25-12-2009

Some bands that start with an A…

… that you should check out.

At The Drive-In staat ongeveer op de 2de plaats inzake mijn favoriete band ooit. Deze muzikanten uit El Paso, TX zochten hun basis in hardcore en punk/rock en deden daar iets helemaal anders mee. Ze deden de jaren '90 op hun grondvesten daveren met hun albums. Hoewel Relationship Of Command doorgaans als hun magnus opus wordt beschouwd, ligt Acrobatic Tenement mij nauwer aan het hart. At The Drive-In was een van de bands die mij in het hardcore/punk werreldje loodste en Acrobatic Tenement heeft daar een grote rol in gespeeld. Ze lieten slechts 3 albums achter (waaronder ook In/Casino/Out) en enkele EP's.
Hun vakkundig muzikaal talent in combinatie met ongecensureerde expressiviteit, stilistiek van de bovenste plank en cryptische -en dusver fascinerende- teksten vormen een band die menig muziekliefhebber spijt doet hebben dat hij/zij ze nooit live heeft kunnen aanschouwen. Hun "legacy" in The Mars Volta en Sparta is van grote waarde, maar At The Drive-In was een speciale band waarbij alles in elkaar paste. Ook de kapsels, de sixties kleren en de attitude.

The Apers zijn hier ook al vaker aan bod gekomen. Bestaan nu al 13 jaar of zo, hebben 5 geniale albums uit en ontelbare feestelijke livemuziekgelegenheden achter de rug. Ik heb 2 jaar geleden op goed geluk hun selftitled besteld en als bij wonder bezit ik nu toch een groot deel van hun discografie. Elk album en elke single staat op zich en heeft een lichtjes andere sound, terwijl ze trouw blijven aan wat onder poppunk wordt verstaan. Invloeden: Ramones, Beach Boys, Screeching Weasel, Queers, … De Nederlandse formatie, die toch al enkele line-up-veranderingen heeft ondergaan is al en vast gegeven in de poppunkscene, zowel in Europa (betrokkenheid bij Stardumb records, oprichting van Monster Zero records en organisatie van shows (o.a. Monster Zero Mash)) als intercontinentaal (shows in de States (o.a. 3 keer Insubordination Fest), Asian Man Records).
The Apers doen menig poppunker meezingen, dansen, lachen en heel af en toe wenen. Ze blijven origineel in een genre waarin dat heel moeilijk is en hebben zowat de grappigste frontman ooit. Ze zijn nu op pauze omdat Kevin Aper stemproblemen heeft. Maar it's not over, you know.

Alkaline Trio slaagt erin om creepy stuff catchy te maken. Geen enkele positieve noot in hun teksten, maar hun muzikale arrangementen durven mij al eens te doen dansen. Dan Andriano is een God op de basgitaar, en samen met Matt Skiba -letterlijk- dé stem van deze band. Neem daar Skiba's inventief gitaarspel en de ritmische gelaagdheid van Derek Grant aan toe en ge hebt een band die staat als een huis. Een spookhuis, welteverstaan. Na vorig jaar met Agony & Irony toch wederom te verbazen brengen ze binnenkort nog een nieuw album uit, waarmee ze naar eigen zeggen meer de richting van Goddamnit! terug uitgaan. Voor mij is either way in orde, deze band heeft stijl, da's zeker. Punk rock for the emotional guys, soft-rock for the punx.

The Adorkables hebben volgens sommigen de belachelijkste naam ooit, ik vind het echter geniaal. Zowel nominaal als muzikaal. Typische poppunk, catchy, leuk, liefde, heartbreaks. De zang dient wel wat gewenning, maar na een tijd past ook dat mooi in het geheel. Voor de rest een coole band die met …She Loves Me Not een geweldig album heeft neergeplant. Liedjes met leuke gitarenriedeltjes en catchy ritmo's, over meisjes, over de gevoelens der mensen en over dood zijn. Hun EP In The After Hours is ook zeker de moeite, 4 songs met rather scary themata. Ze zijn misschien dorks en/of misschien adorable, maar het staat vast dat ze instaan voor heel wat pop punk fun time. Put on your dancing shoes for dance class.

Other: the Accelerators, the Ataris, Against Me!, the Arrogant Sons of Bitches, …

Check-ch-check-check-check-ch-check-it-out.

14-12-2009

one ticket Leuven-Rotterdam-Leuven

Te vertrekken in Leuven. Op 11 december, omstreeks 19u kwam ik aan in JH Sojo, Kessel-Lo (Leuven). Omstreeks wat later dan dat, na cymbalen gevonden te hebben en alles gesoundcheckt was, begon de muziek. 't Was alleszins geen lawaai.

State Of Mine, gedeeltelijk uit Leuven, openende de avond met hun technische en melodische punkrock, in de aard van Satanic Surfers of Belvedere. Hoewel mijn oor meer geniet van 3-chord-pop-punk, de 'punk voor de simpele man', was dit zeker aangenaam te zien. Die gasten zijn getalenteerd en weten elks hun instrument perfect te bespelen. Allez, toch redelijk goed. Misschien niet in mijn playlist, maar ik zie ze nog wel ergens geraken.
The Priceduifkes uit de Kempen lastten 1/3 van mijn verwachtingen die avond in. Goeie liekes, coole Queers cover (Yeah Well Whatever), supercoole nieuwe nummers. Heel stoked voor de PDS/Crackups/Headshots split (februari - Skintight Records).
The Accelerators uit Rotterdam gingen vervolgens het podium op. Dieje nieuwe cd vind ik echt megacool, en 't was den eerste keer dat ik ze zag, dus ik was redelijk tot zeer benieuwd. Live was het zeker de moeite, de liekes kwamen goed over. Misschien geen optimale sfeer maar ach ach…
Daarentegen wisten The Apers, tevens uit Rotterdam, die hier ondertussen al een redelijk grote fanbase hebben opgebouwd, het publiek heel goed mee te krijgen. Het charisma van Kevin Aper speelt hier ook een rol. Frans praten omdat Leuven lijkt op Luik, bazelen over hun "voorlaatste show ooit" (terwijl ze enkel een pauze nemen), over overlijdens als excuus om niet naar Monster Zero Mash te gaan. Geniale set neergeplant, inclusief Wait A Little Longer, de Ramones' My brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg), the Bat Bites' I Hope You Feel The Same en Whatever It Takes. Eyes Open Wide en You Suck als bisnummers, superdupercool. Besten band van Rotterdam, live in Leuven.
Assorted Jellybeans was de headliner, speelden een reünieshow maar ik kende ze niet en ze konden mijn aandacht niet echt vasthouden. Af en toe een leuk nummer maar ik was er te care-free voor, sorry. Maar voor mij persoonlijk: 3/5 topbands op nen avond, megacool!
Respect voor de organisatie om zo'n dingen te doen. Supercool.
Leuven punk rock city #4 of zo.

Door te gaan naar Rotterdam. Op 12 december, omstreeks 19u kwam ik aan in de Watt, te Rotterdam. Dit alles dankzij een paar helden uit Limburg, en de pa van 1 van die helden, welke op zich zowat de grootste held ooit moet zijn. Op anderhalf uur naar Rotterdam rijden, megacool.

