26-04-2010

Grasrock

Het woord groes of zijn allomorf groez is blijkbaar Meerhouts dialect voor gras. Dat heb ik dit jaar geleerd.
Groezrock trapte alweer de festivalzomer af, en blijft toch het beste festival van heel dieje zomer.

VRIJDAG:
Treinreis en busreis ging vlot. Aanschuiven aan de camping heeft wel een uur of zo geduurd. Eerst aanschuiven om binnen te geraken, dan merken dat ge uw ticket elders moet omwisselen, dan daar aanschuiven en dan terug gaan aanschuiven voor de bagage-check. Afin, een goei plekske gevonden voor mijn tent, vlak bij de wc's en niet ver van den ingang, supercool dus. Tent was rap opgezet, de wei was snel betreden en alles was snel bekeken. Wat merch gaan checken want voor kwart voor 9 speelde er niks dat me interesseerde. Maar dan…
Millencolin: Dat was eerder een teleurstelling. Redelijk plattekes. Goeie muziek, een goed pakket hitjes, maar niet zo overtuigend. Lag ook wel wat aan het geluid, me dunkt. Ik verwijs alvast vooruit naar later: Millencolin stond verre van de strakheid die Face To Face had.
Tussendoor even naar de camping met den Bart en ene Poelie. Tent opgesteld en terug naar de wei gegaan.
Banner Pilot: Fuck, dat was kei goed. Allemaal goeie nummers, hoogtepunten Northern Skyline, Central Standard en Milemarking. Volgens mij trouwens den eerste keer dat ik ooit gestagedived heb. Een stuk of 3 keer. En dat was trouwens keihard mislukt nog ook. Maar ne megavette show, goed gedanst en meegezongen. Gevraagd voor Ramones of Rivethead covers maar ze hebben enkel eigen nummers gespeeld. Good enough!
Dan de Lieven getroffen en een of andere Slovaak genaamd Martin die een slaapplaats zocht en die bij mij had gevonden. Coole gast, we zijn direct Face To Face gaan zien.
Face To Face: Dat was er recht op. Kei strakke show, goei muziek en heel overtuigend. Aan x-factor ontbreekt het deze mannen niet. Enkel Disconnected gemist door wat te laat aan te komen, wat ik wel wou horen. Maar hits als You've Done Nothing, Ordinary en al de rest waren kei goed.

's Nachts pintjes gedronken, chocomelk gedronken, heel koud gehad. Pintjes gaan drinken in de campingbar (wat een kei goed concept was!). Geen groezrockforumcampinghangout want niemand is komen opdagen maar nen toffe avond wel. Met nen drugged-up Belg gepraat met handschoenen, nen Hollander en met nen Duitser die tamelijk cool was. Nen Duitser. De Martin nog gezien en tegen half 4 gaan slapen.

ZATERDAG
Rond half 10 wakker geworden, opgestaan, mezelf wat gaan verfrissen. Naar het terrein.
Mute: Cool. Veel goeie dingen van gehoord, was heel strak maar kon me niet echt blijven boeien. dan maar een pintje gaan drinken.
Eens terug op de camping, gemerkt dat den Elias en Sam (van de Limburg) hun tent 4 meter van de mijn stond. Die mannen dan maar gestalkt voor de rest van den dag. De Martin voor de rest van den dag niet gezien. Nuja.
Pour Habit: Heel cool. Aangekomen met Zion, een van hun coolere nummers toch wel. Keirap en keistrak. Kei coole en -goeie zanger. Ne zwarte medemens. Kan goed zingen en dansen. De kopstand-zang-combo was ook tamelijk indrukwekkend.
MC Lars: Keihard staan dansen. Alle moves die ik heb wel bovengehaald. Jammer dat ze gene Guitar Hero Hero, True Player For Real hebben gespeeld en dat Parry Gripp er niet bij was. Wel ne heel coole show met o.a. iGeneration en Hot Topic Is Not Punk Rock. Den bassist van Slipknot in een hiphop/'laptoppunk'-bandje, dat was ook graaf. Heel coole show, en het was ook helemaal niet misplaatst in feite. Zoals hij zelf zei: eigenlijk zijn rap en punk hetzelfde. Of zoiets. Al vonden de meeste van niet, aan het weinige aanwezige volk te zien.
Defeater: Sterke band, vooral muzikaal. Dat helpt natuurlijk wel als de microfoon constant in het publiek zit. Coole sfeerke, veel emoties en gewoon heel ferm.
Strike Anywhere: De nieuwe liekes ken ik niet, maar de stuff van Change Is A Sound en Exit English heb ik gretig meegezongen. Goei groepke, goed bezig.
88 Fingers Louie: Daar ken ik amper iets van maar 't was catchy, goed gespeeld en ne goeie show overall. Plezant. Ik ben siked voor den 2de augustus.
Bouncing Souls: Geniaal. Geniale setlist. Om te beginnen, inzetten met True Believers, dat had ik niet verwacht. Alle hits gespeeld. Retecoole sfeer. Gone is kei goed. Al die mensen die op die moment meezingen, da's megacool. Punk rock is het beste ooit. Misfits cover van Hybrid Moments was ook cool.
Lit: Dat ken ik in feite niet. Tamelijk cool, paar hitjes precies.
Sum 41: Wát een teleurstelling. Het begon heel goed met The Hell Song, maar ze hebben het verpest. Tijdens de liekes heb ik meneigen goed geamuseerd, alleen jammer dat er amper liekes gespeeld werden. Fucking hell, ik heb mij daar zitten ergeren. Muzikale intermezzo met bas en drum van 5 minuten. De rockster uithangen. Het publiek dingen doen roepen. Precies een samenraapsel van Blink 182, NOFX en Iron Maiden, wat de show op zich betreft. Toen iedereen "Fuck you Derek" moest roepen waren er veel bij die deze frase echt meenden, me dunkt. Toeme zeg. En Paint It Black coveren, maar dan enkel het laatste refrein in punkrockversie. Nieje, dat hoefde niet.
The Bronx: Wat nen band! Zeker een opluchting na me verveeld te hebben bij Sum 41. Heel sterke set. Hard, rap en cool.
Dan sinds Pour Habit voor het eerst terug naar de camping denk ik. Dat wilt wel wat zeggen over de goedheid van de affiche. Een blik ananas gegeten. Nom nom.
Pennywise: Strakke show! Veel hitjes, Zoli is ne goeie zanger en past er in feite goed bij. heeft ook keigrote armspieren. Every Single Day als opener, safe. Bro Hymn is verre van hun beste nummer maar de sfeer daarrond is megacool. Punk rock en zo.
Story Of The Year: Goei bandje, veel energie, maar ik heb ze 2 jaar terug ook geskipt voor Bad Religion en dat heb ik nu -terecht, mijns inziens- gewoon herhaald.
Bad Religion: 100 liekes gespeeld, allemaal geniaal. Fucking hell. Al 30 jaren consistent goed zijn, da moete kunnen zenne. Respect! Beginnen met Do What You Want, verdergaan met ne coole mix van oude, nieuwe en tussentijdse nummers. Ze vatten het festival trouwens mooi samen met hun voorlaatste lied. "This is just a punk rock song". Hoe goed is punk rock just? Punk rock is het beste ooit!

Dan pinten gedronken met de Noord-Limburg Punk Rock Crew, Monopoly Express verloren. Wat een stoem spel ook. Pop punk geluisterd, pinten gedronken, in bed geraakt en tamelijk goed geslapen. Mottig 's morgens, nen halve liter Kaiser krijgen van de Martin en kei moe zijn. Tent afbreken en naar Antwerpen met de Martin. Heel vriendelijke gast.
Ik was kapot en zo maar na een megacool weekend maakt dat niet uit.


