Alkalinisch triumviraat (pt. II: 2002-2011)

De 4de beste band ter wereld is Alkaline Trio.
(De 4de beste band ter wereld is ook Dear Landlord en Mixtapes.)

(If You Had A Bad Time…)

It's not even warm here. Not even ten degrees.

2003 betekende in Alkaline Trio-land de release van Good Mourning, de woordspelings-trend verderzettende. Good Mourning ligt ook musikalerweise sterk in het verlengde van From Here To Infirmary. Ik denk dat dit album net iets minder toegankelijk is in zijn geheel, hoewel het enkele van hun grootste hits bevat: This Could Be Love en We've Had Enough - waarschijnlijk niet ontoevallig de 1ste 2 nummers op de cd. Maar het volledige album heeft een donkerdere sfeer over zich hangen, een voelt aan als een muzikale stap terug.
Natuurlijk staat ook dit album vol goede nummers en enkele persoonlijke favorieten (Blue Carolina, Every Thug Needs A Lady). Er is een duidelijk contrast tussen Matts en Dans zang, zeker inhoudelijk, maar ook nog steeds stem-gewijs, en dat wordt eigenlijk heel goed uitgespeeld. Dit was de eerste release met Derek Grant, nieuwe drummer en sindsdien vast en toevoegende waarde.
We've Had Enough video
All On Black live

A thousand miles ain't shit to walk if I'm walking to hold you, but I'll be just fine without you.

Splits zijn super-punkrock. Tussen 2 albums door bracht BYO Records hun 5de split album uit, een tweedeling tussen Alkaline Trio en One Man Army. Het trio komt voort met een uitgebalanceerd vijftal van lichtverteerbare en iets droevigere nummers, aangevuld met een cover van een punk-band (met name The Damned). Ze zijn nog steeds zo punk als iets, maar ze dragen de punk naar een ander niveau dan in 1980.
Het eenmansleger draagt ons een meer upbeat kant van de split. Even punkrock, op een andere manier,
Wait For The Blackout live

To a hopeless cause I sold my soul, a romantic plastic piece of shit you can mold, until I break into chokable pieces.

Crimson was Alkaline Trio's doorbraak-album. (Dat denk ik toch, en dat lijkt wel zo.) Crimson is ook absoluut één van hun beste platen. Opnieuw vinden de mannen zichzelf opnieuw uit. Een nummer als Burn laat een experimentele kant zien, een bewijs dat ze als band groeien en nieuwe technieken of composities niet schuwen. Piano's moeten zeker kunnen, of strijkers: waarom niet? Crimson werd goed ontvangen, het was persoonlijk het eerste album waar ik bekend mee geraakte en het spuwde enkele hits (Time To Waste, Mercy Me).
Het heeft een poppier image dan vorig werk, het is zeker toegankelijker en op een zeker manier heeft het zelfs een feelgood-sfeer. En daarin schuilt Alkaline Trio's talent voor songwriting: zij schrijven de meest catchy liedjes voor de meest donkere en droevige teksten. En die formule werkt enorm goed. Crimson's meezinggehalte ligt aanzienlijk hoog.
Time To Waste video
Mercy Me video
Burn video
I Was A Prayer live akoustisch

You recognise this shape? It's the back of your hand.

Vanaf dan was ik een echte Alkaline Trio fan. En van de moment dat ik zag dat en wát ze opnamen voor een nieuw album, was ik psyched. Agony & Irony -yup, woordspeling- kwam in 2008 uit, hetzelfde jaar dat ik ze voor het eerst live zag op Groezrock. Het album hield grote verwachtingen en loste die voornamelijk in. Hoewel een kwaliteitsvol album vol goeie nummers en interessante wendingen, bleef ik toch een beetje op mijn honger zitten. Ook nu weer blijft het een typische Alkaline Trio plaat maar het heeft ook hier weer een andere vibe over zich heen, en deze keer voel ik die minder. Agony & Irony is over het algemeen trager (i.e. mid-tempo) en misschien wat veiliger ten opzichte van vroegere platen. Desalniettemin is hun gevoel voor harmonie en vatbaarheid van de muziek nog steeds omnipresent.
Vooral de 1ste helft springt eruit. Het openingsnummer Calling All Skeletons leidt een perfecte sequentie in, maar die zwakt wat af naar het einde toe. Verder sluit het album prachtig af met Into The Night en wordt de repeat-knop niet geschuwd.
Help Me video
I Found Away live

Whatever happened to Wonderland? Where'd Alice go?

Hun nieuwste release was This Addiction, uit 2010. In 2009 had ik de kans nog eens gegrepen om ze live te zien in AB. In 2010 heb ik ze niet live kunnen zien wegens andere semi-verplichtingen. This Addiction is, naast een tamelijk polyvalente titel, vooral noemenswaardig om de blazers in Lead Poisoning, een van de beste ideeën die ze al hebben gehad, mijns inziens. Net als Agony & Irony begint This Addiction heel sterk maar boeit het laatste deel me minder. Het zijn nog steeds goeie nummers, maar ik mis nog steeds iets, de teksten spreken me minder aan.
Enkele enorm goeie nummers als Off The Map en Dorothy worden bijgestaan door (sub-)standaard liedjes als The American Scream of Eating Me Alive. Over 't algemeen ben ik op een paar nummers na eigenlijk niet mee met This Addiction. Misschien is het een groeialbum en moet het nog meer groeien, maar momenteel zet ik liever iets anders op.
This Addiction video
Off The Map live

(This Is Getting Over You)

Verder hebben ze nog 2 B-sides albums uitgebracht, één selftitled (Alkaline Trio) en één genaamd Remains. Check ook die zeker uit. B-sides omhullen vaak enkele van de beste nummers (ik denk maar aan Cooking Wine, 97, Warbrain of Jaked On Green Beers).

The only thing that you ever really did for me was make me oh-so miserable.