The (Beef) Wellingtons

Has everybody heard about power pop? It's like pop but more powerful. Also better. You might think of bands like Weezer, the Paul Collins' Beat and the Romantics.
From now on, you will also think of bands like The Wellingtons.

In times of massive online downloading and file-sharing it feels weird to say I have only found The Wellingtons third album. I will probably buy this and their other albums some time. I will probably buy all albums I like some time. But there are still tons of bands who haven't seen my money. It's a shame, isn't it.
So, now I got that out of the way and everyone now knows I have downloaded The Wellingtons' album Heading North For The Winter illegally, we can move on to the interesting part of music-related blogs: the music.

UPDATE: As of today (23/01/2011) I have actually ordered their records. That's one less band on the 'list of bands who need my money'.
You should follow my example.

Label: Dust Devil Records
Year: 2008

1. Song For Kim
2. Come Undone
3. I Get My Heart Broken Everyday
4. Freak Out
5. Popped Balloon
6. Natalie
7. For Friends In Faraway Places
8. Waiting For My Time To Come
9. I Wanna Go Back
10. On And Off


The title "Heading North For The Winter" sounds like a bad black metal album or a mediocre new-wave album. Who would have guessed it actually is a great powerpop album? A first glance on the artwork does in fact tell you a lot about the general feel of the album. Colourful and cute. Not summer-esque but not yet winter-y. Just birds saying "hi!", listening some rock'n'roll music, taking photographs, … It makes you feel good about the world.
The music does this as well. We are introduced by a music-box-melody, which quickly turns into a upbeat, un-unenjoyable anthem for Kim, most probably Kim Shattuck of The Muffs. Immediatly the urge to dance and party arises within me, I feel a desire, nay!, a need to sing along. It has this typical hand-clap rhythm: o-xx-o-x. You must dance. You can't stop it. At least, until the song ends, when it turns into a lengthy melody… But, fortunately, everybody can be happy again and give high-fives to kittens and love life as it is and dance around like un vrai fou when Come Undone kicks in. Probably the album's leading single, together with Song For Kim, which both have semi-professional music videos. You can see in the videos that their bass player is quite hot, as well as the keyboard player. This undeniably gives bonus points to any band.
Come Undone has a more prominent synth sound, especially in the intro, but it carries the song well. Great song, ultra-catchy. The 3rd song is definitely my favourite, because of the 'pa pa paaa' and the incredible recognition (I [too] Get My Heart broken Everyday) in the lyrics, and foremost because the 'bridge'-part, where the dual vocals come in. I love dual vocals. With a tight, fitting solo, a re-chorus, a generic ending and a non-generic synth solo they finish. Freak Out also has a music video, but this one isn't even semi-professional anymore. But such things exactly feed my appreciation for this band. They work hard and put out great music, and they keep this DIY edge. Totally cool. The song apparently features aforementioned Kim of The Muffs, and it might be a reference to the Muffs' song Freak Out.
The album continues with pulsating pop songs, feelgood powerpop ballads, full of great guitar riffs, awesome rhythms, uplifting keyboard melodies and even some horns in Natalie and One And Off. The catchyness stays, the dancefulness shrinks down a little and the melancholy takes over in the middle of the album. It is a quite short album as well, but that gives it a kind of punkrock feel, and it makes sure it doesn't bore you with filler. Every song is independently good, this is a real deviation from all the same songs I am used to listen. I don't have a good ear, but I have certainly heard more than 3 chords in here.
In the end the catchy-rate goes up again with Waiting For My Time To Come, which starts out as a rock'n'roll jam, but has the most irresistible chorus. On And Off has a poppunk feel to it. It's rather fast-paced, has a steady beat, a little guitar solo and the vocals are more centred and calm. It ends rather magically.
Everyone is now high on love, lost in the realm of power pop music, and wishing they could sleep on rainbows and play tag with unicorn.

Also, bird says 'hi.'

http://www.myspace.com/thewellingtonsmusic

Dit is geen laweit.

Yo!

Due to renovations, the This Ain't Noise® crew have decided to continue the enterprise in the lingua franca of today's society: English. This now seems a natural choice, as we can address a greater audience. We believe we have become professional enough to take the step. The preproduction of a possible zine accompanying this blog has started and in the light of this we think it's the best step to take.

-----------------------------------------------------------

Hallo!

Omwille van vernieuwingen heeft de This Ain't Noise ® crew besloten om de blog verder te zetten in het Engels. Da's eigenlijk maar logisch want er kunnen veel meer mensen Engels dan Nederlands. Ik ga binnenkort aan een zine beginnen en dat betekent dat dit kei professioneel is en dus mag het allemaal in 't Engels.

Bad fetish or charm believed by West Africans to have magical or supernatural powers

Yo, kennen jullie The Manges?
Misschien kennen jullie hun uitstekend debuutalbum "'R' Good Enough" en de rest van hun œuvre. Of hun fantastische liveshow op Monster Zero Mash 2009 (en waarschijnlijk die van 2010).
In 2010 brachten ze Bad Juju uit. Ik kreeg de plaat pas 2 maanden na bestelling in handen. Foutje met de verzending. No big deal. In 2011 had ik dus eindelijk Bad Juju in handen. Prachtige plaat.

Label: Tre Accordi/Monster Zero
Jaar: 2011

Tracks:
1. Stalag 17 / Good Morning Campers
2. Hit The Punchball
3. Bad Juju
4. M.I.A.
5. Motion Picture Rest Home
6. Back To The Training Camp
7. The Last Of The Savages
8. Good Boy, Bad Time
9. Sgt. Mouse Band March
10. Storming Out
11. Serenity Now!
12. You Don't Wanna Be Like Me


Ik ben onder de indruk. Dat is bij elk Manges album zo. Bad Juju werkt van de 1ste keer. Dit is net zo goed als hun andere albums. Dit verveelt niet, dit is pop punk van de bovenste plank. Moet u weten, the Manges bestaan al bijna 20 jaar (sinds 1993 om precies te zijn) en hebben voor Bad Juju slechts 2 full length platen uitgebracht, plus 2 cd-splits en een hoop 7"-splits/ep's. Mijn punt is dat pakweg de Ramones na 18 jaar bijna 12 platen hadden uitgebracht. The Manges doen het met 3. Dat maakt hun albums toch wel enorm geanticipeerd en in zekere zin 'speciaal'.
De naald maakt zijn intrede. Ik wacht benieuwd af. 1 2 3 4 klinkt het. Ik had niet anders verwacht. Het eerste nummer gaat over den oorlog. Ik had niet anders verwacht. De cynische soundclip (van John Jughead van vroege Screeching Weasel) en het idee van een 2-delig nummer kwam wel onverwachts. Het werkt. Aanstekelijk as fuck, het zit direct in uw kop en de dansvloer is meteen geopend.
Ik had op de Monster Zero Mash reeds een eerste indruk van Hit The Punchball gekregen, en het klinkt eens zo goed op het album. Een hoge zang die ik niet gewoon ben is zeker aannemelijk. En dan hebt ge nog - oei 't is al gedaan.
Zo gaat dat in de punkrock hè. Langer dan 2 minuten gaat het niet duren. Het titelnummer steekt meteen van wal, één van de coolste nummers van het album. Coole gitaarriff/-solo en catchy refrein. De verwijzing naar The Hitchhiker's Guide To The Galaxy deed me ook glimlachen.
Kant A gaat op hetzelfde elan verder: rap, catchy, plezant, 3 akkoorden en een Italiaans-Engels accent. Back To The Training Camp is geschreven door Ben Weasel van Screeching Weasel (de band die I Will Always Do al coverde op Television City Dream). Een nummer als Motion Picture Rest Home laat ook niks aan de verbeelding over en is misschien wel het enige nummer waarvan ge kunt zeggen "ah, die tekst snap ik en kan ik éénduidig interpreteren". Dat is geen slechte commentaar.

Kant B is aan de beurt. Ik kan niet volgen met de recensie want ik zit al 3 nummers ver en heb nog niks over kant B geschreven. Kant B is evengoed als kant A. Het zijn wel andere nummers maar ze zijn even aanstekelijk. Ik denk aan het refrein van The Last Of The Savages, de solo en de outro van Storming Out, en de strofe van Good Boy, Bad Time. Vooral dat laatste vind ik enorm cool om te horen, het heeft een coole vibe die ik niet kan plaatsen. Kort gestrumde akkoorden, heel ingehouden en ritmisch, bijna gerapt - een invloed van Dee Dee Ramone? Het valt misschien te vergelijken met Mandy. Het heeft één van de coolste teksten op het album, met tekstuele verwijzingen naar Sgt. Mouse Band March (medegeschreven door Danny Vapid van Screeching Weasel) en Back To The Training Camp.
Langs de andere kant, Serenity Now! is waarschijnlijk het meest hardcore nummer dat ze al geschreven hebben.

NO MORE NIGHTMARES AND BITTER TEARS NOW!

Om te eindigen spelen ze You Don't Wanna Be Like Me, ze zingen het samen met Joe King van the Queers (die ook meezingt op Motion Picture… en Storming Out). Een soort poppunkanthem:

Last night was pink and purple red
I stare at scrambled eggs
Please don't send me to another hell.

Yeah, just kidding, die tekst is zo raar als iets. Al een geluk is het een heel goed nummer.

De conclusie: ik heb die 2 maanden dat die bij de post vast zat heel wat gemist.

Little pretaste

Voila. Dat zou ooit echt moeten worden (maar dan een beetje beter afgewerkt). Vanaf februari beginnen de werken. Hopelijk tegen mid-maart genoeg materiaal voor een 1ste editie!
Ik ben hier alvast super siked voor.
Courier is een kei punk lettertype.

QUESTION: NEDERLANDS of ENGLISH?
Engels is meer mainstream, minder punk dus, maar wel toegankelijker.
Ook commerciëler, minder punk dus, maar wel gemakkelijker.
Nederlands is mijn moedertaal en heel deze weblog is al in 't Nederlands.
Misschien moet ik alles ineens verengelsen?
(Voor de 2 of 3 lezers: comment plz.)

Alkalinisch triumviraat (pt. II: 2002-2011)

De 4de beste band ter wereld is Alkaline Trio.
(De 4de beste band ter wereld is ook Dear Landlord en Mixtapes.)

(If You Had A Bad Time…)

It's not even warm here. Not even ten degrees.

2003 betekende in Alkaline Trio-land de release van Good Mourning, de woordspelings-trend verderzettende. Good Mourning ligt ook musikalerweise sterk in het verlengde van From Here To Infirmary. Ik denk dat dit album net iets minder toegankelijk is in zijn geheel, hoewel het enkele van hun grootste hits bevat: This Could Be Love en We've Had Enough - waarschijnlijk niet ontoevallig de 1ste 2 nummers op de cd. Maar het volledige album heeft een donkerdere sfeer over zich hangen, een voelt aan als een muzikale stap terug.
Natuurlijk staat ook dit album vol goede nummers en enkele persoonlijke favorieten (Blue Carolina, Every Thug Needs A Lady). Er is een duidelijk contrast tussen Matts en Dans zang, zeker inhoudelijk, maar ook nog steeds stem-gewijs, en dat wordt eigenlijk heel goed uitgespeeld. Dit was de eerste release met Derek Grant, nieuwe drummer en sindsdien vast en toevoegende waarde.
We've Had Enough video
All On Black live

A thousand miles ain't shit to walk if I'm walking to hold you, but I'll be just fine without you.

Splits zijn super-punkrock. Tussen 2 albums door bracht BYO Records hun 5de split album uit, een tweedeling tussen Alkaline Trio en One Man Army. Het trio komt voort met een uitgebalanceerd vijftal van lichtverteerbare en iets droevigere nummers, aangevuld met een cover van een punk-band (met name The Damned). Ze zijn nog steeds zo punk als iets, maar ze dragen de punk naar een ander niveau dan in 1980.
Het eenmansleger draagt ons een meer upbeat kant van de split. Even punkrock, op een andere manier,
Wait For The Blackout live

To a hopeless cause I sold my soul, a romantic plastic piece of shit you can mold, until I break into chokable pieces.