Omstreeks wat later dan dat speelden de Deecracks. Deze Oostenrijkse band wist me te overtuigen dankzij hun covers (I Was A High School Psychopath, Today Your Love, Tomorrow The World) en eveneens met hun eigen nummers. Catchy, dansbaar, snel en grappig. 7" gekocht: Beach 90, uit op Monster Zero Records.
De volgende band op het schema waren The Hotlines. Coole band uit de UK, grave vocals en eveneens catchy nummerkes. Heel poppy en feel-good. Hoe kan het ook anders op een poppunkfeest? De zonnebrillen, catchy melodietjes en Beach Boys cover gaven een heel zomerse sfeer die 12de december. Cool!
Dan namen The Murderburgers het podium over - doch niet gestaltegewijs. Deze Schotten spelen hun liederen om het rapst en zingen om het Schotst. Diepzinnige teksten als "you're a fucking moron" (x100) en "double take" (x1000) deden menig publiekslid luidkeels meezingen ende met de hand in de lucht zwaaien, als ware het om hun woorden kracht bij te zetten. For real though, grave show, snelle songs, coole band, entertainend en heel coole mannen. De nieuwe cd eindelijk gekocht, alsook nen demo gekregen voor de opkomende cd van maart 2010 (of zo). Get siked! Geniaal ook hoe ge er echt niks van kunt verstaan, zelfs als ze dubbel zo traag praten.
The Apers hadden geen communicatieproblemen, want die hebben Kevin Aper om te zeveren, intermuzikale raps te introduceren en te entertainen. Weeral geniale show, iets andere setlist dan de dag ervoor maar even cool natuurlijk. Olé!
The Manges betraden vervolgens het podium. 4 Italianen in hetzelfde matroos-patroon T-shirt. 4 van de coolste mensen ooit. Ik had me strategisch vlak voor het podium opgesteld om optimaal van het gebeuren te genieten. Gevolg 1: BESTE SHOW OOIT. Gevolg 2: Bovenbenen doen zeer en 3/4 van de tijd voorover hangen en tegen de monitor gedrukt worden. Gevolg 3: Setlist te pakken gekregen en doorheen de set ook kunnen volgen. Stel u voor, wat ne setlist. Beginnen met Secret Agent, Barrage Of Hate, Havana Affair, Vengeance Is Mine, … Ik kan me nog net inhouden om niet gewoon de set over te typen omdat alles even geniaal was. Heel den tijd meegezongen, mega-emotioneel ook, alles geven bij Vengeance, Blame Game en I Don't Wanna Live In Hell, feesten bij Another Day, Oh Mary en Ten Shots en genieten bij Hit The Punchball. SIKED voor hun nieuw materiaal. Veel nummers, weinig gezever, ideale setlist: heeft veel verwachtingen ingelost. Besten band van Europa, en ik ben echt niet den enige die dat vindt. Zo, fucking cool. Words cannot describe that awesomeness. Om van te wenen, zo goed was het.
T-shirt gekocht (wel lelijk maar 't zijn the Manges, fuck it) en 2 7inches. WDeze show was zo hard alles waard.
Zatopeks sloten af. Live heel cool en entertainend en zo, maar behalve een 4tal coole nummers geraak ik niet zo into deze band. City Lights was heel cool.

Reistraject: Leuven-Overpelt-Rotterdam-Overpelt-Leuven-Kalmthout. All worth it.

Ooh maw maw pa pa ooh maw maw maw pa pa

1-2-3-4 cretins wanna have some more.
4-5-6-7 all the cretins go to heaven.

01-12-2009

Frakturen

Terwijl het Hardcore-genre hier ondertussen de bovenhand is aan het halen, besef ik dat ik nog maar weinig vermelding heb gemaakt van één van mijn favoriete platen van vorig jaar en waarschijnlijk mijn favoriete hardcore-plaat sinds pakweg My Love My Way.
Fractures is de naam van het laatste album van Killing The Dream, en het heeft zijn titel niet gestolen. Het album omvat namelijk breuken. Zowel voor de band - de lyrics gaan vooral over (één? meerdere?) breuken met iemand (meerdere personen?) -, als voor het publiek - identificatie -, als in een combinatie van de 2 - volgens mij worden er tijdens liveshows sowieso dingen gebroken.
Ikzelf heb ze nog niet live mogen aanschouwen, tot grote spijt mijner.
Label: Deathwish records
Tracks: 1. (Re)aquaintance 2. Part II (Motel Art) 3. Fractures 4. Thirty Four Seconds 5. Consequence (What Comes Next) 6. Everything But Everything 7. Hang The Jury 8. We Were 9. You're All Welcome 10. Thirteen Steps 11. Holding The Claws 12. Resolution

Na het onuitgesproken introductietekstje "And every night I've made it home. I just can't remember how., volgt een razende geluidsstorm van retesnelle en -harde drums, pompende bass en een snijdende gitaarriff. De bombastische contrastdynamiek toveren de luisterruimte vanaf de eerste seconden tot één van de ruigste dansvloeren known to mankind. Zowel luchtdrum, luchtbass en luchtgitaar worden bovengehaald. Killing The Dream speelt hun songs op een mooi uitgebalanceerd evenwicht tussen uitgesproken beukende ritmes en uitgesproken sferische melodieën. De typische hoge tonen als intermezzo als het ware in de nummers maken deze band net dat ietsje unieker en ook cooler. Hardcore, maar met muzikale experimentjes. De melodie klinkt niet altijd even goed door, maar ze klinkt wel degelijk altijd, en ook altijd goed. Tot zo'n niveau zelfs dat kiekevel niet meer lang op zich laat wachten. Integendeel. Het 4de nummer, 34 Seconds, is al meteen een topper. Muziek die pérfect samengaat met de zang, en de zang die pérfect samengaat met de teksten. Ge gelooft de zanger als hij schreeuwt. Het motief van 'de dief' is hier enorm aanwezig, en wordt ook uitgewerkt. Dit kon evengoed een post-moderne roman zijn, me dunkt. Of iets filosofisch-maatschappijkritisch. Vanaf de break met de muziek en het moment dat de woorden "He never wrote a song for you." worden uitgespuwd draagt het nummer zichzelf tot een infiniete vorm van extatische negatief geladen emotie. De muziek bouwt prachtig op, de zang wordt alsmaar harder, snijdender en hartverscheurender en de teksten vormen een climax zoals zelfs Cicero ze nooit zou kunnen hebben geëxclameerd. De zang zit zo vol haat dat zelfs Jonathan Swift er een puntje aan zou kunnen zuigen. Maar dit is geen satire, dit is ernstig.
I never fucking said it before.
I never fucking meant it more.
Fuck you.
Fuck all of you.
Fuck.

En dit is lang niet het enige nummer op Fractures dat je achterlaat alsof gans de mensheid niets meer betekent. Heel het album walst over je heen, echter niet zoals een Weense dans, wel zoals een bulldozer dat zou doen. Everything But Everything bevestigt dit, zowel onder de vorm van de titel, die uiteraard "Nothing" impliceert, maar ook weer door de up-tempo, cranked-up-volume, raging infinitely muziek van het ensemble. When you're sick of standing, you just fall. Sommige nummers gunnen je een pauze door een break of een vertraagd gedeelte. Maar een pauze kan je het niet noemen. De energie blijft uit de stereo vloeien en het singalong gehalte ligt nog steeds hoger dan menselijk mogelijk. De nummers zijn ook allesbehalve lang. Integendeel, meestal zijn ze zelfs kort. Killing The Dream hanteert het 'no filler'-principe. Waarom zou je je nummer langer maken als dat niet nodig is? Zeker in hardcore, alwaar alles snel gaat en de gemiddelde lengte van de nummer tussen 1 en 2 minuten ligt.
Wat me vooral aanspreekt zijn de teksten. Elk nummer is mijns inziens bijna literair, of heeft toch genoeg one-liners die het gehalte aan genialiteit doen stijgen. Geenszins oppervlakkig, steevast bekomen door inzicht en doorspekt met metaforen. Ook denk ik dat elk nummer minstens 1 keer naar het onbekende "you" refereert. Het is duidelijk dat deze persoon niet ten goede aarde is gevallen. Het album hangt zo enorm samen. Het is een coherent geheel, wat het allemaal des te cooler maakt. De teksten refereren ook vaak naar elkaar. Part II (Motel Art) spreekt van "There's no resolution here.", Everything But Everything bevat de tekst "It's not the nightmares that are killing me, it's what comes next." en voorgenoemde frase "When you're sick of standing, you just fall." komt terug in Resolution. Deze song als afsluiter neemt de luisteraar een laatste keer in en is zowel muzikaal als tekstueel een absolute hoogstand. Het einde doet me volledig meeschreeuwen en laat mij achter in een waas van self-pity, haat en verdriet.
Geniaal.

remember when this was everything?
in a way, it still is.
i want to feel that way again.
but you don't feel in circles, you just live.
you just fall.
i'll find it again, in a different place.
in a different time, with a different face.
i'll keep moving, because i've got to keep moving.
just take whatever's left.
my heart is dry.
this is my last breath.
this used to be everything.

i gave everything.

Not alone in a crowd

Midnight Values, Undealable, Teenage Souls, Big Lust en Breaks (of zoiets) stonden zondagmiddag en -avond in Berchem. Belgium meets Sweden. In JH den Eglantier. Ik weet niet juist hoe ge dat uitspreekt, maar ik hanteer de Franse fonologie: "den Eglantjee". Maakt niet uit.
't Was in de kelder te doen. Graaf. Een kamertje even groot als mijn kot waarschijnlijk.

Den avond begon al goed, namelijk: hij begon maar niet. Een jammer voorval bestond eruit dat de cabinet voor de versterker kapot was, nog vóór de 1ste band. Dikke bummer voor de organisatie. Ondertussen was er wel randanimatie, als je wil. De Zweden waren indoor aan 't shotten, er stond een shotterkas en er was ook tijd voor hangouts. Verder kwam Filip van Teenage Lust nog aan iedereen vragen om een foto te maken, een soort groepsfoto op de laatste show van de Zweden hunnen Eurotour. Best cool.
Een dik uur later was de infrastructuur gefixt, waarvoor respect. The show must go on, huh!

