20-06-2010

Hot Water Live Show

Maandag 14 juni was een speciale dag voor punkrockers in België en omstreken. De beste punkrockband (ook bekend als: baardenpunk, beardcore, orgcore, gainesvillepunk, …) van de wereld kwam hun kunnen vertonen in den Trix in Antwerpen.
Ik onderbrak mijn (reeds zeer laks) studiepatroon om eens een kijkje te gaan nemen en een dansje te zetten.
Hot Water Music. Zaalshow. Laag podium. Graaf. Heel graaf.

De opener was de welgenoemde band Break Of Day. Ik heb ze niet gezien wegens te laat aangekomen.
Daarop volgde Antillectual, een technisch punkrock trio. Het klonk goed, maar mijn aandacht was verdeeld en te snel afgeleid. Dit was ook niet de band waarvoor ik kwam, weliswaar wel een goeie band om deze support te spelen.

Hot Water Music speelde onvoorwaardelijke de beste set van de avond, van de week en zeker ook van de maand. Van het jaar is veel gezegd, maar laat duidelijk zijn hoe cool deze show was. Chuck Ragan had zijn baard afgedaan maar zijn attitude en uitstraling behouden, Chris Wollard was even cool als altijd (i.e. Groezrock 2008), Jason Black is nen ongelooflijke bassist en George Rebelo was vervangen door Dave Raun (Lagwagon), dewelke een gigantische pluim verdient voor zijn inspanning voor deze tour.
De set begon met de bekendste nummers, de grootste hits als het ware. A Flight And A Crash, Remedy, Wayfarer. Feest, feest, feest. Ik heb me van voor geplaatst opdat ik een goed zicht had, maar had niet al te veel mee gepunkdanst. Hard meegezongen, zelfs als ik de woorden niet wist en zo. Maakt allemaal niet uit, huh. Nu, gelukkig ken ik de meeste woorden of de meeste refreinen alleszins wel, want deze band verdient een bende fans die hun liederen meebrullen alsof het over/voor hen geschreven is. Ik denk dat iedereen op een HWM show een tamelijk sterke voeling heeft met de band. Hot Water Music heeft jarenlang een inspirerende rol gespeeld in punkrock, zowel in hun muziek als hun houding.
Maar Hot Water Music is niet zomaar een anthematische meezingband. Deze 4 leden brachten ons een enorm sterk staaltje muzikaal talent ten berde. Hot Water Music is niet alledaags, hun sound is complex, doordacht, heel subtiel en heel krachtig. Verborgen solo's, melodieën die door merg en been gaan, een bas waarvan ik erecties krijg en enorm innovatieve drums. De show is dan ook een lust voor het oog. Heel cool om die mensen te zien opgaan in hun muziek, voor een 300-tal (meer/minder? geen idee.) man die óók opgaan in muziek. Ook heel cool hoe ze dat opvatten. Na elke reeks liedjes werd het publiek 2/3 keer bedankt. De meest gevatte zin van hunnentwege was deze: "We don't take this for granted". Deze band bestaat al bijna 2 decennia, is één van de populairste en (objectief) beste punkrock bands van die jaren en nog stellen ze zich zo bescheiden op. Ik vind dat knap. Het is een wisselwerking. Zij schenken ons een avond entertainment, wij geven uiting van geëntertained te worden (i.e. dansen en zingen). Win-win situatie. Iedereen wint, Hot Water Music is het beste ooit. Ze speelden Kill The Night, het 1ste nummer dat ik ooit van hen hoorde. Ze speelden Jack Of All Trades. Ze speelden Alachua. En zo veel meer. Een dik uur gespeeld denk ik, geen idee eigenlijk. Maar 't zal zoiets zijn, en niet meer dan terecht. Goeie sfeer, goeie muziek, vreugde en hemdjes.
Dit was weeral bij het beste ooit, emoties in het rond, glimlachen in het rond.
Enkel jammer van de persoon die op het einde heel hard ten gronde ging en gewond raakte. Sucks en ik hoop dat het niet te ernstig was.

12-06-2010

June 2010: month of the year

Juni blijkt een zeer vruchtbare maand voor pop punk-bands om hun album te releasen. Misschien heeft dat ook wel iets te maken met het Insubordination Fest in Baltimore, eind juni. Want punkrockers zijn enorm commercieel ingesteld.

The Dopamines - Expect The Worst
1. You'd Make A Good Horsecop
2. Public Domain
3. My Future's So Bright, I Gotta Wear Night Vision Goggles
4. Cincinnati Harmony
5. You Gonna Eat That Or Are You Straight Papers
6. October 24th
7. June 4th
8. Dick Simmons
9. Waking Up In The Monroe House With Cat Hair In My Mouth
10. The Glendora House
11. THANKYOUVERYMUCH
12. 3244
13. It Couldn't Really Be Any Other (We'll Fuck You Like Superman)

Het 2de album van the Dopamines voorspelde niet veel goed. Ze nodigden zelf uit om het ergste te verwachten, en dus deed ik dat ook maar. Een uitstekende strategie, want zo laag mijn veronderstelde verwachtingen lagen, zo goed kon het mij alweer bekoren. Expect The Worst is niets meer dan een spot-on pop punk album dat de standards hoog houdt.
The Dopadudes vliegen er meteen in met één van de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben, You'd Make A Good Horsecop. Dit is meteen een in-your-face richting de luisteraar, mede dankzij de uitstekende productie, die het hele album een knaller maakt. De vergelijking met de demo-versie is wel degelijk aanzienlijk. De bas klinkt perfect en is in feite heel prominent, wat ik wel kan smaken. Heel catchy riffs en drumbeats die mij soms naar een eigen drumstel doen verlangen bewijzen dat the Dopamines weten waar ze mee bezig zijn. Ze springen van hit naar hit op dit album, waarbij het volgende nummer al meteen de titel verklaart:
[They] trust that you expect the worst from [them]. [They] trust that you're exactly like [them].
De volgende set meezingers dient zich aan, en kaarten zoals gebruikelijk weer onderwerpen aan zoals drankgebruik, het leven als een bum en gewoon het mislukken in het leven. Nu, wat mij betreft zijn Jon en Jon en Mike en Mike een paar van de coolste mensen ter wereld, maar het leven zal hen niet steeds toelachen. Cincinatti Harmony en de opvolger You Gonna Eat That Or Are You Straight Papers (lange, onduidelijk titels zijn natuurlijk ook nog steeds een trademark) sluiten bijna naadloos op elkaar aan, thematisch vooral. Heel catchy nummers (mijn favoriete soort nummers). Wat volgt zijn 2 data, een onverstaanbaar refrein in Dick Simmons en 2 nummers die eigenlijk 1 nummer zijn. (…) The Monroe House (…) leidt in op The Glendora House, alwaar mijn favoriete frase van heel het album in voorkomt, typerend voor de band:
I'll never forget the nights that I spend here. But then again I might not remember.
Expect The Worst blijft heel het album lang hetzelfde niveau houden en sluit dus ook krachtig af. Na pakweg 25 minuten (de nummers duren ten hoogste 2,5 minuten) is het album gedaan, klaar om nog eens gespeeld te worden. Het is geen revolutionair werk, het is niet aanzienlijk vernieuwend tegenover hun vorig werk, maar Expect The Worst doet potten breken door zijn puur karakter. Want iedereen weet dat punk rock rules.


Off With Their Heads - In Desolation
1. Drive
2. Their Own Medicine
3. Trying To Breathe
4. ZZYZX
5. The Eyes of Death
6. Old Man
7. All I Can Do
8. I Need You
9. Spare Time
10. I Just Want You To Know
11. My Episodes
12. Clear The Air


