It doesn't appeal to me.

It does Appeal To Reason, blijkbaar.
Ik ben er eindelijk toegekomen de nieuwe Rise Against te beluisteren.
En zoals ik hier voorspeld had, het is inderdaad een downfall sinds hun vorige album uit 2007.

Aiaiai…

Op Groezrock had ik al gemerkt dat Tim McIlrath zijn stem enorm achteruit is gegaan. Ook op cd/mp3 is dat duidelijk te horen. Hij heeft niet meer dezelfde capaciteit en ook niet dezelfde ruwheid en eigenlijk ook niet meer dezelfde emotie in zijn stem. Da's een eerste indruk die zich bij mij opdringt bij het beluisteren van Collapse (Post-America), het 1ste nummer op Appeal To Reason.
De eerste paar nummers hebben nog wel iets en sommige vind ik zelfs goed, maar het is tegenwoordig zo monotoon. De riffs zijn quasi inspiratieloos, hun songs hebben al 3 albums lang krak dezelfde structuur, zelfs de volgorde van de songs is voorspelbaar. Het enige wat me verbaasde was de 'breakdown' in Entertainment. Niet om pure genialiteit, integendeel, ik ben wel te vinden voor originaliteit, maar dit gaat er over. Soms past iets gewoon niet midden in een nummer, mannekes. Ook het sinds SSOTCC obligatoire akoustische nummer als 10de-11de nummer, is represent: Hero Of War. Hey, Swing Life Away, geniaal nummer, echt waar, maar Hero Of War, sorry, maar dat trekt echt op niks. Te meer omdat dit een gitaar en een stem is, en zoals gezegd, is de stem al niet meer de moeite.
Over de teksten heb ik niet veel te zeggen. Tim is daar altijd wel goed in geweest, en ik heb hem al betere songs weten schrijven dan hetgeen ik nu te horen krijg, maar hey, 't is best goed te doen. Misschien wat te veel politiek en te weinig socio-cultureel.

Conclusie: Appeal To Reason gets me toe-tapping, but that's about it. I'm dissappointed.
Ik wil niet te negatief zijn, Rise Against is een sterke band, dat toont ook hun fanbase, maar ze zijn er enorm op achteruitgegaan. Punkrock-gewijs, zijn ze sell-outs. Moest ik dit album een quotatie geven, 't zou rond de 5/10 liggen. 't Doet me niet veel meer. Normaal zou mijn kamer overhoop liggen na ne cd van Rise Against, nu zit ik gewoon achter de computer en schrijf ik gewoon een blogbericht over Appeal To Reason.
Moeten zij weten.

Nog wel heel veel respect voor den Joe:

Groezfuck

HAPPY SATURDAY!
GROEZROCK SPECIAL REPORT VAN MIJNENTWEGE!


Om kwart voor 11 speelde Nuns Go Riot, supercoole Belgische band. Punkrock met hardcore invloeden of anderson, 'k weet niet, maar ik vind ze heel goed. Ze speelde strak, en ik vind dat ze wel eens nieuw materiaal mogen uitbrengen, amai. Ik heb ze wel niet volledig gezien,
want Gino's Eyeball speelde overlappend op het ander podium en die had ik nog nooit gezien, terwijl ik NGR al bezig had gezien. De Gino's waren wel geniaal. De Belgische Blink-182. Heel cool. Die gasten amuseren huneigen keihard op dat podium, en daarmee ook het publiek. Dat was een mooie start op de main stage, wat toch al gauw mijn favoriet podium zou worden. Niet omdat het zo'n podium is, wel om de bands.
Maar mijn interesse lokte me naar de zogenaamde back2basics stage, alwaar de Tenement Kids hun performance zouden geven. Supercool. Dat is écht de Nederlandse Hot Water Music. Inclusief baarden, haha! Heel energieke band, goeie muzikanten. Het eerste kiekevelmoment van de dag toonde zich ook, bij Quit Playing Them Strings. Goeie nummers en een geniale outro/solo/instrumentaal stuk. T-shirtje gekocht en ne CD en nen LP. Dudes zijn goed bezig. I spent a long, long time, trying to turn it back.
In afwachting tot de volgende band op mijn lijstje ben ik nog wat merch gaan checken, gaan hangouten met de Lieven, dat was cool, en mijn middagmaal gaan nuttigen in de tent: sandwiches met komijnkaas en Ice Tea peche van den Delhaize. Geniaal.
Om kwart voor 1 of kwart voor 2 speelde This Is A Standoff. Ex-Belvedere, skatepunk dingen. Ik had ze nog nooit beluisterd, maar ik werd aangenaam verrast. Meer nog, ik was eigenlijk fameus onder de indruk van de snelheid en de catchyness welke uit de boxen kwamen. Ik ben vooral ook fan van de zang, die klonk heel goed. Toffe mannen, enorm goeie muzikanten (zeer technische muziek) die zelf zichtbaar ook plezier vinden in het optreden. Da's altijd wel belangrijk, als nen band graag speelt straalt zich dat vaak uit naar het publiek. It doubles the fun! Hooray. 2 cd'kes gekocht. Hooray.
Vervolgens ben ik op tijd naar de main stage gegaan, zodat ik vanvoor mee kon feesten met The Aquabats. Dat was de moeite zenne! Sinds ik hen 3 jaar geleden ontdekte mede dankzij de Piet heb ik ze altijd al eens live willen zien. Nu stonden voor de eerste keer in België. En ze losten mooi mijn verwachtingen in. Keigoeie nummers spelen, het publiek danste erop los. Er fucking op los. Amai. Ik werd zot bij Pizza Day, Super Rad. Geniaal hoe ze allemaal opblaasmatrassen/-banden/-kussen in het publiek gooiden tijdens Pool Party. Bindteksten waren ook leuk. Die mannen zijn gewoon leuk. In hun Aquabatspakskes. Er zat zelfs ne gast in 't publiek in zo'n pakske, volledig met helm en riem. Supercool. Circle of love's alom. Heel veel posi-sfeer in 't publiek, da's altijd wel met ska/punkrock-shows, me dunkt. Een of andere Gouden Slechterik die ineens the Aquabats kwam overwinnen, maar the Aquabats zijn wel gewonnen zenne! Dankzij gitaarkoffers en special powers! Hoogtepunt #2! It was a pool party for the cool kids at my school!
Het volgende hoogtepunt kwam eraan met The Vandals. Ik ben er altijd al fan van geweest en nu kon ik ze eens zien. Beginnen met It's A Fact en alle hits erdoor rammen. En heel den tijd dansen en meezingen. Ze hebben zelfs Don't Stop Me Now (ne cover van Queen) gespeeld, supercool! Hoogtepunt #3. And now we dance like soldiers on the battlefield.
Vlug even een stukske Darkest Hour gaan checken, dat was eigenlijk heel cool. Maar ook niet voor te lang.
Verder heb ik nog een stuk The Living End gezien, enorm fan van contrabassen maar ze kwam te weinig door om echt cool te zijn, dus wat gehangen met Ricky en Senne van de PDS die ik ineens tegenkwam en dan na een kwartierke naar The Sedan Vault gaan zien. Dat was ook niet direct mijn ding, ze pasten ook niet direct thuis op zo'n festival. Toch niet in mijne line-up. Te zacht voor de hardcorekids en te traag voor de punkrockkids. Maar hey, 't zal wel goed zijn waarschijnlijk!
No Fun At All wilde ik dit jaar wél zien, in tegenstelling tot vorig jaar. 'k Heb het 20 minuten of een halfuur of zo volgehouden, toen werd het toch echt wel saai eigenlijk. Weinig tot geen podiumpresence, niet echt het beste geluid ooit en ik ben ook niet de grootste fan ooit. Weggegaan, teruggekomen met Wow And I Say Wow, meegezongen en terug weggegaan.
Achteraf ben ik wel vooraan de tent gaan staan om een mooi plekje te verzekeren voor hetgeen waar ik enorm hard naar uitkeek (dat zult ge misschien wel hebben gemerkt): The Get Up Kids. Reünieshow. Fuck yeah. Ze hebben nen Hot Water Music gepulld, om het in termen van Groezrock 2008 te zeggen. Echt waar, geniaal. Non-stop kiekevel, bijna zitten blijten, bijna uw longen uit uw lijf zingen. Een beetje jammer was de korte duur van de setlist en het ontbreken van bepaalde nummers. Valentine, I'll Catch You en Man Of Conviction had ik bijvoorbeeld nog heel graag gehoord. Maar hey, Action And Action, Woodson en Red Letter Day hebben ze dan bijvoorbeeld wel gespeeld, dus ja. 't IS voor hen ook kiezen. In ieder geval, ik heb ten zeerste genoten van hun optreden, en ik was echt ontdaan toen het zo ineens gedaan was. Amai. Hoogtepunt #4 Every mistake that I make, I couldn't have made without you.
Op mijn plekske blijven staan om Rise Against goed te kunnen zien, toch ook een van mijn favoriete bands. Maar, zoals een random dude het aan de bushalte vanmorgen nog zo mooi zei: "De gemiddelde leeftijd van het publiek ging na het optreden van The Get Up Kids wel flink omlaag." Of zoiets. Ik zat daar vanvoor tussen hardcoremongolen en huppelkutjes die met moeite Prayer Of The Refugee kennen. De term 'alone in a crowd' was voor mij wel van toepassing. En toen ze begonnen werd het nog erger. 1) ze begonnen met een nieuw nummer, en de nieuwe nummers zijn toch niet echt het van het en 2) dat was daar ineens een massa en alles en iedereen verschoof van kant naar kant. Ik denk, ik ga wat mee dansen vanvoor, maar daar was gewoon geen plaats voor. Sucks. Dus ben ik maar naar de zijkant gevlucht. Daar viel het al wat beter mee. Ik heb Rise Against ondertussen al 4 keer kunnen zien, maar 1 keer kon ik niet, de 2de keer mocht ik niet en de andere keren vond ik het zijn geld niet waard, net om voorbeschreven reden. Fucking fans. Pas op, supercool voor die band dat ze zo populair zijn, hè, ik heb er ook bij wijze van spreken reclame voor gemaakt, maar 't lijkt tegelijk dat ook hun muziek eronder lijdt. 't Zijn grote termen, maar mij lijkt het allemaal minder oprecht. Terwijl Stained Glass And Marble (het enige nummer van The Unraveling in hun set) daar echt keihard tegenover staat. Ik was echt enorm blij met Like The Angel en Heaven Knows (de enige nummers van Revolutions Per Minute in hun set) en ik was ook blij dat ik het vorige album nog niet zo slecht vind. Achja, ik heb me geamuseerd, ik heb ne goeie show gezien, die mannen staan er echt, en ik heb alles wat niet van het laatste album kwam keihard meegezongen alsof het de laatste keer was. Zijne speech over punkrockers was ook wel graaf. Gewoon, it's cool to be a punkrocker, en da's waar. Hoogtepunt #5. I threw a party in my name, but the hours went by and no-one came.
Dan nog een halfuur wachten tot NOFX op het podium kwam. En ineens stonden die op dat podium. Fat Mike, El Hefe, Eric Melvin en Smelly. En ineens had ik zoiets van "wow, shit, ik ga NOFX live zien", en ineens waren die bezig. Ik kon nog net mijnen bril veilig wegsteken en dan ben ik keihard losgegaan op Linoleum. En de rest. Mopkes, intermezzo's, Arming The Proletarians With Potato Guns, uithalen naar mensen die op de tentpalen geklommen waren (it's fucking ridiculous), zagen hoe stoem dat België wel niet is (It's the best country in all of Belgium. No, you know what, it's the second best country in the whole of Benelux! You're part of Benelux, right?). Alle hits hebben ze erdoor gejaagd (yeah, go for the hit songs, you posers.), nieuw nummer klonk enorm cool, foute teksten zingen is ook cool, volledig uit de maat zijn is ook cool. Ik moet toegeven, ik heb lang gene CD meer van hen opgezet, maar damn, da's nu toch een van de beste bands ooit. Grappig, catchy, leuk, gevarieerd. Ze zijn eigenlijk ook goed op elkaar ingespeeld. Da's cool om ze bezig te zien. Fat Mike zijne zever tussen de nummers stoorde mij eigenlijk geenszins. En den outro was ook wel lachen, de 4 bandleden en 2 roadies dansen op een of ander kindermusicalliedje over racisme-humor. Geniale setlist en geniale band. Hoogtepunt #-fucking-6. One more round, than it's bottles to the ground.

FUCK YEAH.

Oh, en mijn aanwinsten:
7"'s
Teenage Lust - We Have

LP's
Ben Weasel - These Ones Are Bitter
Hot Water Music - A Flight And A Crash
Hot Water Music - Finding The Rhythms
Hot Water Music - Forever And Counting
Hot Water Music - Live At The Hardback
Hot Water Music - Never Ender
Hot Water Music - No Division
Hot Water Music - The New What Next
Hot Water Music - Till The Wheels Fall Off 2LP
Hot Water Music/Alkaline Trio - Split
Hot Water Music/Leatherface - BYO Split Series Volume I
Nerf Herder - How To Meet Girls
Off With Their Heads - All Things Move Toward Their End
Off With Their Heads - From The Bottom
Off With Their Heads - Hospitals
Tenement Kids - We've All Been Down
The Get Up Kids - Four Minute Mile
The Get Up Kids - Something To Write Home About
The New Bomb Turks - Information Highway Revisited

CD's
¡Sincebyman! - We Sing The Body Electric
Tenement Kids - Doves
The Gabba Gabba Heys - Brats On The Beat: Ramones For Kids
This Is A Standoff - Be Disappointed
This Is A Standoff - Be Excited

Kleren
The Get Up Kids trui
Tenement Kids shirt

Awesome. <3

Hey Jealousy

We zijn het jaar 1991. Ik ben pas geboren. Ik heb geen idee wat er gebeurt.
We zijn het jaar 2008. Ik ben 16 jaar oud. Ik download een nummer van The Ergs!, een poppunkband die nieuw voor mij was. 1 liedje. Van een split-single. Ik beluister het ne keer. Klinkt goed. Moet ik ooit eens verder uitchecken. 'Hey Jealousy' noemt het. Leuk.
Na een paar maanden komt dat nummer nog eens terecht uit de speakers van mijn computer. Ik denk bij mezelf: dit klinkt goed. Heel goed zelfs. Leuk nummer.
Nog wat later komt Hey Jealousy meer en meer voor in mijn playlist. Ik ontdek uiteindelijk zelfs dat het ne cover is. Puur aan de muziek had ik het nooit geweten, want het klinkt als een echt The Ergs!-lied. Niets is minder waar, echter, het nummer is geschreven in 1991-1992, door een alternatieve rockband genaamd the Gin Blossoms. Heb ik nog nooit van gehoord, zeg. En ik moet eerlijk toegeven, ik heb er verder nog niets van gehoord behalve dit nummer.
Maar eigenlijk heeft ne mens qua muzikaal genot niet veel meer nodig dan Hey Jealousy. Hetzij van the Gin Blossoms, hetzij door the Ergs! gecoverd, hetzij door Hit The Lights gecoverd, hetzij door allerlei mensen op youtube gecoverd.
Het was een bewust weekend op het einde van juli wanneer mijn muiscursor de repeatknop aanduidde terwijl Hey Jealousy opstond. Het heeft enorm lang geduurd voor ik die knop heb afgezet. Ik heb letterlijk een hele week, als het niet meer is, amper naar iets anders geluisterd dan Hey Jealousy. Ik denk dat 'k op het eind toch een 300-tal plays had op den iTunes. Dat is ongeveer 17-18 uur lang Hey Jealousy. Rekenende dat ik die week ook niet àl te veel thuis was, is dat best wel heel veel.
En volledig terecht. Wat een nummer. Ik heb het hier al enkele keren vermeld denk ik, en het blijft echt mijn favoriet nummer ooit, denk ik. Wow.

Het begint zowaar met een opmaat, dus gene 1-2-3-4, maar wel ne 1-2-3-4-1-2 en dan ne sido#-sire ofte BC#BD van de bas. De gitaar en drum zetten mee in en maken er een vrij uitnodigende en zelfs licht overweldigende intro van. Wanneer de zang invalt bij de eerste strofe wordt de gitaarmelodie wat rustiger maar hebt ge nog altijd de drijvende kracht van de bas en drum die het nummer als het ware vooruit laten gaan. De zang is ook enorm goed, het timbre past uitstekend bij de muziek. En in 1991 hadden ze daar nog niet zulke instrumenten voor als nu, dus toen was er toch wel wat talent vereist. De strofe verleent zich perfect tot meezingen, zoals het een goed pop-/rocknummer behoort. Het rijmt, maar 't is niet belachelijk. Het is vloeiend, maar 't wordt niet te flou. Het is krachtig, maar tegelijk ook emotioneel beladen. Het kan aan mij liggen, maar ik voel echt de passie die in de zang wordt gelegd. As we speak krijg ik er zelfs kippenvel van. De strofe bouwt zich op, de 1ste 2 zinnen zijn vrij rustig, om dan met een contrastdynamiek bijna de 2 volgende zinnen in te zetten, als ware het een aanzet tot het refrein.
Het refrein bestaat uit een catchy gitaarriff, een geniale tekst en een melodische baslijn. Het voelt een beetje melancholisch aan en het repetitieve 'hey jealousy' laat zich enkel maar behagen. Melodisch zit het refrein erg goed in elkaar, stem en gitaar zijn mooi op elkaar afgesteld. Prachtig.
Na het 2de refrein volgt de solo. Qua originaliteit is er niets nieuws onder de zon, qua kunst van het songwriten en inschatting van gepastheid binnen het nummer vind ik het dan weer erg goed geslaagd. 8 maten solo, valt enorm goed mee, en om daarna meteen weer met het refrein af te komen, klinkt gewoon goed. En onder het motto "don't change a winning team" herhalen ze de eerste strofe en het refrein gewoon nog eens. En stoort dat? Mij niet. Maakt dat het nummer te lang? Misschien, maar voor mij niet. Soms vind ik bepaalde liedje te kort en had ik graag gewenst dat ze langer duurden. The Gin Blossoms denken daar voor mij op voorhand aan. Uiteindelijk eindigen ze met een sido#-sire-la ofte BC#BDA op de bas. Enorm cool.
Natuurlijk is dit alles een zaak van persoonlijke voorkeur, een 'de gustibus et coloribus'-kwestie, maar ik vind dat Hey Jealousy zijn plaats verdient in deze blog en in de muziekgeschiedenis. Vooral dat laatste.

Misschien moet ik toch maar eens the Gin Blossoms verder uit checken.

G|-----------------------------------------------|
D|-91190--------------------------------91190|
A|-------5-5555-7-777-77-9-999-7-77-------|
E|-----------------------------------------------|
(transcribed by: mgruspe@peoplesupport.com)

Tell me, do you think it'd be alright if I could just crash here tonight?
You can see I'm in no shape for drivin' and anyway I've got no place to go.
And you know it might not be that bad, you were the best I ever had.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might not be alone.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

You can trust me not to think (drink) and not to sleep around.
And if you don't expect too much from me, you might not be let down.
Cause all I really want's to be with you, feel like I matter too.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might be here with you.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

(solo)

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

Tell me, do you think it'd be alright if I could just crash here tonight?
You can see I'm in no shape for drivin' and anyway I've got no place to go.
And you know it might not be that bad, you were the best I ever had.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might not be alone.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!

Hey jealousy!

She took my heart, well, there's only one thing I couldn't start…

LINKS:
The Gin Blossoms on Youtube
The Ergs! on Youtube
Hit The Lights on Youtube
Tosaytheleast on Youtube
Hey Jealousy group-page on Facebook
Mijn blog als 6de hit bij google als ge "Hey Jealousy" intypt.

My guilty pleasure

…is Britney Spears.
Kan ik niet aan doen hè. Geniale madam, en wat meer is, geniale songwriters achter die madam.

Ik heb Britney eigenlijk altijd wel goed gevonden. Er zijn periodes geweest dat ik dat ontkent heb omdat ik toen te punk of te metal was voor zo'n "commerciële" muziek, maar die periodes zijn voorbij. Britney's muziek is leuk, cool, catchy en gewoon goed. De hits zullen mij altijd het meest bijblijven, maar eerlijk is eerlijk, ze heeft toch al een 6tal albums volgekregen met goeie nummers. Af en toe een nummer dat minder naar mijn smaak is, maar over 't algemeen ben ik nog niet echt teleurgesteld geweest. Daarbij heb ik haar ook altijd een knappe gevonden. Enkel kaal was niet zo mijn ding, maar een pruik lost zoiets dan weer op. Convenient.
…Baby One More Time is haar eerste. Recht erop. Haar bubblegum-pop weet mij wel te bekoren, zowel de upbeat nummerkes zoals "(You Drive Me) Crazy" als de tragere nummers zoals "Sometimes". Samen met Oops!… I Did It Again beschouw ik dit als de 1ste periode Britney. Onschuldig, eerlijk. Met Britney, het album, werd ons meisje, zoals ze zelf zingt, onderhand een vrouw. Brtiney spuide een van de beste nummers aller tijden naar voren, Lucky. Tot op heden nog steeds bij mijn favoriete nummers gerekend. Geniaal nummer. Telkens weer keihard meezingen en dansen als dat gespeeld wordt. Haar 3de album heeft nog veel van de Britney die over liefde zong en over andere stereotypisch meisjesachtige onderwerpen. Ik ben ne jongen maar ik hoor dat wel graag. Kan ik niet aan doen hè. Toen dat album uitkwam was in 10 jaar. Dus dat is gerechtvaardigd dat ik dat toen graag hoorde. Ik weet niet hoe ik het moet rechtvaardigen dat ik het tot op heden nog steeds graag hoor. Ik wijt het aan de extreem goede writing skillz van pop-nummer-schrijver Max Martin & anderen. Geniaal toch hoe een man een nummer kan schrijven dat zo enorm goed bij een vrouw, en meerbepaald gewoon enorm goed bij de persoon Britney Spears past. Het vraagt wel wat talent om een toch vrij persoonlijk nummer vanuit een geheel ander standpunt te schrijven. Supercool.
Maar dan, een paar jaar later, pakweg 2003, toen kwam In The Zone uit. Helemaal weg van Toxic, ahja, want iedereen was daar helemaal weg van. De andere single Me Against the Music en Everytime vond ik ook nog wel goed. Maar er wrong toch iets. Dat was niet de Britney die ik, en de rest van de wereld for that matter, gewend was. Dit was niet meer onschuldig en liefdebeladen, dit had iets ondeugend. Zowel haar stem, die heser klonk, als haar teksten, die 'explicieter' waren, als de muziek, die meer R&B invloeden had. Niet meer de vrolijke sound die bij de vorige albums toch meer aanwezig was. She was not a girl, but damn sure a woman. Zie eens hoe vrouwelijk:
Ondeugend, hè?
Niet echt ne fan van In The Zone dus, maar ach. (Behalve misschien van dat Reggaenummer, The Hook Up, dat vind ik nog wel heel goed.) Ja, ik denk dat het wel noodzakelijk was. Ik bekijk het als een overgangsfase tussen de oude Britney en de nieuwe Britney.
Want met de nieuwe Britney in vol ornaat, zijnde Blackout, zette ze wel weer een pracht van een album neer 2 jaar geleden. "It's Britney, bitch." was de duidelijk boodschap. Singles Gimme More en Piece Of Me konden mij weer volop bekoren en de rest van het album kwam beter tot zijn recht dan In The Zone. Ik ben content.
Vorig jaar kwam plotseling Circus te voorschijn. Zo snel had ik geen nieuw materiaal verwacht, maar ik was er meer dan gelukkig mee. Womanizer, Circus en If You Seek Amy behoren nu als tot haar beste nummers. Womanizer vooral om de "You, you, you are… You, you, you are…", Circus vooral om heel het nummer en If You Seek Amy vooral om de vrij geniale omweg om "fuck me" te zeggen. Ik had het eerst echt niet door. Het sloeg op niks, precies, tot ik de codering ontdekte. Supercool.
Britney, ik ben nog steeds fan.

She's a lucky, she's a star.

LINKS:
Official site
Myspace
Lucky on Youtube

G6 Cadd9 D7sus2 Dsus2 F# Em7

Dat zijn mijn favoriete akkoorden. Niet precies in die volgorde, maar dat zijn ze wel. Toevalligerwijze zijn dat de akkoorden die voorkomen in The Weakerthans' "My Favourite Chords". Let op de Britse (Canadese) spelling van 'favourite'!

Ik heb geen idee meer hoe ik The Weakerthans heb ontdekt, maar ik weet wel dat ik de ontdekking van die bandje nog steeds enorm dankbaar ben. Voor den eerste keer in deze blog geen punkrock! Nee, The Weakerthans spelen vooral indie/folk/pop/rock/akoustisch/rustig/leuke muziek.
(Achja, ze hebben wel wat punk-invloeden: John K. Samson, de zanger en gitarist, is namelijk de voormalige bassist van punkrockband Propagandhi.)
Ik raad hen aan aan iedereen die graag muziek luistert, in 't algemeen. 't Is radio-vriendelijk, mooi, zinvol, catchy, meeslepend, etc.

for those who belong nowhere
and for those who belong to one place
too much to belong anywhere else

In 2000 brachten deze gasten het album Left And Leaving uit, hun 2de muzikaal geesteskind. 8 jaar later vind ik hem voor een spotprijsje in een distro. Niet lang later zit hij toch wel voor een tijdje vast in mijn CD-speler. Een geweldig album. Je kan The Weakerthans een beetje vergelijken met Bob Dylan, op die manier dat hun muziek niet per se super technisch en ingewikkeld in elkaar zit, maar dat hun teksten wel tot de geniaalste behoren die ik ooit in muziek heb aangetroffen.
Maar eigenlijk zit het muzikaal ook echt wel heel strak. Ze werken veel met gelaagde composities. De klank is vrij eigen aan the Weakerthans. De zachtjes aangeslagen gitaar-riffs, de slepende bas en drums, het uitzonderlijk mooi en passend aanbod aan bijkomende instrumenten zoals een orgel, speciale piano's en gitaren, een viool, een xylofoon, een zaag, nen 12-string, een synthesizer, etc. Vrij geniale composities waarbij kippenvel vaak niet ver te zoeken is. Integendeel, in vele gevallen komt het spontaan op.
Het belangrijkste aspect, voor mij persoonlijk alleszins, is vooral het tekstuele, het lyrische: de songtexten. John Samson is een erg kunstzinnig persoon en heeft een liefde voor poëzie en literatuur. Dat merkt ge wel. Amai. Er wordt continu naar uw hoofd gesmeten met subtiele rijmen, stijlfiguren, culturele verwijzingen, metaforen (die effectief beduidend zijn), en een perfecte balans tussen het vergezochte en het simplistische. De teksten zijn eerlijk, gaan over dingen die gewoon belangrijk zijn in het menselijk leven, zoals liefde. Stilistisch is het misschien wat zwaar soms (alhoewel dat goed meevalt), maar thematisch is het eigenlijk enorm down-to-earth.

Get clobbered on by courtesy, in love with love, and lousy poetry. And I'm leaning on a broken fence between Past and Present tense. And I'm losing all the stupid games that I swore I'd never play. And it almost feels okay.

Snapt ge wat ik bedoel? Als ge het nog niet snapt…

You said "Somewhere there's a box full of replacement parts to all the tenderness we've broken or let rust away. Somewhere sympathy is more than just a way of leaving. Somewhere someone says 'I'm sorry.' Someone's making plans to stay."

Verder hoort daar dan nog een prachtige, vrij fragiele stem bij die geen emotie schuwt.
Een vrij doorslaggevend argument voor dit album is mijns inziens vooral het 11de nummer: My Favourite Chords.

They're tearing up streets again. They're building a new hotel. The Mayor's out killing kids to keep taxes down, and me and my anger sit folding a paper bird, letting the curtains turn to beating wings. Wish I had a socket-set to dismantle this morning. And just one pair of clean socks. And a photo of you. When you get off work tonight, meet me at the construction site, and we'll write some notes to tape to the heavy machines, like "We hope they treat you well. Hope you don't work too hard. We hope you get to be happy sometimes." Bring your swiss-army knife, and a bottle of something, and I'll bring some spraypaint and a new deck of cards. Hey I found the safest place to keep all our tenderness. Keep all our bad ideas. Keep all our hope. It's here in the smallest bones, the feet and the inner-ear. It's such an enormous thing to walk and to listen. I'd like to fall asleep to the beat of you breathing in a room near a truckstop on a highway somewhere. You are a radio. You are an open door. I am a faulty string of blue christmas lights. You swim through frequencies. You let that stranger in, as I'm blinking off and on and off again. We've got a lot of time. Or maybe we don't, but I'd like to think so, so let me pretend. These are my favourite chords. I know you like them too. When I get a new guitar, you can have this one and sing me a lullaby. Sing me the alphabet. Sing me a story I haven't heard yet.

Die ganse tekst is een opperst lyrisch orgasme. Jeetje. Zo'n nummers zorgen ervoor dat ik mensen die ik niet ken begin te verafgoden. Moest ik kunnen zingen, ik zou het voor iedereen zingen. Jammer genoeg kan ik niet zingen. De gitaar-'solo' naar het einde toe doet ook altijd iets. Prachtig hoe het allemaal in elkaar past, de tekst, de akkoorden, de arrangementen. Het enige minpuntje vind ik dat het niet het laatste nummer op de cd is. Zoiets verdient om te blijven nazinderen nadat je Left And Leaving hebt beluisterd. Zodat je daarna nog eens op de repeat-knop drukt en alles nog eens vlotjes aan je voorbijgaat.
Left And Leaving is het ideale album achtergrond-gewijs, maar het is nog beter om even wat tijd uit te rekken, de cd in de speler te steken, met wat drinken en eten in de zetel of uw bed te zitten en met de teksten mee te lezen en zachtjes mee te zingen. Gewoon even alleen zijn met de oorstrelende muziek van The Weakerthans.
Check ook hun andere albums, trouwens.

Label: Bad Taste Records
Tracks:
1. Everything Must Go!
2. Aside
3. Watermark
4. Pamphleteer
5. This Is A Fire Door Never Leave Open
6. Without Mythologies
7. Left and Leaving
8. Elegy For Elsabet
9. History To The Defeated
10. Exiles Among You
11. My Favourite Chords
12. Slips And Tangles

The Weakerthans aren't weaker than's…

LINKS:
Official site
Myspace
My Favourite Chords on Youtube
Download

The Too Late Show (The Lillingtons)

Het laatste album van the Lillingtons: Het Veel Te Late Spektakel. Ik denk alleszins dat 't definitief hun laatste is geweest. Jammer, want wat nen band!

1. Gunbullet
2. Target Earth
3. All I Hear Is Static
4. The Augur's Tale
5. Mars vs. Hollywood
6. Do It U.S.S.R.
7. Zombies
8. Vaporize My Brain
9. Russian Attack
10. Charlie Goes To Cambodia
11. Stay Tuned

The Lillingtons zijn een tijdje uit elkaar gegaan enkele jaren terug, maar zijn nog 1 keer terug bij elkaar gekomen om The Too Late Show uit te brengen, ik vermoed dat het rond 2007 was. Ondertussen is Kody al terug actief bij TBR bezig en zijn de andere bandleden ook hun eigen weg in geslagen. Maar goddank dat ze deze plaat nog hebben achtergelaten.
The Too Late Show begint met een knallend nummer, en continueert een heel album lang met hits uit te spuien. Er zijn 11 nummers, enerzijds misschien wat jammer omdat het wat weinig is, anderzijds kan dat ook impliceren dat er enkel goeie nummers op staan. Beide gevallen zijn van toepassing. Amai. Een heel cool album. Herkenbare Lillingtons-deuntjes en -zang. De productie klinkt wel moderner dan die van pakweg Death By Television, welke beschouwd wordt als hun beste door veel fans. Maar ze hebben gewoon de draad terug opgepikt. Teksten gaan nog steeds over science-fiction, de Koude Oorlog en meisjes. En als ge dacht dat die 1ste 2 onderwerpen saai zijn, dan dacht ge verkeerd! Het is een album dat u spontaan doet foot-tappen en meezingen tot ge niet meer kunt. Of tot dat de 11 nummers gedaan zijn.
TTLS is mijns inziens nogal underrated in het Lillingtons reportorium. Het wordt vaak opzij geschuiven omdat het recent is en hun vorige albums Shit Outta Luck, Death By Television of The Backchannel Broadcast niet zou kunnen evenaren. The Too Late Show is misschien niet even geniaal, maar 't zal alleszins niet veel schelen.
Voor mij springt vooral Charlie Goes To Cambodia eruit. Anekdote-gewijs was dat het 1ste nummer dat ik hoorde vanuit mijn Ipod toen ik vorig jaar in het ziekenhuis lag en dat nummer blaasde mij gewoon weg. Het is zo enorm krachtig, energiek, scheeuwerig en meezingbaar. Preferabel te beluisteren op hoog volume. Srsly.
The Too Late Show klokt af op 24 minuten. Perfecte duur, perfecte songs, geniaal album. Comeback of niet, The Too Late Show blijft me verbazen.