En dat deed het. Midnight Souls betreedde de vloer en zette in met Former Friends And Dead Ends, als ik het me goed herinner. Zoals al gebleken is, ben ik heel hard into deze band, en zodus vond ik ook deze set weer megacool. Singalongs, een schuchter danspasje, en een hoop emomtie, met dank aan de -voornamelijk geniale- teksten. De nummers komen live heel goed tot hun recht, en ik ben echt heel benieuwd naar enig nieuw materiaal van deze dudes.
De afsluiter Skycrashers bezorgt me toch telkens weer kiekevel. Die intro is zo enorm cool. solsolsolsolsolsolsolsol-solsolsol-fafafa-re#re# … Of zoiets, mijn muzikaal oor is niet zo goed getraind. Dus, coole set, weeral. Fuck you - I hate you - I love you. Misschien wel het meest ware wat er die avond gezegd is.
Ook heel vriendelijke gasten! Nog een vernieuwde demo gekocht, hooray.

Unbreakable heb ik niet gezien. Jammer!

Teenage Lust was de volgende band. 't Was al veel te lang geleden dat ik ze gezien had, ik denk zelf al van de zomer 2008. Toen hadden ze nog niks uitgebracht, tenzij misschien die Seasons Records promotape. Nu hebben ze ne "Fuck" demo, plus ne reissue daarvan en ne "We Have" seveninch, welke beiden erin slagen om u van uw sokken te blazen. Best blootvoets te beluisteren dus! Megacoole '90-influenced hardcore in de jaren '00. Enthousiaste muzikanten, heel energieke bassist ook. Dingen als dit doen mij eraan denken dat ik me wat meer in hardcore moet verdiepen. De show was heel cool. Snel en hard. Ik trek de stem ook enorm goed. Zo wat high-pitched en met een huig-klank, en heel pissed-off. And if this song was set on repeat - And you'd ask me about the importance of being - I would spell your naaaaaaaaaaame. Graaf. Heel erg graaf.
Shirt gekocht. Filip, één van de gitaristen, ontmoet. Heel coole gast. Was op dat moment wel heel chaotisch, o.a. omdat hij voor de Zweden moest 'zorgen'. Nog een downloadcode voor de 7" gekregen want die had ik nog niet. Coole band, coole dudes.

Next on: Big Deal. Het was nog steeds niet mijn ding, maar ik heb toch van de show genoten. Heel cool hoe die Zweden volledig losgehen. Heel coole sfeer, stagedives vanaf ne poempbak en vanaf de vloer. Wel een knie in mijn kruis gekregen maar de schade viel mee, hooray. Zo'n dingen gebeuren, en zolang iedereen het naar zijn zin heeft maakt dat niets uit. En iedereen had het wel naar zijn zin. Positive.

De 'headliner' was deze keer Values. Meer mijn ding. Weeral nen heel coole set neergeplant, waar ze aan een hoog tempo doorheen raasden. Enkele schamele danspasjes, en zelfs wat meer als dat. Werd al snel een leuk basement-feestje, inclusief mosh, stagedives en highfives. Tijdens de xChampionx cover, Promisies Kept, heel hard gegaan. Misschien iets te hard zelfs. Nogal hard neergegaan. Op een gegeven moment plat op mijn rug gevallen, zeg. Kinda hurt. Jammer, want dan moest ik toch wel even gaan bekomen aan de zijkant. De rest van de set langs daar gezien, was nog heel cool. Niet meer kunnen dansen, ach ach. When it comes down - Don't count me outttttt! Supercoole band.
Er kwam zich nog ne gast verontschuldigen die bij mijne val betrokken was. Zo'n dingen bevestigen maar weer eens hoe cool de hardcore-scene eigenlijk is. Heel cool van die gast, hij wou mij zelfs nog trakteren, maar zo'n dingen gebeuren, zoals ik al gezegd heb. Ge valt, ge wordt opgeraapt, ge feest verder. Cool.
Jammer genoeg iets eerder moeten vertrekken, ze waren nog enkele covers aan 't spelen, maar anders zouden we den trein missen en dat wilden we niet.

Megacoole avond.
We're still standing strong.