Nee, da's niet waar, 't was helemaal niet stil in Antwerpen, en in de Rots zat er om rond 7 uur nog geen volk.
Vrijdagavond 26 maart. Antwerpen bruist. Behalve in 1 café, De Rots. Daar zitten enkelingen met leren frakken en lange haren en pinnekesriemen en opstrijkpatches. Ze drinken bier uit drinkhorens en slachten een geit ter ere van Manowar.
Ze wisten geenzins wat hen te wachten stond.
Ik, enkele punkrockgeezers en 2 man met ne peirdekop (of 2 man en ne peirdekop, misschien) kwamen hun vrijdagse rust verstoren.
Als eerste beklommen de befaamde Priceduifkes het -tamelijk grote- podium. Deze 3 jongemannen brachten hun œuvre tot onzer ore en leverden daarbij een uitstekend werk. Only One King van de demo zit terug in de setlist, wat ongelooflijk cool is en ze deinsden niet terug om élk van de 4 nieuwe nummers te spelen. Waarvan Smashing Cupcakes overigens waarschijnlijk het beste is dat ze ooit gemaakt hebben. En dat vond ik al de eerste keer dat ik het hoorde, in december of zo. Sterk! Het coole is ook dat die tekst hoogstwaarschijnlijk letterlijk te nemen is. Meneer gooit cakeskes naar zijne muur als hij zich verveelt. Ieder zijn ding. Deze baasjes hebben nog een hele wereld te veroveren, one bar at a time.
Onze Schotse vrienden The Murderburgers speelden alweer een show onder het motto "wij zijn van Schotland, ons Engels klinkt lelijk maar wij kunnen héél rap zingen en spelen." En, toegegeven, ik dig dat. I dig that shit, mothafuckah. Klassiekers als Braindead en Double Take passeerden de revue, en de nieuwe nummers sloegen ook enorm aan. Bassist Tom verzorgt de zang op Easy Come Easy Go, een renditie van een nummer van Captain Kate, zijn vorige band, en dat nummer sprong er voor mij bovenuit. Alles was gewoon catchy en héééél rap. Ennnn… Be Stag van TBR coveren maakte het quasi af. Zeker de nieuwe cd eens checken, Burned Out/Worn Out is de moeite!
Leuke show, little guys!
Als afsluiter stond rock AND roll-formatie The Dangerfields op het programma. De meeste simpele drumset ooit werd opgesteld, en de reden werd duidelijk toen ze hun liedjes begonnen te spelen. De drummer was tevens zanger -en entertainer, N.B. De bassist was 2 meter groot en paste redelijk goed in de sfeer van De Rots en de gitarist perste alles wat hij aan rock'n'roll in zijn gitaar had, eruit. Straffe, snelle, harde rockmuziek. Grapjes over hun Europese tour. Metalheads die komen headbangen. Liekes.
Heel goei bandjes in feite, jammer van het weinige publiek. 3 man, ne peirdekop en ne jodenneus. Maar plezant 'zalle'.
Pakweg het omgekeerde van dit publiek:
FIEJESJE 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten