Bloody Rifoki

Rifoki is een hardcore/punk project van dj/producer Steve Aoki and dj Bob Rifo van the Bloody Beetroots.
Gek dat zo'n electro-celebrities into punkrock zijn. Dit gegeven vind ik zo mogelijk nog verrasender dan toen ik ontdekte dat the Beastie Boys in het begin een punk/hardcore band waren. Maar ook dit project verrast in de positieve zin.

Rifoki speelt snel en hard maar behoudt een bepaalde groove. Daardoor doen ze me wel wat aan The Bronx denken. Het is fundamenteel oldschool hardcore, maar met nieuwe elementen.
Zombie Attack is heel cool, vooral de catchy akkoordenprogressie springt erboven uit. Misschien halen ze wel ideeën uit hun electrowerk? In ieder geval, het werkt. Sperm Donor is redelijk gelijkaardig, waardoor ik een beetje schrik krijg dat heel de EP, die sinds gisteren uit is, in dezelfde lijn gaat liggen. Maar zelfs dan is het kwaliteitsvolle repetitiviteit. SHUT THE FUCK UP.

YOU'RE FULL OF SHIT.


Ook heel cool aan dit project is dat het de standaard electro-kiddo in contact brengt met punk en hardcore, wat toch essentiële genres zijn in muziek sinds de jaren 70.

Farts in tune

Ik kan niet geloven dat ik over dit album, deze band nog niets heb geschreven.
Hearts In Tune van the Tattle Tales is een plaat voor alle seizoenen. In de winter en de herfst brengt hij goede herinneringen boven en zorgt voor een luchtige sfeer in de barre tijden. In de lente en de zomer zijn er weinig platen die passender zijn (denk: alles van the Beach Boys, The Leftovers - Eager To Please, The Romantics - ST, The Unlovables - Crush Boyfriend Heartbreak, …).

File under: must-have.

1. Lucky Girl
2. Unconditionally
3. Armageddon Girl
4. Austin Boys
5. One Lawn Away
6. Oh, God
7. So Wanna Kiss You
8. Sweater
9. Evelyn
10. September Girls
11. When I Get To Heaven
12. Her New Company

Hearts In Tune start bombastisch-melodisch met Lucky Girl, dat de luisteraar meteen bedwingt in termen van catchy melodie, verrassend keyboard-deuntje, sterk uitgebouwd ritme en een solide zang. Unconditionally zet deze trend verder, en voegt meteen er één van hun (ik zeg heel bewust "één van") enorm coole teksten tegenaan:

Nothing heals a heart like another girls arms.

Armageddon Girl toont de rustigere kant van the Tattle Tales… voor even toch. Hun nummers duren vaak niet langer dan 3 minuten, maar bevatten veel potentie. En die kracht wordt ook geuit. Zowel instrumentaal als vocaal vormen the Tattle Tales een sterke emotionele eenheid, die een harmonie zoekt tussen love songs and feel-good-summer songs. Hun versatiliteit is tevens te danken aan hun keyboardspeelster, Anya, de enige vrouw in het gezelschap.
Dat zij echter haar mannetje kan staan wordt snel duidelijk in One Lawn Away, dat het verhaal vertelt van een buurjongen en -meisje die misschien verliefd waren maar misschien ook niet. Een nostalgisch nummer waar menig individu zich mee kan identificeren, denk ik. Fun fact: Christian, de zanger, en Anya zijn in real life effectief een koppel. Graaf he.
Oh God leent zich tot luid meebrullen en zet de catchy-train lustig verder, leidende naar wat voor mij het absolute hoogtepunt van het album, en misschien wel van de pop-muziek in het algemeen, is: So Wanna Kiss You. Ingezet door een pakkende drumbeat, gevolgd door waarschijnlijk de meest catchy keyboard-melodie ooit en een strofe waar instant kiekevel uit voortkomt. Maar dan komt het pas, het refrein herdefinieert de notie van catchyness. Een perfect gekozen ritme in combinatie met de klemtonen. De begeleidende keyboard en Anya's krachtige stem doet werkelijk potten breken. Fuck.

