… that you should check out.
At The Drive-In staat ongeveer op de 2de plaats inzake mijn favoriete band ooit. Deze muzikanten uit El Paso, TX zochten hun basis in hardcore en punk/rock en deden daar iets helemaal anders mee. Ze deden de jaren '90 op hun grondvesten daveren met hun albums. Hoewel Relationship Of Command doorgaans als hun magnus opus wordt beschouwd, ligt Acrobatic Tenement mij nauwer aan het hart. At The Drive-In was een van de bands die mij in het hardcore/punk werreldje loodste en Acrobatic Tenement heeft daar een grote rol in gespeeld. Ze lieten slechts 3 albums achter (waaronder ook In/Casino/Out) en enkele EP's.
Hun vakkundig muzikaal talent in combinatie met ongecensureerde expressiviteit, stilistiek van de bovenste plank en cryptische -en dusver fascinerende- teksten vormen een band die menig muziekliefhebber spijt doet hebben dat hij/zij ze nooit live heeft kunnen aanschouwen. Hun "legacy" in The Mars Volta en Sparta is van grote waarde, maar At The Drive-In was een speciale band waarbij alles in elkaar paste. Ook de kapsels, de sixties kleren en de attitude.
The Apers zijn hier ook al vaker aan bod gekomen. Bestaan nu al 13 jaar of zo, hebben 5 geniale albums uit en ontelbare feestelijke livemuziekgelegenheden achter de rug. Ik heb 2 jaar geleden op goed geluk hun selftitled besteld en als bij wonder bezit ik nu toch een groot deel van hun discografie. Elk album en elke single staat op zich en heeft een lichtjes andere sound, terwijl ze trouw blijven aan wat onder poppunk wordt verstaan. Invloeden: Ramones, Beach Boys, Screeching Weasel, Queers, … De Nederlandse formatie, die toch al enkele line-up-veranderingen heeft ondergaan is al en vast gegeven in de poppunkscene, zowel in Europa (betrokkenheid bij Stardumb records, oprichting van Monster Zero records en organisatie van shows (o.a. Monster Zero Mash)) als intercontinentaal (shows in de States (o.a. 3 keer Insubordination Fest), Asian Man Records).
The Apers doen menig poppunker meezingen, dansen, lachen en heel af en toe wenen. Ze blijven origineel in een genre waarin dat heel moeilijk is en hebben zowat de grappigste frontman ooit. Ze zijn nu op pauze omdat Kevin Aper stemproblemen heeft. Maar it's not over, you know.
Alkaline Trio slaagt erin om creepy stuff catchy te maken. Geen enkele positieve noot in hun teksten, maar hun muzikale arrangementen durven mij al eens te doen dansen. Dan Andriano is een God op de basgitaar, en samen met Matt Skiba -letterlijk- dé stem van deze band. Neem daar Skiba's inventief gitaarspel en de ritmische gelaagdheid van Derek Grant aan toe en ge hebt een band die staat als een huis. Een spookhuis, welteverstaan. Na vorig jaar met Agony & Irony toch wederom te verbazen brengen ze binnenkort nog een nieuw album uit, waarmee ze naar eigen zeggen meer de richting van Goddamnit! terug uitgaan. Voor mij is either way in orde, deze band heeft stijl, da's zeker. Punk rock for the emotional guys, soft-rock for the punx.
The Adorkables hebben volgens sommigen de belachelijkste naam ooit, ik vind het echter geniaal. Zowel nominaal als muzikaal. Typische poppunk, catchy, leuk, liefde, heartbreaks. De zang dient wel wat gewenning, maar na een tijd past ook dat mooi in het geheel. Voor de rest een coole band die met …She Loves Me Not een geweldig album heeft neergeplant. Liedjes met leuke gitarenriedeltjes en catchy ritmo's, over meisjes, over de gevoelens der mensen en over dood zijn. Hun EP In The After Hours is ook zeker de moeite, 4 songs met rather scary themata. Ze zijn misschien dorks en/of misschien adorable, maar het staat vast dat ze instaan voor heel wat pop punk fun time. Put on your dancing shoes for dance class.
Other: the Accelerators, the Ataris, Against Me!, the Arrogant Sons of Bitches, …
Check-ch-check-check-check-ch-check-it-out.
14-12-2009
one ticket Leuven-Rotterdam-Leuven
Te vertrekken in Leuven. Op 11 december, omstreeks 19u kwam ik aan in JH Sojo, Kessel-Lo (Leuven). Omstreeks wat later dan dat, na cymbalen gevonden te hebben en alles gesoundcheckt was, begon de muziek. 't Was alleszins geen lawaai.
State Of Mine, gedeeltelijk uit Leuven, openende de avond met hun technische en melodische punkrock, in de aard van Satanic Surfers of Belvedere. Hoewel mijn oor meer geniet van 3-chord-pop-punk, de 'punk voor de simpele man', was dit zeker aangenaam te zien. Die gasten zijn getalenteerd en weten elks hun instrument perfect te bespelen. Allez, toch redelijk goed. Misschien niet in mijn playlist, maar ik zie ze nog wel ergens geraken.
The Priceduifkes uit de Kempen lastten 1/3 van mijn verwachtingen die avond in. Goeie liekes, coole Queers cover (Yeah Well Whatever), supercoole nieuwe nummers. Heel stoked voor de PDS/Crackups/Headshots split (februari - Skintight Records).
The Accelerators uit Rotterdam gingen vervolgens het podium op. Dieje nieuwe cd vind ik echt megacool, en 't was den eerste keer dat ik ze zag, dus ik was redelijk tot zeer benieuwd. Live was het zeker de moeite, de liekes kwamen goed over. Misschien geen optimale sfeer maar ach ach…
Daarentegen wisten The Apers, tevens uit Rotterdam, die hier ondertussen al een redelijk grote fanbase hebben opgebouwd, het publiek heel goed mee te krijgen. Het charisma van Kevin Aper speelt hier ook een rol. Frans praten omdat Leuven lijkt op Luik, bazelen over hun "voorlaatste show ooit" (terwijl ze enkel een pauze nemen), over overlijdens als excuus om niet naar Monster Zero Mash te gaan. Geniale set neergeplant, inclusief Wait A Little Longer, de Ramones' My brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg), the Bat Bites' I Hope You Feel The Same en Whatever It Takes. Eyes Open Wide en You Suck als bisnummers, superdupercool. Besten band van Rotterdam, live in Leuven.
Assorted Jellybeans was de headliner, speelden een reünieshow maar ik kende ze niet en ze konden mijn aandacht niet echt vasthouden. Af en toe een leuk nummer maar ik was er te care-free voor, sorry. Maar voor mij persoonlijk: 3/5 topbands op nen avond, megacool!
Respect voor de organisatie om zo'n dingen te doen. Supercool.
Leuven punk rock city #4 of zo.
Door te gaan naar Rotterdam. Op 12 december, omstreeks 19u kwam ik aan in de Watt, te Rotterdam. Dit alles dankzij een paar helden uit Limburg, en de pa van 1 van die helden, welke op zich zowat de grootste held ooit moet zijn. Op anderhalf uur naar Rotterdam rijden, megacool.
Omstreeks wat later dan dat speelden de Deecracks. Deze Oostenrijkse band wist me te overtuigen dankzij hun covers (I Was A High School Psychopath, Today Your Love, Tomorrow The World) en eveneens met hun eigen nummers. Catchy, dansbaar, snel en grappig. 7" gekocht: Beach 90, uit op Monster Zero Records.
De volgende band op het schema waren The Hotlines. Coole band uit de UK, grave vocals en eveneens catchy nummerkes. Heel poppy en feel-good. Hoe kan het ook anders op een poppunkfeest? De zonnebrillen, catchy melodietjes en Beach Boys cover gaven een heel zomerse sfeer die 12de december. Cool!
Dan namen The Murderburgers het podium over - doch niet gestaltegewijs. Deze Schotten spelen hun liederen om het rapst en zingen om het Schotst. Diepzinnige teksten als "you're a fucking moron" (x100) en "double take" (x1000) deden menig publiekslid luidkeels meezingen ende met de hand in de lucht zwaaien, als ware het om hun woorden kracht bij te zetten. For real though, grave show, snelle songs, coole band, entertainend en heel coole mannen. De nieuwe cd eindelijk gekocht, alsook nen demo gekregen voor de opkomende cd van maart 2010 (of zo). Get siked! Geniaal ook hoe ge er echt niks van kunt verstaan, zelfs als ze dubbel zo traag praten.
The Apers hadden geen communicatieproblemen, want die hebben Kevin Aper om te zeveren, intermuzikale raps te introduceren en te entertainen. Weeral geniale show, iets andere setlist dan de dag ervoor maar even cool natuurlijk. Olé!
The Manges betraden vervolgens het podium. 4 Italianen in hetzelfde matroos-patroon T-shirt. 4 van de coolste mensen ooit. Ik had me strategisch vlak voor het podium opgesteld om optimaal van het gebeuren te genieten. Gevolg 1: BESTE SHOW OOIT. Gevolg 2: Bovenbenen doen zeer en 3/4 van de tijd voorover hangen en tegen de monitor gedrukt worden. Gevolg 3: Setlist te pakken gekregen en doorheen de set ook kunnen volgen. Stel u voor, wat ne setlist. Beginnen met Secret Agent, Barrage Of Hate, Havana Affair, Vengeance Is Mine, … Ik kan me nog net inhouden om niet gewoon de set over te typen omdat alles even geniaal was. Heel den tijd meegezongen, mega-emotioneel ook, alles geven bij Vengeance, Blame Game en I Don't Wanna Live In Hell, feesten bij Another Day, Oh Mary en Ten Shots en genieten bij Hit The Punchball. SIKED voor hun nieuw materiaal. Veel nummers, weinig gezever, ideale setlist: heeft veel verwachtingen ingelost. Besten band van Europa, en ik ben echt niet den enige die dat vindt. Zo, fucking cool. Words cannot describe that awesomeness. Om van te wenen, zo goed was het.
T-shirt gekocht (wel lelijk maar 't zijn the Manges, fuck it) en 2 7inches. WDeze show was zo hard alles waard.
Zatopeks sloten af. Live heel cool en entertainend en zo, maar behalve een 4tal coole nummers geraak ik niet zo into deze band. City Lights was heel cool.
Reistraject: Leuven-Overpelt-Rotterdam-Overpelt-Leuven-Kalmthout. All worth it.
Ooh maw maw pa pa ooh maw maw maw pa pa
1-2-3-4 cretins wanna have some more.
4-5-6-7 all the cretins go to heaven.
State Of Mine, gedeeltelijk uit Leuven, openende de avond met hun technische en melodische punkrock, in de aard van Satanic Surfers of Belvedere. Hoewel mijn oor meer geniet van 3-chord-pop-punk, de 'punk voor de simpele man', was dit zeker aangenaam te zien. Die gasten zijn getalenteerd en weten elks hun instrument perfect te bespelen. Allez, toch redelijk goed. Misschien niet in mijn playlist, maar ik zie ze nog wel ergens geraken.
The Priceduifkes uit de Kempen lastten 1/3 van mijn verwachtingen die avond in. Goeie liekes, coole Queers cover (Yeah Well Whatever), supercoole nieuwe nummers. Heel stoked voor de PDS/Crackups/Headshots split (februari - Skintight Records).
The Accelerators uit Rotterdam gingen vervolgens het podium op. Dieje nieuwe cd vind ik echt megacool, en 't was den eerste keer dat ik ze zag, dus ik was redelijk tot zeer benieuwd. Live was het zeker de moeite, de liekes kwamen goed over. Misschien geen optimale sfeer maar ach ach…
Daarentegen wisten The Apers, tevens uit Rotterdam, die hier ondertussen al een redelijk grote fanbase hebben opgebouwd, het publiek heel goed mee te krijgen. Het charisma van Kevin Aper speelt hier ook een rol. Frans praten omdat Leuven lijkt op Luik, bazelen over hun "voorlaatste show ooit" (terwijl ze enkel een pauze nemen), over overlijdens als excuus om niet naar Monster Zero Mash te gaan. Geniale set neergeplant, inclusief Wait A Little Longer, de Ramones' My brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg), the Bat Bites' I Hope You Feel The Same en Whatever It Takes. Eyes Open Wide en You Suck als bisnummers, superdupercool. Besten band van Rotterdam, live in Leuven.
Assorted Jellybeans was de headliner, speelden een reünieshow maar ik kende ze niet en ze konden mijn aandacht niet echt vasthouden. Af en toe een leuk nummer maar ik was er te care-free voor, sorry. Maar voor mij persoonlijk: 3/5 topbands op nen avond, megacool!
Respect voor de organisatie om zo'n dingen te doen. Supercool.
Leuven punk rock city #4 of zo.
Door te gaan naar Rotterdam. Op 12 december, omstreeks 19u kwam ik aan in de Watt, te Rotterdam. Dit alles dankzij een paar helden uit Limburg, en de pa van 1 van die helden, welke op zich zowat de grootste held ooit moet zijn. Op anderhalf uur naar Rotterdam rijden, megacool.
Omstreeks wat later dan dat speelden de Deecracks. Deze Oostenrijkse band wist me te overtuigen dankzij hun covers (I Was A High School Psychopath, Today Your Love, Tomorrow The World) en eveneens met hun eigen nummers. Catchy, dansbaar, snel en grappig. 7" gekocht: Beach 90, uit op Monster Zero Records.
De volgende band op het schema waren The Hotlines. Coole band uit de UK, grave vocals en eveneens catchy nummerkes. Heel poppy en feel-good. Hoe kan het ook anders op een poppunkfeest? De zonnebrillen, catchy melodietjes en Beach Boys cover gaven een heel zomerse sfeer die 12de december. Cool!
Dan namen The Murderburgers het podium over - doch niet gestaltegewijs. Deze Schotten spelen hun liederen om het rapst en zingen om het Schotst. Diepzinnige teksten als "you're a fucking moron" (x100) en "double take" (x1000) deden menig publiekslid luidkeels meezingen ende met de hand in de lucht zwaaien, als ware het om hun woorden kracht bij te zetten. For real though, grave show, snelle songs, coole band, entertainend en heel coole mannen. De nieuwe cd eindelijk gekocht, alsook nen demo gekregen voor de opkomende cd van maart 2010 (of zo). Get siked! Geniaal ook hoe ge er echt niks van kunt verstaan, zelfs als ze dubbel zo traag praten.
The Apers hadden geen communicatieproblemen, want die hebben Kevin Aper om te zeveren, intermuzikale raps te introduceren en te entertainen. Weeral geniale show, iets andere setlist dan de dag ervoor maar even cool natuurlijk. Olé!
The Manges betraden vervolgens het podium. 4 Italianen in hetzelfde matroos-patroon T-shirt. 4 van de coolste mensen ooit. Ik had me strategisch vlak voor het podium opgesteld om optimaal van het gebeuren te genieten. Gevolg 1: BESTE SHOW OOIT. Gevolg 2: Bovenbenen doen zeer en 3/4 van de tijd voorover hangen en tegen de monitor gedrukt worden. Gevolg 3: Setlist te pakken gekregen en doorheen de set ook kunnen volgen. Stel u voor, wat ne setlist. Beginnen met Secret Agent, Barrage Of Hate, Havana Affair, Vengeance Is Mine, … Ik kan me nog net inhouden om niet gewoon de set over te typen omdat alles even geniaal was. Heel den tijd meegezongen, mega-emotioneel ook, alles geven bij Vengeance, Blame Game en I Don't Wanna Live In Hell, feesten bij Another Day, Oh Mary en Ten Shots en genieten bij Hit The Punchball. SIKED voor hun nieuw materiaal. Veel nummers, weinig gezever, ideale setlist: heeft veel verwachtingen ingelost. Besten band van Europa, en ik ben echt niet den enige die dat vindt. Zo, fucking cool. Words cannot describe that awesomeness. Om van te wenen, zo goed was het.
T-shirt gekocht (wel lelijk maar 't zijn the Manges, fuck it) en 2 7inches. WDeze show was zo hard alles waard.
Zatopeks sloten af. Live heel cool en entertainend en zo, maar behalve een 4tal coole nummers geraak ik niet zo into deze band. City Lights was heel cool.
Reistraject: Leuven-Overpelt-Rotterdam-Overpelt-Leuven-Kalmthout. All worth it.
Ooh maw maw pa pa ooh maw maw maw pa pa
1-2-3-4 cretins wanna have some more.
4-5-6-7 all the cretins go to heaven.
01-12-2009
Frakturen
Terwijl het Hardcore-genre hier ondertussen de bovenhand is aan het halen, besef ik dat ik nog maar weinig vermelding heb gemaakt van één van mijn favoriete platen van vorig jaar en waarschijnlijk mijn favoriete hardcore-plaat sinds pakweg My Love My Way.
Fractures is de naam van het laatste album van Killing The Dream, en het heeft zijn titel niet gestolen. Het album omvat namelijk breuken. Zowel voor de band - de lyrics gaan vooral over (één? meerdere?) breuken met iemand (meerdere personen?) -, als voor het publiek - identificatie -, als in een combinatie van de 2 - volgens mij worden er tijdens liveshows sowieso dingen gebroken.
Ikzelf heb ze nog niet live mogen aanschouwen, tot grote spijt mijner.
Label: Deathwish records
Tracks: 1. (Re)aquaintance 2. Part II (Motel Art) 3. Fractures 4. Thirty Four Seconds 5. Consequence (What Comes Next) 6. Everything But Everything 7. Hang The Jury 8. We Were 9. You're All Welcome 10. Thirteen Steps 11. Holding The Claws 12. Resolution
Na het onuitgesproken introductietekstje "And every night I've made it home. I just can't remember how., volgt een razende geluidsstorm van retesnelle en -harde drums, pompende bass en een snijdende gitaarriff. De bombastische contrastdynamiek toveren de luisterruimte vanaf de eerste seconden tot één van de ruigste dansvloeren known to mankind. Zowel luchtdrum, luchtbass en luchtgitaar worden bovengehaald. Killing The Dream speelt hun songs op een mooi uitgebalanceerd evenwicht tussen uitgesproken beukende ritmes en uitgesproken sferische melodieën. De typische hoge tonen als intermezzo als het ware in de nummers maken deze band net dat ietsje unieker en ook cooler. Hardcore, maar met muzikale experimentjes. De melodie klinkt niet altijd even goed door, maar ze klinkt wel degelijk altijd, en ook altijd goed. Tot zo'n niveau zelfs dat kiekevel niet meer lang op zich laat wachten. Integendeel. Het 4de nummer, 34 Seconds, is al meteen een topper. Muziek die pérfect samengaat met de zang, en de zang die pérfect samengaat met de teksten. Ge gelooft de zanger als hij schreeuwt. Het motief van 'de dief' is hier enorm aanwezig, en wordt ook uitgewerkt. Dit kon evengoed een post-moderne roman zijn, me dunkt. Of iets filosofisch-maatschappijkritisch. Vanaf de break met de muziek en het moment dat de woorden "He never wrote a song for you." worden uitgespuwd draagt het nummer zichzelf tot een infiniete vorm van extatische negatief geladen emotie. De muziek bouwt prachtig op, de zang wordt alsmaar harder, snijdender en hartverscheurender en de teksten vormen een climax zoals zelfs Cicero ze nooit zou kunnen hebben geëxclameerd. De zang zit zo vol haat dat zelfs Jonathan Swift er een puntje aan zou kunnen zuigen. Maar dit is geen satire, dit is ernstig.
I never fucking said it before.
I never fucking meant it more.
Fuck you.
Fuck all of you.
Fuck.
En dit is lang niet het enige nummer op Fractures dat je achterlaat alsof gans de mensheid niets meer betekent. Heel het album walst over je heen, echter niet zoals een Weense dans, wel zoals een bulldozer dat zou doen. Everything But Everything bevestigt dit, zowel onder de vorm van de titel, die uiteraard "Nothing" impliceert, maar ook weer door de up-tempo, cranked-up-volume, raging infinitely muziek van het ensemble. When you're sick of standing, you just fall. Sommige nummers gunnen je een pauze door een break of een vertraagd gedeelte. Maar een pauze kan je het niet noemen. De energie blijft uit de stereo vloeien en het singalong gehalte ligt nog steeds hoger dan menselijk mogelijk. De nummers zijn ook allesbehalve lang. Integendeel, meestal zijn ze zelfs kort. Killing The Dream hanteert het 'no filler'-principe. Waarom zou je je nummer langer maken als dat niet nodig is? Zeker in hardcore, alwaar alles snel gaat en de gemiddelde lengte van de nummer tussen 1 en 2 minuten ligt.
Wat me vooral aanspreekt zijn de teksten. Elk nummer is mijns inziens bijna literair, of heeft toch genoeg one-liners die het gehalte aan genialiteit doen stijgen. Geenszins oppervlakkig, steevast bekomen door inzicht en doorspekt met metaforen. Ook denk ik dat elk nummer minstens 1 keer naar het onbekende "you" refereert. Het is duidelijk dat deze persoon niet ten goede aarde is gevallen. Het album hangt zo enorm samen. Het is een coherent geheel, wat het allemaal des te cooler maakt. De teksten refereren ook vaak naar elkaar. Part II (Motel Art) spreekt van "There's no resolution here.", Everything But Everything bevat de tekst "It's not the nightmares that are killing me, it's what comes next." en voorgenoemde frase "When you're sick of standing, you just fall." komt terug in Resolution. Deze song als afsluiter neemt de luisteraar een laatste keer in en is zowel muzikaal als tekstueel een absolute hoogstand. Het einde doet me volledig meeschreeuwen en laat mij achter in een waas van self-pity, haat en verdriet.
Geniaal.
Fractures is de naam van het laatste album van Killing The Dream, en het heeft zijn titel niet gestolen. Het album omvat namelijk breuken. Zowel voor de band - de lyrics gaan vooral over (één? meerdere?) breuken met iemand (meerdere personen?) -, als voor het publiek - identificatie -, als in een combinatie van de 2 - volgens mij worden er tijdens liveshows sowieso dingen gebroken.
Ikzelf heb ze nog niet live mogen aanschouwen, tot grote spijt mijner.
Label: Deathwish recordsTracks: 1. (Re)aquaintance 2. Part II (Motel Art) 3. Fractures 4. Thirty Four Seconds 5. Consequence (What Comes Next) 6. Everything But Everything 7. Hang The Jury 8. We Were 9. You're All Welcome 10. Thirteen Steps 11. Holding The Claws 12. Resolution
Na het onuitgesproken introductietekstje "And every night I've made it home. I just can't remember how., volgt een razende geluidsstorm van retesnelle en -harde drums, pompende bass en een snijdende gitaarriff. De bombastische contrastdynamiek toveren de luisterruimte vanaf de eerste seconden tot één van de ruigste dansvloeren known to mankind. Zowel luchtdrum, luchtbass en luchtgitaar worden bovengehaald. Killing The Dream speelt hun songs op een mooi uitgebalanceerd evenwicht tussen uitgesproken beukende ritmes en uitgesproken sferische melodieën. De typische hoge tonen als intermezzo als het ware in de nummers maken deze band net dat ietsje unieker en ook cooler. Hardcore, maar met muzikale experimentjes. De melodie klinkt niet altijd even goed door, maar ze klinkt wel degelijk altijd, en ook altijd goed. Tot zo'n niveau zelfs dat kiekevel niet meer lang op zich laat wachten. Integendeel. Het 4de nummer, 34 Seconds, is al meteen een topper. Muziek die pérfect samengaat met de zang, en de zang die pérfect samengaat met de teksten. Ge gelooft de zanger als hij schreeuwt. Het motief van 'de dief' is hier enorm aanwezig, en wordt ook uitgewerkt. Dit kon evengoed een post-moderne roman zijn, me dunkt. Of iets filosofisch-maatschappijkritisch. Vanaf de break met de muziek en het moment dat de woorden "He never wrote a song for you." worden uitgespuwd draagt het nummer zichzelf tot een infiniete vorm van extatische negatief geladen emotie. De muziek bouwt prachtig op, de zang wordt alsmaar harder, snijdender en hartverscheurender en de teksten vormen een climax zoals zelfs Cicero ze nooit zou kunnen hebben geëxclameerd. De zang zit zo vol haat dat zelfs Jonathan Swift er een puntje aan zou kunnen zuigen. Maar dit is geen satire, dit is ernstig.
I never fucking said it before.
I never fucking meant it more.
Fuck you.
Fuck all of you.
Fuck.
En dit is lang niet het enige nummer op Fractures dat je achterlaat alsof gans de mensheid niets meer betekent. Heel het album walst over je heen, echter niet zoals een Weense dans, wel zoals een bulldozer dat zou doen. Everything But Everything bevestigt dit, zowel onder de vorm van de titel, die uiteraard "Nothing" impliceert, maar ook weer door de up-tempo, cranked-up-volume, raging infinitely muziek van het ensemble. When you're sick of standing, you just fall. Sommige nummers gunnen je een pauze door een break of een vertraagd gedeelte. Maar een pauze kan je het niet noemen. De energie blijft uit de stereo vloeien en het singalong gehalte ligt nog steeds hoger dan menselijk mogelijk. De nummers zijn ook allesbehalve lang. Integendeel, meestal zijn ze zelfs kort. Killing The Dream hanteert het 'no filler'-principe. Waarom zou je je nummer langer maken als dat niet nodig is? Zeker in hardcore, alwaar alles snel gaat en de gemiddelde lengte van de nummer tussen 1 en 2 minuten ligt.
Wat me vooral aanspreekt zijn de teksten. Elk nummer is mijns inziens bijna literair, of heeft toch genoeg one-liners die het gehalte aan genialiteit doen stijgen. Geenszins oppervlakkig, steevast bekomen door inzicht en doorspekt met metaforen. Ook denk ik dat elk nummer minstens 1 keer naar het onbekende "you" refereert. Het is duidelijk dat deze persoon niet ten goede aarde is gevallen. Het album hangt zo enorm samen. Het is een coherent geheel, wat het allemaal des te cooler maakt. De teksten refereren ook vaak naar elkaar. Part II (Motel Art) spreekt van "There's no resolution here.", Everything But Everything bevat de tekst "It's not the nightmares that are killing me, it's what comes next." en voorgenoemde frase "When you're sick of standing, you just fall." komt terug in Resolution. Deze song als afsluiter neemt de luisteraar een laatste keer in en is zowel muzikaal als tekstueel een absolute hoogstand. Het einde doet me volledig meeschreeuwen en laat mij achter in een waas van self-pity, haat en verdriet.
Geniaal.
remember when this was everything?
in a way, it still is.
i want to feel that way again.
but you don't feel in circles, you just live.
you just fall.
i'll find it again, in a different place.
in a different time, with a different face.
i'll keep moving, because i've got to keep moving.
just take whatever's left.
my heart is dry.
this is my last breath.
this used to be everything.
i gave everything.
Not alone in a crowd
Midnight Values, Undealable, Teenage Souls, Big Lust en Breaks (of zoiets) stonden zondagmiddag en -avond in Berchem. Belgium meets Sweden. In JH den Eglantier. Ik weet niet juist hoe ge dat uitspreekt, maar ik hanteer de Franse fonologie: "den Eglantjee". Maakt niet uit.
't Was in de kelder te doen. Graaf. Een kamertje even groot als mijn kot waarschijnlijk.
Den avond begon al goed, namelijk: hij begon maar niet. Een jammer voorval bestond eruit dat de cabinet voor de versterker kapot was, nog vóór de 1ste band. Dikke bummer voor de organisatie. Ondertussen was er wel randanimatie, als je wil. De Zweden waren indoor aan 't shotten, er stond een shotterkas en er was ook tijd voor hangouts. Verder kwam Filip van Teenage Lust nog aan iedereen vragen om een foto te maken, een soort groepsfoto op de laatste show van de Zweden hunnen Eurotour. Best cool.
Een dik uur later was de infrastructuur gefixt, waarvoor respect. The show must go on, huh!
En dat deed het. Midnight Souls betreedde de vloer en zette in met Former Friends And Dead Ends, als ik het me goed herinner. Zoals al gebleken is, ben ik heel hard into deze band, en zodus vond ik ook deze set weer megacool. Singalongs, een schuchter danspasje, en een hoop emomtie, met dank aan de -voornamelijk geniale- teksten. De nummers komen live heel goed tot hun recht, en ik ben echt heel benieuwd naar enig nieuw materiaal van deze dudes.
De afsluiter Skycrashers bezorgt me toch telkens weer kiekevel. Die intro is zo enorm cool. solsolsolsolsolsolsolsol-solsolsol-fafafa-re#re# … Of zoiets, mijn muzikaal oor is niet zo goed getraind. Dus, coole set, weeral. Fuck you - I hate you - I love you. Misschien wel het meest ware wat er die avond gezegd is.
Ook heel vriendelijke gasten! Nog een vernieuwde demo gekocht, hooray.
Unbreakable heb ik niet gezien. Jammer!
Teenage Lust was de volgende band. 't Was al veel te lang geleden dat ik ze gezien had, ik denk zelf al van de zomer 2008. Toen hadden ze nog niks uitgebracht, tenzij misschien die Seasons Records promotape. Nu hebben ze ne "Fuck" demo, plus ne reissue daarvan en ne "We Have" seveninch, welke beiden erin slagen om u van uw sokken te blazen. Best blootvoets te beluisteren dus! Megacoole '90-influenced hardcore in de jaren '00. Enthousiaste muzikanten, heel energieke bassist ook. Dingen als dit doen mij eraan denken dat ik me wat meer in hardcore moet verdiepen. De show was heel cool. Snel en hard. Ik trek de stem ook enorm goed. Zo wat high-pitched en met een huig-klank, en heel pissed-off. And if this song was set on repeat - And you'd ask me about the importance of being - I would spell your naaaaaaaaaaame. Graaf. Heel erg graaf.
Shirt gekocht. Filip, één van de gitaristen, ontmoet. Heel coole gast. Was op dat moment wel heel chaotisch, o.a. omdat hij voor de Zweden moest 'zorgen'. Nog een downloadcode voor de 7" gekregen want die had ik nog niet. Coole band, coole dudes.
Next on: Big Deal. Het was nog steeds niet mijn ding, maar ik heb toch van de show genoten. Heel cool hoe die Zweden volledig losgehen. Heel coole sfeer, stagedives vanaf ne poempbak en vanaf de vloer. Wel een knie in mijn kruis gekregen maar de schade viel mee, hooray. Zo'n dingen gebeuren, en zolang iedereen het naar zijn zin heeft maakt dat niets uit. En iedereen had het wel naar zijn zin. Positive.
De 'headliner' was deze keer Values. Meer mijn ding. Weeral nen heel coole set neergeplant, waar ze aan een hoog tempo doorheen raasden. Enkele schamele danspasjes, en zelfs wat meer als dat. Werd al snel een leuk basement-feestje, inclusief mosh, stagedives en highfives. Tijdens de xChampionx cover, Promisies Kept, heel hard gegaan. Misschien iets te hard zelfs. Nogal hard neergegaan. Op een gegeven moment plat op mijn rug gevallen, zeg. Kinda hurt. Jammer, want dan moest ik toch wel even gaan bekomen aan de zijkant. De rest van de set langs daar gezien, was nog heel cool. Niet meer kunnen dansen, ach ach. When it comes down - Don't count me outttttt! Supercoole band.
Er kwam zich nog ne gast verontschuldigen die bij mijne val betrokken was. Zo'n dingen bevestigen maar weer eens hoe cool de hardcore-scene eigenlijk is. Heel cool van die gast, hij wou mij zelfs nog trakteren, maar zo'n dingen gebeuren, zoals ik al gezegd heb. Ge valt, ge wordt opgeraapt, ge feest verder. Cool.
Jammer genoeg iets eerder moeten vertrekken, ze waren nog enkele covers aan 't spelen, maar anders zouden we den trein missen en dat wilden we niet.
Megacoole avond.
We're still standing strong.
't Was in de kelder te doen. Graaf. Een kamertje even groot als mijn kot waarschijnlijk.
Den avond begon al goed, namelijk: hij begon maar niet. Een jammer voorval bestond eruit dat de cabinet voor de versterker kapot was, nog vóór de 1ste band. Dikke bummer voor de organisatie. Ondertussen was er wel randanimatie, als je wil. De Zweden waren indoor aan 't shotten, er stond een shotterkas en er was ook tijd voor hangouts. Verder kwam Filip van Teenage Lust nog aan iedereen vragen om een foto te maken, een soort groepsfoto op de laatste show van de Zweden hunnen Eurotour. Best cool.
Een dik uur later was de infrastructuur gefixt, waarvoor respect. The show must go on, huh!
En dat deed het. Midnight Souls betreedde de vloer en zette in met Former Friends And Dead Ends, als ik het me goed herinner. Zoals al gebleken is, ben ik heel hard into deze band, en zodus vond ik ook deze set weer megacool. Singalongs, een schuchter danspasje, en een hoop emomtie, met dank aan de -voornamelijk geniale- teksten. De nummers komen live heel goed tot hun recht, en ik ben echt heel benieuwd naar enig nieuw materiaal van deze dudes.
De afsluiter Skycrashers bezorgt me toch telkens weer kiekevel. Die intro is zo enorm cool. solsolsolsolsolsolsolsol-solsolsol-fafafa-re#re# … Of zoiets, mijn muzikaal oor is niet zo goed getraind. Dus, coole set, weeral. Fuck you - I hate you - I love you. Misschien wel het meest ware wat er die avond gezegd is.
Ook heel vriendelijke gasten! Nog een vernieuwde demo gekocht, hooray.
Unbreakable heb ik niet gezien. Jammer!
Teenage Lust was de volgende band. 't Was al veel te lang geleden dat ik ze gezien had, ik denk zelf al van de zomer 2008. Toen hadden ze nog niks uitgebracht, tenzij misschien die Seasons Records promotape. Nu hebben ze ne "Fuck" demo, plus ne reissue daarvan en ne "We Have" seveninch, welke beiden erin slagen om u van uw sokken te blazen. Best blootvoets te beluisteren dus! Megacoole '90-influenced hardcore in de jaren '00. Enthousiaste muzikanten, heel energieke bassist ook. Dingen als dit doen mij eraan denken dat ik me wat meer in hardcore moet verdiepen. De show was heel cool. Snel en hard. Ik trek de stem ook enorm goed. Zo wat high-pitched en met een huig-klank, en heel pissed-off. And if this song was set on repeat - And you'd ask me about the importance of being - I would spell your naaaaaaaaaaame. Graaf. Heel erg graaf.
Shirt gekocht. Filip, één van de gitaristen, ontmoet. Heel coole gast. Was op dat moment wel heel chaotisch, o.a. omdat hij voor de Zweden moest 'zorgen'. Nog een downloadcode voor de 7" gekregen want die had ik nog niet. Coole band, coole dudes.
Next on: Big Deal. Het was nog steeds niet mijn ding, maar ik heb toch van de show genoten. Heel cool hoe die Zweden volledig losgehen. Heel coole sfeer, stagedives vanaf ne poempbak en vanaf de vloer. Wel een knie in mijn kruis gekregen maar de schade viel mee, hooray. Zo'n dingen gebeuren, en zolang iedereen het naar zijn zin heeft maakt dat niets uit. En iedereen had het wel naar zijn zin. Positive.
De 'headliner' was deze keer Values. Meer mijn ding. Weeral nen heel coole set neergeplant, waar ze aan een hoog tempo doorheen raasden. Enkele schamele danspasjes, en zelfs wat meer als dat. Werd al snel een leuk basement-feestje, inclusief mosh, stagedives en highfives. Tijdens de xChampionx cover, Promisies Kept, heel hard gegaan. Misschien iets te hard zelfs. Nogal hard neergegaan. Op een gegeven moment plat op mijn rug gevallen, zeg. Kinda hurt. Jammer, want dan moest ik toch wel even gaan bekomen aan de zijkant. De rest van de set langs daar gezien, was nog heel cool. Niet meer kunnen dansen, ach ach. When it comes down - Don't count me outttttt! Supercoole band.
Er kwam zich nog ne gast verontschuldigen die bij mijne val betrokken was. Zo'n dingen bevestigen maar weer eens hoe cool de hardcore-scene eigenlijk is. Heel cool van die gast, hij wou mij zelfs nog trakteren, maar zo'n dingen gebeuren, zoals ik al gezegd heb. Ge valt, ge wordt opgeraapt, ge feest verder. Cool.
Jammer genoeg iets eerder moeten vertrekken, ze waren nog enkele covers aan 't spelen, maar anders zouden we den trein missen en dat wilden we niet.
Megacoole avond.
We're still standing strong.
27-11-2009
Blond chicks, Vikings, ABBA, Beowulf, IKEA, …
Allemaal dingen waar Zweden voor bekendstaat. Ik zou het dolgraag over de blonde grieten hebben of een analyse geven van de 1ste verzen van Beowulf, maar om de coherentie te bewaren ga ik het hier hebben over Zweedse hardcore. Afin, een deeltje ervan.
1) Refused are fucking dead. Dus daar zeg ik niks over, behalve dat ze geniaal waren.
2) Raised Fist hebben een paar hitjes.
3) Balance is een coole band maar ik ben er niet zo into.
Voor de rest ken ik geen Zweedse hardcore.
… Tot gisteren, that is.
4) Values en 5) Big Deal mogen aan het lijstje toegevoegd worden.
Ze stonden gisteren, op een donderdagavond, in de Peylkoker in Leuven. First Thing First deed de support. Zoals gewoonlijk op hardcore-shows kende ik geen enkele band en was ik ook te tam geweest om de myspace te checken. Des te groter de verrassing natuurlijk!
First Things First speelde trashy, 80's oldschool hardcore die aan Minor Threat (om maar iets te zeggen) of D.R.I. deed denken. Snel, ruig, kort, hard. Behalve deze monosyllabe woorden ook: energiek, toegewijd en sfeerbrengend! Heel coole band. Speelden blijkbaar ne Guns Up! cover maar dat ken ik niet. Klonk wel cool! Ze hadden t-shirts die evengoed naar Face To Face of Face The Fax konden refereren, en DIY demo's. 't Is goeikoop en 't is goed, dus ik raad u deze ten zeerste aan.
Next up (hoewel het niet echt 'up' was, aangezien het een floor show was): Values! Zweedse kerels. Ook nog jonge gasten. Coole hardcore. Ook hard en snel, maar meer moderne hardcore-invloeden, dunkt me. Youth crew, straight edge (dacht ik?) hardcore. Een allegorische hardcoreband, als je wil. Speelden een xChampionx cover, met name Promises Kept. Break! Coole sfeer, crowdsurfs, high fives, mosh parts. Posi en zo! Hebben ook nen nieuwen EP, welke tevens de moeite is. Zowel op CD als op tape, dus geen reden om niet te supporten! De EP is gratis te downloaden! The same values, the same ideals. It's not about what is cool, it's how it feels.
De laatste band voor die avond waren ook Zweden, op tour met Values: Big Deal. Was iets minder mijn ding, maar ze brachten wel een goeie show. Coole sfeer, coole sound. Pissed-off hardcore, dat vooral. Overactieve zanger, dat ook. Op een gegeven moment deed hij de deur open en schreeuwde/zong naar buiten, richting Oude Markt dus. Cool optreden dus, tot de moment dat er een elektriciteitspanne leek te zijn, wat uiteindelijk gewoon een uitgetrokken stekker was. Maar er is niet verder gespeeld omdat het meeste gerief al werd ingepakt en dergelijke. Deze mannen hadden ne 7" bij, limited tot 300 stuks of zo. Niet gekocht wat minder persoonlijke interesse.
De show en tour was donatie-afhankelijk, dus nog 5 euro gegeven voor die mannen. Ze staan zondag in Antwerpen-Berchem, in de kelder van JH Den Eglantier, samen met Teenage Lust, Unbreakable en Midnight Souls. Check, bitchez.
Blond chicks, Vikings, ABBA, Beowulf, IKEA, Hardcore, …
1) Refused are fucking dead. Dus daar zeg ik niks over, behalve dat ze geniaal waren.
2) Raised Fist hebben een paar hitjes.
3) Balance is een coole band maar ik ben er niet zo into.
Voor de rest ken ik geen Zweedse hardcore.
… Tot gisteren, that is.
4) Values en 5) Big Deal mogen aan het lijstje toegevoegd worden.
Ze stonden gisteren, op een donderdagavond, in de Peylkoker in Leuven. First Thing First deed de support. Zoals gewoonlijk op hardcore-shows kende ik geen enkele band en was ik ook te tam geweest om de myspace te checken. Des te groter de verrassing natuurlijk!
First Things First speelde trashy, 80's oldschool hardcore die aan Minor Threat (om maar iets te zeggen) of D.R.I. deed denken. Snel, ruig, kort, hard. Behalve deze monosyllabe woorden ook: energiek, toegewijd en sfeerbrengend! Heel coole band. Speelden blijkbaar ne Guns Up! cover maar dat ken ik niet. Klonk wel cool! Ze hadden t-shirts die evengoed naar Face To Face of Face The Fax konden refereren, en DIY demo's. 't Is goeikoop en 't is goed, dus ik raad u deze ten zeerste aan.
Next up (hoewel het niet echt 'up' was, aangezien het een floor show was): Values! Zweedse kerels. Ook nog jonge gasten. Coole hardcore. Ook hard en snel, maar meer moderne hardcore-invloeden, dunkt me. Youth crew, straight edge (dacht ik?) hardcore. Een allegorische hardcoreband, als je wil. Speelden een xChampionx cover, met name Promises Kept. Break! Coole sfeer, crowdsurfs, high fives, mosh parts. Posi en zo! Hebben ook nen nieuwen EP, welke tevens de moeite is. Zowel op CD als op tape, dus geen reden om niet te supporten! De EP is gratis te downloaden! The same values, the same ideals. It's not about what is cool, it's how it feels.
De laatste band voor die avond waren ook Zweden, op tour met Values: Big Deal. Was iets minder mijn ding, maar ze brachten wel een goeie show. Coole sfeer, coole sound. Pissed-off hardcore, dat vooral. Overactieve zanger, dat ook. Op een gegeven moment deed hij de deur open en schreeuwde/zong naar buiten, richting Oude Markt dus. Cool optreden dus, tot de moment dat er een elektriciteitspanne leek te zijn, wat uiteindelijk gewoon een uitgetrokken stekker was. Maar er is niet verder gespeeld omdat het meeste gerief al werd ingepakt en dergelijke. Deze mannen hadden ne 7" bij, limited tot 300 stuks of zo. Niet gekocht wat minder persoonlijke interesse.
De show en tour was donatie-afhankelijk, dus nog 5 euro gegeven voor die mannen. Ze staan zondag in Antwerpen-Berchem, in de kelder van JH Den Eglantier, samen met Teenage Lust, Unbreakable en Midnight Souls. Check, bitchez.
Blond chicks, Vikings, ABBA, Beowulf, IKEA, Hardcore, …
17-11-2009
Pop Punk is alive.
Enkele albums uit dit jaar die de moeite zijn en die ge eens zou moeten checken!
If you like: Ramones, power chords, 1-2-3-4, whoa-oh's, bands that start with "The …", I-IV-V progressions, go!'s, songs about girls, …
13 oktober kwam bijvoorbeeld het nieuwe album van The Riptides uit, met name Tales From Planet Earth.
Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Hung Up 2. She Gets Around 3. I Go Mental 4. Omega Man 5. Dial M For Murder 6. Two Minute Penalty 7. Stranger in the House 8. Shell Shock 9. I Can't Have A Merry Christmas 10. Call Me 11. Tattletale 12. Shit Outta Luck
The Riptides zijn een Canadese poppunk band met al ettelijke releases op hun naam. Hun doorbraak gebeurde met het vorige album, genaamd Hang Out. Tales From Planet Earth laat duidelijk een evolutie zien. Dit is mijns inziens voor the Riptides van Eager To Please voor the Leftovers was. Dit is the Riptides' pop opus. De algemene sound van het album doet veel toegankelijker en poppy'er aan dan Hang Out. De zangpartijen zijn harmonischer en evenwichtiger. Andy Vandal's stem is heel down-to-earth, hij controleert zijn stem en blijft neutraal. Geen over-the-top gejank of overdreven emotionele input, zoals daarentegen wel van mijnentwege kan komen, als ik nog maar eens aan het meezingen ben. Met thema's als enerzijds meisjes en anderzijds thriller-esque taferelen werken de Riptides zich nu eens zorgvuldig, dan weer met rasse sneden door 12 instant hits. Ze zijn ook niet afzijdig van enige humoristische puns, zoals in Hung Up of Two Minute Penalty, hoewel deze nummers toch met enigszins triestige onderwerpen te maken hebben: meisjes die u niet willen. Nuja, iedereen die een beetje met het genre te maken heeft weet dat men zich daaraan kan verwachten. Tales From Planet Earth sluit af met Shit Outta Luck, wat met zijn duur van 5 minuten ver boven de gemiddelde lengte torent. Ook qua compositie, lyrics en melodie steekt dit nummer er voor mij bovenuit. Hoge meezingfactor, extatiserende gitaarsolo.
We can't take this anymore. - We're shit out of luck.
We can't stand this no more.
Het is ook het 2de album met de alom bekende en geprezen Dan Lumley (Squirtgun, Screeching Weasel, …) Daarenboven geeft Phillip Hill (Teen Idols) het beste van zichzelf in Shell Shock.
The Riptides hebben zichzelf heruitgevonden op dit album. Allereerst vond ik het bijlange niet zo goed als Hang Out, maar de kloof blijkt uiteindelijk zeer klein te zijn. En ik ben eigenlijk niet meer zeker welke ik het meest apprecieer.
The Riptides
Asian Man Records - Buy it!
En na een mooie 34 minuten en 22 seconden haal ik Tales… uit de CD-speler om de volgende '09 pop punk plaat eens te laten draaien: The Apers' novum opus You Are Only As Strong As The Table You Dance On, welke 23 juli op de wereld was losgelaten.
Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Word Is Out 2. Friday Night Killed Saturday Fun 3. Please Come Back To Me (I Can't Live Without You) 4. I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video 5. Every Day Is A Rock N Roll Day 6. …But Then She Smiles 7. Killing Me Again 8. Winterthur 9. Always Have Paris 10. Put Down The Hamburger 11. 24 Bottles Of Fun 12. Hold On To Me 13. Whatever It Takes
Na een veelbelovende release-show in het voorjaar waarop The Apers hun nieuwe album nog niet konden releasen, was ik enorm benieuwd naar het nieuwe materiaal. Nieuw materiaal betekent goed materiaal in Apers-termen. The Apers tellen niet teleur, da's zowat een axioma, denk ik. Ik heb echter wel lang moeten wachten alvorens ik de plaat in mijn handen had, omdat ik de Rotterdammers nadien niet meer heb zien optreden en ik hem dus via internet moest bestellen. Maar het was het wachten meer dan waard. Deze plaat zit vol met pop punk fun. The Apers staan garanti voor feesten en dansen, niet alleen live, maar voor mij geldt dit ook op CD. Opener "Word Is Out" zet meteen de toon juist en de muzikale atmosfeer doordrenkt elke omgeving. Met The Apers voelt een regenachtige maandag aan als een zonnige maandag. Nog steeds ne maandag, dat wel, daar zorgen nummers als "I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video" voor, dat door zijn metaforische waarde wel humoristisch is, maar de boodschap is duidelijk. An extra in a U2 video is zowat het stoemste ooit. Ook hier is het bereik van de themata redelijk beperkt: meisjes, feest en nutriënten. Mijn persoonlijke favorieten zijn de meisjes-nummers. Kevin Aper experimenteert zelfs wat met zijn teksten en de manier waarop hij zingt. Zeker in "…But Then She Smiles" en "Always Have Paris" is er een duidelijk element van vernieuwing. Which I like. Een satirische steek naar dikke kindjes en een ode aan de bak bier later komt ook hier het album pas aan het einde op zijn hoogtepunt. "Whatever It Takes" bouwt magistraal op, zowel inhoudelijk als muzikaal. We zouden hier kunnen spreken van een climax, met hier en daar groeiende leden. Kevin Aper zou alles doen… van banale dingen als zwemmen, huiswerk en wedden wie er wint bij een gevecht tussen Duitsers en Joden tot extremere dingen als een emogroepke beginnen en stoppen met masturberen m.b.h Britney Spears. Hij zou alles doen om over haar te geraken.
Fuck all of you, my parents too.
There's nothing that I wouldn't do.
Dit is ook het eerste album sinds het vertrek van Mariën Nicotine. Mickey Bat Bite vervangt hem tegenwoordig. Ook Mike Demon (The Raging Hormones, Lulabelles, The Jizz Kids) speelt mee en verzorgt een 'killer solo' op "24 Bottles Of Fun".
Dit album maakt van elken dag ne rock'n'roll dag.
The Apers
Asian Man Records - Buy it!
En na nog een 35tal minuten en een 20tal seconden leg ik de laatste plaat op die ik voor vandaag heb gepland, misschien wel de meest prestigieuze plaat in heel dit blog-gedoe. De cover mag dan alweer dezelfde zijn, de klank is toch weer wat anders. Bereid u maar voor op een aanslag op uw oren, nekwervels, air-guitar skills en danspasjes, want Teenage Bottlerocket heeft mij op 15 september met They Came From The Shadows opnieuw veroverd - en met mij de wereld.
Label: Fat Wreck Chords
Tracks: 1. Skate Or Die 2. Don't Want To Go 3. Bigger Than Kiss 4. Do What? 5. Not OK 6. Forbidden Planet 7. Call In Sick 8. Fatso Goes Nutzoid 9. Without You 10. Tonguebiter 11. Be With You 12. The Jerk 13. They Came From The Shadows 14. Todayo
Teenage Bottlerocket heeft al 4 albums op zijn naam staan, en 1 live-album. Hun live-reputatie is terecht fenomenaal te noemen. Niet fenomenaal in de context van pakweg Kiss, maar ik denk dat ze zelfs beter zijn dan Kiss.
Hun 4de wapenfeit, They Came From The Shadows, kwam dit najaar uit. De fans kregen echter in de zomer al een voorsmaakje. Begin augustus kwam Skate Or Die online en dat voelde al meteen aan als een hit. Dat bleek het ook te worden. Even later was Don't Want To Go te beluisteren en dat blaasde me zo mogelijk nog meer omver. Mijn enthousiasme over deze plaat was werkelijk van ongekend vermogen. Toen heel hun album gestreamd kon worden kon ik niet stoppen met luisteren. Dit is -weeral, eigenlijk- een geniaal schijfje muziek. Al hun nummers zijn hits. Zelfs "Fatso Goes Nutzoid", een atypisch nummer welk in het begin een vervreemdend en zelfs verstorend effect had, zeker zo midden op de cd, is in feite heel strak.
Er werd al een tijdje gediscussieerd over het feit dat ze bij Fat tekenden. Ze zullen nu niet meer in jeugdhuizen als daar zijn de Kroenkel optreden, maar ze zullen misschien wel meer touren, wat wel positief is. Hun sound is niet als dusdanig veranderd, misschien enkel wat structurele evoluties. Teenage Bottlerocket is altijd een inventieve band geweest, in die zin dat ze veel gelijkende muziek maken die tóch telkens weten te boeien. Ook nu is dat weer gelukt. Dit merk je wel bij "Bigger Than Kiss", oorspronkelijk schijnbaar een SACK-nummer, en "Call In Sick", waar mij vooral de baslijn en het ritme opvalt. Ook "Tonguebiter" heeft een coole groove die ik niet meteen zou verwachten. Whoo!
Na intermezzo "Fatso Goes Nutzoid", wat ik nog steeds niet deftig kan meezingen, gaan de liedjes verder. Over -weeral, eigenlijk- meisjes en zo. Wat me ook dunkt, is dat Ray prominenter is en vooral minder in de schaduw staat van Kody 'I played in the Lillingtons' Templeman. (Natuurlijk hebben ze dat zelf nooit zo ervaren, maar voor een Lillingtons-fan is zoiets wel van toepassing.) De harmonieën en aanvullingen van beide zangers zijn prachtig en Ray's stemtimbre bevalt me veel meer dan ten tijde van Another Way.
En, alsof het obligatoir is geworden, of misschien een gewoonte, ook op They Came From The Shadows bevindt het mijns inziens beste nummer zich op de laatste plaats. Todayo vat mooi samen wat Teenage Bottlerocket is: licht-emotioneel, origineel, talentvol en god damn catchy! Bevat tevens de beste "GO!" van het laatste decennium.
Let me know you and I are gonna live like we might die…
Tomorrow.
Todayo.
Yup, TBR did it again, met stijl, met attitude.
Teenage Bottlerocket
Fat Wreck Chords - Buy it!
Ik zou ook negatieve dingen kunnen zeggen over deze albums, al zouden deze miniem zijn, maar ik vind dat niet nodig, dus neem maar van mij aan dat deze platen de moeite waard zijn, en geen slechte nummers bevatten.
If you like: Ramones, power chords, 1-2-3-4, whoa-oh's, bands that start with "The …", I-IV-V progressions, go!'s, songs about girls, …
13 oktober kwam bijvoorbeeld het nieuwe album van The Riptides uit, met name Tales From Planet Earth.Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Hung Up 2. She Gets Around 3. I Go Mental 4. Omega Man 5. Dial M For Murder 6. Two Minute Penalty 7. Stranger in the House 8. Shell Shock 9. I Can't Have A Merry Christmas 10. Call Me 11. Tattletale 12. Shit Outta Luck
The Riptides zijn een Canadese poppunk band met al ettelijke releases op hun naam. Hun doorbraak gebeurde met het vorige album, genaamd Hang Out. Tales From Planet Earth laat duidelijk een evolutie zien. Dit is mijns inziens voor the Riptides van Eager To Please voor the Leftovers was. Dit is the Riptides' pop opus. De algemene sound van het album doet veel toegankelijker en poppy'er aan dan Hang Out. De zangpartijen zijn harmonischer en evenwichtiger. Andy Vandal's stem is heel down-to-earth, hij controleert zijn stem en blijft neutraal. Geen over-the-top gejank of overdreven emotionele input, zoals daarentegen wel van mijnentwege kan komen, als ik nog maar eens aan het meezingen ben. Met thema's als enerzijds meisjes en anderzijds thriller-esque taferelen werken de Riptides zich nu eens zorgvuldig, dan weer met rasse sneden door 12 instant hits. Ze zijn ook niet afzijdig van enige humoristische puns, zoals in Hung Up of Two Minute Penalty, hoewel deze nummers toch met enigszins triestige onderwerpen te maken hebben: meisjes die u niet willen. Nuja, iedereen die een beetje met het genre te maken heeft weet dat men zich daaraan kan verwachten. Tales From Planet Earth sluit af met Shit Outta Luck, wat met zijn duur van 5 minuten ver boven de gemiddelde lengte torent. Ook qua compositie, lyrics en melodie steekt dit nummer er voor mij bovenuit. Hoge meezingfactor, extatiserende gitaarsolo.
We can't take this anymore. - We're shit out of luck.
We can't stand this no more.
Het is ook het 2de album met de alom bekende en geprezen Dan Lumley (Squirtgun, Screeching Weasel, …) Daarenboven geeft Phillip Hill (Teen Idols) het beste van zichzelf in Shell Shock.
The Riptides hebben zichzelf heruitgevonden op dit album. Allereerst vond ik het bijlange niet zo goed als Hang Out, maar de kloof blijkt uiteindelijk zeer klein te zijn. En ik ben eigenlijk niet meer zeker welke ik het meest apprecieer.
The Riptides
Asian Man Records - Buy it!
En na een mooie 34 minuten en 22 seconden haal ik Tales… uit de CD-speler om de volgende '09 pop punk plaat eens te laten draaien: The Apers' novum opus You Are Only As Strong As The Table You Dance On, welke 23 juli op de wereld was losgelaten.Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Word Is Out 2. Friday Night Killed Saturday Fun 3. Please Come Back To Me (I Can't Live Without You) 4. I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video 5. Every Day Is A Rock N Roll Day 6. …But Then She Smiles 7. Killing Me Again 8. Winterthur 9. Always Have Paris 10. Put Down The Hamburger 11. 24 Bottles Of Fun 12. Hold On To Me 13. Whatever It Takes
Na een veelbelovende release-show in het voorjaar waarop The Apers hun nieuwe album nog niet konden releasen, was ik enorm benieuwd naar het nieuwe materiaal. Nieuw materiaal betekent goed materiaal in Apers-termen. The Apers tellen niet teleur, da's zowat een axioma, denk ik. Ik heb echter wel lang moeten wachten alvorens ik de plaat in mijn handen had, omdat ik de Rotterdammers nadien niet meer heb zien optreden en ik hem dus via internet moest bestellen. Maar het was het wachten meer dan waard. Deze plaat zit vol met pop punk fun. The Apers staan garanti voor feesten en dansen, niet alleen live, maar voor mij geldt dit ook op CD. Opener "Word Is Out" zet meteen de toon juist en de muzikale atmosfeer doordrenkt elke omgeving. Met The Apers voelt een regenachtige maandag aan als een zonnige maandag. Nog steeds ne maandag, dat wel, daar zorgen nummers als "I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video" voor, dat door zijn metaforische waarde wel humoristisch is, maar de boodschap is duidelijk. An extra in a U2 video is zowat het stoemste ooit. Ook hier is het bereik van de themata redelijk beperkt: meisjes, feest en nutriënten. Mijn persoonlijke favorieten zijn de meisjes-nummers. Kevin Aper experimenteert zelfs wat met zijn teksten en de manier waarop hij zingt. Zeker in "…But Then She Smiles" en "Always Have Paris" is er een duidelijk element van vernieuwing. Which I like. Een satirische steek naar dikke kindjes en een ode aan de bak bier later komt ook hier het album pas aan het einde op zijn hoogtepunt. "Whatever It Takes" bouwt magistraal op, zowel inhoudelijk als muzikaal. We zouden hier kunnen spreken van een climax, met hier en daar groeiende leden. Kevin Aper zou alles doen… van banale dingen als zwemmen, huiswerk en wedden wie er wint bij een gevecht tussen Duitsers en Joden tot extremere dingen als een emogroepke beginnen en stoppen met masturberen m.b.h Britney Spears. Hij zou alles doen om over haar te geraken.
Fuck all of you, my parents too.
There's nothing that I wouldn't do.
Dit is ook het eerste album sinds het vertrek van Mariën Nicotine. Mickey Bat Bite vervangt hem tegenwoordig. Ook Mike Demon (The Raging Hormones, Lulabelles, The Jizz Kids) speelt mee en verzorgt een 'killer solo' op "24 Bottles Of Fun".
Dit album maakt van elken dag ne rock'n'roll dag.
The Apers
Asian Man Records - Buy it!
En na nog een 35tal minuten en een 20tal seconden leg ik de laatste plaat op die ik voor vandaag heb gepland, misschien wel de meest prestigieuze plaat in heel dit blog-gedoe. De cover mag dan alweer dezelfde zijn, de klank is toch weer wat anders. Bereid u maar voor op een aanslag op uw oren, nekwervels, air-guitar skills en danspasjes, want Teenage Bottlerocket heeft mij op 15 september met They Came From The Shadows opnieuw veroverd - en met mij de wereld.Label: Fat Wreck Chords
Tracks: 1. Skate Or Die 2. Don't Want To Go 3. Bigger Than Kiss 4. Do What? 5. Not OK 6. Forbidden Planet 7. Call In Sick 8. Fatso Goes Nutzoid 9. Without You 10. Tonguebiter 11. Be With You 12. The Jerk 13. They Came From The Shadows 14. Todayo
Teenage Bottlerocket heeft al 4 albums op zijn naam staan, en 1 live-album. Hun live-reputatie is terecht fenomenaal te noemen. Niet fenomenaal in de context van pakweg Kiss, maar ik denk dat ze zelfs beter zijn dan Kiss.
Hun 4de wapenfeit, They Came From The Shadows, kwam dit najaar uit. De fans kregen echter in de zomer al een voorsmaakje. Begin augustus kwam Skate Or Die online en dat voelde al meteen aan als een hit. Dat bleek het ook te worden. Even later was Don't Want To Go te beluisteren en dat blaasde me zo mogelijk nog meer omver. Mijn enthousiasme over deze plaat was werkelijk van ongekend vermogen. Toen heel hun album gestreamd kon worden kon ik niet stoppen met luisteren. Dit is -weeral, eigenlijk- een geniaal schijfje muziek. Al hun nummers zijn hits. Zelfs "Fatso Goes Nutzoid", een atypisch nummer welk in het begin een vervreemdend en zelfs verstorend effect had, zeker zo midden op de cd, is in feite heel strak.
Er werd al een tijdje gediscussieerd over het feit dat ze bij Fat tekenden. Ze zullen nu niet meer in jeugdhuizen als daar zijn de Kroenkel optreden, maar ze zullen misschien wel meer touren, wat wel positief is. Hun sound is niet als dusdanig veranderd, misschien enkel wat structurele evoluties. Teenage Bottlerocket is altijd een inventieve band geweest, in die zin dat ze veel gelijkende muziek maken die tóch telkens weten te boeien. Ook nu is dat weer gelukt. Dit merk je wel bij "Bigger Than Kiss", oorspronkelijk schijnbaar een SACK-nummer, en "Call In Sick", waar mij vooral de baslijn en het ritme opvalt. Ook "Tonguebiter" heeft een coole groove die ik niet meteen zou verwachten. Whoo!
Na intermezzo "Fatso Goes Nutzoid", wat ik nog steeds niet deftig kan meezingen, gaan de liedjes verder. Over -weeral, eigenlijk- meisjes en zo. Wat me ook dunkt, is dat Ray prominenter is en vooral minder in de schaduw staat van Kody 'I played in the Lillingtons' Templeman. (Natuurlijk hebben ze dat zelf nooit zo ervaren, maar voor een Lillingtons-fan is zoiets wel van toepassing.) De harmonieën en aanvullingen van beide zangers zijn prachtig en Ray's stemtimbre bevalt me veel meer dan ten tijde van Another Way.
En, alsof het obligatoir is geworden, of misschien een gewoonte, ook op They Came From The Shadows bevindt het mijns inziens beste nummer zich op de laatste plaats. Todayo vat mooi samen wat Teenage Bottlerocket is: licht-emotioneel, origineel, talentvol en god damn catchy! Bevat tevens de beste "GO!" van het laatste decennium.
Let me know you and I are gonna live like we might die…
Tomorrow.
Todayo.
Yup, TBR did it again, met stijl, met attitude.
nu alleen nog hopen dat ze binnen 10 jaar niet geshminkt en met plastronnekes kutnummers aan het spelen zijn in het sportpaleis
Teenage Bottlerocket
Fat Wreck Chords - Buy it!
Ik zou ook negatieve dingen kunnen zeggen over deze albums, al zouden deze miniem zijn, maar ik vind dat niet nodig, dus neem maar van mij aan dat deze platen de moeite waard zijn, en geen slechte nummers bevatten.
28-10-2009
…And I hope this day is never over.
Het gaat hier natuurlijk over een zomerdag in oktober. Dillinger Four zingt het in 'Gainesville', de Kempen voeren het uit in de vorm van een punk rock fest: Summer In October.
De zomer ving aan op 24 oktober om 18u, maar voor mij begon hij pas om 10 voor 11.
De zomerse vibe werd over mij heen gestort toen ik van het station naar JH de Kroenkel wandelde en onderweg mijn pas versnelde omdat ik the Dopamines al hoorde spelen. Snel 6 euro betaald (wat eigenlijk nog heel goeikoop was voor zoiets, respect!), en gaan dansen vooraan. Aangezien ik hun show in Gent als referentie had, was dit eerder een korte setlist. Wel nog steeds fucking goed. Hitjes, dansen, meezingen, beercan-roulette, drunk people, drunk musicians. Retegoeie show alweer. Hun laatste van hun Europese tour ook, dacht ik. Deze keer wél ne Ramones cover, met name Beat On The Brat, en met gastoptreden van Ricky D aka Sketchy Ricky. Redelijk hard gegaan.
Next up: The Apers! Dat was toch ook al weer even geleden dat ik ze nog gezien had. Nog altijd dé feestband bij uitstek. Allemaal in zomerse outfit gekleed, klaar voor rock'n'roll. Enige jammere voor mij was dat ik de nieuwe CD pas vrijdag in de bus had gekregen en dus de nieuwe nummers, die voornamelijk hun set vulden, niet kende. Maar toch af en toe kunnen meezingen, en meedansen. Enkele nummers kende ik nog van de vorige show en ze speelden genoeg oudere nummers ook. It's OK To Hate Me, Sunshine, Too Many Backpacks At The Show, etc. Cover van Chewy Chewy van The Ohio Express met gastoptreden van Jon "Dopamine" W. Geniale show.
