27-03-2009

Hey Jealousy

We zijn het jaar 1991. Ik ben pas geboren. Ik heb geen idee wat er gebeurt.
We zijn het jaar 2008. Ik ben 16 jaar oud. Ik download een nummer van The Ergs!, een poppunkband die nieuw voor mij was. 1 liedje. Van een split-single. Ik beluister het ne keer. Klinkt goed. Moet ik ooit eens verder uitchecken. 'Hey Jealousy' noemt het. Leuk.
Na een paar maanden komt dat nummer nog eens terecht uit de speakers van mijn computer. Ik denk bij mezelf: dit klinkt goed. Heel goed zelfs. Leuk nummer.
Nog wat later komt Hey Jealousy meer en meer voor in mijn playlist. Ik ontdek uiteindelijk zelfs dat het ne cover is. Puur aan de muziek had ik het nooit geweten, want het klinkt als een echt The Ergs!-lied. Niets is minder waar, echter, het nummer is geschreven in 1991-1992, door een alternatieve rockband genaamd the Gin Blossoms. Heb ik nog nooit van gehoord, zeg. En ik moet eerlijk toegeven, ik heb er verder nog niets van gehoord behalve dit nummer.
Maar eigenlijk heeft ne mens qua muzikaal genot niet veel meer nodig dan Hey Jealousy. Hetzij van the Gin Blossoms, hetzij door the Ergs! gecoverd, hetzij door Hit The Lights gecoverd, hetzij door allerlei mensen op youtube gecoverd.
Het was een bewust weekend op het einde van juli wanneer mijn muiscursor de repeatknop aanduidde terwijl Hey Jealousy opstond. Het heeft enorm lang geduurd voor ik die knop heb afgezet. Ik heb letterlijk een hele week, als het niet meer is, amper naar iets anders geluisterd dan Hey Jealousy. Ik denk dat 'k op het eind toch een 300-tal plays had op den iTunes. Dat is ongeveer 17-18 uur lang Hey Jealousy. Rekenende dat ik die week ook niet àl te veel thuis was, is dat best wel heel veel.
En volledig terecht. Wat een nummer. Ik heb het hier al enkele keren vermeld denk ik, en het blijft echt mijn favoriet nummer ooit, denk ik. Wow.

Het begint zowaar met een opmaat, dus gene 1-2-3-4, maar wel ne 1-2-3-4-1-2 en dan ne sido#-sire ofte BC#BD van de bas. De gitaar en drum zetten mee in en maken er een vrij uitnodigende en zelfs licht overweldigende intro van. Wanneer de zang invalt bij de eerste strofe wordt de gitaarmelodie wat rustiger maar hebt ge nog altijd de drijvende kracht van de bas en drum die het nummer als het ware vooruit laten gaan. De zang is ook enorm goed, het timbre past uitstekend bij de muziek. En in 1991 hadden ze daar nog niet zulke instrumenten voor als nu, dus toen was er toch wel wat talent vereist. De strofe verleent zich perfect tot meezingen, zoals het een goed pop-/rocknummer behoort. Het rijmt, maar 't is niet belachelijk. Het is vloeiend, maar 't wordt niet te flou. Het is krachtig, maar tegelijk ook emotioneel beladen. Het kan aan mij liggen, maar ik voel echt de passie die in de zang wordt gelegd. As we speak krijg ik er zelfs kippenvel van. De strofe bouwt zich op, de 1ste 2 zinnen zijn vrij rustig, om dan met een contrastdynamiek bijna de 2 volgende zinnen in te zetten, als ware het een aanzet tot het refrein.
Het refrein bestaat uit een catchy gitaarriff, een geniale tekst en een melodische baslijn. Het voelt een beetje melancholisch aan en het repetitieve 'hey jealousy' laat zich enkel maar behagen. Melodisch zit het refrein erg goed in elkaar, stem en gitaar zijn mooi op elkaar afgesteld. Prachtig.
Na het 2de refrein volgt de solo. Qua originaliteit is er niets nieuws onder de zon, qua kunst van het songwriten en inschatting van gepastheid binnen het nummer vind ik het dan weer erg goed geslaagd. 8 maten solo, valt enorm goed mee, en om daarna meteen weer met het refrein af te komen, klinkt gewoon goed. En onder het motto "don't change a winning team" herhalen ze de eerste strofe en het refrein gewoon nog eens. En stoort dat? Mij niet. Maakt dat het nummer te lang? Misschien, maar voor mij niet. Soms vind ik bepaalde liedje te kort en had ik graag gewenst dat ze langer duurden. The Gin Blossoms denken daar voor mij op voorhand aan. Uiteindelijk eindigen ze met een sido#-sire-la ofte BC#BDA op de bas. Enorm cool.
Natuurlijk is dit alles een zaak van persoonlijke voorkeur, een 'de gustibus et coloribus'-kwestie, maar ik vind dat Hey Jealousy zijn plaats verdient in deze blog en in de muziekgeschiedenis. Vooral dat laatste.

Misschien moet ik toch maar eens the Gin Blossoms verder uit checken.
G|-----------------------------------------------|
D|-91190--------------------------------91190|
A|-------5-5555-7-777-77-9-999-7-77-------|
E|-----------------------------------------------|
(transcribed by: mgruspe@peoplesupport.com)

Tell me, do you think it'd be alright if I could just crash here tonight?
You can see I'm in no shape for drivin' and anyway I've got no place to go.
And you know it might not be that bad, you were the best I ever had.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might not be alone.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

You can trust me not to think (drink) and not to sleep around.
And if you don't expect too much from me, you might not be let down.
Cause all I really want's to be with you, feel like I matter too.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might be here with you.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

(solo)

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

Tell me, do you think it'd be alright if I could just crash here tonight?
You can see I'm in no shape for drivin' and anyway I've got no place to go.
And you know it might not be that bad, you were the best I ever had.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might not be alone.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!

Hey jealousy!

She took my heart, well, there's only one thing I couldn't start…




LINKS:
The Gin Blossoms on Youtube
The Ergs! on Youtube
Hit The Lights on Youtube
Tosaytheleast on Youtube
Hey Jealousy group-page on Facebook
Mijn blog als 6de hit bij google als ge "Hey Jealousy" intypt.

22-03-2009

My guilty pleasure

…is Britney Spears.
Kan ik niet aan doen hè. Geniale madam, en wat meer is, geniale songwriters achter die madam.