So I know that you're thinking about me and it scares me to death.
What if I just start freakin' out? Bite my lip and lose my breath?
So let's give it just one shot.

Perfect dansbaar, meezingbaar en vooral genietbaar. Vooral het laatste refrein, een bepaalde hoeveelheid tonen hoger, is onweerstaanbaar. Warning: wekt rare blikken op als ge dat 's nachts op straat zingt als ge wat gedronken hebt.
Het album dwarrelt verder met meer punk-esque pop liedjes en harmonieën om door omvergeblazen te worden. De akoustische outro/retake van September Girls zorgt voor een ontspanningsmomentje.

Fall is here and I think it's here to stay. And I mean that in the sweetest way.

When I Get To Heaven lijkt het album rustig af te ronden, ware het niet gevolgd door het quasi-magistrale Her New Company, met de werkelijk géniale openingszin:

I'm seeing a girl. She ain't seeing me.

, het evenzeer geniale refrein:

I'm not making out with her just yet, but I'm making out fine.

en de nazinderende slotzin:

I don't know what I'll do till I get our hearts in tune. And I won't stop till I get you.

Enorm cool album.

Hun EP "Fuck The Ergs!" is ook enorm de moeite. Sometimes I Forget The Rules To Rock And Roll is catchy as fuck, The Things People Know is cute as fuck, Banana Split is awesome as fuck.
Vooral Sometimes I Forget The Rules To Rock And Roll, featuring Hallie Bullit van the Unlovables is megacool. Mind-blowing.

Who's punk? What's the score?

Muziek heeft alles te maken met melodie, tempo en ritme. Het heft echter ook veel te maken met omgeving en sfeer.
Shows in kelders, smalle cafés, jeugdhuizen, Ancienne Belgiques, op festivals, … Dat speelt allemaal ne rol voor de graad van genietbaarheid.

Paasmaandag kwam ik in contact met een lichtjes vergeten of misschien (onterecht) voorbijgestreefd concept, met name de garageshow.
Ricky D van the Priceduifkes had The Fake Boys uit Amerika uitgenodigd om -wegens geen optie op het JH, waarschijnlijk- in zijn eigenste garage te spelen. Zijn eigenste band, the PDS, verzorgde het voorprogramma.
The /pi:-di:-æs/ speelde een energieke show, van beide partijen uit. Een thuismatch, en dat speelt duidelijk in hun voordeel. Mopjes, goeie sfeer en goeie liekes. Stevige set. Covers van Frogball, Gorilla Biscuits/Buzzcocks, Brutal Knights en Black Flag. Veel actie en interactie. Dansen, plezier maken. Punk fucking rock. 77 of zoiets.
Side note: kei warm in die garage. Toeme seg.

The Fake Boys komen uit Amerika. Op CD was ik niet zo sterk overtuigd, maar met de live-show konden de valse jongens zichzelf bewijzen. Heel cool, hard en meezingbaar. Covers van Jawbreaker. Jawel, 2 Jawbreaker covers in 1 show. Geniaal. Eigen werk is ook straf. The Fake Boys doen iets vernieuwend met oude muzikale waarden. Oprecht en punk fucking rock. 77 of zoiets.
Side note: The Fake Boys komen naar Summer In October. Shit's off the hook.

I'm all ears, so sing me home.

Bloody Bloody Drummer

Vorige week donderdag - en dit was geen 1-aprilgrap! - speelden 3 Kempense - of Kempische - muziekgroepkes een gezamelijke splitreleaseshow in café Den Drummer in Gent, bekend van toestanden ergens in oktober.

The Crackups trapten de avond af. Ferm, zondag stonden ze in een volle AB-zaal en donderdag stonden ze in een tamelijk gevulde maar vooral kleine Drummer. Maar er is geen sprake van een 'from heroes to zeroes', whatsoever. The Crackups zetten de avond in met een nieuw nummer, volgens de setlist 'TAT' geheten. Geen idee wat dat wilt zeggen. Edoch, strakke inzet, Rattefoefke kreeg het publiek wat beweeglijker en 5 minuten later waren we al aan het 5de nummer beland. Zo werken ze. Snel, hard, en toch nog heel melodieus. En nen drummer waar menig grindcoreband jaloers op mag zijn. Hoogtepunt blijft het charismatische 'A Girl Is Only Good To Fuck', dat het jammer genoeg niet tot op de split-cd heeft gehaald. 'Cuba' toont echter dat zelfs niet alle grieten good to fuck zijn, degene met ne snor wilt meneer enkel doen tegen betaling. Begrijpelijk, dat zeker.
Na hun prestatie op Humo's Rock Rally en hun continuïteit aan goede shows ben ik ervan overtuigd dat we nog genoeg van deze kerels mogen horen. Ook al "suckt work".

The Priceduifkes speelden vervolgens hun showcase, maar na de soundcheck, die tegenwoordig het geniale 'Have You Seen My Mind?' is, en de sequentie Swiss Fucking Watch/She Spells Disaster moest ik gaan om mijn trein te halen. Jammer, zeker omdat ik de dag erna dit las:

The Priceduifkes speelden een van hun zotste shows ooit gisteren in den Drummer.

Maar allez, dat maakt niet zoveel uit.
Jammer dat ik the Headshots niet heb kunnen zien, daar was ik tamelijk benieuwd naar.

Maar heel cool voor wat 't geweest was. De 2 PDS-nummer die ik gezien heb gaven een voorsmaakje van een show vol gedans. Olé!

The rock at De Rots

Vrijdagavond 26 maart. Het is stil in Antwerpen. Behalve in 1 café, De Rots. …
Nee, da's niet waar, 't was helemaal niet stil in Antwerpen, en in de Rots zat er om rond 7 uur nog geen volk.

Vrijdagavond 26 maart. Antwerpen bruist. Behalve in 1 café, De Rots. Daar zitten enkelingen met leren frakken en lange haren en pinnekesriemen en opstrijkpatches. Ze drinken bier uit drinkhorens en slachten een geit ter ere van Manowar.
Ze wisten geenzins wat hen te wachten stond.

Ik, enkele punkrockgeezers en 2 man met ne peirdekop (of 2 man en ne peirdekop, misschien) kwamen hun vrijdagse rust verstoren.
Als eerste beklommen de befaamde Priceduifkes het -tamelijk grote- podium. Deze 3 jongemannen brachten hun œuvre tot onzer ore en leverden daarbij een uitstekend werk. Only One King van de demo zit terug in de setlist, wat ongelooflijk cool is en ze deinsden niet terug om élk van de 4 nieuwe nummers te spelen. Waarvan Smashing Cupcakes overigens waarschijnlijk het beste is dat ze ooit gemaakt hebben. En dat vond ik al de eerste keer dat ik het hoorde, in december of zo. Sterk! Het coole is ook dat die tekst hoogstwaarschijnlijk letterlijk te nemen is. Meneer gooit cakeskes naar zijne muur als hij zich verveelt. Ieder zijn ding. Deze baasjes hebben nog een hele wereld te veroveren, one bar at a time.

Onze Schotse vrienden The Murderburgers speelden alweer een show onder het motto "wij zijn van Schotland, ons Engels klinkt lelijk maar wij kunnen héél rap zingen en spelen." En, toegegeven, ik dig dat. I dig that shit, mothafuckah. Klassiekers als Braindead en Double Take passeerden de revue, en de nieuwe nummers sloegen ook enorm aan. Bassist Tom verzorgt de zang op Easy Come Easy Go, een renditie van een nummer van Captain Kate, zijn vorige band, en dat nummer sprong er voor mij bovenuit. Alles was gewoon catchy en héééél rap. Ennnn… Be Stag van TBR coveren maakte het quasi af. Zeker de nieuwe cd eens checken, Burned Out/Worn Out is de moeite!
Leuke show, little guys!

Als afsluiter stond rock AND roll-formatie The Dangerfields op het programma. De meeste simpele drumset ooit werd opgesteld, en de reden werd duidelijk toen ze hun liedjes begonnen te spelen. De drummer was tevens zanger -en entertainer, N.B. De bassist was 2 meter groot en paste redelijk goed in de sfeer van De Rots en de gitarist perste alles wat hij aan rock'n'roll in zijn gitaar had, eruit. Straffe, snelle, harde rockmuziek. Grapjes over hun Europese tour. Metalheads die komen headbangen. Liekes.