De onbetwiste headliner van den avond was Kepi Ghoulie en zijnen band: Dino en Atom. Soundcheck: Quit Your Job van Chixdiggit!, tot 2 maal toe. De stemming zat er al meteen in. Meer feesten gebeurde vooral met de hits van de Groovie Ghoulies, Kepi's en Dino's band die een tijdje terug gesplit is. Hits als Till Death Do Us Party, Tunnel Of Love, The Beast With Five Hands, Let's Do It Again, Freak On Parade, Fun in The Dark, etc. Kepi wist de sfeer erin te houden en ook de drive van de set. Het aantal keer dat hij de woorden "Rock'n'Roll" heeft gebruikt toont ook zijn houding aan. Veel gast-optredens van internationale pop punk celebrities als Will Deniro, Sebby Zatopek (wat snel Sebby Ghoulie werd), Kevin Aper, Ox Accelerator, … Er waren trouwens ook dudes van Schotland (Fraser Murderburger), Denemarken (Uli 20Below), Duitsland (Eric Sonic Doll), Nederland (Jerry Hormone)… Kortom: Summer In October heeft internationale allures. Supercool.
Gedansd, meegezongen, om de paar minuten Fraser die crowdsurfte en vervolgens nen "thumbs up" deed en terug ging dansen, dude die eerst niet werd opgepakt om te surfen, om daarna nog eens te proberen en er dan wel in te slagen. Posi sfeer! Ballonnen! Verjaardagsfeest! Confetti! De 'zombie pit' tijdens de Cramps cover, dat moet een van de geniaalste dingen zijn die ik al gezien heb. De manier waarop hij 'the Priceduifkes' uitsprak ("the Pricedoifkies"). Pet Semetary! If The Kids Are United!
Afterparty met punk rock muziek!
Winteruur!
Legendarisch!
Fuck yeah.
De zomer ving aan op 24 oktober om 18u, maar voor mij begon hij pas om 10 voor 11.
De zomerse vibe werd over mij heen gestort toen ik van het station naar JH de Kroenkel wandelde en onderweg mijn pas versnelde omdat ik the Dopamines al hoorde spelen. Snel 6 euro betaald (wat eigenlijk nog heel goeikoop was voor zoiets, respect!), en gaan dansen vooraan. Aangezien ik hun show in Gent als referentie had, was dit eerder een korte setlist. Wel nog steeds fucking goed. Hitjes, dansen, meezingen, beercan-roulette, drunk people, drunk musicians. Retegoeie show alweer. Hun laatste van hun Europese tour ook, dacht ik. Deze keer wél ne Ramones cover, met name Beat On The Brat, en met gastoptreden van Ricky D aka Sketchy Ricky. Redelijk hard gegaan.
Next up: The Apers! Dat was toch ook al weer even geleden dat ik ze nog gezien had. Nog altijd dé feestband bij uitstek. Allemaal in zomerse outfit gekleed, klaar voor rock'n'roll. Enige jammere voor mij was dat ik de nieuwe CD pas vrijdag in de bus had gekregen en dus de nieuwe nummers, die voornamelijk hun set vulden, niet kende. Maar toch af en toe kunnen meezingen, en meedansen. Enkele nummers kende ik nog van de vorige show en ze speelden genoeg oudere nummers ook. It's OK To Hate Me, Sunshine, Too Many Backpacks At The Show, etc. Cover van Chewy Chewy van The Ohio Express met gastoptreden van Jon "Dopamine" W. Geniale show.
De onbetwiste headliner van den avond was Kepi Ghoulie en zijnen band: Dino en Atom. Soundcheck: Quit Your Job van Chixdiggit!, tot 2 maal toe. De stemming zat er al meteen in. Meer feesten gebeurde vooral met de hits van de Groovie Ghoulies, Kepi's en Dino's band die een tijdje terug gesplit is. Hits als Till Death Do Us Party, Tunnel Of Love, The Beast With Five Hands, Let's Do It Again, Freak On Parade, Fun in The Dark, etc. Kepi wist de sfeer erin te houden en ook de drive van de set. Het aantal keer dat hij de woorden "Rock'n'Roll" heeft gebruikt toont ook zijn houding aan. Veel gast-optredens van internationale pop punk celebrities als Will Deniro, Sebby Zatopek (wat snel Sebby Ghoulie werd), Kevin Aper, Ox Accelerator, … Er waren trouwens ook dudes van Schotland (Fraser Murderburger), Denemarken (Uli 20Below), Duitsland (Eric Sonic Doll), Nederland (Jerry Hormone)… Kortom: Summer In October heeft internationale allures. Supercool.
Gedansd, meegezongen, om de paar minuten Fraser die crowdsurfte en vervolgens nen "thumbs up" deed en terug ging dansen, dude die eerst niet werd opgepakt om te surfen, om daarna nog eens te proberen en er dan wel in te slagen. Posi sfeer! Ballonnen! Verjaardagsfeest! Confetti! De 'zombie pit' tijdens de Cramps cover, dat moet een van de geniaalste dingen zijn die ik al gezien heb. De manier waarop hij 'the Priceduifkes' uitsprak ("the Pricedoifkies"). Pet Semetary! If The Kids Are United!
Afterparty met punk rock muziek!
Winteruur!
Legendarisch!
Fuck yeah.
Punch drunk, love struck, etc.
Guess what I saw last week? The Dopamines!
Naast "2-(3,4-dihydroxyfenyl)ethylamines, verbindingen die fungeren als neurotransmitters (en soms als hormonen) op verschillende plaatsen in het lichaam", zijn de Dopamines ook één van de coolste pop punk acts van de laatste jaren.
En ze zijn net van hun 1ste Europese tour vanaf.
9 oktober waren ze in België, in Herenthout, maar dat heb ik gemist.
Des te meer keek ik uit naar 22 oktober, wanneer ze het Gentse café 'Den Drummer' zouden innemen. The Priceduifkes speelden ook.
't Was eigenlijk al retelang geleden dat ik Ricky D, Cowboy Mambo en Voale Senne nog had zien spelen, dus 't was weer een verfrissing voor mij. Megahard meezingen en dansen, zotkomen bij "Have You Seen My Mind?". Een nieuw nummer van hun opkomende split met the Headshots en the Crackups: Topshots. Nen the Nobodys cover: Scarred By Love. En als afsluiter, nen Black Flag cover: Nervous Breakdown. Mannekes, da's toch altijd weer een bom ze. Iedereen zot, crowdsurfs, mosh, singalong, micro midden in 't publiek, stukken tekst overslagen, blauw plekken. 'k Heb de Lieven nog zien crowdsurfen, ook grappig! Weeral ne supercoole show, op de technische mankementen na dan: snare-drum kapot, gitaar-amp-head kapot…
Next up waren the motherfucking Dopamines. Van begin tot einde alles gegeven, mijn longen uit mijn lijf gezongen, alles wat ik nog aan calorieën had gebruikt om te dansen en zelden zo gelachen. Over de setlist kan ik redelijk kort zijn: ze hebben fucking àlles gespeeld. Misschien 1 of 2 nummerkes niet. Op 't einde ne Greenday cover, en de nieuwe nummers die ze al af hadden. (Stoked voor dat nieuwe album trouwens!) Echt letterlijk alles gespeeld. Geniaal.
De sfeer zat er ook goed in. The Dopafuckups hebben een reputatie met alcohol en die hebben ze goed waargemaakt. Redelijk zat tijdens de show, retezat erna. Maar toch goed spelen hè. Man, man, wat nen band. Wat ne show. Boxershort-crowdsurfs, voetstappen op 't plafond, den baas van Den Drummer die die mannen constant drank geeft en vuistjes geeft, in de micro schreeuwen, blote bovenlijven, "The Ramones suck", mensen die op 't drumstel vallen, veel zweet, den drummer in SpongeBob boxershort, den drummer die zijn fluit laat zien (haha!), en mucho pop punk.
"FC de Kampioenen", "'t Amerikaantje", "elle moe" en "elle va" zingen toen ze wilden stoppen. "Voalen dikzak" roepen naar den Jon Weiner ("Voilen dikzack, are you calling me a moron or something?")
Na de show nog heel kort met de 2 Jons gepraat, zijn coole mensen.
Dat was me nogal eens nen avond. 1 van de coolste shows die ik al gezien heb. Al heb ik dat ook al gezegd van Teenage Bottlerocket, The Copyrights en The Apers. Maar allez, the Dopamines krijgen hun plaats in het rijtje!
Yeah, life sucks sometimes,
trying to make every word rhyme.
Won't someone please make it stop?
Naast "2-(3,4-dihydroxyfenyl)ethylamines, verbindingen die fungeren als neurotransmitters (en soms als hormonen) op verschillende plaatsen in het lichaam", zijn de Dopamines ook één van de coolste pop punk acts van de laatste jaren.
En ze zijn net van hun 1ste Europese tour vanaf.
9 oktober waren ze in België, in Herenthout, maar dat heb ik gemist.
Des te meer keek ik uit naar 22 oktober, wanneer ze het Gentse café 'Den Drummer' zouden innemen. The Priceduifkes speelden ook.
't Was eigenlijk al retelang geleden dat ik Ricky D, Cowboy Mambo en Voale Senne nog had zien spelen, dus 't was weer een verfrissing voor mij. Megahard meezingen en dansen, zotkomen bij "Have You Seen My Mind?". Een nieuw nummer van hun opkomende split met the Headshots en the Crackups: Topshots. Nen the Nobodys cover: Scarred By Love. En als afsluiter, nen Black Flag cover: Nervous Breakdown. Mannekes, da's toch altijd weer een bom ze. Iedereen zot, crowdsurfs, mosh, singalong, micro midden in 't publiek, stukken tekst overslagen, blauw plekken. 'k Heb de Lieven nog zien crowdsurfen, ook grappig! Weeral ne supercoole show, op de technische mankementen na dan: snare-drum kapot, gitaar-amp-head kapot…
Next up waren the motherfucking Dopamines. Van begin tot einde alles gegeven, mijn longen uit mijn lijf gezongen, alles wat ik nog aan calorieën had gebruikt om te dansen en zelden zo gelachen. Over de setlist kan ik redelijk kort zijn: ze hebben fucking àlles gespeeld. Misschien 1 of 2 nummerkes niet. Op 't einde ne Greenday cover, en de nieuwe nummers die ze al af hadden. (Stoked voor dat nieuwe album trouwens!) Echt letterlijk alles gespeeld. Geniaal.
De sfeer zat er ook goed in. The Dopafuckups hebben een reputatie met alcohol en die hebben ze goed waargemaakt. Redelijk zat tijdens de show, retezat erna. Maar toch goed spelen hè. Man, man, wat nen band. Wat ne show. Boxershort-crowdsurfs, voetstappen op 't plafond, den baas van Den Drummer die die mannen constant drank geeft en vuistjes geeft, in de micro schreeuwen, blote bovenlijven, "The Ramones suck", mensen die op 't drumstel vallen, veel zweet, den drummer in SpongeBob boxershort, den drummer die zijn fluit laat zien (haha!), en mucho pop punk.
"FC de Kampioenen", "'t Amerikaantje", "elle moe" en "elle va" zingen toen ze wilden stoppen. "Voalen dikzak" roepen naar den Jon Weiner ("Voilen dikzack, are you calling me a moron or something?")
Na de show nog heel kort met de 2 Jons gepraat, zijn coole mensen.
Dat was me nogal eens nen avond. 1 van de coolste shows die ik al gezien heb. Al heb ik dat ook al gezegd van Teenage Bottlerocket, The Copyrights en The Apers. Maar allez, the Dopamines krijgen hun plaats in het rijtje!
Yeah, life sucks sometimes,
trying to make every word rhyme.
Won't someone please make it stop?
09-10-2009
They never sleep.
Het gaat hier over de Midnight Souls. Voor mij dé Belgische hardcore-revelatie sinds Teenage Lust.
Gisteren éindelijk live kunnen zien, en fuck, wat ne band, wat een songs, wat ne show, wat een attitude.
Start beating.
Midnight Souls is begin dit jaar of zo begonnen, door 5 man uit de Kempen. Ze hebben ondertussen 1 demotape/cd uit met 4 nummers op. Ze hebben ook al op heel wat plaatsen en met heel wat bands gespeeld. Kortom, ze zijn redelijk goed bezig, puur theoretisch gezien.
Praktisch gezien zijn ze meer dan 'goed bezig'. Met invloeden als (overduidelijk) Modern Life Is War, (maar ook) Killing The Dream, American Nightmare/Give Up The Ghost en Ceremony. Zware bas, melodisch gitaarlijnen, breaks waar ge kiekevel van krijgt en beenharde teksten die in uw hoofd blijven nazinderen. Het soort hardcore waar ik van hou.
Op mp3 klinkt het al enorm graaf, dus ik was supersiked om ze live te zien. En het heeft alle verwachtingen ingelost. Mannekes. 't Begon al megaintensief en hard. Die mannen nemen hunne muziek serieus en gaan er ook echt in mee, en da's cool. Die bas al direct op de rug van den bassist, epic. Ze begonnen met het eerste nummer van den demo, met name Former Friends And Dead Ends.
HERE'S TO THE END
WHEN WE HAVEN'T YET BEGUN
Super-, supercool. Live veel cooler dan op mp3. THIS ONE IS MEANT TO FAIL EVERYONE Helemaal opgaan in de muziek en singalongen. WE ARE DESPERATE
- SO FUCKING DESPERATE -
AND DOWN!
Posi sfeer, redelijke publiekreactie, maar vooral intens. Die teksten, en de eenheid die ze vormen met de muziek, ik kan er niet van over. Modern Life Is War is gestopt, maar dit is the next best thing zenne! Killing The Dream heb ik gemist van 't jaar, maar om met 'den Donny' de woorden "UNLOVED! UNWANTED!" mee te schreeuwen is minstens even cool. Om nog maar te zwijgen van het eind van de dreunende set! Na ook nog een nieuw -en veelbelovend- nummer te spelen sloten ze af met Skycrashers. Megacoole bas-intro.
I SAW THE WORLD
CRASHING DOWN TODAY
En toen dat nummer in principe gedaan was, ging de drummer weg met de 2 gitaristen, waardoor alleen de bassist en de zanger overbleven. Dat beeld op zich was enorm cool, de sound ervan overtrof alle verwachtingen. Hard. Echt retehard. De micro verliest zijn doel en de bassist schreeuwt mee, facing backwards. De zanger komt het publiek in, mij en de Jesse meesleurend, en geeft zijn stem vrijspel.
FUCK YOU
FUCK YOU
I HATE YOU
I LOVE YOU
Stop beating.
Midnight Souls staat er, is bewust van hun kunnen en maken het beste van wat ze kunnen bieden. En mijns inziens is dat al heel wat.
(Picture by Greg Lamarche)
Check ze!
10/10/2009: Lendelede
14/11/2009: Machelen
20/11/2009: Blankenberge
21/11/2009: Merksplas
26/02/2010: JH Choke, Herselt
20/03/2010: Herselt
Myspace - contact: wearemidnightsouls@hotmail.com
Lyrics
Download demo
Gisteren éindelijk live kunnen zien, en fuck, wat ne band, wat een songs, wat ne show, wat een attitude.
Start beating.
Midnight Souls is begin dit jaar of zo begonnen, door 5 man uit de Kempen. Ze hebben ondertussen 1 demotape/cd uit met 4 nummers op. Ze hebben ook al op heel wat plaatsen en met heel wat bands gespeeld. Kortom, ze zijn redelijk goed bezig, puur theoretisch gezien.
Praktisch gezien zijn ze meer dan 'goed bezig'. Met invloeden als (overduidelijk) Modern Life Is War, (maar ook) Killing The Dream, American Nightmare/Give Up The Ghost en Ceremony. Zware bas, melodisch gitaarlijnen, breaks waar ge kiekevel van krijgt en beenharde teksten die in uw hoofd blijven nazinderen. Het soort hardcore waar ik van hou.
Op mp3 klinkt het al enorm graaf, dus ik was supersiked om ze live te zien. En het heeft alle verwachtingen ingelost. Mannekes. 't Begon al megaintensief en hard. Die mannen nemen hunne muziek serieus en gaan er ook echt in mee, en da's cool. Die bas al direct op de rug van den bassist, epic. Ze begonnen met het eerste nummer van den demo, met name Former Friends And Dead Ends.
HERE'S TO THE END
WHEN WE HAVEN'T YET BEGUN
Super-, supercool. Live veel cooler dan op mp3. THIS ONE IS MEANT TO FAIL EVERYONE Helemaal opgaan in de muziek en singalongen. WE ARE DESPERATE
- SO FUCKING DESPERATE -
AND DOWN!
Posi sfeer, redelijke publiekreactie, maar vooral intens. Die teksten, en de eenheid die ze vormen met de muziek, ik kan er niet van over. Modern Life Is War is gestopt, maar dit is the next best thing zenne! Killing The Dream heb ik gemist van 't jaar, maar om met 'den Donny' de woorden "UNLOVED! UNWANTED!" mee te schreeuwen is minstens even cool. Om nog maar te zwijgen van het eind van de dreunende set! Na ook nog een nieuw -en veelbelovend- nummer te spelen sloten ze af met Skycrashers. Megacoole bas-intro.
I SAW THE WORLD
CRASHING DOWN TODAY
En toen dat nummer in principe gedaan was, ging de drummer weg met de 2 gitaristen, waardoor alleen de bassist en de zanger overbleven. Dat beeld op zich was enorm cool, de sound ervan overtrof alle verwachtingen. Hard. Echt retehard. De micro verliest zijn doel en de bassist schreeuwt mee, facing backwards. De zanger komt het publiek in, mij en de Jesse meesleurend, en geeft zijn stem vrijspel.
FUCK YOU
FUCK YOU
I HATE YOU
I LOVE YOU
Stop beating.
Midnight Souls staat er, is bewust van hun kunnen en maken het beste van wat ze kunnen bieden. En mijns inziens is dat al heel wat.
(Picture by Greg Lamarche)
Check ze!
10/10/2009: Lendelede
14/11/2009: Machelen
20/11/2009: Blankenberge
21/11/2009: Merksplas
26/02/2010: JH Choke, Herselt
20/03/2010: Herselt
Myspace - contact: wearemidnightsouls@hotmail.com
Lyrics
Download demo
23-09-2009
Ieperfest report
Na een maand zal ik daar ook eens verslag over uitbrengen, want dat was best wel de moeite!
VRIJDAG
In de middag aangekomen en eerst Keith Caputo gezien. Stond amper iemand te kijken, paste niet echt in het programma, en was ook mijn ding niet. Rustig Outrage gecheckt. Niks speciaal, sorry. Wait In Vain was wel cool. Heel posi, goeie vibe, coole show.
Keep in mind dat ik naar Ieperfest ben afgezakt met de bedoeling om dingen te leren kennen, dus ge moet geen uitgebreide showverslagen hiervan verwachten.
xKingdomx was muzikaal niet mijn ding, maar 't was een mooie zangeres en ook nen emotionele show. Een of ander bandlid ging de band verlaten en dat was jammer. Zondag deed de zangeres ook ne spoken word en dat was ook cool. Live blog - over avonturen op tour (avontouren, if you will).
Down To Nothing blies redelijk hard. Hadden een nummer, "Skate Or Die", maar 't was gene Teenage Bottlerocket cover! Bummer! Wel coole band, olé!
Misery Signals was cool. Gastoptreden van Architects-zanger was ook cool. Ik keen geen van beide bands maar 't klonk allemaal heel oké! Moderne hardcore, niet te lomp en niet de old-school, graaf. Architects zelf was ook graaf om te zien, heel energieke show. Crowd went wild.
Terror geskipt want ik ken ze niet, kan me nioet veel schelen ook niet, 't was laat en vooral koud.
ZATERDAG
Eerste band die ik zag was Oathbreaker. Ex-No Recess, Rise And Fall-soundalike. Cool! Ook een knappe griet achter de microfoon.
En dan volgde ongetwijfeld de coolste show van het weekend, entertainment-gewijs. Suckinim Baenaim, een Israëlische band. Hardcore maar dan op z'n Oosters, I guess. Experimenteel, zo kunt ge het ook noemen. Zanger stond op sokken, beukte tege de monitoren, lekte aan de micro-statieven, sprong op allerlei gekke manieren ion het rond. Bassist zijn moves waren ook geniaal. Die gasten amuseerden zich te pletter, dus da's cool. Die moshen niet, die dansen, en da's heel cool. Geniale show dus, olé!
The Effort was ook de moeite. Heel coole band, posi, goeie boodschap. Geniale bindteksten, fuck. CD + 7" van gekocht.
Lewd Acts passief gezien, gestoorde zanger, was wel cool. Soul Control wou ik zeker zien, 1ste band op de affiche die ik enigszins kende. Het verschil kelder tot festival is wel enorm, en dat voelde ik ook aan de show. Andere vibe, zowel on stage als front stage. Minder cool dan de maand ervoor, maar nog steeds nen heel coole band!
Raein van Italië deed ne reünie, coole screamo-band. Heel energieke show, heel coole muziek.
Trash Talk was supercool, speelden op de grond ipv op het podium, maar toch maar nen halve set blijven staan omdat ik 1) dusver niks kon zien en 2) dat toch allemaal nogal repetitief is. Wel ne reteharde band, fuck fuck.
Liar vond ik niks aan. 108 passief gecheckt. Rise And Fall, 3de band die ik enigszins kende, was wel supercool. Superharde show, nieuwe nummers zijn supercool, en eindelijk eens ne CD van gekocht. Heel grave show.
Darkest Hour geskipt want don't care.