Jammer:
- overlappingen (Mariachi El Bronx, A Wilhelm Scream, Rise And Fall, H20 niet kunnen zien)
- aanschuiven bij de camping
- de afstand camping-terrein was niet iets te kort voor een pintje
- kou 's nachts

Cool:
- het weer overdag. fuck yeah zenne.
- muziek - punk rock
- knappe grieten
- Cara gekregen van Elias en Sam
- hamburgers, hoewel ze wel reteduur waren.
- niks gepikt geweest, naar 't schijnt veel last geweest door pickpockets. ook weinig last gehad van stoemeriken op de camping of zo. ik denk dat het daar wat te koud voor was.
- Modern Life Is War cd's gekocht (voor 5 euro), eindelijk! Ook Banner Pilot platen en shirt. En Screeching Weasel - Television City Dream gevonden, ook megacool.
- hangen met de Noord-Limburg guyz.

Punk rock is het beste ooit.

21-04-2010

Bloody Rifoki

Rifoki is een hardcore/punk project van dj/producer Steve Aoki and dj Bob Rifo van the Bloody Beetroots.
Gek dat zo'n electro-celebrities into punkrock zijn. Dit gegeven vind ik zo mogelijk nog verrasender dan toen ik ontdekte dat the Beastie Boys in het begin een punk/hardcore band waren. Maar ook dit project verrast in de positieve zin.

Rifoki speelt snel en hard maar behoudt een bepaalde groove. Daardoor doen ze me wel wat aan The Bronx denken. Het is fundamenteel oldschool hardcore, maar met nieuwe elementen.
Zombie Attack is heel cool, vooral de catchy akkoordenprogressie springt erboven uit. Misschien halen ze wel ideeën uit hun electrowerk? In ieder geval, het werkt. Sperm Donor is redelijk gelijkaardig, waardoor ik een beetje schrik krijg dat heel de EP, die sinds gisteren uit is, in dezelfde lijn gaat liggen. Maar zelfs dan is het kwaliteitsvolle repetitiviteit. SHUT THE FUCK UP.

YOU'RE FULL OF SHIT.


Ook heel cool aan dit project is dat het de standaard electro-kiddo in contact brengt met punk en hardcore, wat toch essentiële genres zijn in muziek sinds de jaren 70.

20-04-2010

Farts in tune

Ik kan niet geloven dat ik over dit album, deze band nog niets heb geschreven.
Hearts In Tune van the Tattle Tales is een plaat voor alle seizoenen. In de winter en de herfst brengt hij goede herinneringen boven en zorgt voor een luchtige sfeer in de barre tijden. In de lente en de zomer zijn er weinig platen die passender zijn (denk: alles van the Beach Boys, The Leftovers - Eager To Please, The Romantics - ST, The Unlovables - Crush Boyfriend Heartbreak, …).

File under: must-have.

1. Lucky Girl
2. Unconditionally
3. Armageddon Girl
4. Austin Boys
5. One Lawn Away
6. Oh, God
7. So Wanna Kiss You
8. Sweater
9. Evelyn
10. September Girls
11. When I Get To Heaven
12. Her New Company