Heel goei bandjes in feite, jammer van het weinige publiek. 3 man, ne peirdekop en ne jodenneus. Maar plezant 'zalle'.
Pakweg het omgekeerde van dit publiek:


FIEJESJE 2010

This is plugged in.

Vrijdag 12 maart was de kick-off van iets groots, bijna megalomaans. Het was de 1ste show van de "werkgroep optredens", aka PLUG IN.

Plug In presented: Retrograde - The Dole - Intertwine - Newtown

Retrograde had hun brigade fans mee, vooral van het vrouwelijke geslacht eigenlijk. Hun set bestond voornamelijk, en volgens mij zelfs uitsluitend, uit covers van pop/rocknummers. Niets vernieuwend of zo, maar plezant en tamelijk goed gespeeld. De zang zat niet altijd op zijn plaats maar deze jonge gasten gaan vast nog wel ergens geraken. Als ze werk maken van eigen nummers.


The Dole bewees dat ze een band met redelijke klasse waren. Ik heb ze hier al geloofd en het feit dat ik enkele nummers kon meezingen tijdens hun set bewees nog maar eens dat ik wel voor dit kwintet te vinden ben. Strak, experimenteel, charismatisch. Coole band, coole gasten, coole show.


Intertwine was een beetje een vreemde eens in de bijt, in die zin dat hun versie van muziek wél opzwepend en catchy was. Leuke gitaar'riedeltjes', wat energie op het podium. Een leuke set… voor 10 minuten. Hoewel hun muziek goed in elkaar zit, zit het allemaal op dezelfde manier goed in elkaar. Het begon me redelijk snel te vervelen, desondanks dat dit "hardere" werk meer mijn ding is dan de mineur-esque pop/rock van voorgaande en volgende bands.


Zoals de afsluiter van de avond. Newtown is zeker een goede band, het zijn enorm sterke muzikanten en beheersen een goed samenspel. Hun radiovriendelijke, en dus publieksvriendelijke rockmuziek sloot de avond waardig af.


Wat leuk was om te zien, vooral als je zelfs iets co-organiseert, is dat de bands zélf plezier hebben op het podium. Als een band die sfeer kan laten zien, zijn ze goed bezig.

Merci.

Cry-Fuck-Rock-Dance

Een dinsdagavond in Leuven bracht me vorige week weer een en ander vertier. De Pausbar werd opengesteld voor enkele bandjes die, zoals bandjes gewoonlijk doen, het beste van zichzelf gaven.

Allereerst betrad het sympathieke duo Against The Grain het podium. Zij spelen eigenlijk "voor de wijven", maar aangezien die er niet waren, hadden ze wat pech. Ze speelden rustige, akoustische, sleperige nummers over melige, ontroerende en maatschappijkritische onderwerpen. Hoewel ze enigszins misplaatst waren was hun muziek best cool, en de gitarist/bassist was enorm virtuoos. Enorm coole melodieën, heel technisch en geëlaboreerd ook. De zang en muziek vormden een mooie harmonie. Zeker de moeite voor wat ze doen, en ik heb misschien wel af en toe ge'toe-tap't. Mooie start van de avond.

The Crackups volgden, en zij doen in zekere zin het inverse van wat Against The Grain doet. The Crackups zijn waarschijnlijk de luidste, snelste en ruigste punkrock band van de België. Om maar iets te zeggen. Den drummer is gestoord snel. De gitaarpartij is snel en tegelijk melodieus, de bas houdt het geheel staande en klinkt goed hard. Samengevat: The Crackups nemen de teksten van The Nobodys en zetten die op de muziek van Zeke. En ze brengen dit tot een hoogst entertainend geheel. Vooral hun nieuwe werk toont veel oldschool rock'n'roll invloeden, wat me zeker bevalt. Een nummer als 'A Girl is Only Good To Fuck' benadert de definitie van whatever genre ze precies spelen. De nummers zitten goed ineen, en sluiten naadloos op elkaar aan. Het motto: less talk, more rock. Enorm coole songs en een coole attitude. De 1ste keer dat ik ze zag van op hun releaseshow in februari 2008, en de evolutie is duidelijk. Ferm groepke.
Ze hebben pas een split met the Priceduifkes en the Headshots uitgebracht en er komt normaal gesproken nog een split met het Spaanse Sugus aan. Ze zitten in de finale van Humo's Rock Rally, Humo is er zelf enthousiast over en ik zou het megacool vinden moesten ze winnen. Dat zou nen dikke "fuck you" zijn aan iedereen die dEUS goed vindt.

Second Base was zinnens af te sluiten, maar door omstandigheden ruilden ze hun plaats met the Cover Rangers. Second Base speelt heel coole punkrock, catchy, diepgaand, technisch, en vooral leuk! Deed me meer dan eens aan NOFX denken, wat absoluut niet slecht is. Ze hebben zeker hun eigen sound. Waarschijnlijk 1 van België's hardstwerkende punkrock bands, met de passie nog inherent aan de muziek. Good attitude, good music, good show. Ze coverden ook San Dimas… van the Ataris, which is awesomely cool.

De zanger/gitarist van The Cover Rangers moest laat werken dus konden zij pas later spelen. The Cover Rangers staan voor bekende liedjes in een punkrockversie. Ze staan voor een feest. Iedereen houdt van hits. Iedereen houdt van rockmuziek. Iedereen houdt van the Cover Rangers. Met stijl en met enkele heel coole adaptaties van nummers konden ze het publiek wel overtuigen. Er hing een heel vrolijke, positieve, atmosfeer in dat keldertje. Ze sloten af met Fast Time… van the Ataris, which is awesomely cool. Leuke muziekskes, gevulde venue, bier, cool! Misschien wel een betere afsluiter dan Second Base, puur om het feestgehalte.

Voilà. 't Was cool.
Pausbar punx, up the punx.

Dinner Junkies

Diner Junkie Records is een klein label uit de USA dat uitgaat vanuit Mike Last e.a., bekend van The Last Chucks, werk bij The Parasites en zijn bijdrage aan The Queers' Munki Brain.
Dit kleine label heeft slechts 2 releases, maar het is mij vertrouwd geraakt door een album dat ze binnenkort zullen uitbrengen.

De nieuwe aanwinst van dit 1-band-label is de Israelische band Not On Tour, wat het een 2-bands-label maakt. Awesome.
Wat ook "awesome" is, is Not On Tour zelf. 1) De naam: aanzienlijk geniaal. Als zij ne tour gaan doen, gaan die nog steeds zeggen "Hi, we are Not On Tour!" en iedereen gaat dan denken: "uh? die zijn toch wel op tour?" maar ook iedereen zal het uiteindelijk wel snappen. En dan zal iedereen in een deuk liggen. Of alleszins eens lachen, want 't is wel goed gevonden. 2) De muziek. De essentie van punk/hardcore. Dit kan zo naast Minor Threat en Gorilla Biscuits worden geplaatst en tegelijk naast Descendents en Moral Crux. Dit is een heel veelzijdige band (binnen de punk/hardcore, dat dan weer wel). 3) Vrouwelijke zang. Het werkt voor The Unlovables, The Tattle Tales en Tsunami Bomb, en klaarblijkelijk ook voor Not On Tour. Zangeres Sima kan megacoole dingen met haar stem, in die mate dat ze hardcore zingt maar 1) niet afschrikwekkend overkomt en 2) het effectief goed laat klinken en zeker een meerwaarde aan de band geeft.
Fans van posi-youth-crew-hardcore luisteren best naar Silly Thoughts en What Comes Outta Your Mouth, fans van ramones-esque-pop-punk zullen waarschijnlijk meer voor Don't Touch My Stuff te vinden zijn.
Kort gezegd, ik hoop dat Not On Tour ooit eens van hun naam afstapt en op tour gaat, liefst in mijn regionen. Megacoole band, en ik ben megastoked voor hun full length. You should be too.