ZONDAG
Halve set van Black Haven gezien, heel cool. Ritual werd vervangen door iets stoem: lame. 'k Wou ze nog wel eens zien, jammer. Polar Bear Club trapte dan de geniale namiddag af met een geniale set. Heel coole mannen, heel coole show. 2 platen en nen EP gekocht. Gene As 'Twere The Mirror, jammer! Wel andere coole nummers, zoals Parked In The Parking Lot Of Your Heart, Our Ballads en The Bug Parade.
Next up: camping, want er speelden nog een paar kutbands.
Tot Set Your Goals het podium betreedde. Het duurde even voor ik erin kwam, maar ze hebben toch wel enkele supercoole nummers. Ook fan van de duo-vocals. Daarna nog ne punkband gaan zien, maar dan wat ouder. Reagan Youth, met ne nieuwe zanger wel wat af en toe vreemd was. Maar ze hebben hitjes, en ik heb af en toe wel eens meegezongen daarmede.
The Setup blies mega-megahard. Fuck, wat nen band, nog steeds. Eindelijk de nieuwe EP en CD kunnen aanschaffen, yes. Nieuwe nummers en oude nummers in de set. Klassiekers als Winter, Out Of Sync, Post-Mortem Blues of Death Of A Nation kwamen aan bod, hard meegezongen. Nieuwe zanger maar even cool, echt retehard.
Dan een ontnuchtering op een goeie manier: Chuck motherfucking Ragan. Folk op een hardcorefestival, past allesbehalve, maar 't was geniaal. Wat nen held. Af en toe bijna met traantjes gezeten. Meegezongen. Platen gekocht. Geniale show, geniale muzikanten, geniale teksten. Really awesome!
Later op den avond A Wilhelm Scream nog eens gezien, was weer supercool. Leuke band, nog steeds. Bold ook nog gezien, was ook heel cool. Kende ik niet, maar dat zijn best wel hardcore-legendes. Daarna gaan slapen want 's morgens vroeg heel vroeg moeten opstaan.
Volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid terug, olé!
VRIJDAG
In de middag aangekomen en eerst Keith Caputo gezien. Stond amper iemand te kijken, paste niet echt in het programma, en was ook mijn ding niet. Rustig Outrage gecheckt. Niks speciaal, sorry. Wait In Vain was wel cool. Heel posi, goeie vibe, coole show.
Keep in mind dat ik naar Ieperfest ben afgezakt met de bedoeling om dingen te leren kennen, dus ge moet geen uitgebreide showverslagen hiervan verwachten.
xKingdomx was muzikaal niet mijn ding, maar 't was een mooie zangeres en ook nen emotionele show. Een of ander bandlid ging de band verlaten en dat was jammer. Zondag deed de zangeres ook ne spoken word en dat was ook cool. Live blog - over avonturen op tour (avontouren, if you will).
Down To Nothing blies redelijk hard. Hadden een nummer, "Skate Or Die", maar 't was gene Teenage Bottlerocket cover! Bummer! Wel coole band, olé!
Misery Signals was cool. Gastoptreden van Architects-zanger was ook cool. Ik keen geen van beide bands maar 't klonk allemaal heel oké! Moderne hardcore, niet te lomp en niet de old-school, graaf. Architects zelf was ook graaf om te zien, heel energieke show. Crowd went wild.
Terror geskipt want ik ken ze niet, kan me nioet veel schelen ook niet, 't was laat en vooral koud.
ZATERDAG
Eerste band die ik zag was Oathbreaker. Ex-No Recess, Rise And Fall-soundalike. Cool! Ook een knappe griet achter de microfoon.
En dan volgde ongetwijfeld de coolste show van het weekend, entertainment-gewijs. Suckinim Baenaim, een Israëlische band. Hardcore maar dan op z'n Oosters, I guess. Experimenteel, zo kunt ge het ook noemen. Zanger stond op sokken, beukte tege de monitoren, lekte aan de micro-statieven, sprong op allerlei gekke manieren ion het rond. Bassist zijn moves waren ook geniaal. Die gasten amuseerden zich te pletter, dus da's cool. Die moshen niet, die dansen, en da's heel cool. Geniale show dus, olé!
The Effort was ook de moeite. Heel coole band, posi, goeie boodschap. Geniale bindteksten, fuck. CD + 7" van gekocht.
Lewd Acts passief gezien, gestoorde zanger, was wel cool. Soul Control wou ik zeker zien, 1ste band op de affiche die ik enigszins kende. Het verschil kelder tot festival is wel enorm, en dat voelde ik ook aan de show. Andere vibe, zowel on stage als front stage. Minder cool dan de maand ervoor, maar nog steeds nen heel coole band!
Raein van Italië deed ne reünie, coole screamo-band. Heel energieke show, heel coole muziek.
Trash Talk was supercool, speelden op de grond ipv op het podium, maar toch maar nen halve set blijven staan omdat ik 1) dusver niks kon zien en 2) dat toch allemaal nogal repetitief is. Wel ne reteharde band, fuck fuck.
Liar vond ik niks aan. 108 passief gecheckt. Rise And Fall, 3de band die ik enigszins kende, was wel supercool. Superharde show, nieuwe nummers zijn supercool, en eindelijk eens ne CD van gekocht. Heel grave show.
Darkest Hour geskipt want don't care.
ZONDAG
Halve set van Black Haven gezien, heel cool. Ritual werd vervangen door iets stoem: lame. 'k Wou ze nog wel eens zien, jammer. Polar Bear Club trapte dan de geniale namiddag af met een geniale set. Heel coole mannen, heel coole show. 2 platen en nen EP gekocht. Gene As 'Twere The Mirror, jammer! Wel andere coole nummers, zoals Parked In The Parking Lot Of Your Heart, Our Ballads en The Bug Parade.
Next up: camping, want er speelden nog een paar kutbands.
Tot Set Your Goals het podium betreedde. Het duurde even voor ik erin kwam, maar ze hebben toch wel enkele supercoole nummers. Ook fan van de duo-vocals. Daarna nog ne punkband gaan zien, maar dan wat ouder. Reagan Youth, met ne nieuwe zanger wel wat af en toe vreemd was. Maar ze hebben hitjes, en ik heb af en toe wel eens meegezongen daarmede.
The Setup blies mega-megahard. Fuck, wat nen band, nog steeds. Eindelijk de nieuwe EP en CD kunnen aanschaffen, yes. Nieuwe nummers en oude nummers in de set. Klassiekers als Winter, Out Of Sync, Post-Mortem Blues of Death Of A Nation kwamen aan bod, hard meegezongen. Nieuwe zanger maar even cool, echt retehard.
Dan een ontnuchtering op een goeie manier: Chuck motherfucking Ragan. Folk op een hardcorefestival, past allesbehalve, maar 't was geniaal. Wat nen held. Af en toe bijna met traantjes gezeten. Meegezongen. Platen gekocht. Geniale show, geniale muzikanten, geniale teksten. Really awesome!
Later op den avond A Wilhelm Scream nog eens gezien, was weer supercool. Leuke band, nog steeds. Bold ook nog gezien, was ook heel cool. Kende ik niet, maar dat zijn best wel hardcore-legendes. Daarna gaan slapen want 's morgens vroeg heel vroeg moeten opstaan.
Volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid terug, olé!
24-08-2009
Puppelpop report
Ik ben een paar dagen op reis gegaan naar Kiewit.
Ik was samen met 3 vrienden die redelijk into exact de omgekeerde genres zijn dan ik, dus dat viel soms tegen, voor de rest heel cool weekend.
DONDERDAG
Het eerste dat 'k gezien heb was The Maccabees. Britpop, not original whatsoever. Didn't care.
Daarna Vetiver, best wel goed. Klonk wel goed, vooral de zang was cool. Wel fucking heet in dieje Chateau, fuck ze. Niet volgehouden.
The Subs waren cool, de meer ruige electro. Minder saai als andere electro-groepkes.
Stukske Dizzee Rascal gezien, heeft blijkbaar nog andere nummers dan Bonkers. Bonkers uiteindelijk zelfs niet gehoord, toeme.
Dan maar Passion Pit gaan zien. Ik weet al niet meer hoe dat klonk, dus 't zal niet zo vet geweest zijn.
Busy P was ook wel goed zeker. Ne grote naam alleszins, main man van Ed Banger Recs. Maar ik was al die elektronica al fameus beu eigenlijk. Toch goed gedanst.
Thursday was kei graaf. Ik kende het niet, aangenaam verrast geweest. De Wim vond het meevallen, alleen bang van het geschreeuw soms. Haha.
Booka Shade was absoluut niet mijn ding, maar dat was toch graaf om te zien omdat het 'live' was. Goeien drummer, leuke sfeer. Ook grappig: dude die ineens in 't midden van den Dance Hall begon te pissen. Natuurlijk vlak bij ons. Damn.
The Offspring was cool om mee te zingen. "WELL, FUCK YOU" en al. Gone Away op piano was goed, maar toch ook niet alles.
Jammer genoeg vroeger doorgegaan omdat er weer een of andere bekenden DJ weeral 't zelfde zou draaien, waarop iedereen dan weer om de 5 botteen "heeeeeeee hoooooooo" of zoiets zou roepen en waar er naar alle waarschijnlijk weer 150 climaxen in evenveel minuten zouden worden gespeeld: Crookers. Uiteindelijk zelfs op een goei plaats beland door keihard "THE MOTHERFUCKING CROOKEEEEEERS" te roepen naar Hollanders. Olé!
Veel te moe om nog een half uur My Bloody Valentine mee te pikken, maar dat klonk echt fucking graaf. Precies ne vliegtuigcrash, echt fucking hard.
VRIJDAG
New Found Glory was redelijk tof. Zanger was niet echt in vorm. Met de hitjes meegezongen. Genen All Downhill From Here. Wel My Friends Over You, olé! "YOU WERE EVERYTHING I WANTED, BUT I JUST CAN'T FINISH WHAT I STARTED."
Puppetmastaz: Geniale show in feite, zowel door de poppen als door de echte mensen. Heel cool om te zien en gene slechte hiphop in feite. Deed wat aan de Beastie Boys denken.
Alter Ego was echt het saaiste ooit. No shit.
Kap Bambino daarentegen was supercool. Goeie sfeer, iedereen was keihard aan 't dansen. Energieke/gestoorde frontvrouw, amai, graaf!
Bij het buitengaan nog 'That's Not My Name' van the Ting Tings gehoord, goeie schijf.
Op tijd doorgegaan naar de Shelter. The Get Up Kids was echt weer het beste ooit. Ik vond het precies zelfs beter dan op Groezrock. Beer For Breakfast (Replacements cover), Out Of Reach, Don't Hate Me, … Supergoeie setlist. Niks van On A Wire, 1 nummer van Guilt Show, 1 van Eudora en 1 van Woodson. Voor de rest schijven van Four Minute Mile en Something To Write Home About. Heel den tijd mijn longen uitgeschreeuwd met tranen in de ogen. "COME TOMORROW, I'LL BE ON MY WAY BACK HOME!"
Fever Ray, fuck dat was graaf. De muziek is nogal ne acquired taste, denk ik, maar de show was kei goed. Donkere sfeer, rare kostuums en decors, en ik kende hunne single zelfs van de radio. Zot ze. Die vrouw heeft een speciale stem maar ik hoor ze wel graag.
Kraftwerk was eigenlijk heel grappig. Legendes, toffe deuntjes. Serieus: zet er nen dubbelen bass onder en speel dat 2 keer zo snel en ge hebt zowat elke electro-artiest van tegenwoordig. 't Was graaf om te zien, serieus de moeite.
ZATERDAG
The Temper Trap: honderste britpop bandje dat op alle andere lijkt.
Don Rimini: hooray weeral hetzelfde
Dinosaur Jr. vond ik toch niet echt zo speciaal.
Peaches ook niet.
50 Cent al zeker niet, maar de vriendjes vonden niks aan de Mad Caddies. Snullen. Toch nog 3 Caddies-nummers meegepikt. Olé!
Little Boots was echt kei goed en kei plezant. Supercatchy nummerkes en nen toffe show. Hands is sowieso hét pop-album van het jaar. "MOVE WHILE YOU'RE WATCHING ME DANCE WITH THE ENEMY. I'VE GOT A REMEDY! OH! OH-OH! OH-OH!"
Tocadisco was, ja, weeral hetzelfde eigenlijk. 't Is zelf wel een feestbeest, dus de show was er wel, maar dat wordt allemaal toch zo enorm saai. Wel op gedanst, omdat ge echt niks anders kunt doen.
Daarna al die electro beu dus niet meer naar Ed&Kim gegaan. Rondhangen op de Camping.
Allez, eerste keer Pukkelpop, dankzij the Get Up Kids, en 't was wel goed.
Olé!
Ik was samen met 3 vrienden die redelijk into exact de omgekeerde genres zijn dan ik, dus dat viel soms tegen, voor de rest heel cool weekend.
DONDERDAG
Het eerste dat 'k gezien heb was The Maccabees. Britpop, not original whatsoever. Didn't care.
Daarna Vetiver, best wel goed. Klonk wel goed, vooral de zang was cool. Wel fucking heet in dieje Chateau, fuck ze. Niet volgehouden.
The Subs waren cool, de meer ruige electro. Minder saai als andere electro-groepkes.
Stukske Dizzee Rascal gezien, heeft blijkbaar nog andere nummers dan Bonkers. Bonkers uiteindelijk zelfs niet gehoord, toeme.
Dan maar Passion Pit gaan zien. Ik weet al niet meer hoe dat klonk, dus 't zal niet zo vet geweest zijn.
Busy P was ook wel goed zeker. Ne grote naam alleszins, main man van Ed Banger Recs. Maar ik was al die elektronica al fameus beu eigenlijk. Toch goed gedanst.
Thursday was kei graaf. Ik kende het niet, aangenaam verrast geweest. De Wim vond het meevallen, alleen bang van het geschreeuw soms. Haha.
Booka Shade was absoluut niet mijn ding, maar dat was toch graaf om te zien omdat het 'live' was. Goeien drummer, leuke sfeer. Ook grappig: dude die ineens in 't midden van den Dance Hall begon te pissen. Natuurlijk vlak bij ons. Damn.
The Offspring was cool om mee te zingen. "WELL, FUCK YOU" en al. Gone Away op piano was goed, maar toch ook niet alles.
Jammer genoeg vroeger doorgegaan omdat er weer een of andere bekenden DJ weeral 't zelfde zou draaien, waarop iedereen dan weer om de 5 botteen "heeeeeeee hoooooooo" of zoiets zou roepen en waar er naar alle waarschijnlijk weer 150 climaxen in evenveel minuten zouden worden gespeeld: Crookers. Uiteindelijk zelfs op een goei plaats beland door keihard "THE MOTHERFUCKING CROOKEEEEEERS" te roepen naar Hollanders. Olé!
Veel te moe om nog een half uur My Bloody Valentine mee te pikken, maar dat klonk echt fucking graaf. Precies ne vliegtuigcrash, echt fucking hard.
VRIJDAG
New Found Glory was redelijk tof. Zanger was niet echt in vorm. Met de hitjes meegezongen. Genen All Downhill From Here. Wel My Friends Over You, olé! "YOU WERE EVERYTHING I WANTED, BUT I JUST CAN'T FINISH WHAT I STARTED."
Puppetmastaz: Geniale show in feite, zowel door de poppen als door de echte mensen. Heel cool om te zien en gene slechte hiphop in feite. Deed wat aan de Beastie Boys denken.
Alter Ego was echt het saaiste ooit. No shit.
Kap Bambino daarentegen was supercool. Goeie sfeer, iedereen was keihard aan 't dansen. Energieke/gestoorde frontvrouw, amai, graaf!
Bij het buitengaan nog 'That's Not My Name' van the Ting Tings gehoord, goeie schijf.
Op tijd doorgegaan naar de Shelter. The Get Up Kids was echt weer het beste ooit. Ik vond het precies zelfs beter dan op Groezrock. Beer For Breakfast (Replacements cover), Out Of Reach, Don't Hate Me, … Supergoeie setlist. Niks van On A Wire, 1 nummer van Guilt Show, 1 van Eudora en 1 van Woodson. Voor de rest schijven van Four Minute Mile en Something To Write Home About. Heel den tijd mijn longen uitgeschreeuwd met tranen in de ogen. "COME TOMORROW, I'LL BE ON MY WAY BACK HOME!"
Fever Ray, fuck dat was graaf. De muziek is nogal ne acquired taste, denk ik, maar de show was kei goed. Donkere sfeer, rare kostuums en decors, en ik kende hunne single zelfs van de radio. Zot ze. Die vrouw heeft een speciale stem maar ik hoor ze wel graag.
Kraftwerk was eigenlijk heel grappig. Legendes, toffe deuntjes. Serieus: zet er nen dubbelen bass onder en speel dat 2 keer zo snel en ge hebt zowat elke electro-artiest van tegenwoordig. 't Was graaf om te zien, serieus de moeite.
ZATERDAG
The Temper Trap: honderste britpop bandje dat op alle andere lijkt.
Don Rimini: hooray weeral hetzelfde
Dinosaur Jr. vond ik toch niet echt zo speciaal.
Peaches ook niet.
50 Cent al zeker niet, maar de vriendjes vonden niks aan de Mad Caddies. Snullen. Toch nog 3 Caddies-nummers meegepikt. Olé!
Little Boots was echt kei goed en kei plezant. Supercatchy nummerkes en nen toffe show. Hands is sowieso hét pop-album van het jaar. "MOVE WHILE YOU'RE WATCHING ME DANCE WITH THE ENEMY. I'VE GOT A REMEDY! OH! OH-OH! OH-OH!"
Tocadisco was, ja, weeral hetzelfde eigenlijk. 't Is zelf wel een feestbeest, dus de show was er wel, maar dat wordt allemaal toch zo enorm saai. Wel op gedanst, omdat ge echt niks anders kunt doen.
Daarna al die electro beu dus niet meer naar Ed&Kim gegaan. Rondhangen op de Camping.
Allez, eerste keer Pukkelpop, dankzij the Get Up Kids, en 't was wel goed.
Olé!
07-08-2009
Shut up and get rad, cause it's time…
…TO SKATE OR DIE!
NIEUWE TEENAGE BOTTLEROCKET.
"SKATE OR DIE", EERSTE NUMMER VAN "THEY CAME FROM THE SHADOWS".
KEI GOED.
GET SIKED.
DOWNLOAD HERE!
WE'RE GONNA FIGHT!
WE'RE GONNA WIN!
NIEUWE TEENAGE BOTTLEROCKET.
"SKATE OR DIE", EERSTE NUMMER VAN "THEY CAME FROM THE SHADOWS".
KEI GOED.
GET SIKED.
DOWNLOAD HERE!
WE'RE GONNA FIGHT!
WE'RE GONNA WIN!
13-07-2009
Dear Landlord!
Een band met leden van The Copyrights en Rivethead. Ze klinken als een combinatie van die 2 bands. Logisch, en daarenboven ook heel graaf!
Na 2 split 7"s brachten ze dit jaar een album uit, Dream Homes. Ik moet het nog steeds legaal aanschaffen, maar dat komt in orde! Ik ben hier enorm enthousiast over. Net zoals zowat heel de poppunk-wereld!
1. I Live In Hell
2. Rosa
3. High Fives
4. Lake Ontario
5. Landlocked
6. Doormat
7. Three To The Beach
8. Park Bench
9. Goodbye To Oakland
10. Last Time I Checked
11. Whiskey And Records
12. Lost Cause
13. Begging for Tips
14. A World That We Never Made
I LIVE IN HEEEEEEELL! I LIVE IN BASEMENTS! I LIVE IN A GARAGE WITH NO WINDOWS, MY LIFE IS WASTED!
Da's 't eerste wat ge hoort als ge Dream Homes op zet. Enkele seconden later vragen de mannen van Dear Landlord: What does your dream home look like? En dan denkt ge: "Wow. Ik kan niet volgen. Dit is cool." Alleszins, dat dacht ik.
Het openingsnummer zet de sfeer direct voor heel het album. 3 zangers die elkaar afwisselen en harmonieën voortbrengen die uw hersenen doen exploderen van catchyness. Een gitaar die powerchords noch melodieën schuwt, een bass die overal goed hard doorklinkt, een drum die rapper gaat dan wat dan ook. En het beste is dat het allemaal goed samenklinkt. Niet te veel gitaarsolo's waar niemand op zit te wachten, geen semi-breakdowns of zogenaamde 'bridges' die toch maar laten zien hoeveel er wel niet uit een instrument kan. Nee, Dear Landlord verschaft ons met keisnelle 1-4-5's, palm-mute-akkoorden en een simpel melodietje dat er wel degelijk toe doet.
Lyrisch thema: drank & fuck this world. Attitude: we don't care. Maar de teksten zitten beter in elkaar dan dat. Niet altijd moeilijk of integer, maar wel altijd vanuit het hart en geschreven omdat het zo hoort. Niet perse vergezocht, maar wel esthetisch welluidend. Ik zeg het: they don't care. En ook belangrijk: een hoog meezinggehalte! Nummers als I Live In Hell, Landlocked en Last Time I Checked blijven stevig in uw hoofd zitten.
Dear Landlord combineert de ongelooflijke catchyness van the Copyrights en de kracht en energie van Rivethead/Off With Their Heads. Three To The Beach is enorm goed opgebouwd en straalt gewoon energie uit. Ik daag u uit om stil te blijven zitten! Ik wed dat zo'n nummer live echt een bom is. (Ik zou alvast volledig doorslaan, me dunkt.)