Ik heb Britney eigenlijk altijd wel goed gevonden. Er zijn periodes geweest dat ik dat ontkent heb omdat ik toen te punk of te metal was voor zo'n "commerciële" muziek, maar die periodes zijn voorbij. Britney's muziek is leuk, cool, catchy en gewoon goed. De hits zullen mij altijd het meest bijblijven, maar eerlijk is eerlijk, ze heeft toch al een 6tal albums volgekregen met goeie nummers. Af en toe een nummer dat minder naar mijn smaak is, maar over 't algemeen ben ik nog niet echt teleurgesteld geweest. Daarbij heb ik haar ook altijd een knappe gevonden. Enkel kaal was niet zo mijn ding, maar een pruik lost zoiets dan weer op. Convenient.
…Baby One More Time is haar eerste. Recht erop. Haar bubblegum-pop weet mij wel te bekoren, zowel de upbeat nummerkes zoals "(You Drive Me) Crazy" als de tragere nummers zoals "Sometimes". Samen met Oops!… I Did It Again beschouw ik dit als de 1ste periode Britney. Onschuldig, eerlijk. Met Britney, het album, werd ons meisje, zoals ze zelf zingt, onderhand een vrouw. Brtiney spuide een van de beste nummers aller tijden naar voren, Lucky. Tot op heden nog steeds bij mijn favoriete nummers gerekend. Geniaal nummer. Telkens weer keihard meezingen en dansen als dat gespeeld wordt. Haar 3de album heeft nog veel van de Britney die over liefde zong en over andere stereotypisch meisjesachtige onderwerpen. Ik ben ne jongen maar ik hoor dat wel graag. Kan ik niet aan doen hè. Toen dat album uitkwam was in 10 jaar. Dus dat is gerechtvaardigd dat ik dat toen graag hoorde. Ik weet niet hoe ik het moet rechtvaardigen dat ik het tot op heden nog steeds graag hoor. Ik wijt het aan de extreem goede writing skillz van pop-nummer-schrijver Max Martin & anderen. Geniaal toch hoe een man een nummer kan schrijven dat zo enorm goed bij een vrouw, en meerbepaald gewoon enorm goed bij de persoon Britney Spears past. Het vraagt wel wat talent om een toch vrij persoonlijk nummer vanuit een geheel ander standpunt te schrijven. Supercool.
Maar dan, een paar jaar later, pakweg 2003, toen kwam In The Zone uit. Helemaal weg van Toxic, ahja, want iedereen was daar helemaal weg van. De andere single Me Against the Music en Everytime vond ik ook nog wel goed. Maar er wrong toch iets. Dat was niet de Britney die ik, en de rest van de wereld for that matter, gewend was. Dit was niet meer onschuldig en liefdebeladen, dit had iets ondeugend. Zowel haar stem, die heser klonk, als haar teksten, die 'explicieter' waren, als de muziek, die meer R&B invloeden had. Niet meer de vrolijke sound die bij de vorige albums toch meer aanwezig was. She was not a girl, but damn sure a woman. Zie eens hoe vrouwelijk:
Ondeugend, hè?
Niet echt ne fan van In The Zone dus, maar ach. (Behalve misschien van dat Reggaenummer, The Hook Up, dat vind ik nog wel heel goed.) Ja, ik denk dat het wel noodzakelijk was. Ik bekijk het als een overgangsfase tussen de oude Britney en de nieuwe Britney.
Want met de nieuwe Britney in vol ornaat, zijnde Blackout, zette ze wel weer een pracht van een album neer 2 jaar geleden. "It's Britney, bitch." was de duidelijk boodschap. Singles Gimme More en Piece Of Me konden mij weer volop bekoren en de rest van het album kwam beter tot zijn recht dan In The Zone. Ik ben content.
Vorig jaar kwam plotseling Circus te voorschijn. Zo snel had ik geen nieuw materiaal verwacht, maar ik was er meer dan gelukkig mee. Womanizer, Circus en If You Seek Amy behoren nu als tot haar beste nummers. Womanizer vooral om de "You, you, you are… You, you, you are…", Circus vooral om heel het nummer en If You Seek Amy vooral om de vrij geniale omweg om "fuck me" te zeggen. Ik had het eerst echt niet door. Het sloeg op niks, precies, tot ik de codering ontdekte. Supercool.
Britney, ik ben nog steeds fan.

She's a lucky, she's a star.

LINKS:
Official site
Myspace
Lucky on Youtube

11-03-2009

G6 Cadd9 D7sus2 Dsus2 F# Em7

Dat zijn mijn favoriete akkoorden. Niet precies in die volgorde, maar dat zijn ze wel. Toevalligerwijze zijn dat de akkoorden die voorkomen in The Weakerthans' "My Favourite Chords". Let op de Britse (Canadese) spelling van 'favourite'!

Ik heb geen idee meer hoe ik The Weakerthans heb ontdekt, maar ik weet wel dat ik de ontdekking van die bandje nog steeds enorm dankbaar ben. Voor den eerste keer in deze blog geen punkrock! Nee, The Weakerthans spelen vooral indie/folk/pop/rock/akoustisch/rustig/leuke muziek.
(Achja, ze hebben wel wat punk-invloeden: John K. Samson, de zanger en gitarist, is namelijk de voormalige bassist van punkrockband Propagandhi.)
Ik raad hen aan aan iedereen die graag muziek luistert, in 't algemeen. 't Is radio-vriendelijk, mooi, zinvol, catchy, meeslepend, etc.

