29-01-2010

Is it a town or a band?

Defiance, Ohio is both!
Dit ensemble is draagt de naam van de gemeente Defiance in Ohio, maar ze komen uit Columbus is Ohio. Odd, isn't it? It sure is.
Maar wat belangrijker is dan de etymologie van een band, is de muziek! Defiance, Ohio speelt vrolijke en minder vrolijke akoestische folk-punk, à la Against Me!, of eh… gewoon à la Against Me!. Andere referenties zijn bvb. Ghost Mice, Paul Baribeau en eigenlijk elke artiest op Plan-It-X records.
Defiance, Ohio is heel DIY-gericht, ze hebben na hun demo ook hun 1ste album op zichzelf uitgebracht, een split op het DIY-label Plan-It-X en alles valt gratis de downloaden via de site. Hooray!
Ze zijn verder gegaan op het No Idea label, alwaar ook Against Me!, Hot Water Music en andere bekende punkrock bands zitten.

Share What Ya Got werd hun eerste full length. Meteen ook naar mijn normen hun beste. Een magnum opus op zeer kleinschalig niveau. En het coolste artwork ooit, waarschijnlijk (de cd-versie toch, de lp heeft een andere lay-out). Share What Ya Got gaat over de directe leefwereld van de band, en van veel mensen in feite. Het albums begint met "Hey Kathleen, Are You Hungry?", welke de semi-homofonen 'angry' en 'hungry' bevat. Kwaad zijn lijkt en is misschien even alledaags als honger hebben. Of de honger is symbool voor een drang naar verandering. Ik weet het niet, maar ze zullen er wel over nagedacht hebben. Verder komen enkele op zijn minst bewonderenswaardige nummers aan bod. Er wordt de ene waarheid na de andere verteld (Do you remember passion?) en de cult van het fietsen wordt meer dan eens benadrukt. Dit is bijna naturalistische muziek. Het 'folk'-aspect komt onder meer naar voren dankzij de cello en de viool. Het rustige maar ontroerende "Road Signs Always Look Better Looking Over Your Shoulder" springt er bovenuit. To run away is victory, a tank of gas is freedom, and a starry night and open road is hope. Afsluiter is Response To Griot, een gepaste groet aan de bums in deze wereld.

Wat volgde was een split-cd met Ghost Mice, een akoustische folk-punk DIY kind of band, met Chris Clavin die Plan-It-X Records beheert. De cd is dan ook op dat label uitgekomen. En hoewel ik niet zo'n grote fan ben van Ghost Mice hun werk, staat hier zowat het beste werk van Defiance, Ohio op. En daarenboven een Gorilla Biscuits cover! Defiance, Ohio brengt een versie van Things We Say zoals niemand die waarschijnlijk ooit had verwacht. Enkel van hun beste nummers, en vooral hun beste lyrics staan op deze split. De groei van de band is merkbaar en hun creativiteit, zowel op muzikaal als tekstueel vlak bereikt hier wel degelijk een hoogtepunt.

Niet dat hun volgend werk buiten dat hoogtepunt staat. Defiance, Ohio blijft hun niveau in hun genre aanzienlijk hoog houden. Op hun split 7" met One Reason hernemen ze hun demo-nummer Promises en gooien ze er Sometimes Motion bij. Want sometimes motion is the only thing that keeps [them] alive. One Reason is trouwens ook een heel coole band. Een uitstekende split met bands die op elkaar zijn afgestemd qua sound.

Het duurde echter een tijdje voor ik volledig mee was met de sound van The Great Depression. Ik heb deze plaat lang aan de kant laten liggen omdat hij me op het eerste gehoor niet overdonderde, wat bij Share What Ya Got wel het geval was. Zoals ik al zei, is Defiance, Ohio een band die is geëvolueerd gedurende hun muzikale carrière. The Great Depression is, zoals de titel misschien impliceert, minder feel-good dan hun vorige album (al was dat ook niet onvoorwaardelijk happy-go-lucky). De nummers zijn wel beter uitgewerkt dan hun debuut, en bijkomend feit is dat dit op het bekende No Idea Records werd uitgebracht. En voor een band als deze is dat, me dunkt, enorm cool. De harmonieën komen beter naar voren, en er zijn er ook gewoon meer. Er is ook een videoclip voor This Feels Better gemaakt, which is cool.

In dezelfde opnameperiode als The Great Depression werden 2 nummers vastgelegd die op de split 7" met Environmental Youth Crunch werden uitgebracht. Threats hoort bij het "hardere" werk tot nu toe en Collecting Complaints sluit perfect aan bij The Great Depression. Zeker een coole plaat die de ruimte tussen hun 2de en hun 3de album mooi opvulde.

Niet veel later brachten ze The Fear(x3) uit, dat mijns aanvoelens teruggrijpt naar de sound van hun eerste album. Op hun 3de album vragen ze "Do you still sing your heart out?", en ik moet eerlijk toegeven dat dat het geval is, want "I know these words by heart now.". Dit album deed mijn affectie voor de band weer opleven, en toen ik het nieuwe nummer Hair Pool hoorde kon ik niet meer wachten op nieuw materiaal.

Helaas zijn we nu 2/3 jaar later en heb ik niks meer gehoord.

Naar mijn weten zijn ze 1 keer in Europa geweest, helaas was hun Belgische datum in Luik en kon ik daar niet geraken. Ik blijf hopen.

Website
Myspace
Download!

25-01-2010

Beat Heart Sweet Stereo

Oké, '90ies pop punkers the Connie Dungs gingen uit elkaar, en op een of andere manier is A Radio With Guts ontstaan. Beat Heart Sweet Stereo werd in 2002 uitgebracht op Stardumb Records.



Vergelijkingen:
- Alkaline Trio maar pessimistischer, minder horror en meer whiskey.
- 'your average break-up' maar dan 100 keer erger en omgezet naar muziek.
- The Connie Dungs, want… ze hebben de zelfde leden.

De naam komt blijkbaar van een gedicht van Charles Bukowski, met de nodige relevantie. You'll notice when you hear it.

Beat Heart Sweet Stereo klinkt soms als een versleten plaat uit de jaren '70, en de stem is redelijk laryngaal (en enigszins nasaal). Bijgevolg duurt het wel even voor je deze plaat volledig kan weten te appreciëren.
Deze plaat heeft een hele aura over zich hangen. Vanaf de dreunende introductie-akkoorden tot "my expired heart will beat its final beat" drenkt dit album in een sfeer van gebroken harten, sigaretten, zelfmoordgedachten, vergane herinneringen, whiskey, levensmoeheid, slapeloze nachten en absolute, totale, onvoorwaardelijke eenzaamheid. Allemaal onder het motto "I drink myself to sleep". Dit album is de "die Leiden des jungen Werthers" van de punk rock.
Maar verwacht daarom niet de allerdoordachtste lyrics. Vaak komt het gewoon neer op "I cry my eyes out too and I'm lying all alone", maar 1) de manier waarop de teksten worden gezongen doet de luisteraar bijna meevoelen en 2) er staan evenwel enorm coole en goed gevonden lyrics in het genre van "I've got a bottle in my hand. Half full, half empty, it's still just half".
Kant A eindigt met de bloedstollende woorden "I'M ALL ALONE!!!!!!!!!!!!!!!!" (jawel, inclusief 16 uitroeptekens) en doet de luisteraar tot kiekevel toe meeschreeuwen en meewenen.
Kant B begint met mijn persoonlijke favoriet "Math And The Mocking Moon". De opbouw van dit nummer is redelijk magistraal. Dit nummer transponeert het exacte gevoel dat het omschrijft in mijn slaapkamer. Fuck. Opvolger "Eighteen Alive" toont dan weer dat "na na na na" zingen niet altijd catchy en up-beat is. De rest van het album laat u geen rust en heeft de hoogste frequentie van het woord "heart" sinds The Ataris' End Is Forever. Bijvoorbeeld.
Music for broken men, by broken men. "Where's the devil when you're needing her the most" betekent niets anders dan: "my faith in any femaly species is gone." Dit is de soundtrack van uw diepste gevoelens die nooit daglicht zien. Het is een conceptplaat die het verhaal vertelt van de eerste doorbroken illusies tot een overvloed aan zelfmoord. De ideale zaterdagavondplaat voor iedereen die nog steeds niet snapt waarom, voor iedereen die zich graag eens in slaap drinkt om zijn zorgen te vergeten, en voor iedereen die graag naar coole muziek luistert en graag eens afwijkt van de vrolijke deuntjes van pakweg Teenage Bottlerocket en the Queers.