De sequentie ofte de opeenvolging van de nummers past ook goed. De liedjes sluiten muzikaal goed bij elkaar aan. De climax is ongetwijfeld A World That We Never Made. Waarschijnlijk het enige nummer dat boven de 3 minuten afklokt (en meer zelfs, het klokt boven de 4 minuten af!). Het zit geniaal in elkaar en slaagt erin om kiekenvel te creeëren bij de luisteraar. De afsluiter had amper mooier gekunnen. bass-intermezzo/gitaar-melodie/zang-harmonie/gitaar die het Landlocked-refrein herneemt. Maybe tomorrow!
Myspace
Download!
Na 2 split 7"s brachten ze dit jaar een album uit, Dream Homes. Ik moet het nog steeds legaal aanschaffen, maar dat komt in orde! Ik ben hier enorm enthousiast over. Net zoals zowat heel de poppunk-wereld!
1. I Live In Hell2. Rosa
3. High Fives
4. Lake Ontario
5. Landlocked
6. Doormat
7. Three To The Beach
8. Park Bench
9. Goodbye To Oakland
10. Last Time I Checked
11. Whiskey And Records
12. Lost Cause
13. Begging for Tips
14. A World That We Never Made
I LIVE IN HEEEEEEELL! I LIVE IN BASEMENTS! I LIVE IN A GARAGE WITH NO WINDOWS, MY LIFE IS WASTED!
Da's 't eerste wat ge hoort als ge Dream Homes op zet. Enkele seconden later vragen de mannen van Dear Landlord: What does your dream home look like? En dan denkt ge: "Wow. Ik kan niet volgen. Dit is cool." Alleszins, dat dacht ik.
Het openingsnummer zet de sfeer direct voor heel het album. 3 zangers die elkaar afwisselen en harmonieën voortbrengen die uw hersenen doen exploderen van catchyness. Een gitaar die powerchords noch melodieën schuwt, een bass die overal goed hard doorklinkt, een drum die rapper gaat dan wat dan ook. En het beste is dat het allemaal goed samenklinkt. Niet te veel gitaarsolo's waar niemand op zit te wachten, geen semi-breakdowns of zogenaamde 'bridges' die toch maar laten zien hoeveel er wel niet uit een instrument kan. Nee, Dear Landlord verschaft ons met keisnelle 1-4-5's, palm-mute-akkoorden en een simpel melodietje dat er wel degelijk toe doet.
Lyrisch thema: drank & fuck this world. Attitude: we don't care. Maar de teksten zitten beter in elkaar dan dat. Niet altijd moeilijk of integer, maar wel altijd vanuit het hart en geschreven omdat het zo hoort. Niet perse vergezocht, maar wel esthetisch welluidend. Ik zeg het: they don't care. En ook belangrijk: een hoog meezinggehalte! Nummers als I Live In Hell, Landlocked en Last Time I Checked blijven stevig in uw hoofd zitten.
Dear Landlord combineert de ongelooflijke catchyness van the Copyrights en de kracht en energie van Rivethead/Off With Their Heads. Three To The Beach is enorm goed opgebouwd en straalt gewoon energie uit. Ik daag u uit om stil te blijven zitten! Ik wed dat zo'n nummer live echt een bom is. (Ik zou alvast volledig doorslaan, me dunkt.)
De sequentie ofte de opeenvolging van de nummers past ook goed. De liedjes sluiten muzikaal goed bij elkaar aan. De climax is ongetwijfeld A World That We Never Made. Waarschijnlijk het enige nummer dat boven de 3 minuten afklokt (en meer zelfs, het klokt boven de 4 minuten af!). Het zit geniaal in elkaar en slaagt erin om kiekenvel te creeëren bij de luisteraar. De afsluiter had amper mooier gekunnen. bass-intermezzo/gitaar-melodie/zang-harmonie/gitaar die het Landlocked-refrein herneemt. Maybe tomorrow!
I can't live like this , it's such a nightmare.
But I probably will!
Myspace
Download!
10-07-2009
"Dude, Osker sucks."
Nen band die ik recentelijk heb (her)ontdekt. Maar amai, ik wou dat ik ze eerder had (her)ontdekt.
Osker bestond van 1998 tot pakweg 2001.
Ze brachten 2 albums en 1 split uit, maar alleen daarmee verdienden ze hun plek in het punkrock-circuit.
Ik hoorde hen voor het eerst enkele jaren terug. Ik had Punk-O-Rama IV gekocht en Osker stond daarop, met het nummer 'Lucky'. Heel graaf nummer, en omdat ik toen vooral op zoek was naar nieuwe punkrock groepkes, downloadde ik nog wat nummers van Osker. Dat was cool, maar niet meer dan dat. (Ik ben die nummers naderhand kwijtgeraakt.) Osker zat bij Epitaph Records, maar was daar eerder een buitenbeentje tussen alle Bad Religion-kopieën. Hun eerste release was Treatment 5.
In feite is Treatment 5 gewoon harde, snelle, snotty punkrock, geschreven for the sake of it. Het toont Osker's houding en attitude goed. Deze gasten don't give a fuck. Maar in tegenstelling tot de punkers, die niks geven om alles behalve de punx zelf, hebben Osker het ook niet zo te doen met de punkscene. Er bestaat nen bootleg van ne show waar ze het voorprogramma van Guttermouth zijn, dusver zit heel het publiek vol punkrockers die graag zot doen. Osker heeft het daar niet zo voor, en ze laten dat ook merken, door sarcasme en en gewoon door direct te zijn. "There's a difference between funny and retarded." Nuja, Treatment 5, dus. Enorm coole cd. Maar hij staat mijns inziens toch ferm in de schaduw van Idle Will Kill.
Idle Will Kill is het 2de album van Osker. Maar in feite is het behalve de typische zang een heel andere sound dan Treatment 5. Trager, meer emo-/indie-invloeden. Geniale teksten. En ook weer een bevestiging van waar Osker voor staat. Niemand had waarschijnlijk een stijlverandering verwacht, en waarschijnlijk haakten veel fans af, maar what gives? Osker maakte de muziek die ze wilden, en dat evolueert, da's logisch. Tegenwoordig doen die gasten nog vanalles, maar bijna allesbehalve punkrock. Da's cool. Idle Will Kill is een klassieker in het genre, en dat toont.
Interview
Download T5
Download IWK
Osker bestond van 1998 tot pakweg 2001.
Ze brachten 2 albums en 1 split uit, maar alleen daarmee verdienden ze hun plek in het punkrock-circuit.
Ik hoorde hen voor het eerst enkele jaren terug. Ik had Punk-O-Rama IV gekocht en Osker stond daarop, met het nummer 'Lucky'. Heel graaf nummer, en omdat ik toen vooral op zoek was naar nieuwe punkrock groepkes, downloadde ik nog wat nummers van Osker. Dat was cool, maar niet meer dan dat. (Ik ben die nummers naderhand kwijtgeraakt.) Osker zat bij Epitaph Records, maar was daar eerder een buitenbeentje tussen alle Bad Religion-kopieën. Hun eerste release was Treatment 5.
In feite is Treatment 5 gewoon harde, snelle, snotty punkrock, geschreven for the sake of it. Het toont Osker's houding en attitude goed. Deze gasten don't give a fuck. Maar in tegenstelling tot de punkers, die niks geven om alles behalve de punx zelf, hebben Osker het ook niet zo te doen met de punkscene. Er bestaat nen bootleg van ne show waar ze het voorprogramma van Guttermouth zijn, dusver zit heel het publiek vol punkrockers die graag zot doen. Osker heeft het daar niet zo voor, en ze laten dat ook merken, door sarcasme en en gewoon door direct te zijn. "There's a difference between funny and retarded." Nuja, Treatment 5, dus. Enorm coole cd. Maar hij staat mijns inziens toch ferm in de schaduw van Idle Will Kill.Idle Will Kill is het 2de album van Osker. Maar in feite is het behalve de typische zang een heel andere sound dan Treatment 5. Trager, meer emo-/indie-invloeden. Geniale teksten. En ook weer een bevestiging van waar Osker voor staat. Niemand had waarschijnlijk een stijlverandering verwacht, en waarschijnlijk haakten veel fans af, maar what gives? Osker maakte de muziek die ze wilden, en dat evolueert, da's logisch. Tegenwoordig doen die gasten nog vanalles, maar bijna allesbehalve punkrock. Da's cool. Idle Will Kill is een klassieker in het genre, en dat toont.You should've called me,
it would've meant something.
Interview
Download T5
Download IWK
15-06-2009
The Rightunders reversed
The Leftovers hebben sinds deze week een nieuwe plaat uit, genaamd Eager To Please. En ja hoor, the Leftovers are eager to please me. Meer nog, they succeed to please me. A lot.
Label: Crappy Records
Tracklist:
1. Can’t Stop
2. Telephone Operator
3. Girlfriend
4. Get To Know You (with Kim Shattuck (The Muffs))
5. Thinking About Her
6. You Know What You Do
7. I Want You Back
8. Untouchable (with Coz Canler (The Romantics))
9. Lost And Found
10. Get Out Of My Head
11. The Only One (with Parry Gripp (Nerf Herder))
12. Make You Mine
13. Dance With Me
14. Party Til We Die (with Brett Anderson (The Donnas) & Jon Rubin (The Robinoos))
Deze gasten uit Portland behoren tot de beste van de nieuwe generatie poppunkers. Ze hebben nu al 4 albums op hun naam staan, waarvan vooral de laatste 2 mij volledig in de ban brachten.
On The Move, de vorige, was van begin tot eind een geniaal album. Met Eager To Please zetten the Leftovers deze traditie gewoon verder. Hun stijl typeert zich door invloeden van punkbands als the Ramones en the Queers en popbands als the Beach Boys en the Romantics. Eager To Please is over het algemeen een minder 'punk' album dan On The Move. Ik hoor meer popvibes en meer 'handclap'-drums. De ganse sfeer van het album, dat overigens opnieuw gevuld is met songs over liefde (op het laatste nummer na), is zomers, relaxed en feelgood.
De nummers zijn op zich niet vernieuwends, maar the Leftovers hebben toch een vrij herkenbaar timbre. Kurt Baker is een goeie zanger, nasaal genoeg maar niet te snotty, wel toonvast. De riffs en intro's zijn enorm catchy, en soms durven the Leftovers al eens experimenteren met genres en songstructuren. Vooral de catchyness is belangrijk bij een poppunkalbum, en dat weten the Leftovers maar al te goed. Nummers als Lost And Found en Girlfriend zitten al na 1 of 2 keer luisteren rotsvast in uw hoofd.
Daarenboven krijgt de luisteraar nog een hoop guest appearances, die het niveau alleen maar opkrikken (zonder dat dat noodzakelijk is). Ook een heel goed idee om Dance With Me nog eens op te nemen. Dit is namelijk, mijns inziens, een van de beste nummers van de laatste paar jaar. De heropgenomen versie klinkt ook wel beter dan de oudere versie. Er is weinig verschil, maar de kleine variaties doen het hem.
Afin, Eager To Please weet mij enorm te boeien en plezieren. Ik ben er trots op dat ik een Leftovers-fan ben. Ik geloof ook dat ze met dit album een breder publiek zullen aanspreken, en ik hoop van harte dat Dance With Me een hit wordt, in pakweg all over the world.
Check the video here. (1:03 tot 1:22 is geniaal.)
Check the album here.
Label: Crappy Records
Tracklist:
1. Can’t Stop
2. Telephone Operator
3. Girlfriend
4. Get To Know You (with Kim Shattuck (The Muffs))
5. Thinking About Her
6. You Know What You Do
7. I Want You Back
8. Untouchable (with Coz Canler (The Romantics))
9. Lost And Found
10. Get Out Of My Head
11. The Only One (with Parry Gripp (Nerf Herder))
12. Make You Mine
13. Dance With Me
14. Party Til We Die (with Brett Anderson (The Donnas) & Jon Rubin (The Robinoos))
Deze gasten uit Portland behoren tot de beste van de nieuwe generatie poppunkers. Ze hebben nu al 4 albums op hun naam staan, waarvan vooral de laatste 2 mij volledig in de ban brachten.
On The Move, de vorige, was van begin tot eind een geniaal album. Met Eager To Please zetten the Leftovers deze traditie gewoon verder. Hun stijl typeert zich door invloeden van punkbands als the Ramones en the Queers en popbands als the Beach Boys en the Romantics. Eager To Please is over het algemeen een minder 'punk' album dan On The Move. Ik hoor meer popvibes en meer 'handclap'-drums. De ganse sfeer van het album, dat overigens opnieuw gevuld is met songs over liefde (op het laatste nummer na), is zomers, relaxed en feelgood.
De nummers zijn op zich niet vernieuwends, maar the Leftovers hebben toch een vrij herkenbaar timbre. Kurt Baker is een goeie zanger, nasaal genoeg maar niet te snotty, wel toonvast. De riffs en intro's zijn enorm catchy, en soms durven the Leftovers al eens experimenteren met genres en songstructuren. Vooral de catchyness is belangrijk bij een poppunkalbum, en dat weten the Leftovers maar al te goed. Nummers als Lost And Found en Girlfriend zitten al na 1 of 2 keer luisteren rotsvast in uw hoofd.
Daarenboven krijgt de luisteraar nog een hoop guest appearances, die het niveau alleen maar opkrikken (zonder dat dat noodzakelijk is). Ook een heel goed idee om Dance With Me nog eens op te nemen. Dit is namelijk, mijns inziens, een van de beste nummers van de laatste paar jaar. De heropgenomen versie klinkt ook wel beter dan de oudere versie. Er is weinig verschil, maar de kleine variaties doen het hem.
Afin, Eager To Please weet mij enorm te boeien en plezieren. Ik ben er trots op dat ik een Leftovers-fan ben. Ik geloof ook dat ze met dit album een breder publiek zullen aanspreken, en ik hoop van harte dat Dance With Me een hit wordt, in pakweg all over the world.
Check the video here. (1:03 tot 1:22 is geniaal.)
Check the album here.
10-06-2009
Let's brag, oh yeah.
Enkele collecties, lang niet groot of speciaal of zo, maar toch leuk. Mijns inziens.
The Copyrights
The Apers
At The Drive-In/The Mars Volta
Hot Water Music
(This sucks, ik wil Caution op LP.)
Ramones
(Enkel nog Halfway To Sanity (zie open plek).)
Yup, dit is gewoon om te laten zien wat ik zoal heb. Geen andere waarden whatsoever.
The Copyrights
The Apers
At The Drive-In/The Mars Volta
Hot Water Music
(This sucks, ik wil Caution op LP.)
Ramones
(Enkel nog Halfway To Sanity (zie open plek).)
Yup, dit is gewoon om te laten zien wat ik zoal heb. Geen andere waarden whatsoever.
03-06-2009
That's what I've got
Mijn muzikale aanwinsten van mei 2009 zijn best wel noemenswaardig, me dunkt.
7"s
The Copyrights - Button Smasher (+ CD)
The Copyrights/Zatopeks - Handclaps & Bottlecaps
The Dopamines/Till Plains - Split
The Favorats - Destination Outta Space
J Church - She Has No Control
Kepi Ghoulie & Jerry Hormone - The Lives & Loves Of
The Manges - Mandy
New Bomb Turks - (Gotta Gotta) Sinking Feeling (pic disc)
Peawees - Bleeding For You
The Popsters - The Scene
The Popsters - Two Minutes
The Ratcliffs - Junkyard Barbecue
Retarded - Gambling On Rock
Tenement - Ice Pick
LP's
The Apers - Buzz Electric
The Copyrights - We Didn't Come Here To Die (pic disc)
A Radio With Guts - Beat Heart Sweat Stereo
The Veterans - The Veterans
CD's
The Apers - The Apers
The Bat Bites - Creatures Of The Night
Capguns 'N' Coke - Just Another Day EP
Capguns 'N' Coke/The Grizzley Ends - Split
The Carry Outs - Demo 2009
The Ergs! - Dorkrockcorkrod
The Ergs! - Hindsight Is 20/20, My Friend
The Ergs! - Jersey's Best Prancers
Even In Blackouts - Myths & Imaginary Magicians
Groovie Ghoulies - 99 Lives
Groovie Ghoulies - Go! Stories
Mr. T Experience - Alcatraz
Peawees - Walking The Walk
The Popsters - Everything I Want
The Popsters/Dirt Bike Annie - Split
Travoltas/The Plus Ones - Going Dutch EP
Travoltas/Stinking Polecats - Split EP
The Unlovables - Crush Boyfriend Heartbreak
V/A - The Apers Tribute: The Punkrock Don't Stop!
V/A - The Apers Tribute: Do The Aper!
V/A - The European Pop Punk Virus Vol. 1
V/A - The European Pop Punk Virus Vol. 2
V/A - Live Fast Die! Part Deux
V/A - Lookout! Freakout Compilation 2000
(Voor meer…)
Momenteel al heel den avond naar Crush Boyfriend Heartbreak (The Unlovables) aan 't luisteren, zo'n ongelooflijke goed album! Soort conceptalbum: 4 nummers over de crush, 5 nummers over de boyfriend en 4 nummers over den heartbreak.
Met Mikey Erg van The Ergs! op drums! En vrouwelijke vocals! Sexxxxxxy!
Aanrader! De rest ook trouwens!
Ook aan te raden: de nieuwe Copyrights/Dopamines split. Still catchy, still awesome.
Song stuck in mind: Do Watcha Wanna (Not Whatcha Gotta) door Dirt Bike Annie.
"Till death do us party!"
7"s
The Copyrights - Button Smasher (+ CD)
The Copyrights/Zatopeks - Handclaps & Bottlecaps
The Dopamines/Till Plains - Split
The Favorats - Destination Outta Space
J Church - She Has No Control
Kepi Ghoulie & Jerry Hormone - The Lives & Loves Of
The Manges - Mandy
New Bomb Turks - (Gotta Gotta) Sinking Feeling (pic disc)
Peawees - Bleeding For You
The Popsters - The Scene
The Popsters - Two Minutes
The Ratcliffs - Junkyard Barbecue
Retarded - Gambling On Rock
Tenement - Ice Pick
LP's
The Apers - Buzz Electric
The Copyrights - We Didn't Come Here To Die (pic disc)
A Radio With Guts - Beat Heart Sweat Stereo
The Veterans - The Veterans
CD's
The Apers - The Apers
The Bat Bites - Creatures Of The Night
Capguns 'N' Coke - Just Another Day EP
Capguns 'N' Coke/The Grizzley Ends - Split
The Carry Outs - Demo 2009
The Ergs! - Dorkrockcorkrod
The Ergs! - Hindsight Is 20/20, My Friend
The Ergs! - Jersey's Best Prancers
Even In Blackouts - Myths & Imaginary Magicians
Groovie Ghoulies - 99 Lives
Groovie Ghoulies - Go! Stories
Mr. T Experience - Alcatraz
Peawees - Walking The Walk
The Popsters - Everything I Want
The Popsters/Dirt Bike Annie - Split
Travoltas/The Plus Ones - Going Dutch EP
Travoltas/Stinking Polecats - Split EP
The Unlovables - Crush Boyfriend Heartbreak
V/A - The Apers Tribute: The Punkrock Don't Stop!
V/A - The Apers Tribute: Do The Aper!
V/A - The European Pop Punk Virus Vol. 1
V/A - The European Pop Punk Virus Vol. 2
V/A - Live Fast Die! Part Deux
V/A - Lookout! Freakout Compilation 2000
(Voor meer…)
Momenteel al heel den avond naar Crush Boyfriend Heartbreak (The Unlovables) aan 't luisteren, zo'n ongelooflijke goed album! Soort conceptalbum: 4 nummers over de crush, 5 nummers over de boyfriend en 4 nummers over den heartbreak.
Met Mikey Erg van The Ergs! op drums! En vrouwelijke vocals! Sexxxxxxy!
Aanrader! De rest ook trouwens!
Ook aan te raden: de nieuwe Copyrights/Dopamines split. Still catchy, still awesome.
Song stuck in mind: Do Watcha Wanna (Not Whatcha Gotta) door Dirt Bike Annie.
"Till death do us party!"
12-05-2009
Things that are awesome.
Is het niet tijd om eens een paar van de beste platen allertijden te overlopen? Ik denk van wel!
Dit alles is mijns inziens natuurlijk.
En chronologisch.
Ramones: Leave Home (1977)
Er staan enorm goeie songs op hun debuutalbum Ramones, zoveel is zeker, maar met Leave Home hebben de 4 "Ramone"s uit New York zichzelf toch wel overtroffen. Elk lied is een fucking hit. Elk lied klokt onder de 3 minuten af, zoals het hoort. Dit zijn de Ramones middenin hun hoogtepunt. '77, het jaar waarin ze zomaar even 2 albums hebben uitgebracht. De songs zijn chronologisch in de volgorde waarin ze geschreven werden. Leave Home is de brug tussen het bijna nihilistische Ramones en de verdere evolutie op Rocket To Russia. Geni-fucking-aal.
Download!
They Might Be Giants: Flood (1989)
Op goed geluk heb ik dit album ontdekt, maar het is nog steeds mijn favoriet no-worries, happy-go-lucky, verstand-op-nul-en-genieten album. Ik heb wel iets voor eenvoudige muziek, en dit sluit daar nadeloos bij aan. Liedjes met een (simpele) boodschap en een eenvoudige melodie, veel beter wordt het niet. Het voelt bijna kinderlijk aan. Het is in feite 'schattige' muziek. Ga eens buiten in de zon zitten, pakt uzelf iets fris en zet dit plaatje op. Uw gemoed bevaart in no-time de hoogste sferen. Mark my words.
Download!
