The rock at De Rots

Vrijdagavond 26 maart. Het is stil in Antwerpen. Behalve in 1 café, De Rots. …
Nee, da's niet waar, 't was helemaal niet stil in Antwerpen, en in de Rots zat er om rond 7 uur nog geen volk.

Vrijdagavond 26 maart. Antwerpen bruist. Behalve in 1 café, De Rots. Daar zitten enkelingen met leren frakken en lange haren en pinnekesriemen en opstrijkpatches. Ze drinken bier uit drinkhorens en slachten een geit ter ere van Manowar.
Ze wisten geenzins wat hen te wachten stond.

Ik, enkele punkrockgeezers en 2 man met ne peirdekop (of 2 man en ne peirdekop, misschien) kwamen hun vrijdagse rust verstoren.
Als eerste beklommen de befaamde Priceduifkes het -tamelijk grote- podium. Deze 3 jongemannen brachten hun œuvre tot onzer ore en leverden daarbij een uitstekend werk. Only One King van de demo zit terug in de setlist, wat ongelooflijk cool is en ze deinsden niet terug om élk van de 4 nieuwe nummers te spelen. Waarvan Smashing Cupcakes overigens waarschijnlijk het beste is dat ze ooit gemaakt hebben. En dat vond ik al de eerste keer dat ik het hoorde, in december of zo. Sterk! Het coole is ook dat die tekst hoogstwaarschijnlijk letterlijk te nemen is. Meneer gooit cakeskes naar zijne muur als hij zich verveelt. Ieder zijn ding. Deze baasjes hebben nog een hele wereld te veroveren, one bar at a time.

Onze Schotse vrienden The Murderburgers speelden alweer een show onder het motto "wij zijn van Schotland, ons Engels klinkt lelijk maar wij kunnen héél rap zingen en spelen." En, toegegeven, ik dig dat. I dig that shit, mothafuckah. Klassiekers als Braindead en Double Take passeerden de revue, en de nieuwe nummers sloegen ook enorm aan. Bassist Tom verzorgt de zang op Easy Come Easy Go, een renditie van een nummer van Captain Kate, zijn vorige band, en dat nummer sprong er voor mij bovenuit. Alles was gewoon catchy en héééél rap. Ennnn… Be Stag van TBR coveren maakte het quasi af. Zeker de nieuwe cd eens checken, Burned Out/Worn Out is de moeite!
Leuke show, little guys!

Als afsluiter stond rock AND roll-formatie The Dangerfields op het programma. De meeste simpele drumset ooit werd opgesteld, en de reden werd duidelijk toen ze hun liedjes begonnen te spelen. De drummer was tevens zanger -en entertainer, N.B. De bassist was 2 meter groot en paste redelijk goed in de sfeer van De Rots en de gitarist perste alles wat hij aan rock'n'roll in zijn gitaar had, eruit. Straffe, snelle, harde rockmuziek. Grapjes over hun Europese tour. Metalheads die komen headbangen. Liekes.

Heel goei bandjes in feite, jammer van het weinige publiek. 3 man, ne peirdekop en ne jodenneus. Maar plezant 'zalle'.
Pakweg het omgekeerde van dit publiek:


FIEJESJE 2010

This is plugged in.

Vrijdag 12 maart was de kick-off van iets groots, bijna megalomaans. Het was de 1ste show van de "werkgroep optredens", aka PLUG IN.

Plug In presented: Retrograde - The Dole - Intertwine - Newtown

Retrograde had hun brigade fans mee, vooral van het vrouwelijke geslacht eigenlijk. Hun set bestond voornamelijk, en volgens mij zelfs uitsluitend, uit covers van pop/rocknummers. Niets vernieuwend of zo, maar plezant en tamelijk goed gespeeld. De zang zat niet altijd op zijn plaats maar deze jonge gasten gaan vast nog wel ergens geraken. Als ze werk maken van eigen nummers.


The Dole bewees dat ze een band met redelijke klasse waren. Ik heb ze hier al geloofd en het feit dat ik enkele nummers kon meezingen tijdens hun set bewees nog maar eens dat ik wel voor dit kwintet te vinden ben. Strak, experimenteel, charismatisch. Coole band, coole gasten, coole show.


Intertwine was een beetje een vreemde eens in de bijt, in die zin dat hun versie van muziek wél opzwepend en catchy was. Leuke gitaar'riedeltjes', wat energie op het podium. Een leuke set… voor 10 minuten. Hoewel hun muziek goed in elkaar zit, zit het allemaal op dezelfde manier goed in elkaar. Het begon me redelijk snel te vervelen, desondanks dat dit "hardere" werk meer mijn ding is dan de mineur-esque pop/rock van voorgaande en volgende bands.


Zoals de afsluiter van de avond. Newtown is zeker een goede band, het zijn enorm sterke muzikanten en beheersen een goed samenspel. Hun radiovriendelijke, en dus publieksvriendelijke rockmuziek sloot de avond waardig af.


Wat leuk was om te zien, vooral als je zelfs iets co-organiseert, is dat de bands zélf plezier hebben op het podium. Als een band die sfeer kan laten zien, zijn ze goed bezig.

Merci.

Cry-Fuck-Rock-Dance

Een dinsdagavond in Leuven bracht me vorige week weer een en ander vertier. De Pausbar werd opengesteld voor enkele bandjes die, zoals bandjes gewoonlijk doen, het beste van zichzelf gaven.

Allereerst betrad het sympathieke duo Against The Grain het podium. Zij spelen eigenlijk "voor de wijven", maar aangezien die er niet waren, hadden ze wat pech. Ze speelden rustige, akoustische, sleperige nummers over melige, ontroerende en maatschappijkritische onderwerpen. Hoewel ze enigszins misplaatst waren was hun muziek best cool, en de gitarist/bassist was enorm virtuoos. Enorm coole melodieën, heel technisch en geëlaboreerd ook. De zang en muziek vormden een mooie harmonie. Zeker de moeite voor wat ze doen, en ik heb misschien wel af en toe ge'toe-tap't. Mooie start van de avond.

The Crackups volgden, en zij doen in zekere zin het inverse van wat Against The Grain doet. The Crackups zijn waarschijnlijk de luidste, snelste en ruigste punkrock band van de België. Om maar iets te zeggen. Den drummer is gestoord snel. De gitaarpartij is snel en tegelijk melodieus, de bas houdt het geheel staande en klinkt goed hard. Samengevat: The Crackups nemen de teksten van The Nobodys en zetten die op de muziek van Zeke. En ze brengen dit tot een hoogst entertainend geheel. Vooral hun nieuwe werk toont veel oldschool rock'n'roll invloeden, wat me zeker bevalt. Een nummer als 'A Girl is Only Good To Fuck' benadert de definitie van whatever genre ze precies spelen. De nummers zitten goed ineen, en sluiten naadloos op elkaar aan. Het motto: less talk, more rock. Enorm coole songs en een coole attitude. De 1ste keer dat ik ze zag van op hun releaseshow in februari 2008, en de evolutie is duidelijk. Ferm groepke.
Ze hebben pas een split met the Priceduifkes en the Headshots uitgebracht en er komt normaal gesproken nog een split met het Spaanse Sugus aan. Ze zitten in de finale van Humo's Rock Rally, Humo is er zelf enthousiast over en ik zou het megacool vinden moesten ze winnen. Dat zou nen dikke "fuck you" zijn aan iedereen die dEUS goed vindt.

Second Base was zinnens af te sluiten, maar door omstandigheden ruilden ze hun plaats met the Cover Rangers. Second Base speelt heel coole punkrock, catchy, diepgaand, technisch, en vooral leuk! Deed me meer dan eens aan NOFX denken, wat absoluut niet slecht is. Ze hebben zeker hun eigen sound. Waarschijnlijk 1 van België's hardstwerkende punkrock bands, met de passie nog inherent aan de muziek. Good attitude, good music, good show. Ze coverden ook San Dimas… van the Ataris, which is awesomely cool.

De zanger/gitarist van The Cover Rangers moest laat werken dus konden zij pas later spelen. The Cover Rangers staan voor bekende liedjes in een punkrockversie. Ze staan voor een feest. Iedereen houdt van hits. Iedereen houdt van rockmuziek. Iedereen houdt van the Cover Rangers. Met stijl en met enkele heel coole adaptaties van nummers konden ze het publiek wel overtuigen. Er hing een heel vrolijke, positieve, atmosfeer in dat keldertje. Ze sloten af met Fast Time… van the Ataris, which is awesomely cool. Leuke muziekskes, gevulde venue, bier, cool! Misschien wel een betere afsluiter dan Second Base, puur om het feestgehalte.