Hearts In Tune start bombastisch-melodisch met Lucky Girl, dat de luisteraar meteen bedwingt in termen van catchy melodie, verrassend keyboard-deuntje, sterk uitgebouwd ritme en een solide zang. Unconditionally zet deze trend verder, en voegt meteen er één van hun (ik zeg heel bewust "één van") enorm coole teksten tegenaan:
Nothing heals a heart like another girls arms.
Armageddon Girl toont de rustigere kant van the Tattle Tales… voor even toch. Hun nummers duren vaak niet langer dan 3 minuten, maar bevatten veel potentie. En die kracht wordt ook geuit. Zowel instrumentaal als vocaal vormen the Tattle Tales een sterke emotionele eenheid, die een harmonie zoekt tussen love songs and feel-good-summer songs. Hun versatiliteit is tevens te danken aan hun keyboardspeelster, Anya, de enige vrouw in het gezelschap.
Dat zij echter haar mannetje kan staan wordt snel duidelijk in One Lawn Away, dat het verhaal vertelt van een buurjongen en -meisje die misschien verliefd waren maar misschien ook niet. Een nostalgisch nummer waar menig individu zich mee kan identificeren, denk ik. Fun fact: Christian, de zanger, en Anya zijn in real life effectief een koppel. Graaf he.
Oh God leent zich tot luid meebrullen en zet de catchy-train lustig verder, leidende naar wat voor mij het absolute hoogtepunt van het album, en misschien wel van de pop-muziek in het algemeen, is: So Wanna Kiss You. Ingezet door een pakkende drumbeat, gevolgd door waarschijnlijk de meest catchy keyboard-melodie ooit en een strofe waar instant kiekevel uit voortkomt. Maar dan komt het pas, het refrein herdefinieert de notie van catchyness. Een perfect gekozen ritme in combinatie met de klemtonen. De begeleidende keyboard en Anya's krachtige stem doet werkelijk potten breken. Fuck.
So I know that you're thinking about me and it scares me to death.
What if I just start freakin' out? Bite my lip and lose my breath?
So let's give it just one shot.
Perfect dansbaar, meezingbaar en vooral genietbaar. Vooral het laatste refrein, een bepaalde hoeveelheid tonen hoger, is onweerstaanbaar. Warning: wekt rare blikken op als ge dat 's nachts op straat zingt als ge wat gedronken hebt.
Het album dwarrelt verder met meer punk-esque pop liedjes en harmonieën om door omvergeblazen te worden. De akoustische outro/retake van September Girls zorgt voor een ontspanningsmomentje.
Fall is here and I think it's here to stay. And I mean that in the sweetest way.
When I Get To Heaven lijkt het album rustig af te ronden, ware het niet gevolgd door het quasi-magistrale Her New Company, met de werkelijk géniale openingszin:
I'm seeing a girl. She ain't seeing me.
, het evenzeer geniale refrein:
I'm not making out with her just yet, but I'm making out fine.
en de nazinderende slotzin:
I don't know what I'll do till I get our hearts in tune. And I won't stop till I get you.

Enorm cool album.

Hun EP "Fuck The Ergs!" is ook enorm de moeite. Sometimes I Forget The Rules To Rock And Roll is catchy as fuck, The Things People Know is cute as fuck, Banana Split is awesome as fuck.
Vooral Sometimes I Forget The Rules To Rock And Roll, featuring Hallie Bullit van the Unlovables is megacool. Mind-blowing.

09-04-2010

Who's punk? What's the score?

Muziek heeft alles te maken met melodie, tempo en ritme. Het heft echter ook veel te maken met omgeving en sfeer.
Shows in kelders, smalle cafés, jeugdhuizen, Ancienne Belgiques, op festivals, … Dat speelt allemaal ne rol voor de graad van genietbaarheid.

Paasmaandag kwam ik in contact met een lichtjes vergeten of misschien (onterecht) voorbijgestreefd concept, met name de garageshow.
Ricky D van the Priceduifkes had The Fake Boys uit Amerika uitgenodigd om -wegens geen optie op het JH, waarschijnlijk- in zijn eigenste garage te spelen. Zijn eigenste band, the PDS, verzorgde het voorprogramma.
The /pi:-di:-æs/ speelde een energieke show, van beide partijen uit. Een thuismatch, en dat speelt duidelijk in hun voordeel. Mopjes, goeie sfeer en goeie liekes. Stevige set. Covers van Frogball, Gorilla Biscuits/Buzzcocks, Brutal Knights en Black Flag. Veel actie en interactie. Dansen, plezier maken. Punk fucking rock. 77 of zoiets.
Side note: kei warm in die garage. Toeme seg.

The Fake Boys komen uit Amerika. Op CD was ik niet zo sterk overtuigd, maar met de live-show konden de valse jongens zichzelf bewijzen. Heel cool, hard en meezingbaar. Covers van Jawbreaker. Jawel, 2 Jawbreaker covers in 1 show. Geniaal. Eigen werk is ook straf. The Fake Boys doen iets vernieuwend met oude muzikale waarden. Oprecht en punk fucking rock. 77 of zoiets.
Side note: The Fake Boys komen naar Summer In October. Shit's off the hook.

I'm all ears, so sing me home.

06-04-2010

Bloody Bloody Drummer

Vorige week donderdag - en dit was geen 1-aprilgrap! - speelden 3 Kempense - of Kempische - muziekgroepkes een gezamelijke splitreleaseshow in café Den Drummer in Gent, bekend van toestanden ergens in oktober.

The Crackups trapten de avond af. Ferm, zondag stonden ze in een volle AB-zaal en donderdag stonden ze in een tamelijk gevulde maar vooral kleine Drummer. Maar er is geen sprake van een 'from heroes to zeroes', whatsoever. The Crackups zetten de avond in met een nieuw nummer, volgens de setlist 'TAT' geheten. Geen idee wat dat wilt zeggen. Edoch, strakke inzet, Rattefoefke kreeg het publiek wat beweeglijker en 5 minuten later waren we al aan het 5de nummer beland. Zo werken ze. Snel, hard, en toch nog heel melodieus. En nen drummer waar menig grindcoreband jaloers op mag zijn. Hoogtepunt blijft het charismatische 'A Girl Is Only Good To Fuck', dat het jammer genoeg niet tot op de split-cd heeft gehaald. 'Cuba' toont echter dat zelfs niet alle grieten good to fuck zijn, degene met ne snor wilt meneer enkel doen tegen betaling. Begrijpelijk, dat zeker.
Na hun prestatie op Humo's Rock Rally en hun continuïteit aan goede shows ben ik ervan overtuigd dat we nog genoeg van deze kerels mogen horen. Ook al "suckt work".

The Priceduifkes speelden vervolgens hun showcase, maar na de soundcheck, die tegenwoordig het geniale 'Have You Seen My Mind?' is, en de sequentie Swiss Fucking Watch/She Spells Disaster moest ik gaan om mijn trein te halen. Jammer, zeker omdat ik de dag erna dit las:
The Priceduifkes speelden een van hun zotste shows ooit gisteren in den Drummer.
Maar allez, dat maakt niet zoveel uit.
Jammer dat ik the Headshots niet heb kunnen zien, daar was ik tamelijk benieuwd naar.

Maar heel cool voor wat 't geweest was. De 2 PDS-nummer die ik gezien heb gaven een voorsmaakje van een show vol gedans. Olé!

The rock at De Rots

Vrijdagavond 26 maart. Het is stil in Antwerpen. Behalve in 1 café, De Rots. …
Nee, da's niet waar, 't was helemaal niet stil in Antwerpen, en in de Rots zat er om rond 7 uur nog geen volk.

Vrijdagavond 26 maart. Antwerpen bruist. Behalve in 1 café, De Rots. Daar zitten enkelingen met leren frakken en lange haren en pinnekesriemen en opstrijkpatches. Ze drinken bier uit drinkhorens en slachten een geit ter ere van Manowar.
Ze wisten geenzins wat hen te wachten stond.

Ik, enkele punkrockgeezers en 2 man met ne peirdekop (of 2 man en ne peirdekop, misschien) kwamen hun vrijdagse rust verstoren.
Als eerste beklommen de befaamde Priceduifkes het -tamelijk grote- podium. Deze 3 jongemannen brachten hun œuvre tot onzer ore en leverden daarbij een uitstekend werk. Only One King van de demo zit terug in de setlist, wat ongelooflijk cool is en ze deinsden niet terug om élk van de 4 nieuwe nummers te spelen. Waarvan Smashing Cupcakes overigens waarschijnlijk het beste is dat ze ooit gemaakt hebben. En dat vond ik al de eerste keer dat ik het hoorde, in december of zo. Sterk! Het coole is ook dat die tekst hoogstwaarschijnlijk letterlijk te nemen is. Meneer gooit cakeskes naar zijne muur als hij zich verveelt. Ieder zijn ding. Deze baasjes hebben nog een hele wereld te veroveren, one bar at a time.

Onze Schotse vrienden The Murderburgers speelden alweer een show onder het motto "wij zijn van Schotland, ons Engels klinkt lelijk maar wij kunnen héél rap zingen en spelen." En, toegegeven, ik dig dat. I dig that shit, mothafuckah. Klassiekers als Braindead en Double Take passeerden de revue, en de nieuwe nummers sloegen ook enorm aan. Bassist Tom verzorgt de zang op Easy Come Easy Go, een renditie van een nummer van Captain Kate, zijn vorige band, en dat nummer sprong er voor mij bovenuit. Alles was gewoon catchy en héééél rap. Ennnn… Be Stag van TBR coveren maakte het quasi af. Zeker de nieuwe cd eens checken, Burned Out/Worn Out is de moeite!
Leuke show, little guys!

Als afsluiter stond rock AND roll-formatie The Dangerfields op het programma. De meeste simpele drumset ooit werd opgesteld, en de reden werd duidelijk toen ze hun liedjes begonnen te spelen. De drummer was tevens zanger -en entertainer, N.B. De bassist was 2 meter groot en paste redelijk goed in de sfeer van De Rots en de gitarist perste alles wat hij aan rock'n'roll in zijn gitaar had, eruit. Straffe, snelle, harde rockmuziek. Grapjes over hun Europese tour. Metalheads die komen headbangen. Liekes.

Heel goei bandjes in feite, jammer van het weinige publiek. 3 man, ne peirdekop en ne jodenneus. Maar plezant 'zalle'.
Pakweg het omgekeerde van dit publiek:


FIEJESJE 2010

01-04-2010

This is plugged in.

Vrijdag 12 maart was de kick-off van iets groots, bijna megalomaans. Het was de 1ste show van de "werkgroep optredens", aka PLUG IN.

Plug In presented: Retrograde - The Dole - Intertwine - Newtown

Retrograde had hun brigade fans mee, vooral van het vrouwelijke geslacht eigenlijk. Hun set bestond voornamelijk, en volgens mij zelfs uitsluitend, uit covers van pop/rocknummers. Niets vernieuwend of zo, maar plezant en tamelijk goed gespeeld. De zang zat niet altijd op zijn plaats maar deze jonge gasten gaan vast nog wel ergens geraken. Als ze werk maken van eigen nummers.


The Dole bewees dat ze een band met redelijke klasse waren. Ik heb ze hier al geloofd en het feit dat ik enkele nummers kon meezingen tijdens hun set bewees nog maar eens dat ik wel voor dit kwintet te vinden ben. Strak, experimenteel, charismatisch. Coole band, coole gasten, coole show.


Intertwine was een beetje een vreemde eens in de bijt, in die zin dat hun versie van muziek wél opzwepend en catchy was. Leuke gitaar'riedeltjes', wat energie op het podium. Een leuke set… voor 10 minuten. Hoewel hun muziek goed in elkaar zit, zit het allemaal op dezelfde manier goed in elkaar. Het begon me redelijk snel te vervelen, desondanks dat dit "hardere" werk meer mijn ding is dan de mineur-esque pop/rock van voorgaande en volgende bands.


Zoals de afsluiter van de avond. Newtown is zeker een goede band, het zijn enorm sterke muzikanten en beheersen een goed samenspel. Hun radiovriendelijke, en dus publieksvriendelijke rockmuziek sloot de avond waardig af.


Wat leuk was om te zien, vooral als je zelfs iets co-organiseert, is dat de bands zélf plezier hebben op het podium. Als een band die sfeer kan laten zien, zijn ze goed bezig.

Merci.