I'm drunk under the mocking moon and wonder if you're drinking too and if the blackness in the skies envelopes you.
I'm drunk under the mocking moon and wonder just who's fucking you and does he kiss you half as good as I miss you.
I miss you.


A Radio With Guts
Download

17-01-2010

A Very Potter Musical

Ik zou graag de aandacht vestigen op een initiatief vanwege toneelgroep Starkid. Hun productie "A Very Potter Musical" parodieert en reconstrueert de 7 Harry Potter-boeken.
Omdat deze groep aardige mensen zijn, hebben ze een vertoning van het stuk opgenomen en op Internet, met name YouTube, gezwierd, zodat hij gratis te bekijken is. Ook de soundtrack is te downloaden. Men raadt u wel een vrije donatie aan.

A Very Potter Musical is doorgaans grappig, gaande van puns over parodische motieven en visuele humor tot hilary ("That can only lead to disaster and hilary. Let's go!"). Openingsnummer Get Back To Hogwarts omvat een 'totally awesome' atmosfeer. Komische interventies introduceren de personages: leerlingen aan Hogwarts en Dumbledore himself.
Theatrale decorstukken zijn minimalistisch, maar het gebruik van attributen is in enig opzicht geniaal.
Ook de muziek is een achtergrond-/decorstuk. Letterlijk, omdat de band gedeeltelijk zichtbaar is, en Harry zelf gitaar speelt. Figuurlijk, omdat de muziek functioneel is bij sommige gebeurtenissen, en dus als informatieve index werkt, en ook bijdraagt tot de sfeer, als zuivere index in de setting. Behalve de feitelijke liedjes worden ook de scènes muzikaal begeleid.
Verder zie ik in dit stuk een parallel met John Milton's Paradise Lost, waar de duivel de mooiste rol krijgt. Deze vergelijking lijkt misschien wat vergezocht, maar in A Very Potter Musical zijn de vertolkingen van Malfidus, Sneep en Voldemort (Malfoy/Snape/Lord Voldemort) mijns inziens het meest vermeldenswaardig. Mijn favoriet personage in deze musical is zeker Malfidus. Wie had trouwens ooit gedacht dat ik Malfidus een knap ding zou vinden? (A: Niemand.) Het personage Sneep wordt subtiel uitvergroot, met de legendarisering van de uitdrukking "That's absurd.".

A Very Potter Musical is het zeker waard om te checken, om volgende redenen:
1) Het gaat over Harry Potter. Alles omtrend Harry Potter is minstens 'interessant'.
2) Heel inventieve humor! Serieus, dit is humor van de bovenste plank, goed gevonden, soms oppervlakkig, vaak heel subtiel. "Oh my Rowling", bijvoorbeeld, of "No way this year anyone's gonna die."
3) Muzikaal zit het prachtig ineen, van catchy liedjes tot ballades, coole harmonieën en wederom tekstueel erg cool. De relatie Quirrel-Voldemort wordt ook mooi uitgewerkt door de muziek en vooral door hun beider typische stemtimbres. De zangprestaties variëren van persoon tot persoon maar zijn over 't algemeen goed.
4) Malfidus.
5) "What the hell is a Hufflepuff?"

Check it!

Blank verse

Verse was een Amerikaanse hardcoreband. Ik kocht From Anger And Rage in 2007. Coole plaat. Ik zag ze live in 2008. Coole show. Ze splitten in 2009. Jammere zaak. Daar bleef het zowat bij.
Vandaag beluisterde ik hun laatste plaat, Agression. Ik werd weggeblazen.



NOTA: Het is van vitaal belang dat dit album luid wordt afgespeeld. Dat is het geval bij veel albums, zeker, maar dit verdient mijns inziens het extra volume.