Minneapolis punk rock represent op Epitaph records. Een mooie zet voor het 8-jarig viertal. In Desolation is het 3de studio-album, maar deze band heeft nog een verzamelalbum aan seveninch-materiaal en nog genoeg seveninches ter hande om nog een plaat te vullen. Hun bron van inspiratie is tamelijk groot, en dat blijkt ook op deze nieuwe schijf.
Het artwork is een 1ste punt dat ik wil aankaarten, omdat het er werkelijk enorm cool uitziet, de kleuren prachtig zijn en ook gewoon omdat het perfect past bij de titel.
Maar de muziek is waar het vooral om draait. Het album start met een catchy gitaarriff en het 1ste anthem-esque moment op het album: "I'm out of my mind and I'm out of your sight." OWTH heeft bijna altijd al sterke teksten gehad, nooit erg pro-life, pro-health of pro-anything, maar retorisch gezien zeer sterk. Hun attitude: careless. Maar dat zijn ze niet tegenover hun muziek. Het album begint enorm sterk met direct een paar van de beste en meest memorabele nummers zoals Trying To Breathe en de titelreferentie ZZYZX. Maar naar het midden toe verlies ik mijn aandacht bij enkele nummers. In feite exact 2 nummers op het midden van de plaat, The Eyes Of Death en Old Man, doen mij niet al te veel. Ik word niet meer van mijn sokken geblazen. Niettegenstaande blijft het album up to par, maar het verliest eventjes zijn momentum. (Ik smijt hier maar rond met Engelse termen.) De laatste nummers grijpen echter mijn aandacht terug en ook de herwerkte versie van With You (hier: I Need You) is een frisse wind. Hoewel bij OWTH niet echt van 'fris' kan gesproken worden, hun sound is alles behalve fris of fleurig. De 3 laatste nummers zijn van het rustiger type maar tonen dat de metaforische inspiratiebron nog ver van uitgeput is. My Episodes begint heel atypisch maar overtuigt met een roerend refrein. Clear The Air, het slotnummer, is waarschijnlijk mijn favoriet. Heel sterk opbouwend, climaxerend en de rauwe stem van Ryan versterkt de emotionele waarde tot het absolute einde: “Oooooooooooooooooh-oh-oh-oh-oh…” Een van de beste oooooooh’s die ik de laatste tijd heb gehoord. Een werkelijk innemend lied.
I look in the mirror and I see the face of a failure who’ll never be significant.
Off With Their Heads is een consistente band, blijft trouw aan hun sound maar groeit ook met elk album. Het is heel cool voor deze band dat ze een deal hebben kunnen sluiten met Epitaph en ze verdienen zeker de aandacht die ze krijgen.


The Tattle Tales – Moon Glasses
1. Maybe There's No Point
2. Anymore Amen
3. A New One
4. Feelin' All Dave Mustaine
5. She's Smiling
6. Come Around
7. No Pills







The Tattle Tales, power pop/pop punk uit New York. Inclusief een keyboard. Ze brachten al 3 albums uit, waarvan het eerste niet de moeite is, het 2de enkele hits bevat en het derde hier al ergens wordt geloofd. Nu zijn ze toe aan een EP, Moon Glasses. 7 nummers, 6 als ge het tamelijk onbeduidende edoch niet onbelangrijke Maybe There’s No Point niet meetelt. Maar de bedoeling is dat ge dat ook meetelt, ook al duurt het slechts om en bij de halve minuut. Het werkt als lied en als intro.
En het gaat naadloos over in Anymore Amen. Hoewel ik het Engelse /ɑ:men/ een lelijk woord vind is dit wel een hit en zijn de resterende lyrics wél cool. De 2de strofe laat al meteen zien dat de keyboardcompetentie een meerwaarde geven aan deze anders al zeer aanstekelijke popmuziek. Het 3de lied is het “So Wanna Kiss You” van Moon Glasses: A New One. Zang door Anya, enorm catchy keyboarddeuntje en welgeplaatste “aaaaahaahaaah”s. Enorm fan van dit nummer, enkel jammer dat het tamelijk kort is. Dat is ook hetgeen ik in het algemeen jammer vindt aan deze EP: hij is kort. Natuurlijk, ‘extended plays’ zijn altijd kort, maar ze doen ook altijd verlangen naar meer. En wie weet hoe lang we daar nog op moeten wachten?
De afspeeltijd wordt echter aangelengd door het semi-akoustische Come Around, dat me in den beginne niet te zeer kon bekoren maar dat wel is gegroeid door de kleine details die dit nummer toch groots maken. Maar Ik ben onvoorwaardelijk meer te vinden voor de andere, meer upbeat nummers. Feelin’ All Dave Mustaine is een cool nummer met een origineel concept, en het is universeel genietbaar, me dunkt. Moon Glasses sluit af met No Pills, dewelke perfect op zijn plaats staat om de luisteraar aan te sporen het album nog eens te belusiteren. No Pills bevat: een groovy baslijn, een dansbare drumbeat, een opzwepend keyboard, een coole riff, een raar stemeffect voor Christian, een enorm goed refrein, de frase “Who am I, Marty McFly?” en alles zorgt voor een lied dat direct aanslaagt, blijft hangen en waarmee geïdentificeerd kan worden.
The Tattle Tales zetten hun pad verder om de pop- en de punkwereld te verzoenen tot een allesverzachtend comfort aan muziek.


Riverdales – Tarantula
1. Bad Seed Baby
2. The Beginning Of The End
3. Infection
4. Diabolik
5. Volcano
6. The Girl In Lover's Lane
7. Girls Town
8. Soultaker
9. 12 To The Moon
10. Crash Of The Moons
11. Stranded In Space
12. I Don't Wanna Live Forever
13. Master Ninja
14. Time Chaser

Een jaar na de comeback van Ben Foster, Dan Schafer en hun variabele drummer als de Riverdales-formatie komen ze vooruit met Tarantula, de opvolger van Invasion USA en reeds het 5de album. Deze keer hebben ze echter een extra gitarist gebruikt. 2 gitaristen zou zorgen voor een meer ‘hardcore sound’. Wel, wel. Ik vind het niet meteen nodig. Ik heb dan ook absoluut geen verstand van muziek, productie of geluid.
Tarantula begint met 6 nummer onder de 2 minuten, wat doet denken aan de self-titled plaat. De bekende elementen zijn aanwezig: catchy, snel, Ramones en de typische stemtimbres van Ben (Weasel) en Dan (Vapid). Hoewel het nieuwe album onverwacht snel volgde op het vorige is er toch veel moeite in gestoken, zo blijkt. Het was dan ook volgens Ben Foster bedoeld als direct vervolg op Invasion USA, zoals ook blijkt uit de songtitels, dewelke wederom uit het Mystery Science Theater 3000 œuvre komen.
Door de 2de gitaar is hun geluid wel enigszins verfijnd (solo’s en dergelijke!), maar het is nog steeds de vertrouwde formule die elke pop punk fan weet te appreciëren. Downstrokes, 1-4-5’s, rappe drums. Ben en Dan wisselen bijna systematisch af in de sequentie en komen tesamen in Girls Town, het nummer dat bij de 1ste luisterbeurt het meest in het oor springt. Bij diezelfde 1ste luisterbeurt was ik eigenlijk niet zozeer uit mijn sokken geblazen, maar de Riverdales stellen niet teleur, zoveel is zeker. Ze maken geen slecht album, maar zijn ook alles behalve vernieuwend. Dat is ook niet bedoeling. Hun Ramones invloed is bijvoorbeeld te merken aan Soultaker, wanneer ik na de intro meteen “hey little girl” wil beginnen zingen. De 2de helft bevat de meer uitgesproken liederen, die dan weer meer aan de stijl van Phase Three doen denken. Verwacht hier ook geen diepgaande muzikaliteit, echter wel aanstekelijke melodieën en meezingbare refreinen.
Kortom, een sterke plaat in het verlengde van Invasion USA die niets meer verschaft dan het verwachte: “ramones-core”.

Mixtapes - Thoughts About Growing Up
1. Recently
2. Morning Sex And AM Radio
3. Pop Rocks n' Coke
4. Sprinkles










"Goodbye, I'm ready to go." Dat zal vast. De 2de plaat van Mixtapes is meer pop plezier met meer hemelse harmonieën, meer en betere pop punk muziek, meer zomer, maar minder liedjes.
Ze blijven even catchy als op Maps en kunnen ontroeren en gelukkig maken in één en hetzelfde nummer. En veel tijd hebben ze daar ook niet voor nodig. Ongeveer 7,5 minuten duurt deze EP, maar het is zeker de moeite. Het overhaalt enkel maar om de repeatknop in te drukken en nog eens te luisteren. Mijn kamer wordt meteen een dansvloer als ik Mixtapes opzet. Dit behoort nog steeds tot de schattigste muziek van mijn collectie.
Recently werkt perfect als 1ste nummers. Rustig maar stevig, harmonieus en simpel. Morning Sex And AM Radio bevestigt de definitie van leuke muziek.
So I've been spending my time in backyards, parked cars, I think I got what I need. I don't need to be waking up till 10 o'clock, so I might as well not sleep.
Pop Rocks n' Coke zet de toon verder en Sprinkles sluit af met een catchy melodie dat afwisselt met een rustig refrein. Thoughts About Growing Up bevat ook weer heel coole lyrics.
En wat ook belangrijk is!: volledig in de DIY geest staat ook deze gratis te downloaden op Death To False Hope Records. Ik hoop dat we meer mogen verwachten van deze band. Ik ben fan.


En nu hopen dat de rest van het jaar nog wat leuke platen brengt.

The Dopamines
Off With Their Heads
The Tattle Tales
Riverdales
Mixtapes