Crimson was Alkaline Trio's doorbraak-album. (Dat denk ik toch, en dat lijkt wel zo.) Crimson is ook absoluut één van hun beste platen. Opnieuw vinden de mannen zichzelf opnieuw uit. Een nummer als Burn laat een experimentele kant zien, een bewijs dat ze als band groeien en nieuwe technieken of composities niet schuwen. Piano's moeten zeker kunnen, of strijkers: waarom niet? Crimson werd goed ontvangen, het was persoonlijk het eerste album waar ik bekend mee geraakte en het spuwde enkele hits (Time To Waste, Mercy Me).
Het heeft een poppier image dan vorig werk, het is zeker toegankelijker en op een zeker manier heeft het zelfs een feelgood-sfeer. En daarin schuilt Alkaline Trio's talent voor songwriting: zij schrijven de meest catchy liedjes voor de meest donkere en droevige teksten. En die formule werkt enorm goed. Crimson's meezinggehalte ligt aanzienlijk hoog.
Time To Waste video
Mercy Me video
Burn video
I Was A Prayer live akoustisch

You recognise this shape? It's the back of your hand.

Vanaf dan was ik een echte Alkaline Trio fan. En van de moment dat ik zag dat en wát ze opnamen voor een nieuw album, was ik psyched. Agony & Irony -yup, woordspeling- kwam in 2008 uit, hetzelfde jaar dat ik ze voor het eerst live zag op Groezrock. Het album hield grote verwachtingen en loste die voornamelijk in. Hoewel een kwaliteitsvol album vol goeie nummers en interessante wendingen, bleef ik toch een beetje op mijn honger zitten. Ook nu weer blijft het een typische Alkaline Trio plaat maar het heeft ook hier weer een andere vibe over zich heen, en deze keer voel ik die minder. Agony & Irony is over het algemeen trager (i.e. mid-tempo) en misschien wat veiliger ten opzichte van vroegere platen. Desalniettemin is hun gevoel voor harmonie en vatbaarheid van de muziek nog steeds omnipresent.
Vooral de 1ste helft springt eruit. Het openingsnummer Calling All Skeletons leidt een perfecte sequentie in, maar die zwakt wat af naar het einde toe. Verder sluit het album prachtig af met Into The Night en wordt de repeat-knop niet geschuwd.
Help Me video
I Found Away live

Whatever happened to Wonderland? Where'd Alice go?

Hun nieuwste release was This Addiction, uit 2010. In 2009 had ik de kans nog eens gegrepen om ze live te zien in AB. In 2010 heb ik ze niet live kunnen zien wegens andere semi-verplichtingen. This Addiction is, naast een tamelijk polyvalente titel, vooral noemenswaardig om de blazers in Lead Poisoning, een van de beste ideeën die ze al hebben gehad, mijns inziens. Net als Agony & Irony begint This Addiction heel sterk maar boeit het laatste deel me minder. Het zijn nog steeds goeie nummers, maar ik mis nog steeds iets, de teksten spreken me minder aan.
Enkele enorm goeie nummers als Off The Map en Dorothy worden bijgestaan door (sub-)standaard liedjes als The American Scream of Eating Me Alive. Over 't algemeen ben ik op een paar nummers na eigenlijk niet mee met This Addiction. Misschien is het een groeialbum en moet het nog meer groeien, maar momenteel zet ik liever iets anders op.
This Addiction video
Off The Map live

(This Is Getting Over You)

Verder hebben ze nog 2 B-sides albums uitgebracht, één selftitled (Alkaline Trio) en één genaamd Remains. Check ook die zeker uit. B-sides omhullen vaak enkele van de beste nummers (ik denk maar aan Cooking Wine, 97, Warbrain of Jaked On Green Beers).

The only thing that you ever really did for me was make me oh-so miserable.

Alkalinisch triumviraat (pt. I: 1998-2002)

De 4de beste band ter wereld is Alkaline Trio.
(De 4de beste band ter wereld is ook The Ergs! en The Dopamines.)

You came to me like a dream. The kind that always leaves. Just as the best part starts, it ends so abruptly.

Alkaline Trio bestaat uit Matt Skiba, Dan Adriano en Derek Grant (drummer sinds Good Mourning). Ze spelen punk rock, met invloeden van pakweg 90's emo en invloeden van punk rock. Hun eerste releases waren 2 EP's, For Your Lungs Only en I Lied My Face Off, en 1 full-length album, Goddamnit. Hun stijl is hier erg rauw, wat ook wel aan de productie ligt. Zang die het midden zoekt tussen schreeuwen en zingen, wat me wel aan Jawbreaker en soortgelijke doet denken. Op deze eerste platen klinkt Matt (die hier nog het merendeel van de nummers zingt) nog heel breekbaar. De teksten doen menig fan ineenkrimpen ("Cringe") en zijn net cryptisch genoeg om emotioneel én cool te zijn.
Wat ook al meteen opvalt zijn de (ahum, geniale) baslijnen van Dan Andriano. Zo is de intro van Goodbye Forever een prachtig staaltje melodisch (en enorm snel!) basspel dat perfect samengaat met de gitaar. En die bas (accenten, octaven, kwinten, hammer-ons en pull-offs, slides, doordachte fills en ritmes) is enorm typisch voor de sound van Alkaline Trio, altijd al geweest. Het gitaarspel en de percussie zijn ook enorm cool, maar daar heb ik gewoon minder verstand van. Hun akoustisch werk, zoals Enjoy Your Day, toont een zuiver en puur talent, zowel muzikaal als qua compositie. Hoewel hun liedjes qua structuur niet 'out of the ordinary' zijn, zijn ze dat qua compositie, balans en simpelweg aanstekelijkheid wél.
Goodbye Forever video
Cringe live

Most relaxing thing I do: hang half-way out a third floor window and look at rocks if I fall out.

Hun 2de album, Maybe I'll Catch Fire, is -denk ik- een compliceerder album. Hun geluid klinkt nog steeds minimaal gepolijst en de snelle nummers wisselen zich nog steeds af met de mid-tempo nummers. Hun aandacht voor originaliteit en muzikale flexibiliteit blijkt uit liedjes als Madam Me en Sleepyhead. Atypische ritmes en accenten, melodische bas, ruige gitaar.
Heel belangrijk aan Maybe I'll Catch Fire is zeker het slotnummer: Radio. Hun 'signature song', hun grootste hit, 'fan favourite', 'live favourite' en kortom één van hun beste nummers. Het klinkt ook tamelijk anders dan alles wat ze voordien hadden gedaan - op Goddamnit en ook de rest van Maybe I'll Catch Fire. Bouwt prachtig op, megacoole lyrics en een gitaarlijn die haren doet rechtstaan. Ik krijg al kippenvel.
Radio video - live met Hot Water Music *

You have every right to be this appalled with me. Join the club, I signed up a long time ago and I know how you feel.

De magische 3de werd From Here To Infirmary, zowel een goede plaat als woordspeling. Het is waarschijnlijk mijn favoriet, ten eerste al omdat het hun beste nummers bevat. De productie/het algemene geluid is veel properder op dit album, en dit is het begin van hun eigen stijl. Als je deze plaat naast Maybe I'll Catch Fire legt, is een heel groot verschil in sound en stijl merkbaar.
Elk nummer op deze plaat kan mij de longen uit mijn lijf doen schreeuwen, zelfs als ik hier alleen op mijn kamer aan 't luisteren ben. Met dit album komt Dan Andriano als vocalist/zanger ook meer op de voorgrond, wat ook een pluspunt is. Dan heeft een doffere stem dan Matt, en ik vind dat cool. De laatste 4 nummers zijn extatisch en ik zou niet meer zonder deze plaat kunnen leven. Ik heb het gezegd.
Private Eye video
Stupid Kid video
Crawl live

Your majesty, you're royal blue. I'm royalty, my king of pain.

Tussen 2 platen in kwamen 'de mannen' af met een split LP, met de 2de beste band ter wereld: Hot Water Music. Om dat te vieren schreven ze Queen Of Pain, waarschijnlijk één van hun top 3 coolste nummers - met een tekstuele allusie op This Is Getting Over You (I Lied My Face Off) - en While You're  Waiting. Ze coverden Rooftops, en slaagden hier goed in. Niet beter dan het origineel, maar dat neem ik ze in het geval HWM niet kwalijk.
Hot Water Music coverden Radio en Bleeder en gaven daar ook een heel eigen draai aan. Hun stijlen liggen dicht bij elkaar, maar zijn elks heel distinctief. In dit geval zou je zelfs kunnen spreken van een streekgebonden sound. Hot Water Music staat voor de Gainesville-scene en Alkaline Trio speelt toch ook een belangrijke rol voor het muzikaal imago van Chicago.
Queen of Pain live
Bleeder (Chuck Ragan) live **

(Keep 'em coming.)

*één van de coolste momenten van mijn leven
**caution: kiekevel en tranen in de ogen zijn mogelijk

twee duuzend en tien is veurbij

Ik denk dat het niet zo interessant is om hier de 5 beste platen van het jaar te zetten, dus ik zal proberen het wat interessanter te maken.

The Dopamines - Expect The Worst is de beste plaat van 2010. Geen twijfel.
Punk rock op zijn coolst: hard, snel, melodisch en gespeeld door dronken losers.

Alkaline Trio - This Addiction heeft me in 2010 nogal koud gelaten, hoewel Alk3 één van de beste bands ooit is.
Er staan wel een paar hitjes op, maar het heeft me (nog) niet overtuigd. Misschien in 2011 wel.

The Hextalls - Get Smashed is de grappigste plaat van 2010.
Die lyrics zijn goddelijk. Goeie muziek ook.

Mixtapes was de beste band van 2010.
Zowel Maps, als Thoughts About Growing Up, als hun split met Direct Hit!, als A Short Collection Of Short Songs zijn perfect en ik wil nooit meer iets anders luisteren.

Tigers Jaw was (naast Mixtapes) dé ontdekking van 2010.
Muziek zoals ge ze niet meer vaak hoort, niet genregericht en volledig oprecht.
Ook: Bowling For Soup, American Nightmare/Give Up The Ghost,

Dear Landlord bracht mij 2 van de meest memorabele shows in 2010.
Op een stille woensdagavond met 15 man in de Zool in Helchteren en op een rumoerige vrijdagavond met 50 man in de Kroenkel in Nijlen.

Hot Water Music gaf de coolste show die ik in 2010 gezien heb.
Top 3 favoriete bands, komen ne show spelen in Antwerpen, ik zit midden in de examens, maakt niet uit. Megacool.

Alkaline Trio is de band die ik echter wél gemist heb in 2010.
Top 5 favoriete bands, komen ne show spelen in Antwerpen, ik zit midden in de examens, maakte toen wel uit? Geen idee waarom ik niet gegaan ben. Toch spijt van.
Ook: The Manges

It's not about who you fuck, it's about who you love and I know this won't last forever. was de coolste zin die ik in 2010 heb meegezongen.
The Fake Boys speelden Active Reactive live op Summer In October, en omdat ikzelve dat aan de band gevraagd had de week ervoor, was dat wel een heel cool moment.

Fang Island - Fang Island is het coolste hipster rock album van 2010.
Heb ik net op de valreep (vandaag 30/12/2010) ontdekt, cool zeg! EVERYONE HIGH-FIVING EVERYONE

Dat Airplanes liedjes was de coolste hit in 2010.

Midnight Souls - Colder was de coolste Belgische release.
Die mannen zijn zo goed en zo goed bezig, supercool.

Summer In October was het coolste festivalleke in 2010.
Coole bands, coole sfeer, coole mensen, coole locatie. Muurke Klop BK.

De stomste break-up van 2010 van die van The Methadones.
Dat is zowat de enige die ik kan bedenken, maar dan nog, Methadones waren supercool, jammer dat zo'n band stopt.

Meest geanticipeerde release voor 2011 is dan natuurlijk wel Screeching Weasel - First World Manifesto.
Als Danny Vapid daarvoor the Methadones moet opgeven, so be it. Ik ben megasiked.

De beste last.fm van 2010 van die van mij.

Mixtapes pt III & IV

De beste band van 2010 is ongetwijfeld Mixtapes. Ze hebben het roer van Dear Landlord in 2009 overgenomen. En hoe! Hun debuut Maps en hun EP Thoughts About Growing Up bekoren muziekliefhebbers aller landen en werden ook al besproken op This Ain't Noise. Moet wel goed zijn dan. Ondertussen hebben ze niet stilgezeten. Ze stonden op de affiche van The Fest in Gainesville en schaarden een tamelijk grote fanbase achter zich. Ze namen een videoclip op met Direct Hit! ten ere van hun split - Mixtapes' 3de release dit jaar en de 1ste materiële: een 7".

A1.Werewolf Shame
A2. I Was A Teenage Poltergeist
B1. I Was A Teenage Poltergeist
B2.Werewolf Shame

Kant 1 is Direct Hit!'s kant. Zij brengen u het Nummer van het Jaar: Werewolf Shame. Oorverdovende drums leiden het nummer in. Een opzwepende gitaarlijn volgt. 1-2-3-4 en we zijn vertrokken, 2de gitaar en bas zijn blij om het ensemble te vervolledigen en de wereld te laten weten van punkrock is. Het lied zit enorm cool in elkaar, melodisch heel sterk, ritmisch interessant, oog voor detail. Kant 2 is voor Mixtapes' I Was A Teenage Poltergeist. Zoals altijd word je er vrolijk van. Dit hoort in de categorie "snelle muziek" (Mixtapes heeft ook een categorie "minder snelle muziek"). Tweestemmigheid wordt prachtig uitgespeeld, meezingfactor ligt tamelijk hoog, de dansfactor op hetzelfde niveau. Een heel eerlijk nummer, zowel tekstueel als muzikaal. De instrumenten zijn heel harmonieus, zowel op zich als met de zang. And I probably will kan evengoed een pun zijn op The Ergs!/Short Attention/Dear Landlord als niet.
Aan de 2 kanten staat ook telkens het nummer van de ene band gecoverd door de andere band. Het interessante is dat de andere bands geen auditief referentieapparaat hebben gekregen. Hun versie is dus telkens een kwestie van interpretatie geweest en heeft ervoor gezorgd dat de band werkelijk een eigen versie opgenomen heeft. Op het eerste gehoor zoudt ge er niet kunnen uithalen wie welk nummer heeft geschreven. Heel cool om te horen dat bands zo creatief kunnen zijn met andermans werk.

A1. Birthday Party Summer Camp (Hellloo Meggann)
A2. The Real Hotel California
A3. Soups Whatever
B1. I'm Like
B2. Whit's End
B3. Anna Maria

A Short Collection Of Short Songs is ook als 7" uitgebracht en verschaft perfect wat het aanbiedt. 6 korte liedjes op 7 inches. Een uitgebalanceerde verzameling van "minder snelle muziek" en "snelle muziek". Ik ben vooral fan van hun "snelle muziek", maar hin "minder snelle muziek" is evenzeer genietbaar. Het plaatje begint met 32 basnoten alvorens de zang meegaat. Rustig, op 't gemakske in het Mixtapes universum terechtkomen. Tekstueel-thematisch doet het wel aan Thoughts About Growing Up denken. Ze zullen vast nog steeds aan het denken over opgroeien en volwassen worden. Ryan en Maura vormen nog steeds het perfecte duo en Kamal en Josh staan hen bij om hun boodschap kracht bij te zetten en de luisteraar van een 12-tal minuten originele en oprechte poppunk te laten genieten. The Real Hotel California en I'm Like komen als coolste nummers uit de bus waarop meezingen en meedansen niet minder dan onvermijdelijk is. Beide beginnen ze ook met een verhaal waarin Maura "wakker wordt". Da's waarschijnlijk een heel willekeurig feit.
Deze korte liedjes duren trouwens ook meestal om en bij de 2 minuten, wat niet danig kort is dan hun vorig werk. Qua algemene sound ligt het zelfs in het directe verlengde van Maps en Thoughts…, maar ik zal altijd blij zijn met nieuw materiaal van de Beste Band van 2010.

Ik ben benieuwd naar 2011.

First award! + Covershow!

Tweeduust en tien
by Bram Van Ryckeghem on Sunday, 12 December 2010 at 21:54

Het 2010 jaarlijstje!

(…)
Website/Blog: This ain't Noise.
(…)

Als This Ain't Noise al voor 1 persoon de blog van het jaar 2010 is geweest, dan ben ik tevreden. Meer nog, ik vind dit megacool. Dankjewel, Bram "Van Ryckeghem"! Als ik er ooit in slaag om een zine te maken (staat al zo'n 6 maanden in mijn 'Plaknotities'), komt gij bij de thank you-list te staan!

Bij deze neem ik me voor om na de exmanesn/examens te bgeinnen met zoiets ineen te steken. Ik hoop dat ik eraan denk. Als iemand geïnteresseerd is om wat mee te helpen (tegen dan hè), laat iets weten! Recensies, voorbeschouwingen, hypes, interviews misschien, layout, etc. Zal waarschijnlijk op heel onregelmatige basis verschijnen en slechts 10 percent actueel zijn. Get siked!

-----------------------------------------------------

Verder wil ik dit bericht wijden aan een optreden van afgelopen zaterdag. De Revolvers speelden oude rockmuziek, heel goed, heel leuk. Ace Of Spades als beste nummer.
2de band was Bella en de Beestjes en die speelden ook liedjes. Goeie muzikanten. Hoge verwachtingen, maar precies niet zo goed als verwacht. Lag ook wel aan het geluid. Te zacht, niet zoveel sfeer, maar tegen het einde toch nog goed staan dansen.
Een avond niet gedanst is een verloren avond.

Kristallen Kastelen

Imagínate:
Gij zijt Mario aan 't spelen. Naast u is uw broer Zelda aan 't spelen. Op de achtergrond speelt een oude techno-compilatie-cd uit de jaren 90. Uw moeder roept vanalles naar u.
Dat is Crystal Castles.

Ik had het genoegen om donderdag 25/11 aan te duiden als National Crystal Castles Celebration Day. Ethan en Alice kwamen, vergezeld van een drummer, hun artistieke uitingen ten toon stellen in muziekcentrum Trix.
Officieel beginuur: 21u15
Effectief beginuur: 21u50
Reden: De zangeres had haar enkel verstuikt. Ze zou zogezegd niet mogen optreden, maar ze ging het toch doen. Rebels als ze is.
Eerste nummer: Fainting Spells.
Eerste reactie: Los gehen. Heel hard dansen. Hard. Dansen.
Eerste indruk: "Dat kan niet dat die haren enkel heeft zeer gedaan."

Crystal Castles zwom door hun arsenaal aan noise-pop-happy hardcore-nintendo-electro muziekskes. Ze zwommen op hun eigen manier. Zoals een zalm zwemt: tegen de stroming. Crystal Castles doet volledig hun eigen ding en zijn er verdikke goed in. Catchy as fuck. Hun set betekende een dansfeestje voor zeker 80% van het publiek. Heel leuk. Alice is een, eh, charismatische zangeres, wederom op haar eigen manier. Het ensemble slaagde er vanaf de eerste tot de laatste noten in om het publiek te laten dansen. Het was alleen wat jammer dat er vaak een pauze viel tussen de nummers. Ruimte voor applaus, allemaal goed en wel, maar het bracht de ambiëntie telkens weer naar een neutraal punt.
De show was beladen met coole deuntjes, enkele verrassende adaptaties en herkenbare vocale effecten. Plus, ik vind dat persoonlijk gewoon heel goeie muziek. Het feit dat Alice graag aan het plafond hangt maakt de show er alleen maar beter op.
Party.
Hardy.



Gene punk, zeg, wie had dat gedacht?