for those who belong nowhere
and for those who belong to one place
too much to belong anywhere else
In 2000 brachten deze gasten het album Left And Leaving uit, hun 2de muzikaal geesteskind. 8 jaar later vind ik hem voor een spotprijsje in een distro. Niet lang later zit hij toch wel voor een tijdje vast in mijn CD-speler. Een geweldig album. Je kan The Weakerthans een beetje vergelijken met Bob Dylan, op die manier dat hun muziek niet per se super technisch en ingewikkeld in elkaar zit, maar dat hun teksten wel tot de geniaalste behoren die ik ooit in muziek heb aangetroffen.
Maar eigenlijk zit het muzikaal ook echt wel heel strak. Ze werken veel met gelaagde composities. De klank is vrij eigen aan the Weakerthans. De zachtjes aangeslagen gitaar-riffs, de slepende bas en drums, het uitzonderlijk mooi en passend aanbod aan bijkomende instrumenten zoals een orgel, speciale piano's en gitaren, een viool, een xylofoon, een zaag, nen 12-string, een synthesizer, etc. Vrij geniale composities waarbij kippenvel vaak niet ver te zoeken is. Integendeel, in vele gevallen komt het spontaan op.
Het belangrijkste aspect, voor mij persoonlijk alleszins, is vooral het tekstuele, het lyrische: de songtexten. John Samson is een erg kunstzinnig persoon en heeft een liefde voor poëzie en literatuur. Dat merkt ge wel. Amai. Er wordt continu naar uw hoofd gesmeten met subtiele rijmen, stijlfiguren, culturele verwijzingen, metaforen (die effectief beduidend zijn), en een perfecte balans tussen het vergezochte en het simplistische. De teksten zijn eerlijk, gaan over dingen die gewoon belangrijk zijn in het menselijk leven, zoals liefde. Stilistisch is het misschien wat zwaar soms (alhoewel dat goed meevalt), maar thematisch is het eigenlijk enorm down-to-earth.
Get clobbered on by courtesy, in love with love, and lousy poetry. And I'm leaning on a broken fence between Past and Present tense. And I'm losing all the stupid games that I swore I'd never play. And it almost feels okay.
Snapt ge wat ik bedoel? Als ge het nog niet snapt…
You said "Somewhere there's a box full of replacement parts to all the tenderness we've broken or let rust away. Somewhere sympathy is more than just a way of leaving. Somewhere someone says 'I'm sorry.' Someone's making plans to stay."
Verder hoort daar dan nog een prachtige, vrij fragiele stem bij die geen emotie schuwt.
Een vrij doorslaggevend argument voor dit album is mijns inziens vooral het 11de nummer: My Favourite Chords.
They're tearing up streets again. They're building a new hotel. The Mayor's out killing kids to keep taxes down, and me and my anger sit folding a paper bird, letting the curtains turn to beating wings. Wish I had a socket-set to dismantle this morning. And just one pair of clean socks. And a photo of you. When you get off work tonight, meet me at the construction site, and we'll write some notes to tape to the heavy machines, like "We hope they treat you well. Hope you don't work too hard. We hope you get to be happy sometimes." Bring your swiss-army knife, and a bottle of something, and I'll bring some spraypaint and a new deck of cards. Hey I found the safest place to keep all our tenderness. Keep all our bad ideas. Keep all our hope. It's here in the smallest bones, the feet and the inner-ear. It's such an enormous thing to walk and to listen. I'd like to fall asleep to the beat of you breathing in a room near a truckstop on a highway somewhere. You are a radio. You are an open door. I am a faulty string of blue christmas lights. You swim through frequencies. You let that stranger in, as I'm blinking off and on and off again. We've got a lot of time. Or maybe we don't, but I'd like to think so, so let me pretend. These are my favourite chords. I know you like them too. When I get a new guitar, you can have this one and sing me a lullaby. Sing me the alphabet. Sing me a story I haven't heard yet.
Die ganse tekst is een opperst lyrisch orgasme. Jeetje. Zo'n nummers zorgen ervoor dat ik mensen die ik niet ken begin te verafgoden. Moest ik kunnen zingen, ik zou het voor iedereen zingen. Jammer genoeg kan ik niet zingen. De gitaar-'solo' naar het einde toe doet ook altijd iets. Prachtig hoe het allemaal in elkaar past, de tekst, de akkoorden, de arrangementen. Het enige minpuntje vind ik dat het niet het laatste nummer op de cd is. Zoiets verdient om te blijven nazinderen nadat je Left And Leaving hebt beluisterd. Zodat je daarna nog eens op de repeat-knop drukt en alles nog eens vlotjes aan je voorbijgaat.
Left And Leaving is het ideale album achtergrond-gewijs, maar het is nog beter om even wat tijd uit te rekken, de cd in de speler te steken, met wat drinken en eten in de zetel of uw bed te zitten en met de teksten mee te lezen en zachtjes mee te zingen. Gewoon even alleen zijn met de oorstrelende muziek van The Weakerthans.
Check ook hun andere albums, trouwens.