De band geeft u een paar seconden om u te laten weten dat ge op play hebt gedrukt. Na die paar seconden introductie volgt een razernij alwaar zelfs Charizard door zou worden verslagen. Verse zet het album in met een nieuwe furie, getiteld The New Fury. Ze bestormen uw stereo met een arsenaal aan positive-minded, socio-politiek geëngageerde, melodische hardcore-punk. Sean Murphy, vocalist, bewijst zijn stem uitstekend te beheersen. Verstaanbaar, weinig uitschieters, veel gevoel. Zijn intonatie zegt vaak genoeg over het aandeel van zijn ziel dat hij in zijn woorden verbergt. De lyrics zijn een uitlaatklep voor kritiek: op media en censuur, oorlog, en everyday faults. In inhoudelijk opzicht weinig persoonlijk, maar inzake uiting, representatie en het evenwicht tussen paradigma en syntagma weet Murphy zijn woorden, zinnen, alinea's zo te vormen dat ze hun effect amper kunnen missen. Zowel esthetisch als teleologisch. De retoriek van de 21ste eeuw.
In nummers als Earth And Stone en de trilogie Story Of A Free Man klinkt de zang vaak perfect in harmonie met de muziek, soms zelfs even dreunend. De band kiest voor korte melodische interludes tussen hun nummers, wat meer dan welkom is. Intro's zijn vaak overbodig, dus outro's bedaren even de oren van de luisteraar. Ze sluiten het nummer af en kondigen tegelijk de volgende act of mayhem aan. Verse is snel, is hard, is coherent en weet de luisteraar metapsychisch te grijpen. Includes: mosh, melody, singalong. Met hun Story Of A Free Man overtreffen ze mijn verwachtingen. Deel 1 en 2, The End Of Innoncence en The Cold Return, missen muzikale overgang, maar deel 3, Serenity -de conclusie-, sluit echter naadloos aan.
Muzikaal is het misschien niet erg vernieuwend, en misschien niet erg gevarieerd, maar het wordt met veel stijl en overtuiging gespeeld. En repetitiviteit is mijn ding, zoals al gebleken is. Het is dansbaar, ge kunt er uw longen mee uitschreeuwen, het zijn heel goeie teksten (objectief gezien zelfs) en het is een uitstekende manier om u tijdens examens en blokperiodes af te reageren.

Arms open, heart open, God fearing.
Still nothing.


Myspace
Download

Check ook Rebuild en From Anger And Rage.

07-01-2010

The Whats? The Eggs? The Errs?

De origine van de onomatopee-esque naam van deze band is me onbekend, maar The Ergs! zijn alvast een begrip. (Ja, dat is inclusief het uitroepteken.)

Deze poppunkband uit de VS waren jarenlang pioniers van het genre in de jaren '00 tot ze vorig jaar -tot veler ongenoegen- er de brui aan gaven. Men kan zeggen dat ze op hun hoogtepunt gestopt zijn, maar die vlieger gaat niet op in het geval van een feilloze muziekcarrière. The Ergs! bleven constant verbazen, hetzij door inventiviteit en enigszins provocatie (Digital Endpoints of een Nirvana-cover opnemen die homofoon is met het nummer Blue, een akoustisch album, samples), hetzij door hun genialiteit (nummers als Pray For Rain, of Books About Miles Davis), hetzij door hun originaliteit (A Million Perfect Days/Dub, Stinking of Whiskey Blues).
Ze lijken wat op the Descendents, maar dat komt vooral door hun fysieke gelijkenis. Allicht ook muzikaal, maar de focus ligt daar eerder op Ramones en pakweg the Mr. T Experience.

Ikzelf heb ze leren kennen via de split met Lemuria.
Hun kant bestaat uit de nummers Introducing Morrisey en Hey Jealousy. Ik ben lang aanhankelijk geweest aan de Gin Blossoms-cover, zelfs in die mate dat ik dat nummer (in gelijk welke versie) aanschouw als één van de beste nummers ooit gemaakt. Introducing Morrisey is een nummer dat de catchyness van the Ergs! aantoont. Met andere woorden, the Ergs! hebben mij weten te boeien en blijven boeien.