Voilà. 't Was cool.
Pausbar punx, up the punx.

Dinner Junkies

Diner Junkie Records is een klein label uit de USA dat uitgaat vanuit Mike Last e.a., bekend van The Last Chucks, werk bij The Parasites en zijn bijdrage aan The Queers' Munki Brain.
Dit kleine label heeft slechts 2 releases, maar het is mij vertrouwd geraakt door een album dat ze binnenkort zullen uitbrengen.

De nieuwe aanwinst van dit 1-band-label is de Israelische band Not On Tour, wat het een 2-bands-label maakt. Awesome.
Wat ook "awesome" is, is Not On Tour zelf. 1) De naam: aanzienlijk geniaal. Als zij ne tour gaan doen, gaan die nog steeds zeggen "Hi, we are Not On Tour!" en iedereen gaat dan denken: "uh? die zijn toch wel op tour?" maar ook iedereen zal het uiteindelijk wel snappen. En dan zal iedereen in een deuk liggen. Of alleszins eens lachen, want 't is wel goed gevonden. 2) De muziek. De essentie van punk/hardcore. Dit kan zo naast Minor Threat en Gorilla Biscuits worden geplaatst en tegelijk naast Descendents en Moral Crux. Dit is een heel veelzijdige band (binnen de punk/hardcore, dat dan weer wel). 3) Vrouwelijke zang. Het werkt voor The Unlovables, The Tattle Tales en Tsunami Bomb, en klaarblijkelijk ook voor Not On Tour. Zangeres Sima kan megacoole dingen met haar stem, in die mate dat ze hardcore zingt maar 1) niet afschrikwekkend overkomt en 2) het effectief goed laat klinken en zeker een meerwaarde aan de band geeft.
Fans van posi-youth-crew-hardcore luisteren best naar Silly Thoughts en What Comes Outta Your Mouth, fans van ramones-esque-pop-punk zullen waarschijnlijk meer voor Don't Touch My Stuff te vinden zijn.
Kort gezegd, ik hoop dat Not On Tour ooit eens van hun naam afstapt en op tour gaat, liefst in mijn regionen. Megacoole band, en ik ben megastoked voor hun full length. You should be too.

De andere band op Diner Junkie ben ik dan ook maar gaan checken. The Last Chucks zijn een meer typische '00 pop punk band die veel naar Ramones luisteren. Evenzeer mijn ding dus. De songs op hun myspace vind ik cool, average cool, maar So I Keep Drinking springt er voor mij ver boven uit, in de mate van awesomely cool. Dit hoort zeker bij de meest kwaliteitsvolle pop punk nummers. De solo is wat lang, maar het zo verdomd catchy en meezingbaar, en ook een beetje herkenbaar, dat ik het toch een aantal dagen redelijk constant heb afgespeeld. Heerlijke melodieën en harmonieën. My Brand New Nothing is ook een heel cool nummer, waarbij vooral het refrein in het oor springt. In ieder geval, na So I Keep Drinking gehoord te hebben ben ik uitermate benieuwd naar hun cd, en zodra die van Not On Tour uit is zal ik ze waarschijnlijk beiden kopen.

A Strength in Leuven

It's showtime! Allez, it was showtime, gisteren, in de Sojo in Leuven/Kessel-Lo. 4 bands, veel decibels.
Sunday night madness.

First up was A Strength Within, een Leuvense hardcoreband die door hard labeur in relatief korte tijd naam en faam gemaakt heeft in ons land - en daarbuiten. Ze hebben namelijk hun debuut-EP 'Never Lose Sight' uitgebracht op het Oostenrijkse Burning Season Records. Deze is een kleine 2 maanden oud.
Helaas heb ik het 1ste of de 2 eerste nummers gemist, maar van de rest van de set heb ik kunnen genieten. De eerste helft was in het donker, omdat de lichten nog niet op punt stonden (lees: niet werkten), waardoor hun show 'zo wat' baadde in een donkere sfeer die 'zo wat' aansluit bij hun muziek. Verwacht nu geen sludge of andere obscure, typisch 'duistere' muziek, maar A Strength Within is allesbehalve light-hearted. Deze band neemt invloeden van old-school hardcore, sluit aan bij de 'turn of the century'-hardcore en creëert van daaruit om hun eigen stempel te drukken op hun muziek. Het was bijvoorbeeld al even geleden sinds ik nog volwaardige en vooral inpassende gitaarsolo's had gehoord in hardcore. A Strength Within is een harde band, die absoluut gaan voor hun muziek, en dat was te merken ook. Ook al was er weinig publiekreactie en was het licht uit, de mannen stonden er en lieten al hun energie los om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Volgens hun filosofie halen ze hun kracht vanuit henzelf, en naar analogie met hun performance betekent dat dat die mannen veel potentieel hebben en het gaandeweg loslaten op de scene, of op de wereld.
Ik was alvast overtuigd.
Ik heb dan ook de EP gekocht, en hij kan me zeer bekoren. Vanaf de instrumentale Overture tot het nazinderen van de zinssnede "built to last" werd ik omvangen door interesse. Allez, voornamelijk. De nummers zijn behoorlijk lang voor een hardcore-band, en soms vind ik een nummer te lang duren. Bijvoorbeeld het laatste nummer "Break Through Solitude", is me wat te uitgesponnen.
Maar, dit is cool, fris, enigszins variërend en vooral brutaal. Aan elk aspect van de plaat is aanzienlijk veel aandacht besteed: de muziek, in de eerste plaats. Zowel de composities als de productie klinken goed, niet repetitief. De teksten zijn doordacht en hebben betekenis, wat al veel is in vergelijking met vele hardcore/punk band. Het artwork is minimaal maar het past nu eenmaal in het concept van de plaat. De naam van de band is ook enorm representatief, voor hun idealen en hun gedachtegoed dat wordt verhaald in termen van lyrics - een boodschap.
Where there is no heart, there is no strength.

Kira's Guardian was niet echt mijn ding en behalve enkele fragmenten kon This Is Colour me ook niet al te zeer bekoren. 1) Redelijk repetitief, metalcore is al een tijdje niet meer mijn tas thee. 2) Op zich speelden ze goed, maar iets te standaard, te 13-in-een-dozijn. De gustibus et coloribus non disputandem est.

De afsluiter rockte de keet echter stevig. The Setup doesn't play, The Setup slays (they also kill). Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen is The Setup nog steeds -waarschijnlijk- de hardste band in België. Het was al veel te lang geleden (Ieperfest 2009) dat ik ze nog gezien had en ook al te lang geleden dat ik hun platen nog beluisterd had. Maar damn, beenhard. Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen ben ik nog steeds fan. Coole set met een goeie afwisseling tussen nieuwe (jammer genoeg geen Hostile Eyes, dat is nochtans een hitje!) en oude nummers (Death Of A Nation, Out Of Sync). Winter was ne absolute win (ter)! Ondanks de gedeeltelijk andere line-up klinkt het nog steeds als The Setup en de oude nummers komen nog steeds tot hun recht. Niet zo heel veel publieksreactie, maar ik heb wel heel den tijd zitten dansen en meezingen als ik kon.
I'd fucking die for this. But it never meant a shit to you.

The Motherfucking Dole

Als ge als rock band in België iets of wat wilt bereiken, moet ge een beetje innovatief zijn. Buiten uzelf stappen. De 4de wand doorbreken. Uw grenzen verleggen.
Vanuit dat principe speelt het Antwerps kwintet The Dole. Deze band heeft, alvorens de noemer 'band' te hebben opgenomen, hun tijd besteed aan nummers schrijven en perfectioneren. De band is onderhand al een tijdje uit hun cocon gebroken en zetten ambitieus hun carrière verder.

Hoewel de nummers op myspace genietbaar zijn, blazen ze me niet omver. Maar omdat 1) ik met de bassist op school heb gezeten, 2) mijn broer die gasten goed kent, 3) ik graag naar shows ga en 4) ze 12 maart in JH Govio (Kalmthout) optreden, ben ik The Dole gisteren gaan bewonderen in Brussel, met name het Ritscafé, op de Rockrace van de hogescholen en universiteiten in Brussel.

En ik was aangenaam verrast. 1ste verrassing: 3 gitaren. Naar mijn normen is dat veel maar ze wisten het nagenoeg perfect te proportioneren. Innemende solo's, intermezzo's en arpeggio's. 2de verrassing: coole show! Veel beter dan de myspace-versies. Duidelijk een band die graag speelt en waarschijnlijk graag een publiek voor zich heeft. Ze openden met Brother, meteen een van de meer upbeat nummers, en mijns inziens kan dit wel eens een single worden. De band heeft trouwens met Humo's Rock Rally meegedaan maar zijn -jammer genoeg- niet voorbij de voorrondes geraakt. Het zijn goeie muzikanten, live was alles heel strak gespeeld en ze zijn ook aanzienlijk op elkaar ingespeeld. Vooral de ritmesectie kwam live veel beter naar boven, wat ik ten zeerste waardeerde. Mijn hoofd ging zelfs mee op en neer. De zanger zijn stem leent zich mooi aan de muziek, die te omschrijven valt als… experimentele neo-indie-pop-dance-post-new-wave-rock'n'roll. Allez, zoiets. Ik heb tijdens het optreden vaak zitten denken aan wat het me deed denken, maar ik kon er niet echt 1 referentie op plakken. Ik denk aan The Smiths, maar tegelijk aan Soon en Pinback, of Franz Ferdinand, of iets als Modest Mouse, misschien wat The Mars Volta, en ik hoor invloeden van/gelijkenissen met Flight Of The Conchords, Jimi Hendrix, Sparta en pakweg MGMT. Whole lotta namedropping voor mijn punt, eigenlijk: Vele bands etiketteren zichzelf als "alternatief en experimenteel", maar bij The Dole maakt dat 'niet-label' ook waar. Ze hebben enorm veel invloeden die ofwel samenkomen ofwel hier en daar wel ergens voorkomen. Innovatieve muziek die aanslaat en niet gaat vervelen. Uitgedachte instrumentale stukken, inter-vocalische harmonieën, heel strakke drumpartijen, coole teksten en marcellekes.

Ik ken niet veel van het genre of van de scene in België, maar als ik mezelf en een of andere Quinten mag geloven, zijn deze mannen beter dan The Black Box Revelation.

(Photo by Thomas Geuens)

Now they find me frightening my love like a Pandora's box.
After all this time you still wander through my mind.

After all this time you still wander through my fucks.

Myspace! met demosongs "In Due Time"

Is it a town or a band?

Defiance, Ohio is both!
Dit ensemble is draagt de naam van de gemeente Defiance in Ohio, maar ze komen uit Columbus is Ohio. Odd, isn't it? It sure is.
Maar wat belangrijker is dan de etymologie van een band, is de muziek! Defiance, Ohio speelt vrolijke en minder vrolijke akoestische folk-punk, à la Against Me!, of eh… gewoon à la Against Me!. Andere referenties zijn bvb. Ghost Mice, Paul Baribeau en eigenlijk elke artiest op Plan-It-X records.
Defiance, Ohio is heel DIY-gericht, ze hebben na hun demo ook hun 1ste album op zichzelf uitgebracht, een split op het DIY-label Plan-It-X en alles valt gratis de downloaden via de site. Hooray!
Ze zijn verder gegaan op het No Idea label, alwaar ook Against Me!, Hot Water Music en andere bekende punkrock bands zitten.

Share What Ya Got werd hun eerste full length. Meteen ook naar mijn normen hun beste. Een magnum opus op zeer kleinschalig niveau. En het coolste artwork ooit, waarschijnlijk (de cd-versie toch, de lp heeft een andere lay-out). Share What Ya Got gaat over de directe leefwereld van de band, en van veel mensen in feite. Het albums begint met "Hey Kathleen, Are You Hungry?", welke de semi-homofonen 'angry' en 'hungry' bevat. Kwaad zijn lijkt en is misschien even alledaags als honger hebben. Of de honger is symbool voor een drang naar verandering. Ik weet het niet, maar ze zullen er wel over nagedacht hebben. Verder komen enkele op zijn minst bewonderenswaardige nummers aan bod. Er wordt de ene waarheid na de andere verteld (Do you remember passion?) en de cult van het fietsen wordt meer dan eens benadrukt. Dit is bijna naturalistische muziek. Het 'folk'-aspect komt onder meer naar voren dankzij de cello en de viool. Het rustige maar ontroerende "Road Signs Always Look Better Looking Over Your Shoulder" springt er bovenuit. To run away is victory, a tank of gas is freedom, and a starry night and open road is hope. Afsluiter is Response To Griot, een gepaste groet aan de bums in deze wereld.

Wat volgde was een split-cd met Ghost Mice, een akoustische folk-punk DIY kind of band, met Chris Clavin die Plan-It-X Records beheert. De cd is dan ook op dat label uitgekomen. En hoewel ik niet zo'n grote fan ben van Ghost Mice hun werk, staat hier zowat het beste werk van Defiance, Ohio op. En daarenboven een Gorilla Biscuits cover! Defiance, Ohio brengt een versie van Things We Say zoals niemand die waarschijnlijk ooit had verwacht. Enkel van hun beste nummers, en vooral hun beste lyrics staan op deze split. De groei van de band is merkbaar en hun creativiteit, zowel op muzikaal als tekstueel vlak bereikt hier wel degelijk een hoogtepunt.

Niet dat hun volgend werk buiten dat hoogtepunt staat. Defiance, Ohio blijft hun niveau in hun genre aanzienlijk hoog houden. Op hun split 7" met One Reason hernemen ze hun demo-nummer Promises en gooien ze er Sometimes Motion bij. Want sometimes motion is the only thing that keeps [them] alive. One Reason is trouwens ook een heel coole band. Een uitstekende split met bands die op elkaar zijn afgestemd qua sound.

Het duurde echter een tijdje voor ik volledig mee was met de sound van The Great Depression. Ik heb deze plaat lang aan de kant laten liggen omdat hij me op het eerste gehoor niet overdonderde, wat bij Share What Ya Got wel het geval was. Zoals ik al zei, is Defiance, Ohio een band die is geëvolueerd gedurende hun muzikale carrière. The Great Depression is, zoals de titel misschien impliceert, minder feel-good dan hun vorige album (al was dat ook niet onvoorwaardelijk happy-go-lucky). De nummers zijn wel beter uitgewerkt dan hun debuut, en bijkomend feit is dat dit op het bekende No Idea Records werd uitgebracht. En voor een band als deze is dat, me dunkt, enorm cool. De harmonieën komen beter naar voren, en er zijn er ook gewoon meer. Er is ook een videoclip voor This Feels Better gemaakt, which is cool.

In dezelfde opnameperiode als The Great Depression werden 2 nummers vastgelegd die op de split 7" met Environmental Youth Crunch werden uitgebracht. Threats hoort bij het "hardere" werk tot nu toe en Collecting Complaints sluit perfect aan bij The Great Depression. Zeker een coole plaat die de ruimte tussen hun 2de en hun 3de album mooi opvulde.

Niet veel later brachten ze The Fear(x3) uit, dat mijns aanvoelens teruggrijpt naar de sound van hun eerste album. Op hun 3de album vragen ze "Do you still sing your heart out?", en ik moet eerlijk toegeven dat dat het geval is, want "I know these words by heart now.". Dit album deed mijn affectie voor de band weer opleven, en toen ik het nieuwe nummer Hair Pool hoorde kon ik niet meer wachten op nieuw materiaal.

Helaas zijn we nu 2/3 jaar later en heb ik niks meer gehoord.

Naar mijn weten zijn ze 1 keer in Europa geweest, helaas was hun Belgische datum in Luik en kon ik daar niet geraken. Ik blijf hopen.

Website
Myspace
Download!

Beat Heart Sweet Stereo

Oké, '90ies pop punkers the Connie Dungs gingen uit elkaar, en op een of andere manier is A Radio With Guts ontstaan. Beat Heart Sweet Stereo werd in 2002 uitgebracht op Stardumb Records.



Vergelijkingen:
- Alkaline Trio maar pessimistischer, minder horror en meer whiskey.
- 'your average break-up' maar dan 100 keer erger en omgezet naar muziek.
- The Connie Dungs, want… ze hebben de zelfde leden.

De naam komt blijkbaar van een gedicht van Charles Bukowski, met de nodige relevantie. You'll notice when you hear it.

Beat Heart Sweet Stereo klinkt soms als een versleten plaat uit de jaren '70, en de stem is redelijk laryngaal (en enigszins nasaal). Bijgevolg duurt het wel even voor je deze plaat volledig kan weten te appreciëren.
Deze plaat heeft een hele aura over zich hangen. Vanaf de dreunende introductie-akkoorden tot "my expired heart will beat its final beat" drenkt dit album in een sfeer van gebroken harten, sigaretten, zelfmoordgedachten, vergane herinneringen, whiskey, levensmoeheid, slapeloze nachten en absolute, totale, onvoorwaardelijke eenzaamheid. Allemaal onder het motto "I drink myself to sleep". Dit album is de "die Leiden des jungen Werthers" van de punk rock.
Maar verwacht daarom niet de allerdoordachtste lyrics. Vaak komt het gewoon neer op "I cry my eyes out too and I'm lying all alone", maar 1) de manier waarop de teksten worden gezongen doet de luisteraar bijna meevoelen en 2) er staan evenwel enorm coole en goed gevonden lyrics in het genre van "I've got a bottle in my hand. Half full, half empty, it's still just half".
Kant A eindigt met de bloedstollende woorden "I'M ALL ALONE!!!!!!!!!!!!!!!!" (jawel, inclusief 16 uitroeptekens) en doet de luisteraar tot kiekevel toe meeschreeuwen en meewenen.
Kant B begint met mijn persoonlijke favoriet "Math And The Mocking Moon". De opbouw van dit nummer is redelijk magistraal. Dit nummer transponeert het exacte gevoel dat het omschrijft in mijn slaapkamer. Fuck. Opvolger "Eighteen Alive" toont dan weer dat "na na na na" zingen niet altijd catchy en up-beat is. De rest van het album laat u geen rust en heeft de hoogste frequentie van het woord "heart" sinds The Ataris' End Is Forever. Bijvoorbeeld.
Music for broken men, by broken men. "Where's the devil when you're needing her the most" betekent niets anders dan: "my faith in any femaly species is gone." Dit is de soundtrack van uw diepste gevoelens die nooit daglicht zien. Het is een conceptplaat die het verhaal vertelt van de eerste doorbroken illusies tot een overvloed aan zelfmoord. De ideale zaterdagavondplaat voor iedereen die nog steeds niet snapt waarom, voor iedereen die zich graag eens in slaap drinkt om zijn zorgen te vergeten, en voor iedereen die graag naar coole muziek luistert en graag eens afwijkt van de vrolijke deuntjes van pakweg Teenage Bottlerocket en the Queers.

I'm drunk under the mocking moon and wonder if you're drinking too and if the blackness in the skies envelopes you.
I'm drunk under the mocking moon and wonder just who's fucking you and does he kiss you half as good as I miss you.
I miss you.

A Radio With Guts
Download

A Very Potter Musical

Ik zou graag de aandacht vestigen op een initiatief vanwege toneelgroep Starkid. Hun productie "A Very Potter Musical" parodieert en reconstrueert de 7 Harry Potter-boeken.
Omdat deze groep aardige mensen zijn, hebben ze een vertoning van het stuk opgenomen en op Internet, met name YouTube, gezwierd, zodat hij gratis te bekijken is. Ook de soundtrack is te downloaden. Men raadt u wel een vrije donatie aan.

A Very Potter Musical is doorgaans grappig, gaande van puns over parodische motieven en visuele humor tot hilary ("That can only lead to disaster and hilary. Let's go!"). Openingsnummer Get Back To Hogwarts omvat een 'totally awesome' atmosfeer. Komische interventies introduceren de personages: leerlingen aan Hogwarts en Dumbledore himself.
Theatrale decorstukken zijn minimalistisch, maar het gebruik van attributen is in enig opzicht geniaal.
Ook de muziek is een achtergrond-/decorstuk. Letterlijk, omdat de band gedeeltelijk zichtbaar is, en Harry zelf gitaar speelt. Figuurlijk, omdat de muziek functioneel is bij sommige gebeurtenissen, en dus als informatieve index werkt, en ook bijdraagt tot de sfeer, als zuivere index in de setting. Behalve de feitelijke liedjes worden ook de scènes muzikaal begeleid.
Verder zie ik in dit stuk een parallel met John Milton's Paradise Lost, waar de duivel de mooiste rol krijgt. Deze vergelijking lijkt misschien wat vergezocht, maar in A Very Potter Musical zijn de vertolkingen van Malfidus, Sneep en Voldemort (Malfoy/Snape/Lord Voldemort) mijns inziens het meest vermeldenswaardig. Mijn favoriet personage in deze musical is zeker Malfidus. Wie had trouwens ooit gedacht dat ik Malfidus een knap ding zou vinden? (A: Niemand.) Het personage Sneep wordt subtiel uitvergroot, met de legendarisering van de uitdrukking "That's absurd.".

A Very Potter Musical is het zeker waard om te checken, om volgende redenen:
1) Het gaat over Harry Potter. Alles omtrend Harry Potter is minstens 'interessant'.
2) Heel inventieve humor! Serieus, dit is humor van de bovenste plank, goed gevonden, soms oppervlakkig, vaak heel subtiel. "Oh my Rowling", bijvoorbeeld, of "No way this year anyone's gonna die."
3) Muzikaal zit het prachtig ineen, van catchy liedjes tot ballades, coole harmonieën en wederom tekstueel erg cool. De relatie Quirrel-Voldemort wordt ook mooi uitgewerkt door de muziek en vooral door hun beider typische stemtimbres. De zangprestaties variëren van persoon tot persoon maar zijn over 't algemeen goed.
4) Malfidus.
5) "What the hell is a Hufflepuff?"

Check it!

Blank verse

Verse was een Amerikaanse hardcoreband. Ik kocht From Anger And Rage in 2007. Coole plaat. Ik zag ze live in 2008. Coole show. Ze splitten in 2009. Jammere zaak. Daar bleef het zowat bij.
Vandaag beluisterde ik hun laatste plaat, Agression. Ik werd weggeblazen.



NOTA: Het is van vitaal belang dat dit album luid wordt afgespeeld. Dat is het geval bij veel albums, zeker, maar dit verdient mijns inziens het extra volume.

De band geeft u een paar seconden om u te laten weten dat ge op play hebt gedrukt. Na die paar seconden introductie volgt een razernij alwaar zelfs Charizard door zou worden verslagen. Verse zet het album in met een nieuwe furie, getiteld The New Fury. Ze bestormen uw stereo met een arsenaal aan positive-minded, socio-politiek geëngageerde, melodische hardcore-punk. Sean Murphy, vocalist, bewijst zijn stem uitstekend te beheersen. Verstaanbaar, weinig uitschieters, veel gevoel. Zijn intonatie zegt vaak genoeg over het aandeel van zijn ziel dat hij in zijn woorden verbergt. De lyrics zijn een uitlaatklep voor kritiek: op media en censuur, oorlog, en everyday faults. In inhoudelijk opzicht weinig persoonlijk, maar inzake uiting, representatie en het evenwicht tussen paradigma en syntagma weet Murphy zijn woorden, zinnen, alinea's zo te vormen dat ze hun effect amper kunnen missen. Zowel esthetisch als teleologisch. De retoriek van de 21ste eeuw.
In nummers als Earth And Stone en de trilogie Story Of A Free Man klinkt de zang vaak perfect in harmonie met de muziek, soms zelfs even dreunend. De band kiest voor korte melodische interludes tussen hun nummers, wat meer dan welkom is. Intro's zijn vaak overbodig, dus outro's bedaren even de oren van de luisteraar. Ze sluiten het nummer af en kondigen tegelijk de volgende act of mayhem aan. Verse is snel, is hard, is coherent en weet de luisteraar metapsychisch te grijpen. Includes: mosh, melody, singalong. Met hun Story Of A Free Man overtreffen ze mijn verwachtingen. Deel 1 en 2, The End Of Innoncence en The Cold Return, missen muzikale overgang, maar deel 3, Serenity -de conclusie-, sluit echter naadloos aan.
Muzikaal is het misschien niet erg vernieuwend, en misschien niet erg gevarieerd, maar het wordt met veel stijl en overtuiging gespeeld. En repetitiviteit is mijn ding, zoals al gebleken is. Het is dansbaar, ge kunt er uw longen mee uitschreeuwen, het zijn heel goeie teksten (objectief gezien zelfs) en het is een uitstekende manier om u tijdens examens en blokperiodes af te reageren.

Arms open, heart open, God fearing.
Still nothing.

Myspace
Download

Check ook Rebuild en From Anger And Rage.