De andere band op Diner Junkie ben ik dan ook maar gaan checken. The Last Chucks zijn een meer typische '00 pop punk band die veel naar Ramones luisteren. Evenzeer mijn ding dus. De songs op hun myspace vind ik cool, average cool, maar So I Keep Drinking springt er voor mij ver boven uit, in de mate van awesomely cool. Dit hoort zeker bij de meest kwaliteitsvolle pop punk nummers. De solo is wat lang, maar het zo verdomd catchy en meezingbaar, en ook een beetje herkenbaar, dat ik het toch een aantal dagen redelijk constant heb afgespeeld. Heerlijke melodieën en harmonieën. My Brand New Nothing is ook een heel cool nummer, waarbij vooral het refrein in het oor springt. In ieder geval, na So I Keep Drinking gehoord te hebben ben ik uitermate benieuwd naar hun cd, en zodra die van Not On Tour uit is zal ik ze waarschijnlijk beiden kopen.

A Strength in Leuven

It's showtime! Allez, it was showtime, gisteren, in de Sojo in Leuven/Kessel-Lo. 4 bands, veel decibels.
Sunday night madness.

First up was A Strength Within, een Leuvense hardcoreband die door hard labeur in relatief korte tijd naam en faam gemaakt heeft in ons land - en daarbuiten. Ze hebben namelijk hun debuut-EP 'Never Lose Sight' uitgebracht op het Oostenrijkse Burning Season Records. Deze is een kleine 2 maanden oud.
Helaas heb ik het 1ste of de 2 eerste nummers gemist, maar van de rest van de set heb ik kunnen genieten. De eerste helft was in het donker, omdat de lichten nog niet op punt stonden (lees: niet werkten), waardoor hun show 'zo wat' baadde in een donkere sfeer die 'zo wat' aansluit bij hun muziek. Verwacht nu geen sludge of andere obscure, typisch 'duistere' muziek, maar A Strength Within is allesbehalve light-hearted. Deze band neemt invloeden van old-school hardcore, sluit aan bij de 'turn of the century'-hardcore en creëert van daaruit om hun eigen stempel te drukken op hun muziek. Het was bijvoorbeeld al even geleden sinds ik nog volwaardige en vooral inpassende gitaarsolo's had gehoord in hardcore. A Strength Within is een harde band, die absoluut gaan voor hun muziek, en dat was te merken ook. Ook al was er weinig publiekreactie en was het licht uit, de mannen stonden er en lieten al hun energie los om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Volgens hun filosofie halen ze hun kracht vanuit henzelf, en naar analogie met hun performance betekent dat dat die mannen veel potentieel hebben en het gaandeweg loslaten op de scene, of op de wereld.
Ik was alvast overtuigd.
Ik heb dan ook de EP gekocht, en hij kan me zeer bekoren. Vanaf de instrumentale Overture tot het nazinderen van de zinssnede "built to last" werd ik omvangen door interesse. Allez, voornamelijk. De nummers zijn behoorlijk lang voor een hardcore-band, en soms vind ik een nummer te lang duren. Bijvoorbeeld het laatste nummer "Break Through Solitude", is me wat te uitgesponnen.
Maar, dit is cool, fris, enigszins variërend en vooral brutaal. Aan elk aspect van de plaat is aanzienlijk veel aandacht besteed: de muziek, in de eerste plaats. Zowel de composities als de productie klinken goed, niet repetitief. De teksten zijn doordacht en hebben betekenis, wat al veel is in vergelijking met vele hardcore/punk band. Het artwork is minimaal maar het past nu eenmaal in het concept van de plaat. De naam van de band is ook enorm representatief, voor hun idealen en hun gedachtegoed dat wordt verhaald in termen van lyrics - een boodschap.
Where there is no heart, there is no strength.

Kira's Guardian was niet echt mijn ding en behalve enkele fragmenten kon This Is Colour me ook niet al te zeer bekoren. 1) Redelijk repetitief, metalcore is al een tijdje niet meer mijn tas thee. 2) Op zich speelden ze goed, maar iets te standaard, te 13-in-een-dozijn. De gustibus et coloribus non disputandem est.

