Misschien kennen jullie hun uitstekend debuutalbum "'R' Good Enough" en de rest van hun œuvre. Of hun fantastische liveshow op Monster Zero Mash 2009 (en waarschijnlijk die van 2010).
In 2010 brachten ze Bad Juju uit. Ik kreeg de plaat pas 2 maanden na bestelling in handen. Foutje met de verzending. No big deal. In 2011 had ik dus eindelijk Bad Juju in handen. Prachtige plaat.
Jaar: 2011
Tracks:
1. Stalag 17 / Good Morning Campers
2. Hit The Punchball
3. Bad Juju
4. M.I.A.
5. Motion Picture Rest Home
6. Back To The Training Camp
7. The Last Of The Savages
8. Good Boy, Bad Time
9. Sgt. Mouse Band March
10. Storming Out
11. Serenity Now!
12. You Don't Wanna Be Like Me
Ik ben onder de indruk. Dat is bij elk Manges album zo. Bad Juju werkt van de 1ste keer. Dit is net zo goed als hun andere albums. Dit verveelt niet, dit is pop punk van de bovenste plank. Moet u weten, the Manges bestaan al bijna 20 jaar (sinds 1993 om precies te zijn) en hebben voor Bad Juju slechts 2 full length platen uitgebracht, plus 2 cd-splits en een hoop 7"-splits/ep's. Mijn punt is dat pakweg de Ramones na 18 jaar bijna 12 platen hadden uitgebracht. The Manges doen het met 3. Dat maakt hun albums toch wel enorm geanticipeerd en in zekere zin 'speciaal'.
De naald maakt zijn intrede. Ik wacht benieuwd af. 1 2 3 4 klinkt het. Ik had niet anders verwacht. Het eerste nummer gaat over den oorlog. Ik had niet anders verwacht. De cynische soundclip (van John Jughead van vroege Screeching Weasel) en het idee van een 2-delig nummer kwam wel onverwachts. Het werkt. Aanstekelijk as fuck, het zit direct in uw kop en de dansvloer is meteen geopend.
Ik had op de Monster Zero Mash reeds een eerste indruk van Hit The Punchball gekregen, en het klinkt eens zo goed op het album. Een hoge zang die ik niet gewoon ben is zeker aannemelijk. En dan hebt ge nog - oei 't is al gedaan.
Zo gaat dat in de punkrock hè. Langer dan 2 minuten gaat het niet duren. Het titelnummer steekt meteen van wal, één van de coolste nummers van het album. Coole gitaarriff/-solo en catchy refrein. De verwijzing naar The Hitchhiker's Guide To The Galaxy deed me ook glimlachen.
Kant A gaat op hetzelfde elan verder: rap, catchy, plezant, 3 akkoorden en een Italiaans-Engels accent. Back To The Training Camp is geschreven door Ben Weasel van Screeching Weasel (de band die I Will Always Do al coverde op Television City Dream). Een nummer als Motion Picture Rest Home laat ook niks aan de verbeelding over en is misschien wel het enige nummer waarvan ge kunt zeggen "ah, die tekst snap ik en kan ik éénduidig interpreteren". Dat is geen slechte commentaar.
Kant B is aan de beurt. Ik kan niet volgen met de recensie want ik zit al 3 nummers ver en heb nog niks over kant B geschreven. Kant B is evengoed als kant A. Het zijn wel andere nummers maar ze zijn even aanstekelijk. Ik denk aan het refrein van The Last Of The Savages, de solo en de outro van Storming Out, en de strofe van Good Boy, Bad Time. Vooral dat laatste vind ik enorm cool om te horen, het heeft een coole vibe die ik niet kan plaatsen. Kort gestrumde akkoorden, heel ingehouden en ritmisch, bijna gerapt - een invloed van Dee Dee Ramone? Het valt misschien te vergelijken met Mandy. Het heeft één van de coolste teksten op het album, met tekstuele verwijzingen naar Sgt. Mouse Band March (medegeschreven door Danny Vapid van Screeching Weasel) en Back To The Training Camp.
Langs de andere kant, Serenity Now! is waarschijnlijk het meest hardcore nummer dat ze al geschreven hebben.
NO MORE NIGHTMARES AND BITTER TEARS NOW!Om te eindigen spelen ze You Don't Wanna Be Like Me, ze zingen het samen met Joe King van the Queers (die ook meezingt op Motion Picture… en Storming Out). Een soort poppunkanthem:
Last night was pink and purple redYeah, just kidding, die tekst is zo raar als iets. Al een geluk is het een heel goed nummer.
I stare at scrambled eggs
Please don't send me to another hell.
De conclusie: ik heb die 2 maanden dat die bij de post vast zat heel wat gemist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten