23-02-2010

A Strength in Leuven

It's showtime! Allez, it was showtime, gisteren, in de Sojo in Leuven/Kessel-Lo. 4 bands, veel decibels.
Sunday night madness.

First up was A Strength Within, een Leuvense hardcoreband die door hard labeur in relatief korte tijd naam en faam gemaakt heeft in ons land - en daarbuiten. Ze hebben namelijk hun debuut-EP 'Never Lose Sight' uitgebracht op het Oostenrijkse Burning Season Records. Deze is een kleine 2 maanden oud.
Helaas heb ik het 1ste of de 2 eerste nummers gemist, maar van de rest van de set heb ik kunnen genieten. De eerste helft was in het donker, omdat de lichten nog niet op punt stonden (lees: niet werkten), waardoor hun show 'zo wat' baadde in een donkere sfeer die 'zo wat' aansluit bij hun muziek. Verwacht nu geen sludge of andere obscure, typisch 'duistere' muziek, maar A Strength Within is allesbehalve light-hearted. Deze band neemt invloeden van old-school hardcore, sluit aan bij de 'turn of the century'-hardcore en creëert van daaruit om hun eigen stempel te drukken op hun muziek. Het was bijvoorbeeld al even geleden sinds ik nog volwaardige en vooral inpassende gitaarsolo's had gehoord in hardcore. A Strength Within is een harde band, die absoluut gaan voor hun muziek, en dat was te merken ook. Ook al was er weinig publiekreactie en was het licht uit, de mannen stonden er en lieten al hun energie los om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Volgens hun filosofie halen ze hun kracht vanuit henzelf, en naar analogie met hun performance betekent dat dat die mannen veel potentieel hebben en het gaandeweg loslaten op de scene, of op de wereld.
Ik was alvast overtuigd.
Ik heb dan ook de EP gekocht, en hij kan me zeer bekoren. Vanaf de instrumentale Overture tot het nazinderen van de zinssnede "built to last" werd ik omvangen door interesse. Allez, voornamelijk. De nummers zijn behoorlijk lang voor een hardcore-band, en soms vind ik een nummer te lang duren. Bijvoorbeeld het laatste nummer "Break Through Solitude", is me wat te uitgesponnen.
Maar, dit is cool, fris, enigszins variërend en vooral brutaal. Aan elk aspect van de plaat is aanzienlijk veel aandacht besteed: de muziek, in de eerste plaats. Zowel de composities als de productie klinken goed, niet repetitief. De teksten zijn doordacht en hebben betekenis, wat al veel is in vergelijking met vele hardcore/punk band. Het artwork is minimaal maar het past nu eenmaal in het concept van de plaat. De naam van de band is ook enorm representatief, voor hun idealen en hun gedachtegoed dat wordt verhaald in termen van lyrics - een boodschap.
Where there is no heart, there is no strength.

Kira's Guardian was niet echt mijn ding en behalve enkele fragmenten kon This Is Colour me ook niet al te zeer bekoren. 1) Redelijk repetitief, metalcore is al een tijdje niet meer mijn tas thee. 2) Op zich speelden ze goed, maar iets te standaard, te 13-in-een-dozijn. De gustibus et coloribus non disputandem est.

De afsluiter rockte de keet echter stevig. The Setup doesn't play, The Setup slays (they also kill). Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen is The Setup nog steeds -waarschijnlijk- de hardste band in België. Het was al veel te lang geleden (Ieperfest 2009) dat ik ze nog gezien had en ook al te lang geleden dat ik hun platen nog beluisterd had. Maar damn, beenhard. Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen ben ik nog steeds fan. Coole set met een goeie afwisseling tussen nieuwe (jammer genoeg geen Hostile Eyes, dat is nochtans een hitje!) en oude nummers (Death Of A Nation, Out Of Sync). Winter was ne absolute win (ter)! Ondanks de gedeeltelijk andere line-up klinkt het nog steeds als The Setup en de oude nummers komen nog steeds tot hun recht. Niet zo heel veel publieksreactie, maar ik heb wel heel den tijd zitten dansen en meezingen als ik kon.
I'd fucking die for this. But it never meant a shit to you.

11-02-2010

The Motherfucking Dole

Als ge als rock band in België iets of wat wilt bereiken, moet ge een beetje innovatief zijn. Buiten uzelf stappen. De 4de wand doorbreken. Uw grenzen verleggen.
Vanuit dat principe speelt het Antwerps kwintet The Dole. Deze band heeft, alvorens de noemer 'band' te hebben opgenomen, hun tijd besteed aan nummers schrijven en perfectioneren. De band is onderhand al een tijdje uit hun cocon gebroken en zetten ambitieus hun carrière verder.

Hoewel de nummers op myspace genietbaar zijn, blazen ze me niet omver. Maar omdat 1) ik met de bassist op school heb gezeten, 2) mijn broer die gasten goed kent, 3) ik graag naar shows ga en 4) ze 12 maart in JH Govio (Kalmthout) optreden, ben ik The Dole gisteren gaan bewonderen in Brussel, met name het Ritscafé, op de Rockrace van de hogescholen en universiteiten in Brussel.

En ik was aangenaam verrast. 1ste verrassing: 3 gitaren. Naar mijn normen is dat veel maar ze wisten het nagenoeg perfect te proportioneren. Innemende solo's, intermezzo's en arpeggio's. 2de verrassing: coole show! Veel beter dan de myspace-versies. Duidelijk een band die graag speelt en waarschijnlijk graag een publiek voor zich heeft. Ze openden met Brother, meteen een van de meer upbeat nummers, en mijns inziens kan dit wel eens een single worden. De band heeft trouwens met Humo's Rock Rally meegedaan maar zijn -jammer genoeg- niet voorbij de voorrondes geraakt. Het zijn goeie muzikanten, live was alles heel strak gespeeld en ze zijn ook aanzienlijk op elkaar ingespeeld. Vooral de ritmesectie kwam live veel beter naar boven, wat ik ten zeerste waardeerde. Mijn hoofd ging zelfs mee op en neer. De zanger zijn stem leent zich mooi aan de muziek, die te omschrijven valt als… experimentele neo-indie-pop-dance-post-new-wave-rock'n'roll. Allez, zoiets. Ik heb tijdens het optreden vaak zitten denken aan wat het me deed denken, maar ik kon er niet echt 1 referentie op plakken. Ik denk aan The Smiths, maar tegelijk aan Soon en Pinback, of Franz Ferdinand, of iets als Modest Mouse, misschien wat The Mars Volta, en ik hoor invloeden van/gelijkenissen met Flight Of The Conchords, Jimi Hendrix, Sparta en pakweg MGMT. Whole lotta namedropping voor mijn punt, eigenlijk: Vele bands etiketteren zichzelf als "alternatief en experimenteel", maar bij The Dole maakt dat 'niet-label' ook waar. Ze hebben enorm veel invloeden die ofwel samenkomen ofwel hier en daar wel ergens voorkomen. Innovatieve muziek die aanslaat en niet gaat vervelen. Uitgedachte instrumentale stukken, inter-vocalische harmonieën, heel strakke drumpartijen, coole teksten en marcellekes.

Ik ken niet veel van het genre of van de scene in België, maar als ik mezelf en een of andere Quinten mag geloven, zijn deze mannen beter dan The Black Box Revelation.

(Photo by Thomas Geuens)
Now they find me frightening my love like a Pandora's box.
After all this time you still wander through my mind.

After all this time you still wander through my fucks.
Myspace! met demosongs "In Due Time"