LINKS:
Official site
Myspace
Download
Charlie Goes To Cambodia on Youtube

Do you want to go to the show with me?

De zaterdag ben ik naar Teenage Bottlerocket gegaan. Ongeveer het beste dat ik in deze tijden nog heb meegemaakt.
Daarom, een bericht over de beste shows die ik al heb bijgewoond.

We beginnen bij mijn eerste festival, 2 jaar terug, Puntpop 2007. The Setup had net Minister of Death uit denk ik en ik was volledig fan. En ze treedden op in Wuustwezel. Leuk dus! Ze begonnen hun set met Out Of Sync, en ik was direct mee. Ik heb daar ook mijn eerste mosh-ervaring opgedaan, er bestaat zelfs een foto van. Ze straalt enorme emotie uit, past eigenlijk goed bij de muziek, maar damn, wat ne voze kop! Enorm achterlijke kop zelfs, haha!
(Photo by Joris Bulckens)
The Setup speelde een enorm strakke set, supercool. Achteraf nog een half drumstokske gevonden, een mooi aandenken. Nog 3 keer gezien na die keer.
Op dezelfde avond heb ik Napalm Death mogen aanschouwen, pakweg de grondleggers van de grindcore. Als 15-jarige snul is dat wel heel graaf. Ook even gemosht, al was dat wel een pak harder. Ook wel een pak leuker, eigenlijk. Hoogtepunt was ne metalhead die helemaal naakt ging, geniaal.
(Photo by Joris Bulckens

Een halfjaar later was er nog een klein festivalletje op een 10 km van mij vandaan, genaamd Rockin' Hard Festival. Iets uit Nederland. Anyway, The Jizz Kids speelde er. Het was mijn eerste live kennismaking met de poppunk waar ik nu zo van hou. Kevin Aper is zowat de coolste frontman ooit en the Apers en the Accelerators zijn 2 van de coolste Nederlandse bands. Ik heb vol bewondering naar hun set gekeken. Wat gedanst, wat meegezongen wat ik kende en vooral genoten van de show.

09/02/2008: Ieperwinterfest at Ieper
Op Ieperfest Winter Edition 2008 heb ik me eigenlijk onverwachts aan een enorm coole show gewaagd, dat was meteen dé band van die avond. Municipal Waste! The Waste! Thrash! Ik kende ze niet denderend, maar amai, ben ik even van mij sokken geblazen geweest. Metal op een optreden is sowieso vaak leuker, omdat de moshpits leuk zijn en de sfeer cooler. Hoeveel metalharen heb ik wel niet uitgetrokken/ingeslikt man?! Keigraaf datte! Het optreden op zich was ook entertainend. “Who can drink the fastest?” met nen trechter en keihard meeschreeuwen. En ne wall of death waarbij zo ne kei grave metalhead in 't midden bleef staan en iedereen daarop en op elkander en wow! Heel den tijd meegedaan. Gecirclepit, maar ook geheadbangt en luchtgitaar gespeeld. Ik stonk naar alles wat niet water en zeep was en ik was nogal vuil en ik kreeg krampen en ik was moe. Maar ik was blij.
Wat ik vooral onthouden heb, en dat zinneke komt nog regelmatig terug in mijn hoofd te voorschijn:
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP!
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP!
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP!
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP.
MUNICIPAL WASTE IS GONNA FUCK YOU UP…
FUCK YOU UP!

In Mei 2008 was het tijd voor Groezrock. Mijn eerste editie. Direct een geslaagde editie, want wat stond er op het programma? FUCKING HOT WATER MUSIC.
Superduper bevoorrecht en content dat ‘k dit heb kunnen meemaken. Zotste optreden van mijn leven tot dusver. Die mannen zien opkomen gaf echt een gevoel van "waw, dit wordt legendarisch". 't Was dan ook een reunie. Eerst ne coolen intro, dan ineens ziet ge die mannen en dan zetten die keihard in met A Flight And A Crash, gevolgd door Wayfarer. Da's zotkomen. De eerste noten van AFAAC waren de mooiste noten op heel dat festivalleke in Meerhout daar. En niet te vergeten, op ‘t einde : TRUE BELIEVERS (van the Bouncing Souls) SAMEN MET THE BOUNCING SOULS! Mannekes, zo zot! Toch even een moment van complete gelukzaligheid. Ik stond ook vanvoor, graaf zicht. Den Bouncing Souls zanger zelfs kunnen aanraken, hihi. Die mannen hunnen stage presence is keihard. Niet te veel alcohol, maar ook niet te weinig. De setlist was zo goed als perfect, geluid was niet slecht, en de muziek was de beste ooit.

De zomer editie van Ieperfest 2008 heeft mij ook geraakt. Eigenlijk op dezelfde manier als de winter editie dat had gedaan: met nen afsluiter die ik niet kende maar alles wegblies. Nu was dat As Friends Rust. Initieel headlineden ze niet, maar door nen hoop verschuivingen in de line-up wel, en dat was verdiend. Enorm verschoten van de energie die die mannen brachten. Gewoon enorm genoten van een prachtig optreden, goeie muziek en zotte sfeer.

In additie tot the Jizz Kids show, en na deze band gemist te hebben in februari 2008, zie ik ze wel in oktober 2008: The Apers! Vooral nieuwe nummers, maar hun nieuwe nummers zijn zo goed, dus dat deert niet! Af en toe ook een klassiekertje, supercool! Ramones en Screeching Weasel cover. En Kevin Aper zijn podiumliefde. Die mens is echt gemaakt om daar te staan en het publiek te entertainen, zowel muzikaal als narratief. Goeie mopkes verteld, overall goed gelachen en me enorm geamuseerd ook al was ik den enige die dat blijkbaar aan 't doen was. Er was 15 man aan 't kijken of zo. Graafste ooit. Nadien nog met Kevin en Kelvin gepraat, ook heel cool! Want dat zijn toch een beetje idolen.

Een week of 2 later, na the Apers-show, was het de tijd voor the Copyrights en the Priceduifkes.
The Copyrights. FUCK YEAH. Ik had er uiteindelijk 3 of 4 maand naar uitgekeken om ze nu te zien, en opeens stonden ze daar en kon niemand mij nog in de weg gaan staan. Front row, af en toe second en third row, maar overal even zot. Die stemmen, die melodieën, die drum, die bas! En vooral de harmonieën tussen Fletcher (lead) en Jeff en Brent (backings), soms wist ik gewoon niet met wie mee te zingen. Want er zijn echt niet veel noten geweest die ik niet heb meegezongen. Echt, eindelijk kon ik de longen uit mijn lijf schreeuwen, zalig. Setlist: stuk voor stuk hits. Zalig. Enorm bezweet op 't einde van hunne set. Één van de zotste dingen die ik al heb meegemaakt. Ik kan bijna gelukkig sterven. Alla 57 North: "Statietraat 13, Friday night, there's an awesome band in front of me and they made everything alright, hey!"
Vervolgens speelden The Priceduifkes. Record release party, dus sowieso een speciale gelegenheid. Ballonnen, zwembanden, kilo's papiersnippers, nen hele hoop fans. Tijd voor een feestje! Enorm coole setlist, alle nieuwe nummers, veel oudere nummers. En iedereen die constant loosging. 'k Had er een blauw oog aan overgehouden. Afin, op 't einde gingen ze nog eens een coverke spelen, maar omdat ze niet konden kiezen welke Ramonesnummer hebben ze maar direct ne medley gemaakt. En I Wanna Be Retarded als bisnummer, superzot. Ricky D, Cowboy Mambo en Voale Senne, dikke heersers de die!
De foto hier links onder de titel is trouwens op die show getrokken.

En de zaterdag dus Teenage Bottlerocket. Als God de wereld niet geschapen heeft zullen die mannen het wel gedaan hebben. Grootste heersers van 't universum.

Let's keep going the show!

Scrambles (Bomb The Music Industry!)

Ik heb 12 dagen na de release eindelijk de nieuwe Bomb The Music Industry! gedownload. Ik was eerst van plan te wachten tot ik hem op cd en/of lp zou kunnen bestellen, maar dat blijkt nog even te duren uiteindelijk. Wel siked voor een 'hard copy' binnenkort, want er zit een graaf zine bij en al, 't blijkt heel cool te zijn.
Maar voorlopig overleef ik met gratis en legale MP3's van Scrambles, reeds de 5de full length van BTMI!-entwege. Als ge de vorige 4 nog niet kent, checken! Links staan onderaan.

Voor fans van: ska, poppunk, punkrock, hardcore, synthesizers, Arrogant Sons Of Bitches, uitroeptekens, Mustard Plug, leuke muziek, …

Dus, vandaag heb ik voor het eerst Scrambles volledig beluisterd. Ik had al enkele maanden geleden enkele demo's kunnen bemachtigen, van pakweg de helft van de nummers. Natuurlijk niet zo'n goeie kwaliteit dus ook niet echt een referentie. Doch, ik was toen heel enthousiast over 't algemeen. Na een tijdje heb ik ze wel even opzij laten liggen.
Maar toen ik vandaag Scrambles terug opzette, zat ik toch met gemengde gevoelens. Enerzijds werd ik er bij de 1ste luisterbeurt niet zo wild van, anderzijds zaten er wel een paar goede nummers tussen. Ondertussen heeft het album al meerdere luisterbeurten ondergaan en het klinkt steeds beter, mijns inziens. Een 'groeialbum', noemen ze zoiets.
Scrambles begint met Cold Chillin' Cold Chillin', direct mijn minst favoriet nummer op het album. Vandaar waarschijnlijk de oppervlakkige teleurstelling in het begin. Het gaat verder waar Get Warmer! ophield, het nummer namelijk doet denken aan The Last Party (Foul), het laatste nummer op hun vorig album. The Last Party (Foul) was ook daar mijn minst favoriete nummer, een akoustisch, slecht opgenomen kort nummer. Niet wat ik verwacht bij BTMI!, maar ja, Jeff Rosenstock moet het zelf weten hè! Ge kunt niet ontkennen dat hij enorm open-minded is en een muzikaal genie.
Het volgende nummer is Stuff That I Like. Catchy gitaar, catchy beat, direct terug de typische BTMI!-mood. Ik hou enorm van hun climaxen richting het refrein, wat ook hier weer geslaagd is. Stuff That I Like is stuff that I like.
It Shits!!! gaat verder de goede kant uit. Zelfs een leuk synth-deuntje dat wat aan een videospelletje doet denken. Thematisch gaat het over hoe hard sommige dingen, in dit geval werk denk ik, stoem zijn. Werk en dingen die stoem zijn zijn vaak wederkerende thema's bij BTMI!, vaak zelfs een combinatie van de 2. Enorm cool is de gast-zang door Kepi Ghoulie en Dino van de Groovie Ghoulies. Verrassend, verfrissend en voor fans van beide bands een coole extra! En wie is er nu geen fan van beide bands?
Fresh Attitude, Young Body klonk me dankzij de demo's bekend in de oren. Het is een nummer dat blijft hangen, vooral dankzij het terugkerend muzikaal thema.
Het album wordt terug wat rustiger met Wednesday Night Drinkball, onder een gemoedelijk deuntje schreeuwt Rosenstock zijn longen uit over het feit dat woensdag niemand met hem iets wil gaan drinken omdat zijn vrienden wél allemaal een job hebben.
25! begint nogal minimalistisch, maar bouwt op tot een waar feestnummer. Growing up sucks bigtime, maar dit nummer geenszins.
Het volgende nummer, $2,400,000, is titelgewijs niet veel anders dan het voorgaande. Het duurt een zestal minuten, maar de eerste 2,5 minuten hadden mijns inziens weggelaten mogen worden. Het sleept net iets te lang aan. Lengtegewijs is het te vergelijken met Get Warmer op het vorige album, maar $2,400,000 weet mij niet mee te doen zingen, noch mijn aandacht vast te houden, wat bij Get Warmer wel lukte. Een beetje een gek en misschien misplaatst nummer.
Want in Gang Of Four Meets The Stooges (But Boring) herken ik terug de oude BTMI!, het had zo op Album Minus Band kunnen staan. Niet dat ik de nieuwe BTMI! (die in principe niet zo heel anders is) minder smaak. BTMI!-albums staan sowieso garantie voor variatie, en dat is ook bij Scrambles gelukt, maar sommige nummers zijn gewoon niet zo mijn ding. Dat kan gebeuren, hè!
De tekst van 9/11 Fever!!! spreekt voor zich. Eén van de betere nummers op Scrambles, catchy en dansbaar.
(Shut) Up The Punx!!! is titel-gewijs dan weer het beste nummer van het album. De blazers in dit nummer en de upbeat gitaar strokes zorgen voor de ska-sfeer uit mijn luidspekers. BTMI! heeft altijd veel ska-invloed gehad, maar tegelijk hebben ze zoveel andere invloeden. Dat maakt hen ook zo interessant.
Can I Pay My Rent In Fun? profileert zich momenteel op de myspace, en met reden. Meer ska, meer catchyness, meer van dat gezeur over te weinig geld en geen werk waar we allemaal toch van houden. Heel coole vocale effecten.
Saddr Weirdr vond ik beter in puur akoustische versie zoals op de Pink Couch Session. Maar het is een goed nummer, coole drum-gedeeltes van Mike Costa.
Scrambles sluit af met Sort Of Like Being Pumped, een half-akoustisch/half-elektrisch nummer. Er is een gast-verschijning van Laura Stevenson met banjo en stem. Het banjo gedeelte is een ware streling voor het oor. Het begint als een rustig nummer, explodeert dan in een typisch BTMI!-esque, vibrant nummer met allerlei extra geluidjes hier en daar die toch elke keer perfect zien te passen. Met Jeff die 'When I saw (x1000)… the sunset' zingt is het een prachtige afsluiter van een album dat elke keer beter wordt.

Na 3 keer luisteren sta ik duidelijk al een pak minder kritisch tegenover Scrambles. Bomb The Music Industry! did it again, in mijn ogen, en ik ben steeds maar benieuwder naar een cd- en/of lp-versie.

(Shut) Up the punx!

Links:
Official site
Myspace
Download Scrambles + Artwork, Lyrics, Liner notes
Download andere albums van Bomb The Music Industry!
Pre-order Scrambles
Jeff Rosenstock speelt Saddr Weirdr akoustisch on If You Make it

Rankings

Gewoon, omdat lijstjes leuk zijn: enkele ranglijsten, muziek-gewijs.
Soms is de volgorde absoluut, soms is het eerder een richtlijn. Maakt allemaal niet uit.

Top 10 favoriete nummers:
1) "Hey Jealousy" (the Gin Blossoms)
2) "My Favourite Chords" (the Weakerthans)
3) "Waiting For The Great Leap Forwards" (Billy Bragg)
4) "Surfin' Bird" (The Trashmen)
5) "My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg)" (Ramones)
6) "Lucky" (Britney Spears)
7) "Radio" (Alkaline Trio)
8) "Hey Suburbia" (Screeching Weasel)
9) "Books About Miles Davis" (The Ergs!)
10) "Thirty Four Seconds" (Killing The Dream)

Top 10 favoriete bands:
1) Ramones
2) At The Drive-In
3) Hot Water Music
4) The Mars Volta
5) Bomb The Music Industry!
6) Defiance, Ohio
7) Alkaline Trio
8) Teenage Bottlerocket
9) Screeching Weasel
10) The Apers

Top 3 bassisten:
1) Dan Andriano
2) Jason Black
3) Deedee Ramone

Top 3 muzieknoten:
1) re
2) do
3) sol

Top 5 instrumenten:
1) Basgitaar
2) Ukulele
3) Mondharmonica
4) Gitaar
5) Drums

Top 5 bandnames:
1) The Priceduifkes
2) The Mr. T Experience
3) Chixdiggit!
4) Anal Cunt
5) The Adorkables

to be continued…

Schreeching what?

Screeching Weasel!

Ge hebt er misschien al van gehoord, misschien niet, maar als ge er al van hebt gehoord zijt ge ongetwijfeld fan.
1 van de pioneers in het ramonescore-/poppunk-genre.

Screeching Weasel bracht hun eerste album uit in '87, ne self-titled. Het was geen groot succes blijkbaar. Zelf heb ik de plaat nog nooit gehoord.
In '88 daarentegen brachten ze een plaat uit die ongeveer 18 jaar later een enorme invloed zou hebben op mijn leven, zowel muzikaal alsook deels door hun attitude. Boogadaboogadaboogada moet de 2de poppunkplaat geweest zijn die ik ooit heb beluisterd. Of misschien was dat Kill The Musicians.
Als 14-15-jarige loser die naar Busted, Linkin Park en Blink-182 luisterde en net into The Lillingtons was geraakt, was dit duidelijk een goeie zet in de goeie richting.
Wat, zo veel nummers op 1 album? Wat, zo'n korte nummers? Wat, een nasale, snotty zang? Hoe, maar 3 akkoorden? Wat, zo snel allemaal? En zo catchy? Dat was allemaal nieuw. En het was geniaal. En het is nog steeds geniaal, zelfs meer dan toen. Die teksten! Ben Weasel is werkelijk een lyrisch en muzikaal genie. Van tongue-in-cheek humor in We Skate en Nicarauga tot ware frustratie in I Hate Led Zeppelin en I Love To Hate over idiote posi-liedjes in Stupid Over You en Sunshine. En het punkrock-anthem van de laatste 2 decennia: Hey Suburbia. 't Wordt niet veel beter dan dat. Vooral de re-recording op Kill The Musicians, dat einde. Goh, dat verdient wel een plaatsje in de Top 10 beste nummers ooit.
We don't give a shit about tomorrow!

Verder hebben ze heel de Ramones hun debuut gecoverd, en daarna hun 'gouden derde' opgenomen: My Brain Hurts. Het is een veel voorkomend fenomeen dat bands bij hun derde album hun sound vinden. Ook bij SW is dat eigenlijk het geval. My Brain Hurts is minder "hardcore" dan Boogadax3 en de nummers zij over 't algemeen beter geschreven. Ik weet niet welke ik beter moet vinden, want ze hebben allebei hun waarde, en zijn allebei geniaal.
Ben zijn zang is wel beduidend beter op My Brain Hurts. Ook heeft Danny Vapid deze keer veel nummers medegeschreven. Ben Weasel en Danny Vapid, duidelijk 2 van de grootste helden die muziek in 't algemeen ooit heeft gekend.
Wiggle is een beetje een ambigu album. Enerzijds veel coole nummers, en mijn lyrische favoriet: Jeannie's Got A Problem With Her Uterus. Anderzijds veel opvulling, precies. In de re-issue liner notes zeggen de bandleden dat ze nogal onder druk stonden door het succes van My brain Hurts etc., dus daarmee. Goed album wel ze! Ik denk niet dat Screeching Weasel een album heeft waarvan ik zou zeggen "buh.". Echt niet. En ik heb ze nog bijlange niet allemaal beluisterd.
Anthem For A New Tomorrow, hun 5de als ik me niet vergis, was opgenomen voor hun 2de split. Maar wat een fucking geweldig album. Volledig mee met de thematiek die Ben Weasel hier heeft willen uiten. Het gaat vooral over de vervreemding en isolatie van post-twintigers in de maatschappij. Doordat het een soort thematisch concept-album is, is het trouwens ook de eerste full length zonder cover.
Hun covers zijn anders wel de moeite. Ze weten ze heel goed naar hun hand te zetten.
How To Make Enemies And Irritate People is, na Anthem…, weer een standard Weasel album. Heel cool dus.
De rest, I have yet to check out.



Check ook Ben Weasel's solo project, zijn albums Fidatevi en These Ones Are Bitter. Pure genious.
Verdere bands met Weasel-leden: Riverdales (duh), Even In Blackouts, The Methadones, …

Links:
Official site
Myspace
Hey Suburbia on Youtube