Frakturen

Terwijl het Hardcore-genre hier ondertussen de bovenhand is aan het halen, besef ik dat ik nog maar weinig vermelding heb gemaakt van één van mijn favoriete platen van vorig jaar en waarschijnlijk mijn favoriete hardcore-plaat sinds pakweg My Love My Way.
Fractures is de naam van het laatste album van Killing The Dream, en het heeft zijn titel niet gestolen. Het album omvat namelijk breuken. Zowel voor de band - de lyrics gaan vooral over (één? meerdere?) breuken met iemand (meerdere personen?) -, als voor het publiek - identificatie -, als in een combinatie van de 2 - volgens mij worden er tijdens liveshows sowieso dingen gebroken.
Ikzelf heb ze nog niet live mogen aanschouwen, tot grote spijt mijner.
Label: Deathwish records
Tracks: 1. (Re)aquaintance 2. Part II (Motel Art) 3. Fractures 4. Thirty Four Seconds 5. Consequence (What Comes Next) 6. Everything But Everything 7. Hang The Jury 8. We Were 9. You're All Welcome 10. Thirteen Steps 11. Holding The Claws 12. Resolution

Na het onuitgesproken introductietekstje "And every night I've made it home. I just can't remember how., volgt een razende geluidsstorm van retesnelle en -harde drums, pompende bass en een snijdende gitaarriff. De bombastische contrastdynamiek toveren de luisterruimte vanaf de eerste seconden tot één van de ruigste dansvloeren known to mankind. Zowel luchtdrum, luchtbass en luchtgitaar worden bovengehaald. Killing The Dream speelt hun songs op een mooi uitgebalanceerd evenwicht tussen uitgesproken beukende ritmes en uitgesproken sferische melodieën. De typische hoge tonen als intermezzo als het ware in de nummers maken deze band net dat ietsje unieker en ook cooler. Hardcore, maar met muzikale experimentjes. De melodie klinkt niet altijd even goed door, maar ze klinkt wel degelijk altijd, en ook altijd goed. Tot zo'n niveau zelfs dat kiekevel niet meer lang op zich laat wachten. Integendeel. Het 4de nummer, 34 Seconds, is al meteen een topper. Muziek die pérfect samengaat met de zang, en de zang die pérfect samengaat met de teksten. Ge gelooft de zanger als hij schreeuwt. Het motief van 'de dief' is hier enorm aanwezig, en wordt ook uitgewerkt. Dit kon evengoed een post-moderne roman zijn, me dunkt. Of iets filosofisch-maatschappijkritisch. Vanaf de break met de muziek en het moment dat de woorden "He never wrote a song for you." worden uitgespuwd draagt het nummer zichzelf tot een infiniete vorm van extatische negatief geladen emotie. De muziek bouwt prachtig op, de zang wordt alsmaar harder, snijdender en hartverscheurender en de teksten vormen een climax zoals zelfs Cicero ze nooit zou kunnen hebben geëxclameerd. De zang zit zo vol haat dat zelfs Jonathan Swift er een puntje aan zou kunnen zuigen. Maar dit is geen satire, dit is ernstig.
I never fucking said it before.
I never fucking meant it more.
Fuck you.
Fuck all of you.
Fuck.
En dit is lang niet het enige nummer op Fractures dat je achterlaat alsof gans de mensheid niets meer betekent. Heel het album walst over je heen, echter niet zoals een Weense dans, wel zoals een bulldozer dat zou doen. Everything But Everything bevestigt dit, zowel onder de vorm van de titel, die uiteraard "Nothing" impliceert, maar ook weer door de up-tempo, cranked-up-volume, raging infinitely muziek van het ensemble. When you're sick of standing, you just fall. Sommige nummers gunnen je een pauze door een break of een vertraagd gedeelte. Maar een pauze kan je het niet noemen. De energie blijft uit de stereo vloeien en het singalong gehalte ligt nog steeds hoger dan menselijk mogelijk. De nummers zijn ook allesbehalve lang. Integendeel, meestal zijn ze zelfs kort. Killing The Dream hanteert het 'no filler'-principe. Waarom zou je je nummer langer maken als dat niet nodig is? Zeker in hardcore, alwaar alles snel gaat en de gemiddelde lengte van de nummer tussen 1 en 2 minuten ligt.
Wat me vooral aanspreekt zijn de teksten. Elk nummer is mijns inziens bijna literair, of heeft toch genoeg one-liners die het gehalte aan genialiteit doen stijgen. Geenszins oppervlakkig, steevast bekomen door inzicht en doorspekt met metaforen. Ook denk ik dat elk nummer minstens 1 keer naar het onbekende "you" refereert. Het is duidelijk dat deze persoon niet ten goede aarde is gevallen. Het album hangt zo enorm samen. Het is een coherent geheel, wat het allemaal des te cooler maakt. De teksten refereren ook vaak naar elkaar. Part II (Motel Art) spreekt van "There's no resolution here.", Everything But Everything bevat de tekst "It's not the nightmares that are killing me, it's what comes next." en voorgenoemde frase "When you're sick of standing, you just fall." komt terug in Resolution. Deze song als afsluiter neemt de luisteraar een laatste keer in en is zowel muzikaal als tekstueel een absolute hoogstand. Het einde doet me volledig meeschreeuwen en laat mij achter in een waas van self-pity, haat en verdriet.
Geniaal.

remember when this was everything?
in a way, it still is.
i want to feel that way again.
but you don't feel in circles, you just live.
you just fall.
i'll find it again, in a different place.
in a different time, with a different face.
i'll keep moving, because i've got to keep moving.
just take whatever's left.
my heart is dry.
this is my last breath.
this used to be everything.

i gave everything.