01-12-2010

Kristallen Kastelen

Imagínate:
Gij zijt Mario aan 't spelen. Naast u is uw broer Zelda aan 't spelen. Op de achtergrond speelt een oude techno-compilatie-cd uit de jaren 90. Uw moeder roept vanalles naar u.
Dat is Crystal Castles.

Ik had het genoegen om donderdag 25/11 aan te duiden als National Crystal Castles Celebration Day. Ethan en Alice kwamen, vergezeld van een drummer, hun artistieke uitingen ten toon stellen in muziekcentrum Trix.
Officieel beginuur: 21u15
Effectief beginuur: 21u50
Reden: De zangeres had haar enkel verstuikt. Ze zou zogezegd niet mogen optreden, maar ze ging het toch doen. Rebels als ze is.
Eerste nummer: Fainting Spells.
Eerste reactie: Los gehen. Heel hard dansen. Hard. Dansen.
Eerste indruk: "Dat kan niet dat die haren enkel heeft zeer gedaan."

Crystal Castles zwom door hun arsenaal aan noise-pop-happy hardcore-nintendo-electro muziekskes. Ze zwommen op hun eigen manier. Zoals een zalm zwemt: tegen de stroming. Crystal Castles doet volledig hun eigen ding en zijn er verdikke goed in. Catchy as fuck. Hun set betekende een dansfeestje voor zeker 80% van het publiek. Heel leuk. Alice is een, eh, charismatische zangeres, wederom op haar eigen manier. Het ensemble slaagde er vanaf de eerste tot de laatste noten in om het publiek te laten dansen. Het was alleen wat jammer dat er vaak een pauze viel tussen de nummers. Ruimte voor applaus, allemaal goed en wel, maar het bracht de ambiëntie telkens weer naar een neutraal punt.
De show was beladen met coole deuntjes, enkele verrassende adaptaties en herkenbare vocale effecten. Plus, ik vind dat persoonlijk gewoon heel goeie muziek. Het feit dat Alice graag aan het plafond hangt maakt de show er alleen maar beter op.
Party.
Hardy.



Gene punk, zeg, wie had dat gedacht?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten