28-02-2009

Scrambles (Bomb The Music Industry!)

Ik heb 12 dagen na de release eindelijk de nieuwe Bomb The Music Industry! gedownload. Ik was eerst van plan te wachten tot ik hem op cd en/of lp zou kunnen bestellen, maar dat blijkt nog even te duren uiteindelijk. Wel siked voor een 'hard copy' binnenkort, want er zit een graaf zine bij en al, 't blijkt heel cool te zijn.
Maar voorlopig overleef ik met gratis en legale MP3's van Scrambles, reeds de 5de full length van BTMI!-entwege. Als ge de vorige 4 nog niet kent, checken! Links staan onderaan.

Voor fans van: ska, poppunk, punkrock, hardcore, synthesizers, Arrogant Sons Of Bitches, uitroeptekens, Mustard Plug, leuke muziek, …

Dus, vandaag heb ik voor het eerst Scrambles volledig beluisterd. Ik had al enkele maanden geleden enkele demo's kunnen bemachtigen, van pakweg de helft van de nummers. Natuurlijk niet zo'n goeie kwaliteit dus ook niet echt een referentie. Doch, ik was toen heel enthousiast over 't algemeen. Na een tijdje heb ik ze wel even opzij laten liggen.
Maar toen ik vandaag Scrambles terug opzette, zat ik toch met gemengde gevoelens. Enerzijds werd ik er bij de 1ste luisterbeurt niet zo wild van, anderzijds zaten er wel een paar goede nummers tussen. Ondertussen heeft het album al meerdere luisterbeurten ondergaan en het klinkt steeds beter, mijns inziens. Een 'groeialbum', noemen ze zoiets.
Scrambles begint met Cold Chillin' Cold Chillin', direct mijn minst favoriet nummer op het album. Vandaar waarschijnlijk de oppervlakkige teleurstelling in het begin. Het gaat verder waar Get Warmer! ophield, het nummer namelijk doet denken aan The Last Party (Foul), het laatste nummer op hun vorig album. The Last Party (Foul) was ook daar mijn minst favoriete nummer, een akoustisch, slecht opgenomen kort nummer. Niet wat ik verwacht bij BTMI!, maar ja, Jeff Rosenstock moet het zelf weten hè! Ge kunt niet ontkennen dat hij enorm open-minded is en een muzikaal genie.
Het volgende nummer is Stuff That I Like. Catchy gitaar, catchy beat, direct terug de typische BTMI!-mood. Ik hou enorm van hun climaxen richting het refrein, wat ook hier weer geslaagd is. Stuff That I Like is stuff that I like.
It Shits!!! gaat verder de goede kant uit. Zelfs een leuk synth-deuntje dat wat aan een videospelletje doet denken. Thematisch gaat het over hoe hard sommige dingen, in dit geval werk denk ik, stoem zijn. Werk en dingen die stoem zijn zijn vaak wederkerende thema's bij BTMI!, vaak zelfs een combinatie van de 2. Enorm cool is de gast-zang door Kepi Ghoulie en Dino van de Groovie Ghoulies. Verrassend, verfrissend en voor fans van beide bands een coole extra! En wie is er nu geen fan van beide bands?
Fresh Attitude, Young Body klonk me dankzij de demo's bekend in de oren. Het is een nummer dat blijft hangen, vooral dankzij het terugkerend muzikaal thema.
Het album wordt terug wat rustiger met Wednesday Night Drinkball, onder een gemoedelijk deuntje schreeuwt Rosenstock zijn longen uit over het feit dat woensdag niemand met hem iets wil gaan drinken omdat zijn vrienden wél allemaal een job hebben.
25! begint nogal minimalistisch, maar bouwt op tot een waar feestnummer. Growing up sucks bigtime, maar dit nummer geenszins.
Het volgende nummer, $2,400,000, is titelgewijs niet veel anders dan het voorgaande. Het duurt een zestal minuten, maar de eerste 2,5 minuten hadden mijns inziens weggelaten mogen worden. Het sleept net iets te lang aan. Lengtegewijs is het te vergelijken met Get Warmer op het vorige album, maar $2,400,000 weet mij niet mee te doen zingen, noch mijn aandacht vast te houden, wat bij Get Warmer wel lukte. Een beetje een gek en misschien misplaatst nummer.
Want in Gang Of Four Meets The Stooges (But Boring) herken ik terug de oude BTMI!, het had zo op Album Minus Band kunnen staan. Niet dat ik de nieuwe BTMI! (die in principe niet zo heel anders is) minder smaak. BTMI!-albums staan sowieso garantie voor variatie, en dat is ook bij Scrambles gelukt, maar sommige nummers zijn gewoon niet zo mijn ding. Dat kan gebeuren, hè!
De tekst van 9/11 Fever!!! spreekt voor zich. Eén van de betere nummers op Scrambles, catchy en dansbaar.
(Shut) Up The Punx!!! is titel-gewijs dan weer het beste nummer van het album. De blazers in dit nummer en de upbeat gitaar strokes zorgen voor de ska-sfeer uit mijn luidspekers. BTMI! heeft altijd veel ska-invloed gehad, maar tegelijk hebben ze zoveel andere invloeden. Dat maakt hen ook zo interessant.
Can I Pay My Rent In Fun? profileert zich momenteel op de myspace, en met reden. Meer ska, meer catchyness, meer van dat gezeur over te weinig geld en geen werk waar we allemaal toch van houden. Heel coole vocale effecten.
Saddr Weirdr vond ik beter in puur akoustische versie zoals op de Pink Couch Session. Maar het is een goed nummer, coole drum-gedeeltes van Mike Costa.
Scrambles sluit af met Sort Of Like Being Pumped, een half-akoustisch/half-elektrisch nummer. Er is een gast-verschijning van Laura Stevenson met banjo en stem. Het banjo gedeelte is een ware streling voor het oor. Het begint als een rustig nummer, explodeert dan in een typisch BTMI!-esque, vibrant nummer met allerlei extra geluidjes hier en daar die toch elke keer perfect zien te passen. Met Jeff die 'When I saw (x1000)… the sunset' zingt is het een prachtige afsluiter van een album dat elke keer beter wordt.

Na 3 keer luisteren sta ik duidelijk al een pak minder kritisch tegenover Scrambles. Bomb The Music Industry! did it again, in mijn ogen, en ik ben steeds maar benieuwder naar een cd- en/of lp-versie.

(Shut) Up the punx!

Links:
Official site
Myspace
Download Scrambles + Artwork, Lyrics, Liner notes
Download andere albums van Bomb The Music Industry!
Pre-order Scrambles
Jeff Rosenstock speelt Saddr Weirdr akoustisch on If You Make it

23-02-2009

Rankings

Gewoon, omdat lijstjes leuk zijn: enkele ranglijsten, muziek-gewijs.
Soms is de volgorde absoluut, soms is het eerder een richtlijn. Maakt allemaal niet uit.

Top 10 favoriete nummers:
1) "Hey Jealousy" (the Gin Blossoms)
2) "My Favourite Chords" (the Weakerthans)
3) "Waiting For The Great Leap Forwards" (Billy Bragg)
4) "Surfin' Bird" (The Trashmen)
5) "My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg)" (Ramones)
6) "Lucky" (Britney Spears)
7) "Radio" (Alkaline Trio)
8) "Hey Suburbia" (Screeching Weasel)
9) "Books About Miles Davis" (The Ergs!)
10) "Thirty Four Seconds" (Killing The Dream)

Top 10 favoriete bands:
1) Ramones
2) At The Drive-In
3) Hot Water Music
4) The Mars Volta
5) Bomb The Music Industry!
6) Defiance, Ohio
7) Alkaline Trio
8) Teenage Bottlerocket
9) Screeching Weasel
10) The Apers

Top 3 bassisten:
1) Dan Andriano
2) Jason Black
3) Deedee Ramone

Top 3 muzieknoten:
1) re
2) do
3) sol

Top 5 instrumenten:
1) Basgitaar
2) Ukulele
3) Mondharmonica
4) Gitaar
5) Drums

Top 5 bandnames:
1) The Priceduifkes
2) The Mr. T Experience
3) Chixdiggit!
4) Anal Cunt
5) The Adorkables

to be continued…

22-02-2009

Schreeching what?

Screeching Weasel!

Ge hebt er misschien al van gehoord, misschien niet, maar als ge er al van hebt gehoord zijt ge ongetwijfeld fan.
1 van de pioneers in het ramonescore-/poppunk-genre.

Screeching Weasel bracht hun eerste album uit in '87, ne self-titled. Het was geen groot succes blijkbaar. Zelf heb ik de plaat nog nooit gehoord.
In '88 daarentegen brachten ze een plaat uit die ongeveer 18 jaar later een enorme invloed zou hebben op mijn leven, zowel muzikaal alsook deels door hun attitude. Boogadaboogadaboogada moet de 2de poppunkplaat geweest zijn die ik ooit heb beluisterd. Of misschien was dat Kill The Musicians.
Als 14-15-jarige loser die naar Busted, Linkin Park en Blink-182 luisterde en net into The Lillingtons was geraakt, was dit duidelijk een goeie zet in de goeie richting.
Wat, zo veel nummers op 1 album? Wat, zo'n korte nummers? Wat, een nasale, snotty zang? Hoe, maar 3 akkoorden? Wat, zo snel allemaal? En zo catchy? Dat was allemaal nieuw. En het was geniaal. En het is nog steeds geniaal, zelfs meer dan toen. Die teksten! Ben Weasel is werkelijk een lyrisch en muzikaal genie. Van tongue-in-cheek humor in We Skate en Nicarauga tot ware frustratie in I Hate Led Zeppelin en I Love To Hate over idiote posi-liedjes in Stupid Over You en Sunshine. En het punkrock-anthem van de laatste 2 decennia: Hey Suburbia. 't Wordt niet veel beter dan dat. Vooral de re-recording op Kill The Musicians, dat einde. Goh, dat verdient wel een plaatsje in de Top 10 beste nummers ooit.
We don't give a shit about tomorrow!

Verder hebben ze heel de Ramones hun debuut gecoverd, en daarna hun 'gouden derde' opgenomen: My Brain Hurts. Het is een veel voorkomend fenomeen dat bands bij hun derde album hun sound vinden. Ook bij SW is dat eigenlijk het geval. My Brain Hurts is minder "hardcore" dan Boogadax3 en de nummers zij over 't algemeen beter geschreven. Ik weet niet welke ik beter moet vinden, want ze hebben allebei hun waarde, en zijn allebei geniaal.
Ben zijn zang is wel beduidend beter op My Brain Hurts. Ook heeft Danny Vapid deze keer veel nummers medegeschreven. Ben Weasel en Danny Vapid, duidelijk 2 van de grootste helden die muziek in 't algemeen ooit heeft gekend.
Wiggle is een beetje een ambigu album. Enerzijds veel coole nummers, en mijn lyrische favoriet: Jeannie's Got A Problem With Her Uterus. Anderzijds veel opvulling, precies. In de re-issue liner notes zeggen de bandleden dat ze nogal onder druk stonden door het succes van My brain Hurts etc., dus daarmee. Goed album wel ze! Ik denk niet dat Screeching Weasel een album heeft waarvan ik zou zeggen "buh.". Echt niet. En ik heb ze nog bijlange niet allemaal beluisterd.
Anthem For A New Tomorrow, hun 5de als ik me niet vergis, was opgenomen voor hun 2de split. Maar wat een fucking geweldig album. Volledig mee met de thematiek die Ben Weasel hier heeft willen uiten. Het gaat vooral over de vervreemding en isolatie van post-twintigers in de maatschappij. Doordat het een soort thematisch concept-album is, is het trouwens ook de eerste full length zonder cover.
Hun covers zijn anders wel de moeite. Ze weten ze heel goed naar hun hand te zetten.
How To Make Enemies And Irritate People is, na Anthem…, weer een standard Weasel album. Heel cool dus.
De rest, I have yet to check out.



Check ook Ben Weasel's solo project, zijn albums Fidatevi en These Ones Are Bitter. Pure genious.
Verdere bands met Weasel-leden: Riverdales (duh), Even In Blackouts, The Methadones, …

Links:
Official site
Myspace
Hey Suburbia on Youtube

17-02-2009

Rabbits Per Minute?

Reeds een 2de bericht. Precies een goed idee geweest, dit blogske.
Deze keer is het de beurt aan een stilwakende punkrock-liefde: Rise Against

Rise Against heb ik ontdekt een 3-tal jaar terug, toen ik Give It All hoorde op de compilatie Rock Against Bush. Direct verkocht, dat was harder en ruiger dan wat ik gewend was, maar even melodieus en catchy. Direct alles beginnen downloaden. In no time had ik ne nieuwe favoriete band. En Rise Against, dat was cool want die waren -zogezegd- nogal onbekend. (Nu weet ik wel beter.) Hupla, Siren Song Of The Counter Culture (SSOTCC) bij de Large kopen. The Unraveling in de Free Record Shop, waar ik ook The Sufferer & The Witness (TSATW) heb aangeschaft. Als laatste moest ik nog Revolutions Per Minute (RPM) hebben. Die ben ik uiteindelijk in den JJ Records in Leuven gaan halen. Dat bleek dan toch wel hun beste werk te zijn zeker.

Alleen de cover al. Headphones in een handgranaat ingeplugd. Dat kon alleen maar ontploffen. En damn, dat doet het. Vanaf RPM in de CD-speler zit en er op PLAY is gedrukt, wordt ge overweldigd door een aanval van stevige drums, een harde bass en melodieuze gitaren. Black Masks And Gasoline is een perfect openingsnummer en zet de toon alright.
De cover past perfect en de titel ook. De plaat heeft geen toeren per minuut, maar hij draait aan revoluties per minuut. Elk nummer opnieuw. Het is duidelijk dat deze mannen met iets interessants op de proppen komen en daarbij wel eens een mijlpaal zouden kunnen zetten.
Tim McIlrath's typische raspy, schreeuwerige maar toonvaste stem doet u meteen de longen uit uw lijf meezingen. Sommige mensen haten de stem, ik daarentegen, ik ben er weg van. Enorm energiek. Daarbij komt nog eens bij dat de teksten vaak een heel coole inhoud hebben. Rise Against heeft altijd een mooie balans gehouden tussen politiek geïnspireerde songs (zoals Black Masks …, Blood-Red, White And Blue, Broken English) en meer persoonlijk getoucheerde nummers (Like The Angel, Voices Off Camera, Dead Ringer). Ook op later albums is dit eigenlijk behouden, al is het percentage 'politieke liedjes' wel gezakt.
Joe Principe is een enorm coole bassist, wat hij al bewezen had bij de band 88 Fingers Louie en RA's voorgaand album, The Unraveling. Hij is snel, hard, gevarieerd, ritmisch en de baslijnen geven veel kracht aan het album.
RPM houdt steeds ongeveer hetzelfde tempo, snelle punkrocksongs met af en toe ne solo of een soort breakdown. En het constante catchy refrein. Alle songs zijn mijns inziens supercool, maar als uitschieters zou ik bijvoorbeeld Halfway There, Like The Angel, Blood-Red, White And Blue en Torches kunnen noemen. Maar ik zeg het, elk nummer heeft wel iets. Gaande van keigrave riffs, basslines, over one-liners en gehele teksten tot opbouw en climaxen.
Ik sprak daarnet over een mijlpaal. Wel, in mijn leven is Revolutions Per minute zeker een mijlpaal. Dit geniale album hoort thuis in mijn top 5 beste albums in mijn collectie en Rise Against staat nog steeds in de top 5/top 10 beste bands ooit. Het wordt door vele punkrockfans als RA's beste werk erkend. Volledig terecht, me dunkt. Ofwel RPM, ofwel SSOTCC. SSOTCC is een vrij grote stap geweest richting het afzwakken van hun stijl, maar op zich was deze afstap ongelooflijk goed. Het vervolg echter, goh… Daarover misschien een andere keer meer.

Dingen die ge van dit album kunt leren:
"When enough is enough, that's when you know that you're halfway there ."
"All roads that I might take will all one day lead back to you."
"I'm so sick of all these people, but I'm scared to be alone."
"Would God bless a murder of the innocents? Would God bless a war based on pride? Would God bless a money-hungry government? No."
"Push us down, and we get right back up again."
"I'm not going out without a fight."

De laatste tijd ben ik Rise Against wat uit het oog verloren. Sinds ik fan ben hebben ze 5 keer in België gestaan, waaronder gisteren nog in den AB. 2 keer van die 5 kon ik niet (te jong voor Groezrock en voor den AB op nen donderdag), maar de volgende keren (Taste Of Chaos, nog ne keer waarschijnlijk en gisteren) was ik niet echt superbenieuwd. Ik ben wel blij dat ze naar Groezrock 2009 komen, nog zien dat ik daar geraak maar dat zal wel lukken. Maar ik heb nooit de moeite genomen om ze eerder live te gaan zien.
Zeker nu niet meer, met hun nieuwe album. Ik heb het nog niet gehoord, maar ik hoor geen positieve dingen. Een downfall in het verlengde van TSATW.

Den Tim had zijn haar niet mogen afdoen en korte t-shirtjes beginnen dragen.

Links:
Official site
Myspace
Like The Angel on Youtube

16-02-2009

AR EH EM OH EN EE ES

Ramones!
Wat had ge nu verwacht?

Ik heb de afgelopen week al mijn Ramones-cd's nog eens door mijn kamer laten galmen, sommige meermaals. Dat zijn: al hun studio-albums \ {Subterranean Jungle, Halfway To Sanity, Acid Eaters} en 2 live albums: It's Alive & Loco Live. Nog niet zo'n indrukwekkende verzameling, maar allez. Aan Ramones-vinyl verzamelen ga ik precies niet beginnen, gaat te veel kosten.
Dat betekent dus enkele dagen feest in mijn kamer. Want: Ramones equal party.

De Ramones, den eerste keer dat die in mijn leven kwamen moet zo ongeveer op mijn 13 of 14 geweest zijn. Ik weet dat die niet op mijn mixcd's van mijn 12 jaar staan, dus ervoor zal 't niet geweest zijn. Ik was toen into 'punkmuziek' (Blink-182, The Offspring, Yellowcard) en vond mezelf al kei graaf dat 'k daarnaar luisterde. Dan ontdekte ik the Sex Pistols. Dat was ruig ze, dat was échte punk, niet zoals de poppy crap van Blink-182. Echte punk, daar kwam ik de Ramones tegen. Dat klonk cool. Heel anders dan the Sex Pistols of The Clash of The Damned. Het klonk dan weer wel zoals the Buzzcocks, die ik een beetje later leerde kennen. Ik heb lange tijd eigenlijk enkel de grootste hits op de computer hebben staan, meer niet. Ik weet dat ons mama fan was van Rock'n'Roll Highschool indertijd, maar meer heb ik daar ook niet van meegekregen.
Naarmate ik dan meer en meer in de 'punkmuziek' verwikkeld raakte, dat begon bij Epitaph bands en Fat Wreck bands, waarvan NOFX het beste voorbeeld is. Ik leerde meer bands kennen uit meer uiteenlopende subgenres. Zo ook een band genaamd The Lillingtons. En een band onder de naam Screeching Weasel. En door deze bands, in feite kopies van de Ramones, heb ik de Ramones herontdekt. Ik raakte meer en meer in de poppunk-scene, als ik het zo mag zeggen, en ik ben de genialiteit van de Ramones steeds meer beginnen erkennen.
En zo kom ik nu aan een persoonlijke affectie voor een band die ik vroeger gewoon als louter essentieel in het genre beschouwde.

Johnny, Joey, Deedee, Tommy, Marky, Richie, C.J., allemaal helden.

Mijn klassement:
Leave Home
Ramones
Rocket To Russia
Road To Ruin
Mondo Bizarro
End Of The Century, Pleasant Dreams
Too Tough To Die, Animal Boy, Brain Drain, ¡Adios Amigos!

You may remember them from such songs as:
Blitzkrieg Bop (dat nummer met die "Hey ho! Let's go!")
Pinhead (bekend van de "Gabba gabba hey!"-uitroep, refereert naar de film)
Rock'N'Roll Highschool (ook bekend van de film)
Rockaway Beach
Covers: Surfin' Bird, Do You Wanna Dance, Let's Dance, …
Spider-Man (waarvan de parodie alom bekend is uit The Simpsons Movie)

R.A.M.O.N.E.S. (door Motörhead)
D.E.A.D.R.A.M.O.N.E.S. (door Modern Life Is War)
Jeannie Hates The Ramones (door the Huntingtons)
Mr. Ramones en The End of the Ramones (door the Mr. T Experience)
talloze tekstuele referenties in nummers van voornamelijk poppunkbands.
ontelbare cover-albums en coversongs en covermedleys van andere bands.

Al bij al,
fucking heersers.
Period.

Links:
Official Ramones
Jonny Ramone's myspace
My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg) on Youtube

15-02-2009

Concerto for blog n°1 (in F-sharp)

Een nieuwe zondag, een nieuwe blog.

Ik heb besloten om een aparte blog aan te maken voor alles wat met muziek te maken heeft. (Met dank aan de Lieven zijn Manifest Destination voor het idee.)

Wat kunt ge verwachten?
- besprekingen van albums en bands
- de impact van bepaalde muziek op mijn leven
- promotie voor minder bekende bands
- verslagen van shows die ik de moeite vaard vind
- muzikale frustraties van mijnentwege
- stoefen met muzikale aankopen
- …

Veel dingen die in mijn andere blog al aan bod kwamen, maar nu uitgebreider en specifieker.

-Karel "A-D-E" Geuens