Vervolgens begon ik wat verder in hun werk te neuzen. Digital Endpoints bleek maar niks, of alleszins heel raar.
Maar hun eerst full length, Dorkrockcorkrod, een palindroom zowaar, sloeg in als een bom in mijn playlist.
Het begint met 1 nummers dat er eigenlijk 2 zijn, gaat verder met catchy nummers, nooit langer dan 3 minuten en eindigt met een 180° Emotional Ollie, zowel letterlijk als figuurlijk. Dorkrockcorkrod is een emotionele ride waarbij Mikey Erg en de zijnen, en ook de luisteraar met hem, een wending geeft aan de gebeurtenissen aangaande zijn liefdesleven, om op die manier de dingen een plaats geven. Here's another broken hearted love song to all the lonely hearts, I hope they sing along. - And I could write you the perfect song, and you could sing along.
Mike Yannich, Jeff Schroeck en Joe Keller schrijven nummers omdat ze hun ei kwijt willen. Dit zijn vaak behoorlijk zware eieren, maar in een lichtzinnige context. Tekstueel uit een klaagzang om de afwezigheid van een vriendin zich bijvoorbeeld in een ridiculisatie van de Messias-kwestie. Muzikaal wordt een klaarblijkelijk onbeantwoorde liefde bijgestaan door een aanstekelijke en opgewekte melodie.

The Ergs! munten daarenboven uit in hun talent. De combinatie drummer/zanger is op zich al niet evident, maar doe daarbij nog een aanleg voor beide bij en een rol als occasionele 2de gitarist. Mikey is een polyvalent muzikant, dat is trouwens ook duidelijk door zijn werk bij The Unlovables, The Measure [SA], House Boat (recent) en nog héél wat.
De virtuositeit en snelheid van de bassist is ook niet alledaagse in het '1-4-5' poppunkwereldje. De melodische baslijnen zijn vaak heel adequaat en Joe verheft daarmee het niveau van the Ergs!
De spanwijdte van 6 snaren wordt optimaal gebruikt door de gitarist, waarbij geen rekening wordt gehouden met genres. Van western over dub en blues tot crossover-thrash, maar voornamelijk poppy punk natuurlijk. Jeff zingt ook af en toe, zijn stem steekt redelijk hard af tegen die van Mikey, veel palataler en schreeuweriger eerder dan nasaal en zangerig.
De teksten variëren sterk en staan zowel op zichzelf als in bepaalde contexten. Ze maken allesbehalve conceptuele composities, maar het komt altijd wel op hetzelfde neer: liefdesverdriet. Of dat nu ad rem, ironisch of metaforisch uitgedrukt is, het komt altijd terug op hetzelfde thema. En ze krijgen de luisteraar mee, zowel denotationeel, het meezingen, als connotationeel, het meevoelen. De lyrics zijn real-life-based, en vele jongeren en twentysomethings kunnen zich ermee identificeren.

Dat bleek ook wederom met hun 2de album, Upstairs/Downstairs.
Upstairs/Downstairs is ook zowel letterlijk als figuurlijk te nemen. Het album gaat langs de hoogtepunten en dieptepunten van 's bands leven, en de luisteraar komt bij allerlei gevoelswaarden uit. Het 2de album is experimenteler en gewoon simpelweg anders van het 1ste. Zoals ze zelf zeggen, it's "the album we all thought was 'yeah!' but everyone else thought was '…eh'." Nochtans is ook dit album de moeite waard, met muzikale hoogtepunten (wat meestal de semantische dieptepunten zijn) See Him Again, de titelsong en het magnifieke Books About Miles Davis, waarvan ook een single versie met egg shaker bestaat. And you probably will.
Ik denk dat dit over 't algemeen minder catchy is dan Dorkrockcorkrod. Maar 't is evenveel Ergs!, dat wel.

Verder hebben ze nog talloze EP's, splits, singles en compilaties uitgebracht. Voor de fans. Ze zijn, zoals gezegd, in 2008 gestopt, maar hun aanwezigheid en invloed mag allesbehalve onderschat worden.



Hey Jealousy (cover)
Pray For Rain
Books About Miles Davis