Dinner Junkies

Diner Junkie Records is een klein label uit de USA dat uitgaat vanuit Mike Last e.a., bekend van The Last Chucks, werk bij The Parasites en zijn bijdrage aan The Queers' Munki Brain.
Dit kleine label heeft slechts 2 releases, maar het is mij vertrouwd geraakt door een album dat ze binnenkort zullen uitbrengen.

De nieuwe aanwinst van dit 1-band-label is de Israelische band Not On Tour, wat het een 2-bands-label maakt. Awesome.
Wat ook "awesome" is, is Not On Tour zelf. 1) De naam: aanzienlijk geniaal. Als zij ne tour gaan doen, gaan die nog steeds zeggen "Hi, we are Not On Tour!" en iedereen gaat dan denken: "uh? die zijn toch wel op tour?" maar ook iedereen zal het uiteindelijk wel snappen. En dan zal iedereen in een deuk liggen. Of alleszins eens lachen, want 't is wel goed gevonden. 2) De muziek. De essentie van punk/hardcore. Dit kan zo naast Minor Threat en Gorilla Biscuits worden geplaatst en tegelijk naast Descendents en Moral Crux. Dit is een heel veelzijdige band (binnen de punk/hardcore, dat dan weer wel). 3) Vrouwelijke zang. Het werkt voor The Unlovables, The Tattle Tales en Tsunami Bomb, en klaarblijkelijk ook voor Not On Tour. Zangeres Sima kan megacoole dingen met haar stem, in die mate dat ze hardcore zingt maar 1) niet afschrikwekkend overkomt en 2) het effectief goed laat klinken en zeker een meerwaarde aan de band geeft.
Fans van posi-youth-crew-hardcore luisteren best naar Silly Thoughts en What Comes Outta Your Mouth, fans van ramones-esque-pop-punk zullen waarschijnlijk meer voor Don't Touch My Stuff te vinden zijn.
Kort gezegd, ik hoop dat Not On Tour ooit eens van hun naam afstapt en op tour gaat, liefst in mijn regionen. Megacoole band, en ik ben megastoked voor hun full length. You should be too.

De andere band op Diner Junkie ben ik dan ook maar gaan checken. The Last Chucks zijn een meer typische '00 pop punk band die veel naar Ramones luisteren. Evenzeer mijn ding dus. De songs op hun myspace vind ik cool, average cool, maar So I Keep Drinking springt er voor mij ver boven uit, in de mate van awesomely cool. Dit hoort zeker bij de meest kwaliteitsvolle pop punk nummers. De solo is wat lang, maar het zo verdomd catchy en meezingbaar, en ook een beetje herkenbaar, dat ik het toch een aantal dagen redelijk constant heb afgespeeld. Heerlijke melodieën en harmonieën. My Brand New Nothing is ook een heel cool nummer, waarbij vooral het refrein in het oor springt. In ieder geval, na So I Keep Drinking gehoord te hebben ben ik uitermate benieuwd naar hun cd, en zodra die van Not On Tour uit is zal ik ze waarschijnlijk beiden kopen.

A Strength in Leuven

It's showtime! Allez, it was showtime, gisteren, in de Sojo in Leuven/Kessel-Lo. 4 bands, veel decibels.
Sunday night madness.

First up was A Strength Within, een Leuvense hardcoreband die door hard labeur in relatief korte tijd naam en faam gemaakt heeft in ons land - en daarbuiten. Ze hebben namelijk hun debuut-EP 'Never Lose Sight' uitgebracht op het Oostenrijkse Burning Season Records. Deze is een kleine 2 maanden oud.
Helaas heb ik het 1ste of de 2 eerste nummers gemist, maar van de rest van de set heb ik kunnen genieten. De eerste helft was in het donker, omdat de lichten nog niet op punt stonden (lees: niet werkten), waardoor hun show 'zo wat' baadde in een donkere sfeer die 'zo wat' aansluit bij hun muziek. Verwacht nu geen sludge of andere obscure, typisch 'duistere' muziek, maar A Strength Within is allesbehalve light-hearted. Deze band neemt invloeden van old-school hardcore, sluit aan bij de 'turn of the century'-hardcore en creëert van daaruit om hun eigen stempel te drukken op hun muziek. Het was bijvoorbeeld al even geleden sinds ik nog volwaardige en vooral inpassende gitaarsolo's had gehoord in hardcore. A Strength Within is een harde band, die absoluut gaan voor hun muziek, en dat was te merken ook. Ook al was er weinig publiekreactie en was het licht uit, de mannen stonden er en lieten al hun energie los om het publiek te overtuigen van hun kunnen. Volgens hun filosofie halen ze hun kracht vanuit henzelf, en naar analogie met hun performance betekent dat dat die mannen veel potentieel hebben en het gaandeweg loslaten op de scene, of op de wereld.
Ik was alvast overtuigd.
Ik heb dan ook de EP gekocht, en hij kan me zeer bekoren. Vanaf de instrumentale Overture tot het nazinderen van de zinssnede "built to last" werd ik omvangen door interesse. Allez, voornamelijk. De nummers zijn behoorlijk lang voor een hardcore-band, en soms vind ik een nummer te lang duren. Bijvoorbeeld het laatste nummer "Break Through Solitude", is me wat te uitgesponnen.
Maar, dit is cool, fris, enigszins variërend en vooral brutaal. Aan elk aspect van de plaat is aanzienlijk veel aandacht besteed: de muziek, in de eerste plaats. Zowel de composities als de productie klinken goed, niet repetitief. De teksten zijn doordacht en hebben betekenis, wat al veel is in vergelijking met vele hardcore/punk band. Het artwork is minimaal maar het past nu eenmaal in het concept van de plaat. De naam van de band is ook enorm representatief, voor hun idealen en hun gedachtegoed dat wordt verhaald in termen van lyrics - een boodschap.
Where there is no heart, there is no strength.