De afsluiter rockte de keet echter stevig. The Setup doesn't play, The Setup slays (they also kill). Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen is The Setup nog steeds -waarschijnlijk- de hardste band in België. Het was al veel te lang geleden (Ieperfest 2009) dat ik ze nog gezien had en ook al te lang geleden dat ik hun platen nog beluisterd had. Maar damn, beenhard. Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen ben ik nog steeds fan. Coole set met een goeie afwisseling tussen nieuwe (jammer genoeg geen Hostile Eyes, dat is nochtans een hitje!) en oude nummers (Death Of A Nation, Out Of Sync). Winter was ne absolute win (ter)! Ondanks de gedeeltelijk andere line-up klinkt het nog steeds als The Setup en de oude nummers komen nog steeds tot hun recht. Niet zo heel veel publieksreactie, maar ik heb wel heel den tijd zitten dansen en meezingen als ik kon.
I'd fucking die for this. But it never meant a shit to you.

The Motherfucking Dole

Als ge als rock band in België iets of wat wilt bereiken, moet ge een beetje innovatief zijn. Buiten uzelf stappen. De 4de wand doorbreken. Uw grenzen verleggen.
Vanuit dat principe speelt het Antwerps kwintet The Dole. Deze band heeft, alvorens de noemer 'band' te hebben opgenomen, hun tijd besteed aan nummers schrijven en perfectioneren. De band is onderhand al een tijdje uit hun cocon gebroken en zetten ambitieus hun carrière verder.

Hoewel de nummers op myspace genietbaar zijn, blazen ze me niet omver. Maar omdat 1) ik met de bassist op school heb gezeten, 2) mijn broer die gasten goed kent, 3) ik graag naar shows ga en 4) ze 12 maart in JH Govio (Kalmthout) optreden, ben ik The Dole gisteren gaan bewonderen in Brussel, met name het Ritscafé, op de Rockrace van de hogescholen en universiteiten in Brussel.

En ik was aangenaam verrast. 1ste verrassing: 3 gitaren. Naar mijn normen is dat veel maar ze wisten het nagenoeg perfect te proportioneren. Innemende solo's, intermezzo's en arpeggio's. 2de verrassing: coole show! Veel beter dan de myspace-versies. Duidelijk een band die graag speelt en waarschijnlijk graag een publiek voor zich heeft. Ze openden met Brother, meteen een van de meer upbeat nummers, en mijns inziens kan dit wel eens een single worden. De band heeft trouwens met Humo's Rock Rally meegedaan maar zijn -jammer genoeg- niet voorbij de voorrondes geraakt. Het zijn goeie muzikanten, live was alles heel strak gespeeld en ze zijn ook aanzienlijk op elkaar ingespeeld. Vooral de ritmesectie kwam live veel beter naar boven, wat ik ten zeerste waardeerde. Mijn hoofd ging zelfs mee op en neer. De zanger zijn stem leent zich mooi aan de muziek, die te omschrijven valt als… experimentele neo-indie-pop-dance-post-new-wave-rock'n'roll. Allez, zoiets. Ik heb tijdens het optreden vaak zitten denken aan wat het me deed denken, maar ik kon er niet echt 1 referentie op plakken. Ik denk aan The Smiths, maar tegelijk aan Soon en Pinback, of Franz Ferdinand, of iets als Modest Mouse, misschien wat The Mars Volta, en ik hoor invloeden van/gelijkenissen met Flight Of The Conchords, Jimi Hendrix, Sparta en pakweg MGMT. Whole lotta namedropping voor mijn punt, eigenlijk: Vele bands etiketteren zichzelf als "alternatief en experimenteel", maar bij The Dole maakt dat 'niet-label' ook waar. Ze hebben enorm veel invloeden die ofwel samenkomen ofwel hier en daar wel ergens voorkomen. Innovatieve muziek die aanslaat en niet gaat vervelen. Uitgedachte instrumentale stukken, inter-vocalische harmonieën, heel strakke drumpartijen, coole teksten en marcellekes.

Ik ken niet veel van het genre of van de scene in België, maar als ik mezelf en een of andere Quinten mag geloven, zijn deze mannen beter dan The Black Box Revelation.

(Photo by Thomas Geuens)

Now they find me frightening my love like a Pandora's box.
After all this time you still wander through my mind.

After all this time you still wander through my fucks.

Myspace! met demosongs "In Due Time"