Label: Bad Taste Records
Tracks:
1. Everything Must Go!
2. Aside
3. Watermark
4. Pamphleteer
5. This Is A Fire Door Never Leave Open
6. Without Mythologies
7. Left and Leaving
8. Elegy For Elsabet
9. History To The Defeated
10. Exiles Among You
11. My Favourite Chords
12. Slips And Tangles

The Weakerthans aren't weaker than's…

LINKS:
Official site
Myspace
My Favourite Chords on Youtube
Download

10-03-2009

The Too Late Show (The Lillingtons)

Het laatste album van the Lillingtons: Het Veel Te Late Spektakel. Ik denk alleszins dat 't definitief hun laatste is geweest. Jammer, want wat nen band!

1. Gunbullet
2. Target Earth
3. All I Hear Is Static
4. The Augur's Tale
5. Mars vs. Hollywood
6. Do It U.S.S.R.
7. Zombies
8. Vaporize My Brain
9. Russian Attack
10. Charlie Goes To Cambodia
11. Stay Tuned

The Lillingtons zijn een tijdje uit elkaar gegaan enkele jaren terug, maar zijn nog 1 keer terug bij elkaar gekomen om The Too Late Show uit te brengen, ik vermoed dat het rond 2007 was. Ondertussen is Kody al terug actief bij TBR bezig en zijn de andere bandleden ook hun eigen weg in geslagen. Maar goddank dat ze deze plaat nog hebben achtergelaten.
The Too Late Show begint met een knallend nummer, en continueert een heel album lang met hits uit te spuien. Er zijn 11 nummers, enerzijds misschien wat jammer omdat het wat weinig is, anderzijds kan dat ook impliceren dat er enkel goeie nummers op staan. Beide gevallen zijn van toepassing. Amai. Een heel cool album. Herkenbare Lillingtons-deuntjes en -zang. De productie klinkt wel moderner dan die van pakweg Death By Television, welke beschouwd wordt als hun beste door veel fans. Maar ze hebben gewoon de draad terug opgepikt. Teksten gaan nog steeds over science-fiction, de Koude Oorlog en meisjes. En als ge dacht dat die 1ste 2 onderwerpen saai zijn, dan dacht ge verkeerd! Het is een album dat u spontaan doet foot-tappen en meezingen tot ge niet meer kunt. Of tot dat de 11 nummers gedaan zijn.
TTLS is mijns inziens nogal underrated in het Lillingtons reportorium. Het wordt vaak opzij geschuiven omdat het recent is en hun vorige albums Shit Outta Luck, Death By Television of The Backchannel Broadcast niet zou kunnen evenaren. The Too Late Show is misschien niet even geniaal, maar 't zal alleszins niet veel schelen.
Voor mij springt vooral Charlie Goes To Cambodia eruit. Anekdote-gewijs was dat het 1ste nummer dat ik hoorde vanuit mijn Ipod toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag en dat nummer blaasde mij gewoon weg. Het is zo enorm krachtig, energiek, scheeuwerig en meezingbaar. Preferabel te beluisteren op hoog volume. Srsly.
The Too Late Show klokt af op 24 minuten. Perfecte duur, perfecte songs, geniaal album. Comeback of niet, The Too Late Show blijft me verbazen.