Kira's Guardian was niet echt mijn ding en behalve enkele fragmenten kon This Is Colour me ook niet al te zeer bekoren. 1) Redelijk repetitief, metalcore is al een tijdje niet meer mijn tas thee. 2) Op zich speelden ze goed, maar iets te standaard, te 13-in-een-dozijn. De gustibus et coloribus non disputandem est.

De afsluiter rockte de keet echter stevig. The Setup doesn't play, The Setup slays (they also kill). Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen is The Setup nog steeds -waarschijnlijk- de hardste band in België. Het was al veel te lang geleden (Ieperfest 2009) dat ik ze nog gezien had en ook al te lang geleden dat ik hun platen nog beluisterd had. Maar damn, beenhard. Na een hele tijd, 3 full lengths, 2 EPs en een hoop line-up-wisselingen ben ik nog steeds fan. Coole set met een goeie afwisseling tussen nieuwe (jammer genoeg geen Hostile Eyes, dat is nochtans een hitje!) en oude nummers (Death Of A Nation, Out Of Sync). Winter was ne absolute win (ter)! Ondanks de gedeeltelijk andere line-up klinkt het nog steeds als The Setup en de oude nummers komen nog steeds tot hun recht. Niet zo heel veel publieksreactie, maar ik heb wel heel den tijd zitten dansen en meezingen als ik kon.
I'd fucking die for this. But it never meant a shit to you.

The Motherfucking Dole

Als ge als rock band in België iets of wat wilt bereiken, moet ge een beetje innovatief zijn. Buiten uzelf stappen. De 4de wand doorbreken. Uw grenzen verleggen.
Vanuit dat principe speelt het Antwerps kwintet The Dole. Deze band heeft, alvorens de noemer 'band' te hebben opgenomen, hun tijd besteed aan nummers schrijven en perfectioneren. De band is onderhand al een tijdje uit hun cocon gebroken en zetten ambitieus hun carrière verder.

Hoewel de nummers op myspace genietbaar zijn, blazen ze me niet omver. Maar omdat 1) ik met de bassist op school heb gezeten, 2) mijn broer die gasten goed kent, 3) ik graag naar shows ga en 4) ze 12 maart in JH Govio (Kalmthout) optreden, ben ik The Dole gisteren gaan bewonderen in Brussel, met name het Ritscafé, op de Rockrace van de hogescholen en universiteiten in Brussel.

En ik was aangenaam verrast. 1ste verrassing: 3 gitaren. Naar mijn normen is dat veel maar ze wisten het nagenoeg perfect te proportioneren. Innemende solo's, intermezzo's en arpeggio's. 2de verrassing: coole show! Veel beter dan de myspace-versies. Duidelijk een band die graag speelt en waarschijnlijk graag een publiek voor zich heeft. Ze openden met Brother, meteen een van de meer upbeat nummers, en mijns inziens kan dit wel eens een single worden. De band heeft trouwens met Humo's Rock Rally meegedaan maar zijn -jammer genoeg- niet voorbij de voorrondes geraakt. Het zijn goeie muzikanten, live was alles heel strak gespeeld en ze zijn ook aanzienlijk op elkaar ingespeeld. Vooral de ritmesectie kwam live veel beter naar boven, wat ik ten zeerste waardeerde. Mijn hoofd ging zelfs mee op en neer. De zanger zijn stem leent zich mooi aan de muziek, die te omschrijven valt als… experimentele neo-indie-pop-dance-post-new-wave-rock'n'roll. Allez, zoiets. Ik heb tijdens het optreden vaak zitten denken aan wat het me deed denken, maar ik kon er niet echt 1 referentie op plakken. Ik denk aan The Smiths, maar tegelijk aan Soon en Pinback, of Franz Ferdinand, of iets als Modest Mouse, misschien wat The Mars Volta, en ik hoor invloeden van/gelijkenissen met Flight Of The Conchords, Jimi Hendrix, Sparta en pakweg MGMT. Whole lotta namedropping voor mijn punt, eigenlijk: Vele bands etiketteren zichzelf als "alternatief en experimenteel", maar bij The Dole maakt dat 'niet-label' ook waar. Ze hebben enorm veel invloeden die ofwel samenkomen ofwel hier en daar wel ergens voorkomen. Innovatieve muziek die aanslaat en niet gaat vervelen. Uitgedachte instrumentale stukken, inter-vocalische harmonieën, heel strakke drumpartijen, coole teksten en marcellekes.

Ik ken niet veel van het genre of van de scene in België, maar als ik mezelf en een of andere Quinten mag geloven, zijn deze mannen beter dan The Black Box Revelation.

(Photo by Thomas Geuens)

Now they find me frightening my love like a Pandora's box.
After all this time you still wander through my mind.

After all this time you still wander through my fucks.

Myspace! met demosongs "In Due Time"

Is it a town or a band?

Defiance, Ohio is both!
Dit ensemble is draagt de naam van de gemeente Defiance in Ohio, maar ze komen uit Columbus is Ohio. Odd, isn't it? It sure is.
Maar wat belangrijker is dan de etymologie van een band, is de muziek! Defiance, Ohio speelt vrolijke en minder vrolijke akoestische folk-punk, à la Against Me!, of eh… gewoon à la Against Me!. Andere referenties zijn bvb. Ghost Mice, Paul Baribeau en eigenlijk elke artiest op Plan-It-X records.
Defiance, Ohio is heel DIY-gericht, ze hebben na hun demo ook hun 1ste album op zichzelf uitgebracht, een split op het DIY-label Plan-It-X en alles valt gratis de downloaden via de site. Hooray!
Ze zijn verder gegaan op het No Idea label, alwaar ook Against Me!, Hot Water Music en andere bekende punkrock bands zitten.

Share What Ya Got werd hun eerste full length. Meteen ook naar mijn normen hun beste. Een magnum opus op zeer kleinschalig niveau. En het coolste artwork ooit, waarschijnlijk (de cd-versie toch, de lp heeft een andere lay-out). Share What Ya Got gaat over de directe leefwereld van de band, en van veel mensen in feite. Het albums begint met "Hey Kathleen, Are You Hungry?", welke de semi-homofonen 'angry' en 'hungry' bevat. Kwaad zijn lijkt en is misschien even alledaags als honger hebben. Of de honger is symbool voor een drang naar verandering. Ik weet het niet, maar ze zullen er wel over nagedacht hebben. Verder komen enkele op zijn minst bewonderenswaardige nummers aan bod. Er wordt de ene waarheid na de andere verteld (Do you remember passion?) en de cult van het fietsen wordt meer dan eens benadrukt. Dit is bijna naturalistische muziek. Het 'folk'-aspect komt onder meer naar voren dankzij de cello en de viool. Het rustige maar ontroerende "Road Signs Always Look Better Looking Over Your Shoulder" springt er bovenuit. To run away is victory, a tank of gas is freedom, and a starry night and open road is hope. Afsluiter is Response To Griot, een gepaste groet aan de bums in deze wereld.

Wat volgde was een split-cd met Ghost Mice, een akoustische folk-punk DIY kind of band, met Chris Clavin die Plan-It-X Records beheert. De cd is dan ook op dat label uitgekomen. En hoewel ik niet zo'n grote fan ben van Ghost Mice hun werk, staat hier zowat het beste werk van Defiance, Ohio op. En daarenboven een Gorilla Biscuits cover! Defiance, Ohio brengt een versie van Things We Say zoals niemand die waarschijnlijk ooit had verwacht. Enkel van hun beste nummers, en vooral hun beste lyrics staan op deze split. De groei van de band is merkbaar en hun creativiteit, zowel op muzikaal als tekstueel vlak bereikt hier wel degelijk een hoogtepunt.

Niet dat hun volgend werk buiten dat hoogtepunt staat. Defiance, Ohio blijft hun niveau in hun genre aanzienlijk hoog houden. Op hun split 7" met One Reason hernemen ze hun demo-nummer Promises en gooien ze er Sometimes Motion bij. Want sometimes motion is the only thing that keeps [them] alive. One Reason is trouwens ook een heel coole band. Een uitstekende split met bands die op elkaar zijn afgestemd qua sound.

Het duurde echter een tijdje voor ik volledig mee was met de sound van The Great Depression. Ik heb deze plaat lang aan de kant laten liggen omdat hij me op het eerste gehoor niet overdonderde, wat bij Share What Ya Got wel het geval was. Zoals ik al zei, is Defiance, Ohio een band die is geëvolueerd gedurende hun muzikale carrière. The Great Depression is, zoals de titel misschien impliceert, minder feel-good dan hun vorige album (al was dat ook niet onvoorwaardelijk happy-go-lucky). De nummers zijn wel beter uitgewerkt dan hun debuut, en bijkomend feit is dat dit op het bekende No Idea Records werd uitgebracht. En voor een band als deze is dat, me dunkt, enorm cool. De harmonieën komen beter naar voren, en er zijn er ook gewoon meer. Er is ook een videoclip voor This Feels Better gemaakt, which is cool.

In dezelfde opnameperiode als The Great Depression werden 2 nummers vastgelegd die op de split 7" met Environmental Youth Crunch werden uitgebracht. Threats hoort bij het "hardere" werk tot nu toe en Collecting Complaints sluit perfect aan bij The Great Depression. Zeker een coole plaat die de ruimte tussen hun 2de en hun 3de album mooi opvulde.

Niet veel later brachten ze The Fear(x3) uit, dat mijns aanvoelens teruggrijpt naar de sound van hun eerste album. Op hun 3de album vragen ze "Do you still sing your heart out?", en ik moet eerlijk toegeven dat dat het geval is, want "I know these words by heart now.". Dit album deed mijn affectie voor de band weer opleven, en toen ik het nieuwe nummer Hair Pool hoorde kon ik niet meer wachten op nieuw materiaal.

Helaas zijn we nu 2/3 jaar later en heb ik niks meer gehoord.

Naar mijn weten zijn ze 1 keer in Europa geweest, helaas was hun Belgische datum in Luik en kon ik daar niet geraken. Ik blijf hopen.

Website
Myspace
Download!

Beat Heart Sweet Stereo

Oké, '90ies pop punkers the Connie Dungs gingen uit elkaar, en op een of andere manier is A Radio With Guts ontstaan. Beat Heart Sweet Stereo werd in 2002 uitgebracht op Stardumb Records.



Vergelijkingen:
- Alkaline Trio maar pessimistischer, minder horror en meer whiskey.
- 'your average break-up' maar dan 100 keer erger en omgezet naar muziek.
- The Connie Dungs, want… ze hebben de zelfde leden.

De naam komt blijkbaar van een gedicht van Charles Bukowski, met de nodige relevantie. You'll notice when you hear it.

Beat Heart Sweet Stereo klinkt soms als een versleten plaat uit de jaren '70, en de stem is redelijk laryngaal (en enigszins nasaal). Bijgevolg duurt het wel even voor je deze plaat volledig kan weten te appreciëren.
Deze plaat heeft een hele aura over zich hangen. Vanaf de dreunende introductie-akkoorden tot "my expired heart will beat its final beat" drenkt dit album in een sfeer van gebroken harten, sigaretten, zelfmoordgedachten, vergane herinneringen, whiskey, levensmoeheid, slapeloze nachten en absolute, totale, onvoorwaardelijke eenzaamheid. Allemaal onder het motto "I drink myself to sleep". Dit album is de "die Leiden des jungen Werthers" van de punk rock.
Maar verwacht daarom niet de allerdoordachtste lyrics. Vaak komt het gewoon neer op "I cry my eyes out too and I'm lying all alone", maar 1) de manier waarop de teksten worden gezongen doet de luisteraar bijna meevoelen en 2) er staan evenwel enorm coole en goed gevonden lyrics in het genre van "I've got a bottle in my hand. Half full, half empty, it's still just half".
Kant A eindigt met de bloedstollende woorden "I'M ALL ALONE!!!!!!!!!!!!!!!!" (jawel, inclusief 16 uitroeptekens) en doet de luisteraar tot kiekevel toe meeschreeuwen en meewenen.
Kant B begint met mijn persoonlijke favoriet "Math And The Mocking Moon". De opbouw van dit nummer is redelijk magistraal. Dit nummer transponeert het exacte gevoel dat het omschrijft in mijn slaapkamer. Fuck. Opvolger "Eighteen Alive" toont dan weer dat "na na na na" zingen niet altijd catchy en up-beat is. De rest van het album laat u geen rust en heeft de hoogste frequentie van het woord "heart" sinds The Ataris' End Is Forever. Bijvoorbeeld.
Music for broken men, by broken men. "Where's the devil when you're needing her the most" betekent niets anders dan: "my faith in any femaly species is gone." Dit is de soundtrack van uw diepste gevoelens die nooit daglicht zien. Het is een conceptplaat die het verhaal vertelt van de eerste doorbroken illusies tot een overvloed aan zelfmoord. De ideale zaterdagavondplaat voor iedereen die nog steeds niet snapt waarom, voor iedereen die zich graag eens in slaap drinkt om zijn zorgen te vergeten, en voor iedereen die graag naar coole muziek luistert en graag eens afwijkt van de vrolijke deuntjes van pakweg Teenage Bottlerocket en the Queers.

I'm drunk under the mocking moon and wonder if you're drinking too and if the blackness in the skies envelopes you.
I'm drunk under the mocking moon and wonder just who's fucking you and does he kiss you half as good as I miss you.
I miss you.

A Radio With Guts
Download

A Very Potter Musical

Ik zou graag de aandacht vestigen op een initiatief vanwege toneelgroep Starkid. Hun productie "A Very Potter Musical" parodieert en reconstrueert de 7 Harry Potter-boeken.
Omdat deze groep aardige mensen zijn, hebben ze een vertoning van het stuk opgenomen en op Internet, met name YouTube, gezwierd, zodat hij gratis te bekijken is. Ook de soundtrack is te downloaden. Men raadt u wel een vrije donatie aan.

A Very Potter Musical is doorgaans grappig, gaande van puns over parodische motieven en visuele humor tot hilary ("That can only lead to disaster and hilary. Let's go!"). Openingsnummer Get Back To Hogwarts omvat een 'totally awesome' atmosfeer. Komische interventies introduceren de personages: leerlingen aan Hogwarts en Dumbledore himself.
Theatrale decorstukken zijn minimalistisch, maar het gebruik van attributen is in enig opzicht geniaal.
Ook de muziek is een achtergrond-/decorstuk. Letterlijk, omdat de band gedeeltelijk zichtbaar is, en Harry zelf gitaar speelt. Figuurlijk, omdat de muziek functioneel is bij sommige gebeurtenissen, en dus als informatieve index werkt, en ook bijdraagt tot de sfeer, als zuivere index in de setting. Behalve de feitelijke liedjes worden ook de scènes muzikaal begeleid.
Verder zie ik in dit stuk een parallel met John Milton's Paradise Lost, waar de duivel de mooiste rol krijgt. Deze vergelijking lijkt misschien wat vergezocht, maar in A Very Potter Musical zijn de vertolkingen van Malfidus, Sneep en Voldemort (Malfoy/Snape/Lord Voldemort) mijns inziens het meest vermeldenswaardig. Mijn favoriet personage in deze musical is zeker Malfidus. Wie had trouwens ooit gedacht dat ik Malfidus een knap ding zou vinden? (A: Niemand.) Het personage Sneep wordt subtiel uitvergroot, met de legendarisering van de uitdrukking "That's absurd.".

A Very Potter Musical is het zeker waard om te checken, om volgende redenen:
1) Het gaat over Harry Potter. Alles omtrend Harry Potter is minstens 'interessant'.
2) Heel inventieve humor! Serieus, dit is humor van de bovenste plank, goed gevonden, soms oppervlakkig, vaak heel subtiel. "Oh my Rowling", bijvoorbeeld, of "No way this year anyone's gonna die."
3) Muzikaal zit het prachtig ineen, van catchy liedjes tot ballades, coole harmonieën en wederom tekstueel erg cool. De relatie Quirrel-Voldemort wordt ook mooi uitgewerkt door de muziek en vooral door hun beider typische stemtimbres. De zangprestaties variëren van persoon tot persoon maar zijn over 't algemeen goed.
4) Malfidus.
5) "What the hell is a Hufflepuff?"

Check it!

Blank verse

Verse was een Amerikaanse hardcoreband. Ik kocht From Anger And Rage in 2007. Coole plaat. Ik zag ze live in 2008. Coole show. Ze splitten in 2009. Jammere zaak. Daar bleef het zowat bij.
Vandaag beluisterde ik hun laatste plaat, Agression. Ik werd weggeblazen.



NOTA: Het is van vitaal belang dat dit album luid wordt afgespeeld. Dat is het geval bij veel albums, zeker, maar dit verdient mijns inziens het extra volume.

De band geeft u een paar seconden om u te laten weten dat ge op play hebt gedrukt. Na die paar seconden introductie volgt een razernij alwaar zelfs Charizard door zou worden verslagen. Verse zet het album in met een nieuwe furie, getiteld The New Fury. Ze bestormen uw stereo met een arsenaal aan positive-minded, socio-politiek geëngageerde, melodische hardcore-punk. Sean Murphy, vocalist, bewijst zijn stem uitstekend te beheersen. Verstaanbaar, weinig uitschieters, veel gevoel. Zijn intonatie zegt vaak genoeg over het aandeel van zijn ziel dat hij in zijn woorden verbergt. De lyrics zijn een uitlaatklep voor kritiek: op media en censuur, oorlog, en everyday faults. In inhoudelijk opzicht weinig persoonlijk, maar inzake uiting, representatie en het evenwicht tussen paradigma en syntagma weet Murphy zijn woorden, zinnen, alinea's zo te vormen dat ze hun effect amper kunnen missen. Zowel esthetisch als teleologisch. De retoriek van de 21ste eeuw.
In nummers als Earth And Stone en de trilogie Story Of A Free Man klinkt de zang vaak perfect in harmonie met de muziek, soms zelfs even dreunend. De band kiest voor korte melodische interludes tussen hun nummers, wat meer dan welkom is. Intro's zijn vaak overbodig, dus outro's bedaren even de oren van de luisteraar. Ze sluiten het nummer af en kondigen tegelijk de volgende act of mayhem aan. Verse is snel, is hard, is coherent en weet de luisteraar metapsychisch te grijpen. Includes: mosh, melody, singalong. Met hun Story Of A Free Man overtreffen ze mijn verwachtingen. Deel 1 en 2, The End Of Innoncence en The Cold Return, missen muzikale overgang, maar deel 3, Serenity -de conclusie-, sluit echter naadloos aan.
Muzikaal is het misschien niet erg vernieuwend, en misschien niet erg gevarieerd, maar het wordt met veel stijl en overtuiging gespeeld. En repetitiviteit is mijn ding, zoals al gebleken is. Het is dansbaar, ge kunt er uw longen mee uitschreeuwen, het zijn heel goeie teksten (objectief gezien zelfs) en het is een uitstekende manier om u tijdens examens en blokperiodes af te reageren.

Arms open, heart open, God fearing.
Still nothing.

Myspace
Download

Check ook Rebuild en From Anger And Rage.

The Whats? The Eggs? The Errs?

De origine van de onomatopee-esque naam van deze band is me onbekend, maar The Ergs! zijn alvast een begrip. (Ja, dat is inclusief het uitroepteken.)

Deze poppunkband uit de VS waren jarenlang pioniers van het genre in de jaren '00 tot ze vorig jaar -tot veler ongenoegen- er de brui aan gaven. Men kan zeggen dat ze op hun hoogtepunt gestopt zijn, maar die vlieger gaat niet op in het geval van een feilloze muziekcarrière. The Ergs! bleven constant verbazen, hetzij door inventiviteit en enigszins provocatie (Digital Endpoints of een Nirvana-cover opnemen die homofoon is met het nummer Blue, een akoustisch album, samples), hetzij door hun genialiteit (nummers als Pray For Rain, of Books About Miles Davis), hetzij door hun originaliteit (A Million Perfect Days/Dub, Stinking of Whiskey Blues).
Ze lijken wat op the Descendents, maar dat komt vooral door hun fysieke gelijkenis. Allicht ook muzikaal, maar de focus ligt daar eerder op Ramones en pakweg the Mr. T Experience.

Ikzelf heb ze leren kennen via de split met Lemuria.
Hun kant bestaat uit de nummers Introducing Morrisey en Hey Jealousy. Ik ben lang aanhankelijk geweest aan de Gin Blossoms-cover, zelfs in die mate dat ik dat nummer (in gelijk welke versie) aanschouw als één van de beste nummers ooit gemaakt. Introducing Morrisey is een nummer dat de catchyness van the Ergs! aantoont. Met andere woorden, the Ergs! hebben mij weten te boeien en blijven boeien.

Vervolgens begon ik wat verder in hun werk te neuzen. Digital Endpoints bleek maar niks, of alleszins heel raar.
Maar hun eerst full length, Dorkrockcorkrod, een palindroom zowaar, sloeg in als een bom in mijn playlist.
Het begint met 1 nummers dat er eigenlijk 2 zijn, gaat verder met catchy nummers, nooit langer dan 3 minuten en eindigt met een 180° Emotional Ollie, zowel letterlijk als figuurlijk. Dorkrockcorkrod is een emotionele ride waarbij Mikey Erg en de zijnen, en ook de luisteraar met hem, een wending geeft aan de gebeurtenissen aangaande zijn liefdesleven, om op die manier de dingen een plaats geven. Here's another broken hearted love song to all the lonely hearts, I hope they sing along. - And I could write you the perfect song, and you could sing along.
Mike Yannich, Jeff Schroeck en Joe Keller schrijven nummers omdat ze hun ei kwijt willen. Dit zijn vaak behoorlijk zware eieren, maar in een lichtzinnige context. Tekstueel uit een klaagzang om de afwezigheid van een vriendin zich bijvoorbeeld in een ridiculisatie van de Messias-kwestie. Muzikaal wordt een klaarblijkelijk onbeantwoorde liefde bijgestaan door een aanstekelijke en opgewekte melodie.

The Ergs! munten daarenboven uit in hun talent. De combinatie drummer/zanger is op zich al niet evident, maar doe daarbij nog een aanleg voor beide bij en een rol als occasionele 2de gitarist. Mikey is een polyvalent muzikant, dat is trouwens ook duidelijk door zijn werk bij The Unlovables, The Measure [SA], House Boat (recent) en nog héél wat.
De virtuositeit en snelheid van de bassist is ook niet alledaagse in het '1-4-5' poppunkwereldje. De melodische baslijnen zijn vaak heel adequaat en Joe verheft daarmee het niveau van the Ergs!
De spanwijdte van 6 snaren wordt optimaal gebruikt door de gitarist, waarbij geen rekening wordt gehouden met genres. Van western over dub en blues tot crossover-thrash, maar voornamelijk poppy punk natuurlijk. Jeff zingt ook af en toe, zijn stem steekt redelijk hard af tegen die van Mikey, veel palataler en schreeuweriger eerder dan nasaal en zangerig.
De teksten variëren sterk en staan zowel op zichzelf als in bepaalde contexten. Ze maken allesbehalve conceptuele composities, maar het komt altijd wel op hetzelfde neer: liefdesverdriet. Of dat nu ad rem, ironisch of metaforisch uitgedrukt is, het komt altijd terug op hetzelfde thema. En ze krijgen de luisteraar mee, zowel denotationeel, het meezingen, als connotationeel, het meevoelen. De lyrics zijn real-life-based, en vele jongeren en twentysomethings kunnen zich ermee identificeren.

Dat bleek ook wederom met hun 2de album, Upstairs/Downstairs.
Upstairs/Downstairs is ook zowel letterlijk als figuurlijk te nemen. Het album gaat langs de hoogtepunten en dieptepunten van 's bands leven, en de luisteraar komt bij allerlei gevoelswaarden uit. Het 2de album is experimenteler en gewoon simpelweg anders van het 1ste. Zoals ze zelf zeggen, it's "the album we all thought was 'yeah!' but everyone else thought was '…eh'." Nochtans is ook dit album de moeite waard, met muzikale hoogtepunten (wat meestal de semantische dieptepunten zijn) See Him Again, de titelsong en het magnifieke Books About Miles Davis, waarvan ook een single versie met egg shaker bestaat. And you probably will.
Ik denk dat dit over 't algemeen minder catchy is dan Dorkrockcorkrod. Maar 't is evenveel Ergs!, dat wel.

Verder hebben ze nog talloze EP's, splits, singles en compilaties uitgebracht. Voor de fans. Ze zijn, zoals gezegd, in 2008 gestopt, maar hun aanwezigheid en invloed mag allesbehalve onderschat worden.



Hey Jealousy (cover)
Pray For Rain
Books About Miles Davis

Some bands that start with an A…

… that you should check out.

At The Drive-In staat ongeveer op de 2de plaats inzake mijn favoriete band ooit. Deze muzikanten uit El Paso, TX zochten hun basis in hardcore en punk/rock en deden daar iets helemaal anders mee. Ze deden de jaren '90 op hun grondvesten daveren met hun albums. Hoewel Relationship Of Command doorgaans als hun magnus opus wordt beschouwd, ligt Acrobatic Tenement mij nauwer aan het hart. At The Drive-In was een van de bands die mij in het hardcore/punk werreldje loodste en Acrobatic Tenement heeft daar een grote rol in gespeeld. Ze lieten slechts 3 albums achter (waaronder ook In/Casino/Out) en enkele EP's.
Hun vakkundig muzikaal talent in combinatie met ongecensureerde expressiviteit, stilistiek van de bovenste plank en cryptische -en dusver fascinerende- teksten vormen een band die menig muziekliefhebber spijt doet hebben dat hij/zij ze nooit live heeft kunnen aanschouwen. Hun "legacy" in The Mars Volta en Sparta is van grote waarde, maar At The Drive-In was een speciale band waarbij alles in elkaar paste. Ook de kapsels, de sixties kleren en de attitude.

The Apers zijn hier ook al vaker aan bod gekomen. Bestaan nu al 13 jaar of zo, hebben 5 geniale albums uit en ontelbare feestelijke livemuziekgelegenheden achter de rug. Ik heb 2 jaar geleden op goed geluk hun selftitled besteld en als bij wonder bezit ik nu toch een groot deel van hun discografie. Elk album en elke single staat op zich en heeft een lichtjes andere sound, terwijl ze trouw blijven aan wat onder poppunk wordt verstaan. Invloeden: Ramones, Beach Boys, Screeching Weasel, Queers, … De Nederlandse formatie, die toch al enkele line-up-veranderingen heeft ondergaan is al en vast gegeven in de poppunkscene, zowel in Europa (betrokkenheid bij Stardumb records, oprichting van Monster Zero records en organisatie van shows (o.a. Monster Zero Mash)) als intercontinentaal (shows in de States (o.a. 3 keer Insubordination Fest), Asian Man Records).
The Apers doen menig poppunker meezingen, dansen, lachen en heel af en toe wenen. Ze blijven origineel in een genre waarin dat heel moeilijk is en hebben zowat de grappigste frontman ooit. Ze zijn nu op pauze omdat Kevin Aper stemproblemen heeft. Maar it's not over, you know.

Alkaline Trio slaagt erin om creepy stuff catchy te maken. Geen enkele positieve noot in hun teksten, maar hun muzikale arrangementen durven mij al eens te doen dansen. Dan Andriano is een God op de basgitaar, en samen met Matt Skiba -letterlijk- dé stem van deze band. Neem daar Skiba's inventief gitaarspel en de ritmische gelaagdheid van Derek Grant aan toe en ge hebt een band die staat als een huis. Een spookhuis, welteverstaan. Na vorig jaar met Agony & Irony toch wederom te verbazen brengen ze binnenkort nog een nieuw album uit, waarmee ze naar eigen zeggen meer de richting van Goddamnit! terug uitgaan. Voor mij is either way in orde, deze band heeft stijl, da's zeker. Punk rock for the emotional guys, soft-rock for the punx.

The Adorkables hebben volgens sommigen de belachelijkste naam ooit, ik vind het echter geniaal. Zowel nominaal als muzikaal. Typische poppunk, catchy, leuk, liefde, heartbreaks. De zang dient wel wat gewenning, maar na een tijd past ook dat mooi in het geheel. Voor de rest een coole band die met …She Loves Me Not een geweldig album heeft neergeplant. Liedjes met leuke gitarenriedeltjes en catchy ritmo's, over meisjes, over de gevoelens der mensen en over dood zijn. Hun EP In The After Hours is ook zeker de moeite, 4 songs met rather scary themata. Ze zijn misschien dorks en/of misschien adorable, maar het staat vast dat ze instaan voor heel wat pop punk fun time. Put on your dancing shoes for dance class.

Other: the Accelerators, the Ataris, Against Me!, the Arrogant Sons of Bitches, …

Check-ch-check-check-check-ch-check-it-out.

one ticket Leuven-Rotterdam-Leuven

Te vertrekken in Leuven. Op 11 december, omstreeks 19u kwam ik aan in JH Sojo, Kessel-Lo (Leuven). Omstreeks wat later dan dat, na cymbalen gevonden te hebben en alles gesoundcheckt was, begon de muziek. 't Was alleszins geen lawaai.

State Of Mine, gedeeltelijk uit Leuven, openende de avond met hun technische en melodische punkrock, in de aard van Satanic Surfers of Belvedere. Hoewel mijn oor meer geniet van 3-chord-pop-punk, de 'punk voor de simpele man', was dit zeker aangenaam te zien. Die gasten zijn getalenteerd en weten elks hun instrument perfect te bespelen. Allez, toch redelijk goed. Misschien niet in mijn playlist, maar ik zie ze nog wel ergens geraken.
The Priceduifkes uit de Kempen lastten 1/3 van mijn verwachtingen die avond in. Goeie liekes, coole Queers cover (Yeah Well Whatever), supercoole nieuwe nummers. Heel stoked voor de PDS/Crackups/Headshots split (februari - Skintight Records).
The Accelerators uit Rotterdam gingen vervolgens het podium op. Dieje nieuwe cd vind ik echt megacool, en 't was den eerste keer dat ik ze zag, dus ik was redelijk tot zeer benieuwd. Live was het zeker de moeite, de liekes kwamen goed over. Misschien geen optimale sfeer maar ach ach…
Daarentegen wisten The Apers, tevens uit Rotterdam, die hier ondertussen al een redelijk grote fanbase hebben opgebouwd, het publiek heel goed mee te krijgen. Het charisma van Kevin Aper speelt hier ook een rol. Frans praten omdat Leuven lijkt op Luik, bazelen over hun "voorlaatste show ooit" (terwijl ze enkel een pauze nemen), over overlijdens als excuus om niet naar Monster Zero Mash te gaan. Geniale set neergeplant, inclusief Wait A Little Longer, de Ramones' My brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg), the Bat Bites' I Hope You Feel The Same en Whatever It Takes. Eyes Open Wide en You Suck als bisnummers, superdupercool. Besten band van Rotterdam, live in Leuven.
Assorted Jellybeans was de headliner, speelden een reünieshow maar ik kende ze niet en ze konden mijn aandacht niet echt vasthouden. Af en toe een leuk nummer maar ik was er te care-free voor, sorry. Maar voor mij persoonlijk: 3/5 topbands op nen avond, megacool!
Respect voor de organisatie om zo'n dingen te doen. Supercool.
Leuven punk rock city #4 of zo.

Door te gaan naar Rotterdam. Op 12 december, omstreeks 19u kwam ik aan in de Watt, te Rotterdam. Dit alles dankzij een paar helden uit Limburg, en de pa van 1 van die helden, welke op zich zowat de grootste held ooit moet zijn. Op anderhalf uur naar Rotterdam rijden, megacool.

Omstreeks wat later dan dat speelden de Deecracks. Deze Oostenrijkse band wist me te overtuigen dankzij hun covers (I Was A High School Psychopath, Today Your Love, Tomorrow The World) en eveneens met hun eigen nummers. Catchy, dansbaar, snel en grappig. 7" gekocht: Beach 90, uit op Monster Zero Records.
De volgende band op het schema waren The Hotlines. Coole band uit de UK, grave vocals en eveneens catchy nummerkes. Heel poppy en feel-good. Hoe kan het ook anders op een poppunkfeest? De zonnebrillen, catchy melodietjes en Beach Boys cover gaven een heel zomerse sfeer die 12de december. Cool!
Dan namen The Murderburgers het podium over - doch niet gestaltegewijs. Deze Schotten spelen hun liederen om het rapst en zingen om het Schotst. Diepzinnige teksten als "you're a fucking moron" (x100) en "double take" (x1000) deden menig publiekslid luidkeels meezingen ende met de hand in de lucht zwaaien, als ware het om hun woorden kracht bij te zetten. For real though, grave show, snelle songs, coole band, entertainend en heel coole mannen. De nieuwe cd eindelijk gekocht, alsook nen demo gekregen voor de opkomende cd van maart 2010 (of zo). Get siked! Geniaal ook hoe ge er echt niks van kunt verstaan, zelfs als ze dubbel zo traag praten.
The Apers hadden geen communicatieproblemen, want die hebben Kevin Aper om te zeveren, intermuzikale raps te introduceren en te entertainen. Weeral geniale show, iets andere setlist dan de dag ervoor maar even cool natuurlijk. Olé!
The Manges betraden vervolgens het podium. 4 Italianen in hetzelfde matroos-patroon T-shirt. 4 van de coolste mensen ooit. Ik had me strategisch vlak voor het podium opgesteld om optimaal van het gebeuren te genieten. Gevolg 1: BESTE SHOW OOIT. Gevolg 2: Bovenbenen doen zeer en 3/4 van de tijd voorover hangen en tegen de monitor gedrukt worden. Gevolg 3: Setlist te pakken gekregen en doorheen de set ook kunnen volgen. Stel u voor, wat ne setlist. Beginnen met Secret Agent, Barrage Of Hate, Havana Affair, Vengeance Is Mine, … Ik kan me nog net inhouden om niet gewoon de set over te typen omdat alles even geniaal was. Heel den tijd meegezongen, mega-emotioneel ook, alles geven bij Vengeance, Blame Game en I Don't Wanna Live In Hell, feesten bij Another Day, Oh Mary en Ten Shots en genieten bij Hit The Punchball. SIKED voor hun nieuw materiaal. Veel nummers, weinig gezever, ideale setlist: heeft veel verwachtingen ingelost. Besten band van Europa, en ik ben echt niet den enige die dat vindt. Zo, fucking cool. Words cannot describe that awesomeness. Om van te wenen, zo goed was het.
T-shirt gekocht (wel lelijk maar 't zijn the Manges, fuck it) en 2 7inches. WDeze show was zo hard alles waard.
Zatopeks sloten af. Live heel cool en entertainend en zo, maar behalve een 4tal coole nummers geraak ik niet zo into deze band. City Lights was heel cool.

Reistraject: Leuven-Overpelt-Rotterdam-Overpelt-Leuven-Kalmthout. All worth it.

Ooh maw maw pa pa ooh maw maw maw pa pa

1-2-3-4 cretins wanna have some more.
4-5-6-7 all the cretins go to heaven.