If you like: Ramones, power chords, 1-2-3-4, whoa-oh's, bands that start with "The …", I-IV-V progressions, go!'s, songs about girls, …
13 oktober kwam bijvoorbeeld het nieuwe album van The Riptides uit, met name Tales From Planet Earth.Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Hung Up 2. She Gets Around 3. I Go Mental 4. Omega Man 5. Dial M For Murder 6. Two Minute Penalty 7. Stranger in the House 8. Shell Shock 9. I Can't Have A Merry Christmas 10. Call Me 11. Tattletale 12. Shit Outta Luck
The Riptides zijn een Canadese poppunk band met al ettelijke releases op hun naam. Hun doorbraak gebeurde met het vorige album, genaamd Hang Out. Tales From Planet Earth laat duidelijk een evolutie zien. Dit is mijns inziens voor the Riptides van Eager To Please voor the Leftovers was. Dit is the Riptides' pop opus. De algemene sound van het album doet veel toegankelijker en poppy'er aan dan Hang Out. De zangpartijen zijn harmonischer en evenwichtiger. Andy Vandal's stem is heel down-to-earth, hij controleert zijn stem en blijft neutraal. Geen over-the-top gejank of overdreven emotionele input, zoals daarentegen wel van mijnentwege kan komen, als ik nog maar eens aan het meezingen ben. Met thema's als enerzijds meisjes en anderzijds thriller-esque taferelen werken de Riptides zich nu eens zorgvuldig, dan weer met rasse sneden door 12 instant hits. Ze zijn ook niet afzijdig van enige humoristische puns, zoals in Hung Up of Two Minute Penalty, hoewel deze nummers toch met enigszins triestige onderwerpen te maken hebben: meisjes die u niet willen. Nuja, iedereen die een beetje met het genre te maken heeft weet dat men zich daaraan kan verwachten. Tales From Planet Earth sluit af met Shit Outta Luck, wat met zijn duur van 5 minuten ver boven de gemiddelde lengte torent. Ook qua compositie, lyrics en melodie steekt dit nummer er voor mij bovenuit. Hoge meezingfactor, extatiserende gitaarsolo.
We can't take this anymore. - We're shit out of luck.
We can't stand this no more.
Het is ook het 2de album met de alom bekende en geprezen Dan Lumley (Squirtgun, Screeching Weasel, …) Daarenboven geeft Phillip Hill (Teen Idols) het beste van zichzelf in Shell Shock.
The Riptides hebben zichzelf heruitgevonden op dit album. Allereerst vond ik het bijlange niet zo goed als Hang Out, maar de kloof blijkt uiteindelijk zeer klein te zijn. En ik ben eigenlijk niet meer zeker welke ik het meest apprecieer.
The Riptides
Asian Man Records - Buy it!
En na een mooie 34 minuten en 22 seconden haal ik Tales… uit de CD-speler om de volgende '09 pop punk plaat eens te laten draaien: The Apers' novum opus You Are Only As Strong As The Table You Dance On, welke 23 juli op de wereld was losgelaten.Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Word Is Out 2. Friday Night Killed Saturday Fun 3. Please Come Back To Me (I Can't Live Without You) 4. I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video 5. Every Day Is A Rock N Roll Day 6. …But Then She Smiles 7. Killing Me Again 8. Winterthur 9. Always Have Paris 10. Put Down The Hamburger 11. 24 Bottles Of Fun 12. Hold On To Me 13. Whatever It Takes
Na een veelbelovende release-show in het voorjaar waarop The Apers hun nieuwe album nog niet konden releasen, was ik enorm benieuwd naar het nieuwe materiaal. Nieuw materiaal betekent goed materiaal in Apers-termen. The Apers tellen niet teleur, da's zowat een axioma, denk ik. Ik heb echter wel lang moeten wachten alvorens ik de plaat in mijn handen had, omdat ik de Rotterdammers nadien niet meer heb zien optreden en ik hem dus via internet moest bestellen. Maar het was het wachten meer dan waard. Deze plaat zit vol met pop punk fun. The Apers staan garanti voor feesten en dansen, niet alleen live, maar voor mij geldt dit ook op CD. Opener "Word Is Out" zet meteen de toon juist en de muzikale atmosfeer doordrenkt elke omgeving. Met The Apers voelt een regenachtige maandag aan als een zonnige maandag. Nog steeds ne maandag, dat wel, daar zorgen nummers als "I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video" voor, dat door zijn metaforische waarde wel humoristisch is, maar de boodschap is duidelijk. An extra in a U2 video is zowat het stoemste ooit. Ook hier is het bereik van de themata redelijk beperkt: meisjes, feest en nutriënten. Mijn persoonlijke favorieten zijn de meisjes-nummers. Kevin Aper experimenteert zelfs wat met zijn teksten en de manier waarop hij zingt. Zeker in "…But Then She Smiles" en "Always Have Paris" is er een duidelijk element van vernieuwing. Which I like. Een satirische steek naar dikke kindjes en een ode aan de bak bier later komt ook hier het album pas aan het einde op zijn hoogtepunt. "Whatever It Takes" bouwt magistraal op, zowel inhoudelijk als muzikaal. We zouden hier kunnen spreken van een climax, met hier en daar groeiende leden. Kevin Aper zou alles doen… van banale dingen als zwemmen, huiswerk en wedden wie er wint bij een gevecht tussen Duitsers en Joden tot extremere dingen als een emogroepke beginnen en stoppen met masturberen m.b.h Britney Spears. Hij zou alles doen om over haar te geraken.