Screeching Weasel: My Brain Hurts (1991)
My Brain Hurts, Screeching Weasel's 3de wapenfeit heb ik hier al ergens besproken. Ik heb het album veel te laat ontdekt, maar hell, dit is een œuvre van enkele geniale helden met gevoel voor eenvoud, een overvloed aan energie en een vermogen tot relativeren. Geniale teksten, riffs en catchy nummers tout court. Ben Weasel en Dan Vapid vormen hier een perfect team. Ne must-have voor iedereen die ook maar een beetje into muziek en zo is. Ook voor iedereen die van meisjes houdt. En iedereen die soms dingen haat of in twijfel trekt.
Download!
At The Drive-In: Acrobatic Tenement (1996)
Het debuut van deze heersers uit El Paso, Texas, wordt vaak overschaduwd door Relationship Of Command. Voor mij persoonlijk is dit album van groter belang. Het heeft een enorme invloed gehad op mijn muzieksmaak, het heeft me naar een wijder spectrum doen luisteren. Ook is dit een van mijn eerste cd's geweest die niet mainstream was. Nummers als Embroglio en Ticklish geven mij nog steeds dat gevoel van herontdekking van muziek. Een van de beste bands van de laatste 2 decennia!
Download!
The Manges: 'R' Good Enough (2001)
Dit is nog een pop-punk album dat ik bij de klassiekers reken. Ik weet niet juist wat het is, misschien Andrea's zoetgevooisde aparte stemtimbre, misschien Manuels magnifieke variaties op 3 akkoorden en zijn geniale solo-stukken, misschien Mass' prachtige ondersteuning van grondtonen, subdominanten en dominanten en zijn enorm coole fills, misschien Richies superzotte drumgedeeltes. Misschien zijn het hun streepjestruien. Misschien hun nationaliteit (Italiaans, nvdr). Ik weet het niet, maar om een of andere reden is deze plaat fucking in-sane! Deze plaat staat vol hits, catchy as fuck en makes-you-dance-like-crazy as hell. Die mannen moeten echt méér shows doen, en liefst in mijn buurt.
Download!
The Mars Volta: De-loused In The Comatorium (2003)
Deze sluit bij ATDI aan. Den eerste van TMV was direct den beste, en dat niveau hebben ze moeilijk kunnen evenaren. Afin, het niveau kunnen ze evenaren, maar niet over de lijn van een conceptalbum. De-loused In The Comatorium zit enorm geniaal in mekaar. De nummers behoren als 1 nummer beluisterd te worden, anders mist ge een partikel, en dat kan fataal zijn. Ook al ken ik de tekst niet, de muziek doet mij precies hetzelfde voelen als wat het verhaal vertelt. (Het gaat over de zelfmoord van een vriend, nvdr.) Meesters in songwriten en songplayen, absoluut. Cedric Bixler-Zavala en Omar Alfredo Rodriguez-Lopez, 2 van mijn grootste helden allertijden.
Download!
The Guts: Let It Go (2008)
Toen ik naar Let It Go begon te luisteren heeft het me een paar weken geduurd voor ik er goed en wel even mee kon stoppen. Dat zegt wel genoeg zeker. Helden uit het milieu van The Nobodys en The Queers uit Portsmouth, New Hampshire.
Download!
Andere albums die een eervolle vermelding verdienen:
Squirtgun - Fade To Bright
Hot Water Music - Caution
Beatsteaks - Launched
The Queers - Don't Back Down
The Get Up Kids - Something To Write Home About
Teenage Bottlerocket - Total
En eigenlijk nog zoveel meer. Jeetje.
I suggest you check something out.
Dit alles is mijns inziens natuurlijk.
En chronologisch.
Ramones: Leave Home (1977)
Er staan enorm goeie songs op hun debuutalbum Ramones, zoveel is zeker, maar met Leave Home hebben de 4 "Ramone"s uit New York zichzelf toch wel overtroffen. Elk lied is een fucking hit. Elk lied klokt onder de 3 minuten af, zoals het hoort. Dit zijn de Ramones middenin hun hoogtepunt. '77, het jaar waarin ze zomaar even 2 albums hebben uitgebracht. De songs zijn chronologisch in de volgorde waarin ze geschreven werden. Leave Home is de brug tussen het bijna nihilistische Ramones en de verdere evolutie op Rocket To Russia. Geni-fucking-aal.Download!
They Might Be Giants: Flood (1989)
Op goed geluk heb ik dit album ontdekt, maar het is nog steeds mijn favoriet no-worries, happy-go-lucky, verstand-op-nul-en-genieten album. Ik heb wel iets voor eenvoudige muziek, en dit sluit daar nadeloos bij aan. Liedjes met een (simpele) boodschap en een eenvoudige melodie, veel beter wordt het niet. Het voelt bijna kinderlijk aan. Het is in feite 'schattige' muziek. Ga eens buiten in de zon zitten, pakt uzelf iets fris en zet dit plaatje op. Uw gemoed bevaart in no-time de hoogste sferen. Mark my words.Download!
Screeching Weasel: My Brain Hurts (1991)
My Brain Hurts, Screeching Weasel's 3de wapenfeit heb ik hier al ergens besproken. Ik heb het album veel te laat ontdekt, maar hell, dit is een œuvre van enkele geniale helden met gevoel voor eenvoud, een overvloed aan energie en een vermogen tot relativeren. Geniale teksten, riffs en catchy nummers tout court. Ben Weasel en Dan Vapid vormen hier een perfect team. Ne must-have voor iedereen die ook maar een beetje into muziek en zo is. Ook voor iedereen die van meisjes houdt. En iedereen die soms dingen haat of in twijfel trekt.Download!
At The Drive-In: Acrobatic Tenement (1996)
Het debuut van deze heersers uit El Paso, Texas, wordt vaak overschaduwd door Relationship Of Command. Voor mij persoonlijk is dit album van groter belang. Het heeft een enorme invloed gehad op mijn muzieksmaak, het heeft me naar een wijder spectrum doen luisteren. Ook is dit een van mijn eerste cd's geweest die niet mainstream was. Nummers als Embroglio en Ticklish geven mij nog steeds dat gevoel van herontdekking van muziek. Een van de beste bands van de laatste 2 decennia!Download!
The Manges: 'R' Good Enough (2001)
Dit is nog een pop-punk album dat ik bij de klassiekers reken. Ik weet niet juist wat het is, misschien Andrea's zoetgevooisde aparte stemtimbre, misschien Manuels magnifieke variaties op 3 akkoorden en zijn geniale solo-stukken, misschien Mass' prachtige ondersteuning van grondtonen, subdominanten en dominanten en zijn enorm coole fills, misschien Richies superzotte drumgedeeltes. Misschien zijn het hun streepjestruien. Misschien hun nationaliteit (Italiaans, nvdr). Ik weet het niet, maar om een of andere reden is deze plaat fucking in-sane! Deze plaat staat vol hits, catchy as fuck en makes-you-dance-like-crazy as hell. Die mannen moeten echt méér shows doen, en liefst in mijn buurt.Download!
The Mars Volta: De-loused In The Comatorium (2003)
Deze sluit bij ATDI aan. Den eerste van TMV was direct den beste, en dat niveau hebben ze moeilijk kunnen evenaren. Afin, het niveau kunnen ze evenaren, maar niet over de lijn van een conceptalbum. De-loused In The Comatorium zit enorm geniaal in mekaar. De nummers behoren als 1 nummer beluisterd te worden, anders mist ge een partikel, en dat kan fataal zijn. Ook al ken ik de tekst niet, de muziek doet mij precies hetzelfde voelen als wat het verhaal vertelt. (Het gaat over de zelfmoord van een vriend, nvdr.) Meesters in songwriten en songplayen, absoluut. Cedric Bixler-Zavala en Omar Alfredo Rodriguez-Lopez, 2 van mijn grootste helden allertijden.Download!
The Guts: Let It Go (2008)
Toen ik naar Let It Go begon te luisteren heeft het me een paar weken geduurd voor ik er goed en wel even mee kon stoppen. Dat zegt wel genoeg zeker. Helden uit het milieu van The Nobodys en The Queers uit Portsmouth, New Hampshire.Download!
Andere albums die een eervolle vermelding verdienen:
Squirtgun - Fade To Bright
Hot Water Music - Caution
Beatsteaks - Launched
The Queers - Don't Back Down
The Get Up Kids - Something To Write Home About
Teenage Bottlerocket - Total
En eigenlijk nog zoveel meer. Jeetje.
I suggest you check something out.
08-05-2009
We are the front line!
Amai. Amai amai! Dat was nogal een feest.
Donderdagavond, 7 mei 2009, half 9. The Frontline, Overpoortstraat, Gent.
Sushi Express. Cover Rangers. The Priceduifkes. The Apers.
Nen hoop plezier.
't Was den eerste keer dat ik daar kwam, en da's echt een grave zaal. Of ja, een graaf kot. Een ruwe schatting: 4 op 12 meter of zoiets. Maar heel plezant.
Sushi Express was den eerste band die optrad. Psychobilly uit Zele. Dus: inclusief een contrabas. Supercool. Klonk goed. De gitaarriffs konden me wel bekoren en de bas was gewoon supergraaf. Den bassist kon er wel wat van. En wat show verkopen, maar dat moet natuurlijk, op ne show.
De Cover Rangers waren genietbaar, maar daar hield het wel bij op. Ze gaven zelf achteraf toe dat het nogal ne slechte show was. Maar hey, ik vond het wel plezant. Het concept is vrij duidelijk: punkrock-covers van pop-liedjes. Ik heb lustig meegezongen met A New England (Billy Bragg), Fast Times At Dropout High (The Ataris) en andere bekende hits zoals Paper Planes (M.I.A.) of Mamma Mia (ABBA). De gitarist had op een gegeven moment een techisch probleem, wat altijd wel een beetje jammer is tijdens een optreden. Niet echt ne fan van de stem, ook niet. Maar hey, it's hella fun!
Na 2 redelijke bands kwamen dan eindelijk 2 van de zotste bands uit respectievelijk België en Nederland.
Allereerst speelden The Priceduifkes. Soundchecken met I Love To Fuck van The Nobodys, geniaal begin. "Hey, wulle zijn de Priceduifkes" - "Moete gelle weten hè!" - "Ja, dat moete wulle weten." Haha. De toon was gezet. De toon was nog meer gezet met I Ain't Dreaming Of A White Christmas. Dieje nieuwen intro is zó goed, hè. Vanaf dan was 't ne highway down Priceduifkes lane, jammerlijk wel af en toe onderbroken door geluidsproblemen. Eerst enorm veel feedback in de gitaar. Dat was dan opgelost, maar dan viel de gitaar in de monitor blijkbaar constant uit. En da's ambetant voor de gitarist. Maar in de zaal klonk het allemaal goed, dus da's cool. I Need Therapy van Screeching Weasel gecoverd, fucking cool. Ook Nervous Breakdown van Black Flag. Ook enorm cool. Nihilist Stomp gespeeld, ook een supercool nummer. Die hun instrumentale nummers horen echt wel tot de beste van hun œuvre, eigenlijk. Anyway, ik heb me keihard geamuseerd, heel hard meegezongen en me helemaal laten gaan bij hun slotnummer: Loser Anthem.
It's All Over You Know, It's OK To Hate Me, Only The Grim Reaper, Reanimate My Heart, You Suck, Debra Jean (The Queers), She's The One (Ramones), Too Many Backpacks At The Show, Eyes Open Wide, Sunshine, Something More To Someone Else, I Hate Guys With Girlfriends, She's Just In Love, Please Come Back To Me (I Can't Live Without You), Friday Night Killed Saturday Fun, Every Day Is A Rock 'N' Roll Day
Echt enkele van mijn favoriete nummers, supercool. Kevin Aper had ook nog een mooie variatie op Another Brick In The Wall gemlaakt, met name Another Dick With No Balls. 'k Zeg het, geniale kerel. Superduper siked voor de nieuwe CD. 23 juli op Asian Man Records, check it out.
Donderdagavond, 7 mei 2009, half 9. The Frontline, Overpoortstraat, Gent.
Sushi Express. Cover Rangers. The Priceduifkes. The Apers.
Nen hoop plezier.
't Was den eerste keer dat ik daar kwam, en da's echt een grave zaal. Of ja, een graaf kot. Een ruwe schatting: 4 op 12 meter of zoiets. Maar heel plezant.
Sushi Express was den eerste band die optrad. Psychobilly uit Zele. Dus: inclusief een contrabas. Supercool. Klonk goed. De gitaarriffs konden me wel bekoren en de bas was gewoon supergraaf. Den bassist kon er wel wat van. En wat show verkopen, maar dat moet natuurlijk, op ne show.
De Cover Rangers waren genietbaar, maar daar hield het wel bij op. Ze gaven zelf achteraf toe dat het nogal ne slechte show was. Maar hey, ik vond het wel plezant. Het concept is vrij duidelijk: punkrock-covers van pop-liedjes. Ik heb lustig meegezongen met A New England (Billy Bragg), Fast Times At Dropout High (The Ataris) en andere bekende hits zoals Paper Planes (M.I.A.) of Mamma Mia (ABBA). De gitarist had op een gegeven moment een techisch probleem, wat altijd wel een beetje jammer is tijdens een optreden. Niet echt ne fan van de stem, ook niet. Maar hey, it's hella fun!
Na 2 redelijke bands kwamen dan eindelijk 2 van de zotste bands uit respectievelijk België en Nederland.
Allereerst speelden The Priceduifkes. Soundchecken met I Love To Fuck van The Nobodys, geniaal begin. "Hey, wulle zijn de Priceduifkes" - "Moete gelle weten hè!" - "Ja, dat moete wulle weten." Haha. De toon was gezet. De toon was nog meer gezet met I Ain't Dreaming Of A White Christmas. Dieje nieuwen intro is zó goed, hè. Vanaf dan was 't ne highway down Priceduifkes lane, jammerlijk wel af en toe onderbroken door geluidsproblemen. Eerst enorm veel feedback in de gitaar. Dat was dan opgelost, maar dan viel de gitaar in de monitor blijkbaar constant uit. En da's ambetant voor de gitarist. Maar in de zaal klonk het allemaal goed, dus da's cool. I Need Therapy van Screeching Weasel gecoverd, fucking cool. Ook Nervous Breakdown van Black Flag. Ook enorm cool. Nihilist Stomp gespeeld, ook een supercool nummer. Die hun instrumentale nummers horen echt wel tot de beste van hun œuvre, eigenlijk. Anyway, ik heb me keihard geamuseerd, heel hard meegezongen en me helemaal laten gaan bij hun slotnummer: Loser Anthem.
May not have much money, I may like to watch TV.Next band up were: The motherfucking Apers. Hier was ik echt kei stoked voor. Den 2de keer dat 'k ze echt zou zien. Supercool. Dat zijn echt zo'n grote helden hè. Kevin Aper, een van de grappigste frontmannen ooit en eigenlijk ne kei goeie bassist en ne grave zanger. Kelvin Centerfold, een van de gelukkigste gitaristen ooit en ne kei goeie gitarist en backing vocalist. Echt waar, 't is een plezier om dieje te zien spelen. Ivo Backbreaker, geen idee wat ik daarover moet zeggen maar hij kan verdoeme goed drummen. Het optreden begon al goed. "Wij zijn The Accelerators." (The Accelerators zijn een bevriende band uit Rotterdam, waar ook The Apers vandaan komen, nvdr.) Veel oude nummers gespeeld, ook een 3-tal van de nieuwe, opkomende CD 'You're Only As Strong As The Table You Dance On'. Perfect. De setlist, ongeveer, niet in volgorde:
You call me a loser but you'll never be as cool as me.
Some girls might cry over me 'cause I don't love them too.
You call me an asshole but at least I'm not a fag like you!
It's All Over You Know, It's OK To Hate Me, Only The Grim Reaper, Reanimate My Heart, You Suck, Debra Jean (The Queers), She's The One (Ramones), Too Many Backpacks At The Show, Eyes Open Wide, Sunshine, Something More To Someone Else, I Hate Guys With Girlfriends, She's Just In Love, Please Come Back To Me (I Can't Live Without You), Friday Night Killed Saturday Fun, Every Day Is A Rock 'N' Roll Day
Echt enkele van mijn favoriete nummers, supercool. Kevin Aper had ook nog een mooie variatie op Another Brick In The Wall gemlaakt, met name Another Dick With No Balls. 'k Zeg het, geniale kerel. Superduper siked voor de nieuwe CD. 23 juli op Asian Man Records, check it out.
30-04-2009
It doesn't appeal to me.
It does Appeal To Reason, blijkbaar.
Ik ben er eindelijk toegekomen de nieuwe Rise Against te beluisteren.
En zoals ik hier voorspeld had, het is inderdaad een downfall sinds hun vorige album uit 2007.
Aiaiai…
Op Groezrock had ik al gemerkt dat Tim McIlrath zijn stem enorm achteruit is gegaan. Ook op cd/mp3 is dat duidelijk te horen. Hij heeft niet meer dezelfde capaciteit en ook niet dezelfde ruwheid en eigenlijk ook niet meer dezelfde emotie in zijn stem. Da's een eerste indruk die zich bij mij opdringt bij het beluisteren van Collapse (Post-America), het 1ste nummer op Appeal To Reason.
De eerste paar nummers hebben nog wel iets en sommige vind ik zelfs goed, maar het is tegenwoordig zo monotoon. De riffs zijn quasi inspiratieloos, hun songs hebben al 3 albums lang krak dezelfde structuur, zelfs de volgorde van de songs is voorspelbaar. Het enige wat me verbaasde was de 'breakdown' in Entertainment. Niet om pure genialiteit, integendeel, ik ben wel te vinden voor originaliteit, maar dit gaat er over. Soms past iets gewoon niet midden in een nummer, mannekes. Ook het sinds SSOTCC obligatoire akoustische nummer als 10de-11de nummer, is represent: Hero Of War. Hey, Swing Life Away, geniaal nummer, echt waar, maar Hero Of War, sorry, maar dat trekt echt op niks. Te meer omdat dit een gitaar en een stem is, en zoals gezegd, is de stem al niet meer de moeite.
Over de teksten heb ik niet veel te zeggen. Tim is daar altijd wel goed in geweest, en ik heb hem al betere songs weten schrijven dan hetgeen ik nu te horen krijg, maar hey, 't is best goed te doen. Misschien wat te veel politiek en te weinig socio-cultureel.
Conclusie: Appeal To Reason gets me toe-tapping, but that's about it. I'm dissappointed.
Ik wil niet te negatief zijn, Rise Against is een sterke band, dat toont ook hun fanbase, maar ze zijn er enorm op achteruitgegaan. Punkrock-gewijs, zijn ze sell-outs. Moest ik dit album een quotatie geven, 't zou rond de 5/10 liggen. 't Doet me niet veel meer. Normaal zou mijn kamer overhoop liggen na ne cd van Rise Against, nu zit ik gewoon achter de computer en schrijf ik gewoon een blogbericht over Appeal To Reason.
Moeten zij weten.
Nog wel heel veel respect voor den Joe:
Ik ben er eindelijk toegekomen de nieuwe Rise Against te beluisteren.
En zoals ik hier voorspeld had, het is inderdaad een downfall sinds hun vorige album uit 2007.
Aiaiai…
Op Groezrock had ik al gemerkt dat Tim McIlrath zijn stem enorm achteruit is gegaan. Ook op cd/mp3 is dat duidelijk te horen. Hij heeft niet meer dezelfde capaciteit en ook niet dezelfde ruwheid en eigenlijk ook niet meer dezelfde emotie in zijn stem. Da's een eerste indruk die zich bij mij opdringt bij het beluisteren van Collapse (Post-America), het 1ste nummer op Appeal To Reason.
De eerste paar nummers hebben nog wel iets en sommige vind ik zelfs goed, maar het is tegenwoordig zo monotoon. De riffs zijn quasi inspiratieloos, hun songs hebben al 3 albums lang krak dezelfde structuur, zelfs de volgorde van de songs is voorspelbaar. Het enige wat me verbaasde was de 'breakdown' in Entertainment. Niet om pure genialiteit, integendeel, ik ben wel te vinden voor originaliteit, maar dit gaat er over. Soms past iets gewoon niet midden in een nummer, mannekes. Ook het sinds SSOTCC obligatoire akoustische nummer als 10de-11de nummer, is represent: Hero Of War. Hey, Swing Life Away, geniaal nummer, echt waar, maar Hero Of War, sorry, maar dat trekt echt op niks. Te meer omdat dit een gitaar en een stem is, en zoals gezegd, is de stem al niet meer de moeite.
Over de teksten heb ik niet veel te zeggen. Tim is daar altijd wel goed in geweest, en ik heb hem al betere songs weten schrijven dan hetgeen ik nu te horen krijg, maar hey, 't is best goed te doen. Misschien wat te veel politiek en te weinig socio-cultureel.
Conclusie: Appeal To Reason gets me toe-tapping, but that's about it. I'm dissappointed.
Ik wil niet te negatief zijn, Rise Against is een sterke band, dat toont ook hun fanbase, maar ze zijn er enorm op achteruitgegaan. Punkrock-gewijs, zijn ze sell-outs. Moest ik dit album een quotatie geven, 't zou rond de 5/10 liggen. 't Doet me niet veel meer. Normaal zou mijn kamer overhoop liggen na ne cd van Rise Against, nu zit ik gewoon achter de computer en schrijf ik gewoon een blogbericht over Appeal To Reason.
Moeten zij weten.
Nog wel heel veel respect voor den Joe:
19-04-2009
Groezfuck
HAPPY SATURDAY!
GROEZROCK SPECIAL REPORT VAN MIJNENTWEGE!
