17-03-2010

Cry-Fuck-Rock-Dance

Een dinsdagavond in Leuven bracht me vorige week weer een en ander vertier. De Pausbar werd opengesteld voor enkele bandjes die, zoals bandjes gewoonlijk doen, het beste van zichzelf gaven.

Allereerst betrad het sympathieke duo Against The Grain het podium. Zij spelen eigenlijk "voor de wijven", maar aangezien die er niet waren, hadden ze wat pech. Ze speelden rustige, akoustische, sleperige nummers over melige, ontroerende en maatschappijkritische onderwerpen. Hoewel ze enigszins misplaatst waren was hun muziek best cool, en de gitarist/bassist was enorm virtuoos. Enorm coole melodieën, heel technisch en geëlaboreerd ook. De zang en muziek vormden een mooie harmonie. Zeker de moeite voor wat ze doen, en ik heb misschien wel af en toe ge'toe-tap't. Mooie start van de avond.

The Crackups volgden, en zij doen in zekere zin het inverse van wat Against The Grain doet. The Crackups zijn waarschijnlijk de luidste, snelste en ruigste punkrock band van de België. Om maar iets te zeggen. Den drummer is gestoord snel. De gitaarpartij is snel en tegelijk melodieus, de bas houdt het geheel staande en klinkt goed hard. Samengevat: The Crackups nemen de teksten van The Nobodys en zetten die op de muziek van Zeke. En ze brengen dit tot een hoogst entertainend geheel. Vooral hun nieuwe werk toont veel oldschool rock'n'roll invloeden, wat me zeker bevalt. Een nummer als 'A Girl is Only Good To Fuck' benadert de definitie van whatever genre ze precies spelen. De nummers zitten goed ineen, en sluiten naadloos op elkaar aan. Het motto: less talk, more rock. Enorm coole songs en een coole attitude. De 1ste keer dat ik ze zag van op hun releaseshow in februari 2008, en de evolutie is duidelijk. Ferm groepke.
Ze hebben pas een split met the Priceduifkes en the Headshots uitgebracht en er komt normaal gesproken nog een split met het Spaanse Sugus aan. Ze zitten in de finale van Humo's Rock Rally, Humo is er zelf enthousiast over en ik zou het megacool vinden moesten ze winnen. Dat zou nen dikke "fuck you" zijn aan iedereen die dEUS goed vindt.

Second Base was zinnens af te sluiten, maar door omstandigheden ruilden ze hun plaats met the Cover Rangers. Second Base speelt heel coole punkrock, catchy, diepgaand, technisch, en vooral leuk! Deed me meer dan eens aan NOFX denken, wat absoluut niet slecht is. Ze hebben zeker hun eigen sound. Waarschijnlijk 1 van België's hardstwerkende punkrock bands, met de passie nog inherent aan de muziek. Good attitude, good music, good show. Ze coverden ook San Dimas… van the Ataris, which is awesomely cool.

De zanger/gitarist van The Cover Rangers moest laat werken dus konden zij pas later spelen. The Cover Rangers staan voor bekende liedjes in een punkrockversie. Ze staan voor een feest. Iedereen houdt van hits. Iedereen houdt van rockmuziek. Iedereen houdt van the Cover Rangers. Met stijl en met enkele heel coole adaptaties van nummers konden ze het publiek wel overtuigen. Er hing een heel vrolijke, positieve, atmosfeer in dat keldertje. Ze sloten af met Fast Time… van the Ataris, which is awesomely cool. Leuke muziekskes, gevulde venue, bier, cool! Misschien wel een betere afsluiter dan Second Base, puur om het feestgehalte.

Voilà. 't Was cool.
Pausbar punx, up the punx.

01-03-2010

Dinner Junkies

Diner Junkie Records is een klein label uit de USA dat uitgaat vanuit Mike Last e.a., bekend van The Last Chucks, werk bij The Parasites en zijn bijdrage aan The Queers' Munki Brain.
Dit kleine label heeft slechts 2 releases, maar het is mij vertrouwd geraakt door een album dat ze binnenkort zullen uitbrengen.

De nieuwe aanwinst van dit 1-band-label is de Israelische band Not On Tour, wat het een 2-bands-label maakt. Awesome.
Wat ook "awesome" is, is Not On Tour zelf. 1) De naam: aanzienlijk geniaal. Als zij ne tour gaan doen, gaan die nog steeds zeggen "Hi, we are Not On Tour!" en iedereen gaat dan denken: "uh? die zijn toch wel op tour?" maar ook iedereen zal het uiteindelijk wel snappen. En dan zal iedereen in een deuk liggen. Of alleszins eens lachen, want 't is wel goed gevonden. 2) De muziek. De essentie van punk/hardcore. Dit kan zo naast Minor Threat en Gorilla Biscuits worden geplaatst en tegelijk naast Descendents en Moral Crux. Dit is een heel veelzijdige band (binnen de punk/hardcore, dat dan weer wel). 3) Vrouwelijke zang. Het werkt voor The Unlovables, The Tattle Tales en Tsunami Bomb, en klaarblijkelijk ook voor Not On Tour. Zangeres Sima kan megacoole dingen met haar stem, in die mate dat ze hardcore zingt maar 1) niet afschrikwekkend overkomt en 2) het effectief goed laat klinken en zeker een meerwaarde aan de band geeft.
Fans van posi-youth-crew-hardcore luisteren best naar Silly Thoughts en What Comes Outta Your Mouth, fans van ramones-esque-pop-punk zullen waarschijnlijk meer voor Don't Touch My Stuff te vinden zijn.
Kort gezegd, ik hoop dat Not On Tour ooit eens van hun naam afstapt en op tour gaat, liefst in mijn regionen. Megacoole band, en ik ben megastoked voor hun full length. You should be too.

De andere band op Diner Junkie ben ik dan ook maar gaan checken. The Last Chucks zijn een meer typische '00 pop punk band die veel naar Ramones luisteren. Evenzeer mijn ding dus. De songs op hun myspace vind ik cool, average cool, maar So I Keep Drinking springt er voor mij ver boven uit, in de mate van awesomely cool. Dit hoort zeker bij de meest kwaliteitsvolle pop punk nummers. De solo is wat lang, maar het zo verdomd catchy en meezingbaar, en ook een beetje herkenbaar, dat ik het toch een aantal dagen redelijk constant heb afgespeeld. Heerlijke melodieën en harmonieën. My Brand New Nothing is ook een heel cool nummer, waarbij vooral het refrein in het oor springt. In ieder geval, na So I Keep Drinking gehoord te hebben ben ik uitermate benieuwd naar hun cd, en zodra die van Not On Tour uit is zal ik ze waarschijnlijk beiden kopen.