch essentiële genres zijn in muziek sinds de jaren 70.