Om kwart voor 11 speelde Nuns Go Riot, supercoole Belgische band. Punkrock met hardcore invloeden of anderson, 'k weet niet, maar ik vind ze heel goed. Ze speelde strak, en ik vind dat ze wel eens nieuw materiaal mogen uitbrengen, amai. Ik heb ze wel niet volledig gezien,
want Gino's Eyeball speelde overlappend op het ander podium en die had ik nog nooit gezien, terwijl ik NGR al bezig had gezien. De Gino's waren wel geniaal. De Belgische Blink-182. Heel cool. Die gasten amuseren huneigen keihard op dat podium, en daarmee ook het publiek. Dat was een mooie start op de main stage, wat toch al gauw mijn favoriet podium zou worden. Niet omdat het zo'n podium is, wel om de bands.
Maar mijn interesse lokte me naar de zogenaamde back2basics stage, alwaar de Tenement Kids hun performance zouden geven. Supercool. Dat is écht de Nederlandse Hot Water Music. Inclusief baarden, haha! Heel energieke band, goeie muzikanten. Het eerste kiekevelmoment van de dag toonde zich ook, bij Quit Playing Them Strings. Goeie nummers en een geniale outro/solo/instrumentaal stuk. T-shirtje gekocht en ne CD en nen LP. Dudes zijn goed bezig. I spent a long, long time, trying to turn it back.
In afwachting tot de volgende band op mijn lijstje ben ik nog wat merch gaan checken, gaan hangouten met de Lieven, dat was cool, en mijn middagmaal gaan nuttigen in de tent: sandwiches met komijnkaas en Ice Tea peche van den Delhaize. Geniaal.
Om kwart voor 1 of kwart voor 2 speelde This Is A Standoff. Ex-Belvedere, skatepunk dingen. Ik had ze nog nooit beluisterd, maar ik werd aangenaam verrast. Meer nog, ik was eigenlijk fameus onder de indruk van de snelheid en de catchyness welke uit de boxen kwamen. Ik ben vooral ook fan van de zang, die klonk heel goed. Toffe mannen, enorm goeie muzikanten (zeer technische muziek) die zelf zichtbaar ook plezier vinden in het optreden. Da's altijd wel belangrijk, als nen band graag speelt straalt zich dat vaak uit naar het publiek. It doubles the fun! Hooray. 2 cd'kes gekocht. Hooray.
Vervolgens ben ik op tijd naar de main stage gegaan, zodat ik vanvoor mee kon feesten met The Aquabats. Dat was de moeite zenne! Sinds ik hen 3 jaar geleden ontdekte mede dankzij de Piet heb ik ze altijd al eens live willen zien. Nu stonden voor de eerste keer in België. En ze losten mooi mijn verwachtingen in. Keigoeie nummers spelen, het publiek danste erop los. Er fucking op los. Amai. Ik werd zot bij Pizza Day, Super Rad. Geniaal hoe ze allemaal opblaasmatrassen/-banden/-kussen in het publiek gooiden tijdens Pool Party. Bindteksten waren ook leuk. Die mannen zijn gewoon leuk. In hun Aquabatspakskes. Er zat zelfs ne gast in 't publiek in zo'n pakske, volledig met helm en riem. Supercool. Circle of love's alom. Heel veel posi-sfeer in 't publiek, da's altijd wel met ska/punkrock-shows, me dunkt. Een of andere Gouden Slechterik die ineens the Aquabats kwam overwinnen, maar the Aquabats zijn wel gewonnen zenne! Dankzij gitaarkoffers en special powers! Hoogtepunt #2! It was a pool party for the cool kids at my school!
Het volgende hoogtepunt kwam eraan met The Vandals. Ik ben er altijd al fan van geweest en nu kon ik ze eens zien. Beginnen met It's A Fact en alle hits erdoor rammen. En heel den tijd dansen en meezingen. Ze hebben zelfs Don't Stop Me Now (ne cover van Queen) gespeeld, supercool! Hoogtepunt #3. And now we dance like soldiers on the battlefield.
Vlug even een stukske Darkest Hour gaan checken, dat was eigenlijk heel cool. Maar ook niet voor te lang.
Verder heb ik nog een stuk The Living End gezien, enorm fan van contrabassen maar ze kwam te weinig door om echt cool te zijn, dus wat gehangen met Ricky en Senne van de PDS die ik ineens tegenkwam en dan na een kwartierke naar The Sedan Vault gaan zien. Dat was ook niet direct mijn ding, ze pasten ook niet direct thuis op zo'n festival. Toch niet in mijne line-up. Te zacht voor de hardcorekids en te traag voor de punkrockkids. Maar hey, 't zal wel goed zijn waarschijnlijk!
No Fun At All wilde ik dit jaar wél zien, in tegenstelling tot vorig jaar. 'k Heb het 20 minuten of een halfuur of zo volgehouden, toen werd het toch echt wel saai eigenlijk. Weinig tot geen podiumpresence, niet echt het beste geluid ooit en ik ben ook niet de grootste fan ooit. Weggegaan, teruggekomen met Wow And I Say Wow, meegezongen en terug weggegaan.
Achteraf ben ik wel vooraan de tent gaan staan om een mooi plekje te verzekeren voor hetgeen waar ik enorm hard naar uitkeek (dat zult ge misschien wel hebben gemerkt): The Get Up Kids. Reünieshow. Fuck yeah. Ze hebben nen Hot Water Music gepulld, om het in termen van Groezrock 2008 te zeggen. Echt waar, geniaal. Non-stop kiekevel, bijna zitten blijten, bijna uw longen uit uw lijf zingen. Een beetje jammer was de korte duur van de setlist en het ontbreken van bepaalde nummers. Valentine, I'll Catch You en Man Of Conviction had ik bijvoorbeeld nog heel graag gehoord. Maar hey, Action And Action, Woodson en Red Letter Day hebben ze dan bijvoorbeeld wel gespeeld, dus ja. 't IS voor hen ook kiezen. In ieder geval, ik heb ten zeerste genoten van hun optreden, en ik was echt ontdaan toen het zo ineens gedaan was. Amai. Hoogtepunt #4 Every mistake that I make, I couldn't have made without you.
Op mijn plekske blijven staan om Rise Against goed te kunnen zien, toch ook een van mijn favoriete bands. Maar, zoals een random dude het aan de bushalte vanmorgen nog zo mooi zei: "De gemiddelde leeftijd van het publiek ging na het optreden van The Get Up Kids wel flink omlaag." Of zoiets. Ik zat daar vanvoor tussen hardcoremongolen en huppelkutjes die met moeite Prayer Of The Refugee kennen. De term 'alone in a crowd' was voor mij wel van toepassing. En toen ze begonnen werd het nog erger. 1) ze begonnen met een nieuw nummer, en de nieuwe nummers zijn toch niet echt het van het en 2) dat was daar ineens een massa en alles en iedereen verschoof van kant naar kant. Ik denk, ik ga wat mee dansen vanvoor, maar daar was gewoon geen plaats voor. Sucks. Dus ben ik maar naar de zijkant gevlucht. Daar viel het al wat beter mee. Ik heb Rise Against ondertussen al 4 keer kunnen zien, maar 1 keer kon ik niet, de 2de keer mocht ik niet en de andere keren vond ik het zijn geld niet waard, net om voorbeschreven reden. Fucking fans. Pas op, supercool voor die band dat ze zo populair zijn, hè, ik heb er ook bij wijze van spreken reclame voor gemaakt, maar 't lijkt tegelijk dat ook hun muziek eronder lijdt. 't Zijn grote termen, maar mij lijkt het allemaal minder oprecht. Terwijl Stained Glass And Marble (het enige nummer van The Unraveling in hun set) daar echt keihard tegenover staat. Ik was echt enorm blij met Like The Angel en Heaven Knows (de enige nummers van Revolutions Per Minute in hun set) en ik was ook blij dat ik het vorige album nog niet zo slecht vind. Achja, ik heb me geamuseerd, ik heb ne goeie show gezien, die mannen staan er echt, en ik heb alles wat niet van het laatste album kwam keihard meegezongen alsof het de laatste keer was. Zijne speech over punkrockers was ook wel graaf. Gewoon, it's cool to be a punkrocker, en da's waar. Hoogtepunt #5. I threw a party in my name, but the hours went by and no-one came.
Dan nog een halfuur wachten tot NOFX op het podium kwam. En ineens stonden die op dat podium. Fat Mike, El Hefe, Eric Melvin en Smelly. En ineens had ik zoiets van "wow, shit, ik ga NOFX live zien", en ineens waren die bezig. Ik kon nog net mijnen bril veilig wegsteken en dan ben ik keihard losgegaan op Linoleum. En de rest. Mopkes, intermezzo's, Arming The Proletarians With Potato Guns, uithalen naar mensen die op de tentpalen geklommen waren (it's fucking ridiculous), zagen hoe stoem dat België wel niet is (It's the best country in all of Belgium. No, you know what, it's the second best country in the whole of Benelux! You're part of Benelux, right?). Alle hits hebben ze erdoor gejaagd (yeah, go for the hit songs, you posers.), nieuw nummer klonk enorm cool, foute teksten zingen is ook cool, volledig uit de maat zijn is ook cool. Ik moet toegeven, ik heb lang gene CD meer van hen opgezet, maar damn, da's nu toch een van de beste bands ooit. Grappig, catchy, leuk, gevarieerd. Ze zijn eigenlijk ook goed op elkaar ingespeeld. Da's cool om ze bezig te zien. Fat Mike zijne zever tussen de nummers stoorde mij eigenlijk geenszins. En den outro was ook wel lachen, de 4 bandleden en 2 roadies dansen op een of ander kindermusicalliedje over racisme-humor. Geniale setlist en geniale band. Hoogtepunt #-fucking-6. One more round, than it's bottles to the ground.
FUCK YEAH.
Oh, en mijn aanwinsten:
7"'s
Teenage Lust - We Have
LP's
Ben Weasel - These Ones Are Bitter
Hot Water Music - A Flight And A Crash
Hot Water Music - Finding The Rhythms
Hot Water Music - Forever And Counting
Hot Water Music - Live At The Hardback
Hot Water Music - Never Ender
Hot Water Music - No Division
Hot Water Music - The New What Next
Hot Water Music - Till The Wheels Fall Off 2LP
Hot Water Music/Alkaline Trio - Split
Hot Water Music/Leatherface - BYO Split Series Volume I
Nerf Herder - How To Meet Girls
Off With Their Heads - All Things Move Toward Their End
Off With Their Heads - From The Bottom
Off With Their Heads - Hospitals
Tenement Kids - We've All Been Down
The Get Up Kids - Four Minute Mile
The Get Up Kids - Something To Write Home About
The New Bomb Turks - Information Highway Revisited
CD's
¡Sincebyman! - We Sing The Body Electric
Tenement Kids - Doves
The Gabba Gabba Heys - Brats On The Beat: Ramones For Kids
This Is A Standoff - Be Disappointed
This Is A Standoff - Be Excited
Kleren
The Get Up Kids trui
Tenement Kids shirt
Awesome. <3
GROEZROCK SPECIAL REPORT VAN MIJNENTWEGE!
Om kwart voor 11 speelde Nuns Go Riot, supercoole Belgische band. Punkrock met hardcore invloeden of anderson, 'k weet niet, maar ik vind ze heel goed. Ze speelde strak, en ik vind dat ze wel eens nieuw materiaal mogen uitbrengen, amai. Ik heb ze wel niet volledig gezien,
want Gino's Eyeball speelde overlappend op het ander podium en die had ik nog nooit gezien, terwijl ik NGR al bezig had gezien. De Gino's waren wel geniaal. De Belgische Blink-182. Heel cool. Die gasten amuseren huneigen keihard op dat podium, en daarmee ook het publiek. Dat was een mooie start op de main stage, wat toch al gauw mijn favoriet podium zou worden. Niet omdat het zo'n podium is, wel om de bands.
Maar mijn interesse lokte me naar de zogenaamde back2basics stage, alwaar de Tenement Kids hun performance zouden geven. Supercool. Dat is écht de Nederlandse Hot Water Music. Inclusief baarden, haha! Heel energieke band, goeie muzikanten. Het eerste kiekevelmoment van de dag toonde zich ook, bij Quit Playing Them Strings. Goeie nummers en een geniale outro/solo/instrumentaal stuk. T-shirtje gekocht en ne CD en nen LP. Dudes zijn goed bezig. I spent a long, long time, trying to turn it back.
In afwachting tot de volgende band op mijn lijstje ben ik nog wat merch gaan checken, gaan hangouten met de Lieven, dat was cool, en mijn middagmaal gaan nuttigen in de tent: sandwiches met komijnkaas en Ice Tea peche van den Delhaize. Geniaal.
Om kwart voor 1 of kwart voor 2 speelde This Is A Standoff. Ex-Belvedere, skatepunk dingen. Ik had ze nog nooit beluisterd, maar ik werd aangenaam verrast. Meer nog, ik was eigenlijk fameus onder de indruk van de snelheid en de catchyness welke uit de boxen kwamen. Ik ben vooral ook fan van de zang, die klonk heel goed. Toffe mannen, enorm goeie muzikanten (zeer technische muziek) die zelf zichtbaar ook plezier vinden in het optreden. Da's altijd wel belangrijk, als nen band graag speelt straalt zich dat vaak uit naar het publiek. It doubles the fun! Hooray. 2 cd'kes gekocht. Hooray.
Vervolgens ben ik op tijd naar de main stage gegaan, zodat ik vanvoor mee kon feesten met The Aquabats. Dat was de moeite zenne! Sinds ik hen 3 jaar geleden ontdekte mede dankzij de Piet heb ik ze altijd al eens live willen zien. Nu stonden voor de eerste keer in België. En ze losten mooi mijn verwachtingen in. Keigoeie nummers spelen, het publiek danste erop los. Er fucking op los. Amai. Ik werd zot bij Pizza Day, Super Rad. Geniaal hoe ze allemaal opblaasmatrassen/-banden/-kussen in het publiek gooiden tijdens Pool Party. Bindteksten waren ook leuk. Die mannen zijn gewoon leuk. In hun Aquabatspakskes. Er zat zelfs ne gast in 't publiek in zo'n pakske, volledig met helm en riem. Supercool. Circle of love's alom. Heel veel posi-sfeer in 't publiek, da's altijd wel met ska/punkrock-shows, me dunkt. Een of andere Gouden Slechterik die ineens the Aquabats kwam overwinnen, maar the Aquabats zijn wel gewonnen zenne! Dankzij gitaarkoffers en special powers! Hoogtepunt #2! It was a pool party for the cool kids at my school!
Het volgende hoogtepunt kwam eraan met The Vandals. Ik ben er altijd al fan van geweest en nu kon ik ze eens zien. Beginnen met It's A Fact en alle hits erdoor rammen. En heel den tijd dansen en meezingen. Ze hebben zelfs Don't Stop Me Now (ne cover van Queen) gespeeld, supercool! Hoogtepunt #3. And now we dance like soldiers on the battlefield.
Vlug even een stukske Darkest Hour gaan checken, dat was eigenlijk heel cool. Maar ook niet voor te lang.
Verder heb ik nog een stuk The Living End gezien, enorm fan van contrabassen maar ze kwam te weinig door om echt cool te zijn, dus wat gehangen met Ricky en Senne van de PDS die ik ineens tegenkwam en dan na een kwartierke naar The Sedan Vault gaan zien. Dat was ook niet direct mijn ding, ze pasten ook niet direct thuis op zo'n festival. Toch niet in mijne line-up. Te zacht voor de hardcorekids en te traag voor de punkrockkids. Maar hey, 't zal wel goed zijn waarschijnlijk!
No Fun At All wilde ik dit jaar wél zien, in tegenstelling tot vorig jaar. 'k Heb het 20 minuten of een halfuur of zo volgehouden, toen werd het toch echt wel saai eigenlijk. Weinig tot geen podiumpresence, niet echt het beste geluid ooit en ik ben ook niet de grootste fan ooit. Weggegaan, teruggekomen met Wow And I Say Wow, meegezongen en terug weggegaan.
Achteraf ben ik wel vooraan de tent gaan staan om een mooi plekje te verzekeren voor hetgeen waar ik enorm hard naar uitkeek (dat zult ge misschien wel hebben gemerkt): The Get Up Kids. Reünieshow. Fuck yeah. Ze hebben nen Hot Water Music gepulld, om het in termen van Groezrock 2008 te zeggen. Echt waar, geniaal. Non-stop kiekevel, bijna zitten blijten, bijna uw longen uit uw lijf zingen. Een beetje jammer was de korte duur van de setlist en het ontbreken van bepaalde nummers. Valentine, I'll Catch You en Man Of Conviction had ik bijvoorbeeld nog heel graag gehoord. Maar hey, Action And Action, Woodson en Red Letter Day hebben ze dan bijvoorbeeld wel gespeeld, dus ja. 't IS voor hen ook kiezen. In ieder geval, ik heb ten zeerste genoten van hun optreden, en ik was echt ontdaan toen het zo ineens gedaan was. Amai. Hoogtepunt #4 Every mistake that I make, I couldn't have made without you.
Op mijn plekske blijven staan om Rise Against goed te kunnen zien, toch ook een van mijn favoriete bands. Maar, zoals een random dude het aan de bushalte vanmorgen nog zo mooi zei: "De gemiddelde leeftijd van het publiek ging na het optreden van The Get Up Kids wel flink omlaag." Of zoiets. Ik zat daar vanvoor tussen hardcoremongolen en huppelkutjes die met moeite Prayer Of The Refugee kennen. De term 'alone in a crowd' was voor mij wel van toepassing. En toen ze begonnen werd het nog erger. 1) ze begonnen met een nieuw nummer, en de nieuwe nummers zijn toch niet echt het van het en 2) dat was daar ineens een massa en alles en iedereen verschoof van kant naar kant. Ik denk, ik ga wat mee dansen vanvoor, maar daar was gewoon geen plaats voor. Sucks. Dus ben ik maar naar de zijkant gevlucht. Daar viel het al wat beter mee. Ik heb Rise Against ondertussen al 4 keer kunnen zien, maar 1 keer kon ik niet, de 2de keer mocht ik niet en de andere keren vond ik het zijn geld niet waard, net om voorbeschreven reden. Fucking fans. Pas op, supercool voor die band dat ze zo populair zijn, hè, ik heb er ook bij wijze van spreken reclame voor gemaakt, maar 't lijkt tegelijk dat ook hun muziek eronder lijdt. 't Zijn grote termen, maar mij lijkt het allemaal minder oprecht. Terwijl Stained Glass And Marble (het enige nummer van The Unraveling in hun set) daar echt keihard tegenover staat. Ik was echt enorm blij met Like The Angel en Heaven Knows (de enige nummers van Revolutions Per Minute in hun set) en ik was ook blij dat ik het vorige album nog niet zo slecht vind. Achja, ik heb me geamuseerd, ik heb ne goeie show gezien, die mannen staan er echt, en ik heb alles wat niet van het laatste album kwam keihard meegezongen alsof het de laatste keer was. Zijne speech over punkrockers was ook wel graaf. Gewoon, it's cool to be a punkrocker, en da's waar. Hoogtepunt #5. I threw a party in my name, but the hours went by and no-one came.
Dan nog een halfuur wachten tot NOFX op het podium kwam. En ineens stonden die op dat podium. Fat Mike, El Hefe, Eric Melvin en Smelly. En ineens had ik zoiets van "wow, shit, ik ga NOFX live zien", en ineens waren die bezig. Ik kon nog net mijnen bril veilig wegsteken en dan ben ik keihard losgegaan op Linoleum. En de rest. Mopkes, intermezzo's, Arming The Proletarians With Potato Guns, uithalen naar mensen die op de tentpalen geklommen waren (it's fucking ridiculous), zagen hoe stoem dat België wel niet is (It's the best country in all of Belgium. No, you know what, it's the second best country in the whole of Benelux! You're part of Benelux, right?). Alle hits hebben ze erdoor gejaagd (yeah, go for the hit songs, you posers.), nieuw nummer klonk enorm cool, foute teksten zingen is ook cool, volledig uit de maat zijn is ook cool. Ik moet toegeven, ik heb lang gene CD meer van hen opgezet, maar damn, da's nu toch een van de beste bands ooit. Grappig, catchy, leuk, gevarieerd. Ze zijn eigenlijk ook goed op elkaar ingespeeld. Da's cool om ze bezig te zien. Fat Mike zijne zever tussen de nummers stoorde mij eigenlijk geenszins. En den outro was ook wel lachen, de 4 bandleden en 2 roadies dansen op een of ander kindermusicalliedje over racisme-humor. Geniale setlist en geniale band. Hoogtepunt #-fucking-6. One more round, than it's bottles to the ground.
FUCK YEAH.
Oh, en mijn aanwinsten:
7"'s
Teenage Lust - We Have
LP's
Ben Weasel - These Ones Are Bitter
Hot Water Music - A Flight And A Crash
Hot Water Music - Finding The Rhythms
Hot Water Music - Forever And Counting
Hot Water Music - Live At The Hardback
Hot Water Music - Never Ender
Hot Water Music - No Division
Hot Water Music - The New What Next
Hot Water Music - Till The Wheels Fall Off 2LP
Hot Water Music/Alkaline Trio - Split
Hot Water Music/Leatherface - BYO Split Series Volume I
Nerf Herder - How To Meet Girls
Off With Their Heads - All Things Move Toward Their End
Off With Their Heads - From The Bottom
Off With Their Heads - Hospitals
Tenement Kids - We've All Been Down
The Get Up Kids - Four Minute Mile
The Get Up Kids - Something To Write Home About
The New Bomb Turks - Information Highway Revisited
CD's
¡Sincebyman! - We Sing The Body Electric
Tenement Kids - Doves
The Gabba Gabba Heys - Brats On The Beat: Ramones For Kids
This Is A Standoff - Be Disappointed
This Is A Standoff - Be Excited
Kleren
The Get Up Kids trui
Tenement Kids shirt
Awesome. <3
Abonneren op:
Posts (Atom)