LINKS:
Official site
Myspace
Download
Charlie Goes To Cambodia on Youtube

03-03-2009

Do you want to go to the show with me?

De zaterdag ben ik naar Teenage Bottlerocket gegaan. Ongeveer het beste dat ik in deze tijden nog heb meegemaakt.
Daarom, een bericht over de beste shows die ik al heb bijgewoond.

We beginnen bij mijn eerste festival, 2 jaar terug, Puntpop 2007. The Setup had net Minister of Death uit denk ik en ik was volledig fan. En ze treedden op in Wuustwezel. Leuk dus! Ze begonnen hun set met Out Of Sync, en ik was direct mee. Ik heb daar ook mijn eerste mosh-ervaring opgedaan, er bestaat zelfs een foto van. Ze straalt enorme emotie uit, past eigenlijk goed bij de muziek, maar damn, wat ne voze kop! Enorm achterlijke kop zelfs, haha!
(Photo by Joris Bulckens)
The Setup speelde een enorm strakke set, supercool. Achteraf nog een half drumstokske gevonden, een mooi aandenken. Nog 3 keer gezien na die keer.
Op dezelfde avond heb ik Napalm Death mogen aanschouwen, pakweg de grondleggers van de grindcore. Als 15-jarige snul is dat wel heel graaf. Ook even gemosht, al was dat wel een pak harder. Ook wel een pak leuker, eigenlijk. Hoogtepunt was ne metalhead die helemaal naakt ging, geniaal.
(Photo by Joris Bulckens

Een halfjaar later was er nog een klein festivalletje op een 10 km van mij vandaan, genaamd Rockin' Hard Festival. Iets uit Nederland. Anyway, The Jizz Kids speelde er. Het was mijn eerste live kennismaking met de poppunk waar ik nu zo van hou. Kevin Aper is zowat de coolste frontman ooit en the Apers en the Accelerators zijn 2 van de coolste Nederlandse bands. Ik heb vol bewondering naar hun set gekeken. Wat gedanst, wat meegezongen wat ik kende en vooral genoten van de show.

09/02/2008: Ieperwinterfest at Ieper
Op Ieperfest Winter Edition 2008 heb ik me eigenlijk onverwachts aan een enorm coole show gewaagd, dat was meteen dé band van die avond. Municipal Waste! The Waste! Thrash! Ik kende ze niet denderend, maar amai, ben ik even van mij sokken geblazen geweest. Metal op een optreden is sowieso vaak leuker, omdat de moshpits leuk zijn en de sfeer cooler. Hoeveel metalharen heb ik wel niet uitgetrokken/ingeslikt man?! Keigraaf datte! Het optreden op zich was ook entertainend. “Who can drink the fastest?” met nen trechter en keihard meeschreeuwen. En ne wall of death waarbij zo ne kei grave metalhead in 't midden bleef staan en iedereen daarop en op elkander en wow! Heel den tijd meegedaan. Gecirclepit, maar ook geheadbangt en luchtgitaar gespeeld. Ik stonk naar alles wat niet water en zeep was en ik was nogal vuil en ik kreeg krampen en ik was moe. Maar ik was blij.
Wat ik vooral onthouden heb, en dat zinneke komt nog regelmatig terug in mijn hoofd te voorschijn:
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP!
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP!
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP!
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP.
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP…
FUCK YOU UP!

In Mei 2008 was het tijd voor Groezrock. Mijn eerste editie. Direct een geslaagde editie, want wat stond er op het programma? FUCKING HOT WATER MUSIC.
Superduper bevoorrecht en content dat ‘k dit heb kunnen meemaken. Zotste optreden van mijn leven tot dusver. Die mannen zien opkomen gaf echt een gevoel van "waw, dit wordt legendarisch". 't Was dan ook een reunie. Eerst ne coolen intro, dan ineens ziet ge die mannen en dan zetten die keihard in met A Flight And A Crash, gevolgd door Wayfarer. Da's zotkomen. De eerste noten van AFAAC waren de mooiste noten op heel dat festivalleke in Meerhout daar. En niet te vergeten, op ‘t einde : TRUE BELIEVERS (van the Bouncing Souls) SAMEN MET THE BOUNCING SOULS! Mannekes, zo zot! Toch even een moment van complete gelukzaligheid. Ik stond ook vanvoor, graaf zicht. Den Bouncing Souls zanger zelfs kunnen aanraken, hihi. Die mannen hunnen stage presence is keihard. Niet te veel alcohol, maar ook niet te weinig. De setlist was zo goed als perfect, geluid was niet slecht, en de muziek was de beste ooit.

De zomer editie van Ieperfest 2008 heeft mij ook geraakt. Eigenlijk op dezelfde manier als de winter editie dat had gedaan: met nen afsluiter die ik niet kende maar alles wegblies. Nu was dat As Friends Rust. Initieel headlineden ze niet, maar door nen hoop verschuivingen in de line-up wel, en dat was verdiend. Enorm verschoten van de energie die die mannen brachten. Gewoon enorm genoten van een prachtig optreden, goeie muziek en zotte sfeer.

In additie tot the Jizz Kids show, en na deze band gemist te hebben in februari 2008, zie ik ze wel in oktober 2008: The Apers! Vooral nieuwe nummers, maar hun nieuwe nummers zijn zo goed, dus dat deert niet! Af en toe ook een klassiekertje, supercool! Ramones en Screeching Weasel cover. En Kevin Aper zijn podiumliefde. Die mens is echt gemaakt om daar te staan en het publiek te entertainen, zowel muzikaal als narratief. Goeie mopkes verteld, overall goed gelachen en me enorm geamuseerd ook al was ik den enige die dat blijkbaar aan 't doen was. Er was 15 man aan 't kijken of zo. Graafste ooit. Nadien nog met Kevin en Kelvin gepraat, ook heel cool! Want dat zijn toch een beetje idolen.

Een week of 2 later, na the Apers-show, was het de tijd voor the Copyrights en the Priceduifkes.
The Copyrights. FUCK YEAH. Ik had er uiteindelijk 3 of 4 maand naar uitgekeken om ze nu te zien, en opeens stonden ze daar en kon niemand mij nog in de weg gaan staan. Front row, af en toe second en third row, maar overal even zot. Die stemmen, die melodieën, die drum, die bas! En vooral de harmonieën tussen Fletcher (lead) en Jeff en Brent (backings), soms wist ik gewoon niet met wie mee te zingen. Want er zijn echt niet veel noten geweest die ik niet heb meegezongen. Echt, eindelijk kon ik de longen uit mijn lijf schreeuwen, zalig. Setlist: stuk voor stuk hits. Zalig. Enorm bezweet op 't einde van hunne set. Één van de zotste dingen die ik al heb meegemaakt. Ik kan bijna gelukkig sterven. Alla 57 North: "Statietraat 13, Friday night, there's an awesome band in front of me and they made everything alright, hey!"
Vervolgens speelden The Priceduifkes. Record release party, dus sowieso een speciale gelegenheid. Ballonnen, zwembanden, kilo's papiersnippers, nen hele hoop fans. Tijd voor een feestje! Enorm coole setlist, alle nieuwe nummers, veel oudere nummers. En iedereen die constant loosging. 'k Had er een blauw oog aan overgehouden. Afin, op 't einde gingen ze nog eens een coverke spelen, maar omdat ze niet konden kiezen welke Ramonesnummer hebben ze maar direct ne medley gemaakt. En I Wanna Be Retarded als bisnummer, superzot. Ricky D, Cowboy Mambo en Voale Senne, dikke heersers de die!
De foto hier links onder de titel is trouwens op die show getrokken.

En de zaterdag dus Teenage Bottlerocket. Als God de wereld niet geschapen heeft zullen die mannen het wel gedaan hebben. Grootste heersers van 't universum.

Let's keep going the show!