13-07-2009

Dear Landlord!

Een band met leden van The Copyrights en Rivethead. Ze klinken als een combinatie van die 2 bands. Logisch, en daarenboven ook heel graaf!
Na 2 split 7"s brachten ze dit jaar een album uit, Dream Homes. Ik moet het nog steeds legaal aanschaffen, maar dat komt in orde! Ik ben hier enorm enthousiast over. Net zoals zowat heel de poppunk-wereld!

1. I Live In Hell
2. Rosa
3. High Fives
4. Lake Ontario
5. Landlocked
6. Doormat
7. Three To The Beach
8. Park Bench
9. Goodbye To Oakland
10. Last Time I Checked
11. Whiskey And Records
12. Lost Cause
13. Begging for Tips
14. A World That We Never Made

I LIVE IN HEEEEEEELL! I LIVE IN BASEMENTS! I LIVE IN A GARAGE WITH NO WINDOWS, MY LIFE IS WASTED!
Da's 't eerste wat ge hoort als ge Dream Homes op zet. Enkele seconden later vragen de mannen van Dear Landlord: What does your dream home look like? En dan denkt ge: "Wow. Ik kan niet volgen. Dit is cool." Alleszins, dat dacht ik.
Het openingsnummer zet de sfeer direct voor heel het album. 3 zangers die elkaar afwisselen en harmonieën voortbrengen die uw hersenen doen exploderen van catchyness. Een gitaar die powerchords noch melodieën schuwt, een bass die overal goed hard doorklinkt, een drum die rapper gaat dan wat dan ook. En het beste is dat het allemaal goed samenklinkt. Niet te veel gitaarsolo's waar niemand op zit te wachten, geen semi-breakdowns of zogenaamde 'bridges' die toch maar laten zien hoeveel er wel niet uit een instrument kan. Nee, Dear Landlord verschaft ons met keisnelle 1-4-5's, palm-mute-akkoorden en een simpel melodietje dat er wel degelijk toe doet.
Lyrisch thema: drank & fuck this world. Attitude: we don't care. Maar de teksten zitten beter in elkaar dan dat. Niet altijd moeilijk of integer, maar wel altijd vanuit het hart en geschreven omdat het zo hoort. Niet perse vergezocht, maar wel esthetisch welluidend. Ik zeg het: they don't care. En ook belangrijk: een hoog meezinggehalte! Nummers als I Live In Hell, Landlocked en Last Time I Checked blijven stevig in uw hoofd zitten.
Dear Landlord combineert de ongelooflijke catchyness van the Copyrights en de kracht en energie van Rivethead/Off With Their Heads. Three To The Beach is enorm goed opgebouwd en straalt gewoon energie uit. Ik daag u uit om stil te blijven zitten! Ik wed dat zo'n nummer live echt een bom is. (Ik zou alvast volledig doorslaan, me dunkt.)

De sequentie ofte de opeenvolging van de nummers past ook goed. De liedjes sluiten muzikaal goed bij elkaar aan. De climax is ongetwijfeld A World That We Never Made. Waarschijnlijk het enige nummer dat boven de 3 minuten afklokt (en meer zelfs, het klokt boven de 4 minuten af!). Het zit geniaal in elkaar en slaagt erin om kiekenvel te creeëren bij de luisteraar. De afsluiter had amper mooier gekunnen. bass-intermezzo/gitaar-melodie/zang-harmonie/gitaar die het Landlocked-refrein herneemt. Maybe tomorrow!

I can't live like this , it's such a nightmare.
But I probably will!


Myspace
Download!

10-07-2009

"Dude, Osker sucks."

Nen band die ik recentelijk heb (her)ontdekt. Maar amai, ik wou dat ik ze eerder had (her)ontdekt.
Osker bestond van 1998 tot pakweg 2001.
Ze brachten 2 albums en 1 split uit, maar alleen daarmee verdienden ze hun plek in het punkrock-circuit.

Ik hoorde hen voor het eerst enkele jaren terug. Ik had Punk-O-Rama IV gekocht en Osker stond daarop, met het nummer 'Lucky'. Heel graaf nummer, en omdat ik toen vooral op zoek was naar nieuwe punkrock groepkes, downloadde ik nog wat nummers van Osker. Dat was cool, maar niet meer dan dat. (Ik ben die nummers naderhand kwijtgeraakt.) Osker zat bij Epitaph Records, maar was daar eerder een buitenbeentje tussen alle Bad Religion-kopieën. Hun eerste release was Treatment 5.
In feite is Treatment 5 gewoon harde, snelle, snotty punkrock, geschreven for the sake of it. Het toont Osker's houding en attitude goed. Deze gasten don't give a fuck. Maar in tegenstelling tot de punkers, die niks geven om alles behalve de punx zelf, hebben Osker het ook niet zo te doen met de punkscene. Er bestaat nen bootleg van ne show waar ze het voorprogramma van Guttermouth zijn, dusver zit heel het publiek vol punkrockers die graag zot doen. Osker heeft het daar niet zo voor, en ze laten dat ook merken, door sarcasme en en gewoon door direct te zijn. "There's a difference between funny and retarded." Nuja, Treatment 5, dus. Enorm coole cd. Maar hij staat mijns inziens toch ferm in de schaduw van Idle Will Kill.
Idle Will Kill is het 2de album van Osker. Maar in feite is het behalve de typische zang een heel andere sound dan Treatment 5. Trager, meer emo-/indie-invloeden. Geniale teksten. En ook weer een bevestiging van waar Osker voor staat. Niemand had waarschijnlijk een stijlverandering verwacht, en waarschijnlijk haakten veel fans af, maar what gives? Osker maakte de muziek die ze wilden, en dat evolueert, da's logisch. Tegenwoordig doen die gasten nog vanalles, maar bijna allesbehalve punkrock. Da's cool. Idle Will Kill is een klassieker in het genre, en dat toont.

You should've called me,
it would've meant something.


Interview
Download T5
Download IWK