Fuck all of you, my parents too.
There's nothing that I wouldn't do.
Dit is ook het eerste album sinds het vertrek van Mariën Nicotine. Mickey Bat Bite vervangt hem tegenwoordig. Ook Mike Demon (The Raging Hormones, Lulabelles, The Jizz Kids) speelt mee en verzorgt een 'killer solo' op "24 Bottles Of Fun".
Dit album maakt van elken dag ne rock'n'roll dag.
The Apers
Asian Man Records - Buy it!
En na nog een 35tal minuten en een 20tal seconden leg ik de laatste plaat op die ik voor vandaag heb gepland, misschien wel de meest prestigieuze plaat in heel dit blog-gedoe. De cover mag dan alweer dezelfde zijn, de klank is toch weer wat anders. Bereid u maar voor op een aanslag op uw oren, nekwervels, air-guitar skills en danspasjes, want Teenage Bottlerocket heeft mij op 15 september met They Came From The Shadows opnieuw veroverd - en met mij de wereld.Label: Fat Wreck Chords
Tracks: 1. Skate Or Die 2. Don't Want To Go 3. Bigger Than Kiss 4. Do What? 5. Not OK 6. Forbidden Planet 7. Call In Sick 8. Fatso Goes Nutzoid 9. Without You 10. Tonguebiter 11. Be With You 12. The Jerk 13. They Came From The Shadows 14. Todayo
Teenage Bottlerocket heeft al 4 albums op zijn naam staan, en 1 live-album. Hun live-reputatie is terecht fenomenaal te noemen. Niet fenomenaal in de context van pakweg Kiss, maar ik denk dat ze zelfs beter zijn dan Kiss.
Hun 4de wapenfeit, They Came From The Shadows, kwam dit najaar uit. De fans kregen echter in de zomer al een voorsmaakje. Begin augustus kwam Skate Or Die online en dat voelde al meteen aan als een hit. Dat bleek het ook te worden. Even later was Don't Want To Go te beluisteren en dat blaasde me zo mogelijk nog meer omver. Mijn enthousiasme over deze plaat was werkelijk van ongekend vermogen. Toen heel hun album gestreamd kon worden kon ik niet stoppen met luisteren. Dit is -weeral, eigenlijk- een geniaal schijfje muziek. Al hun nummers zijn hits. Zelfs "Fatso Goes Nutzoid", een atypisch nummer welk in het begin een vervreemdend en zelfs verstorend effect had, zeker zo midden op de cd, is in feite heel strak.
Er werd al een tijdje gediscussieerd over het feit dat ze bij Fat tekenden. Ze zullen nu niet meer in jeugdhuizen als daar zijn de Kroenkel optreden, maar ze zullen misschien wel meer touren, wat wel positief is. Hun sound is niet als dusdanig veranderd, misschien enkel wat structurele evoluties. Teenage Bottlerocket is altijd een inventieve band geweest, in die zin dat ze veel gelijkende muziek maken die tóch telkens weten te boeien. Ook nu is dat weer gelukt. Dit merk je wel bij "Bigger Than Kiss", oorspronkelijk schijnbaar een SACK-nummer, en "Call In Sick", waar mij vooral de baslijn en het ritme opvalt. Ook "Tonguebiter" heeft een coole groove die ik niet meteen zou verwachten. Whoo!
Na intermezzo "Fatso Goes Nutzoid", wat ik nog steeds niet deftig kan meezingen, gaan de liedjes verder. Over -weeral, eigenlijk- meisjes en zo. Wat me ook dunkt, is dat Ray prominenter is en vooral minder in de schaduw staat van Kody 'I played in the Lillingtons' Templeman. (Natuurlijk hebben ze dat zelf nooit zo ervaren, maar voor een Lillingtons-fan is zoiets wel van toepassing.) De harmonieën en aanvullingen van beide zangers zijn prachtig en Ray's stemtimbre bevalt me veel meer dan ten tijde van Another Way.
En, alsof het obligatoir is geworden, of misschien een gewoonte, ook op They Came From The Shadows bevindt het mijns inziens beste nummer zich op de laatste plaats. Todayo vat mooi samen wat Teenage Bottlerocket is: licht-emotioneel, origineel, talentvol en god damn catchy! Bevat tevens de beste "GO!" van het laatste decennium.
Let me know you and I are gonna live like we might die…
Tomorrow.
Todayo.
Yup, TBR did it again, met stijl, met attitude.
nu alleen nog hopen dat ze binnen 10 jaar niet geshminkt en met plastronnekes kutnummers aan het spelen zijn in het sportpaleis
Teenage Bottlerocket
Fat Wreck Chords - Buy it!
Ik zou ook negatieve dingen kunnen zeggen over deze albums, al zouden deze miniem zijn, maar ik vind dat niet nodig, dus neem maar van mij aan dat deze platen de moeite waard zijn, en geen slechte nummers bevatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten