The Rightunders reversed

The Leftovers hebben sinds deze week een nieuwe plaat uit, genaamd Eager To Please. En ja hoor, the Leftovers are eager to please me. Meer nog, they succeed to please me. A lot.

Label: Crappy Records
Tracklist:
1. Can’t Stop
2. Telephone Operator
3. Girlfriend
4. Get To Know You (with Kim Shattuck (The Muffs))
5. Thinking About Her
6. You Know What You Do
7. I Want You Back
8. Untouchable (with Coz Canler (The Romantics))
9. Lost And Found
10. Get Out Of My Head
11. The Only One (with Parry Gripp (Nerf Herder))
12. Make You Mine
13. Dance With Me
14. Party Til We Die (with Brett Anderson (The Donnas) & Jon Rubin (The Robinoos))

Deze gasten uit Portland behoren tot de beste van de nieuwe generatie poppunkers. Ze hebben nu al 4 albums op hun naam staan, waarvan vooral de laatste 2 mij volledig in de ban brachten.
On The Move, de vorige, was van begin tot eind een geniaal album. Met Eager To Please zetten the Leftovers deze traditie gewoon verder. Hun stijl typeert zich door invloeden van punkbands als the Ramones en the Queers en popbands als the Beach Boys en the Romantics. Eager To Please is over het algemeen een minder 'punk' album dan On The Move. Ik hoor meer popvibes en meer 'handclap'-drums. De ganse sfeer van het album, dat overigens opnieuw gevuld is met songs over liefde (op het laatste nummer na), is zomers, relaxed en feelgood.
De nummers zijn op zich niet vernieuwends, maar the Leftovers hebben toch een vrij herkenbaar timbre. Kurt Baker is een goeie zanger, nasaal genoeg maar niet te snotty, wel toonvast. De riffs en intro's zijn enorm catchy, en soms durven the Leftovers al eens experimenteren met genres en songstructuren. Vooral de catchyness is belangrijk bij een poppunkalbum, en dat weten the Leftovers maar al te goed. Nummers als Lost And Found en Girlfriend zitten al na 1 of 2 keer luisteren rotsvast in uw hoofd.
Daarenboven krijgt de luisteraar nog een hoop guest appearances, die het niveau alleen maar opkrikken (zonder dat dat noodzakelijk is). Ook een heel goed idee om Dance With Me nog eens op te nemen. Dit is namelijk, mijns inziens, een van de beste nummers van de laatste paar jaar. De heropgenomen versie klinkt ook wel beter dan de oudere versie. Er is weinig verschil, maar de kleine variaties doen het hem.
Afin, Eager To Please weet mij enorm te boeien en plezieren. Ik ben er trots op dat ik een Leftovers-fan ben. Ik geloof ook dat ze met dit album een breder publiek zullen aanspreken, en ik hoop van harte dat Dance With Me een hit wordt, in pakweg all over the world.

Check the video here. (1:03 tot 1:22 is geniaal.)
Check the album here.

Let's brag, oh yeah.

Enkele collecties, lang niet groot of speciaal of zo, maar toch leuk. Mijns inziens.

The Copyrights

The Apers

At The Drive-In/The Mars Volta

Hot Water Music

(This sucks, ik wil Caution op LP.)
Ramones

(Enkel nog Halfway To Sanity (zie open plek).)

Yup, dit is gewoon om te laten zien wat ik zoal heb. Geen andere waarden whatsoever.

That's what I've got

Mijn muzikale aanwinsten van mei 2009 zijn best wel noemenswaardig, me dunkt.

7"s
The Copyrights - Button Smasher (+ CD)
The Copyrights/Zatopeks - Handclaps & Bottlecaps
The Dopamines/Till Plains - Split
The Favorats - Destination Outta Space
J Church - She Has No Control
Kepi Ghoulie & Jerry Hormone - The Lives & Loves Of
The Manges - Mandy
New Bomb Turks - (Gotta Gotta) Sinking Feeling (pic disc)
Peawees - Bleeding For You
The Popsters - The Scene
The Popsters - Two Minutes
The Ratcliffs - Junkyard Barbecue
Retarded - Gambling On Rock
Tenement - Ice Pick

LP's
The Apers - Buzz Electric
The Copyrights - We Didn't Come Here To Die (pic disc)
A Radio With Guts - Beat Heart Sweat Stereo
The Veterans - The Veterans

CD's
The Apers - The Apers
The Bat Bites - Creatures Of The Night
Capguns 'N' Coke - Just Another Day EP
Capguns 'N' Coke/The Grizzley Ends - Split
The Carry Outs - Demo 2009
The Ergs! - Dorkrockcorkrod
The Ergs! - Hindsight Is 20/20, My Friend
The Ergs! - Jersey's Best Prancers
Even In Blackouts - Myths & Imaginary Magicians
Groovie Ghoulies - 99 Lives
Groovie Ghoulies - Go! Stories
Mr. T Experience - Alcatraz
Peawees - Walking The Walk
The Popsters - Everything I Want
The Popsters/Dirt Bike Annie - Split
Travoltas/The Plus Ones - Going Dutch EP
Travoltas/Stinking Polecats - Split EP
The Unlovables - Crush Boyfriend Heartbreak
V/A - The Apers Tribute: The Punkrock Don't Stop!
V/A - The Apers Tribute: Do The Aper!
V/A - The European Pop Punk Virus Vol. 1
V/A - The European Pop Punk Virus Vol. 2
V/A - Live Fast Die! Part Deux
V/A - Lookout! Freakout Compilation 2000
(Voor meer…)

Momenteel al heel den avond naar Crush Boyfriend Heartbreak (The Unlovables) aan 't luisteren, zo'n ongelooflijke goed album! Soort conceptalbum: 4 nummers over de crush, 5 nummers over de boyfriend en 4 nummers over den heartbreak.
Met Mikey Erg van The Ergs! op drums! En vrouwelijke vocals! Sexxxxxxy!
Aanrader! De rest ook trouwens!

Ook aan te raden: de nieuwe Copyrights/Dopamines split. Still catchy, still awesome.

Song stuck in mind: Do Watcha Wanna (Not Whatcha Gotta) door Dirt Bike Annie.

"Till death do us party!"

Things that are awesome.

Is het niet tijd om eens een paar van de beste platen allertijden te overlopen? Ik denk van wel!

Dit alles is mijns inziens natuurlijk.
En chronologisch.

Ramones: Leave Home (1977)
Er staan enorm goeie songs op hun debuutalbum Ramones, zoveel is zeker, maar met Leave Home hebben de 4 "Ramone"s uit New York zichzelf toch wel overtroffen. Elk lied is een fucking hit. Elk lied klokt onder de 3 minuten af, zoals het hoort. Dit zijn de Ramones middenin hun hoogtepunt. '77, het jaar waarin ze zomaar even 2 albums hebben uitgebracht. De songs zijn chronologisch in de volgorde waarin ze geschreven werden. Leave Home is de brug tussen het bijna nihilistische Ramones en de verdere evolutie op Rocket To Russia. Geni-fucking-aal.
Download!

They Might Be Giants: Flood (1989)
Op goed geluk heb ik dit album ontdekt, maar het is nog steeds mijn favoriet no-worries, happy-go-lucky, verstand-op-nul-en-genieten album. Ik heb wel iets voor eenvoudige muziek, en dit sluit daar nadeloos bij aan. Liedjes met een (simpele) boodschap en een eenvoudige melodie, veel beter wordt het niet. Het voelt bijna kinderlijk aan. Het is in feite 'schattige' muziek. Ga eens buiten in de zon zitten, pakt uzelf iets fris en zet dit plaatje op. Uw gemoed bevaart in no-time de hoogste sferen. Mark my words.
Download!

Screeching Weasel: My Brain Hurts (1991)
My Brain Hurts, Screeching Weasel's 3de wapenfeit heb ik hier al ergens besproken. Ik heb het album veel te laat ontdekt, maar hell, dit is een œuvre van enkele geniale helden met gevoel voor eenvoud, een overvloed aan energie en een vermogen tot relativeren. Geniale teksten, riffs en catchy nummers tout court. Ben Weasel en Dan Vapid vormen hier een perfect team. Ne must-have voor iedereen die ook maar een beetje into muziek en zo is. Ook voor iedereen die van meisjes houdt. En iedereen die soms dingen haat of in twijfel trekt.
Download!

At The Drive-In: Acrobatic Tenement (1996)
Het debuut van deze heersers uit El Paso, Texas, wordt vaak overschaduwd door Relationship Of Command. Voor mij persoonlijk is dit album van groter belang. Het heeft een enorme invloed gehad op mijn muzieksmaak, het heeft me naar een wijder spectrum doen luisteren. Ook is dit een van mijn eerste cd's geweest die niet mainstream was. Nummers als Embroglio en Ticklish geven mij nog steeds dat gevoel van herontdekking van muziek. Een van de beste bands van de laatste 2 decennia!
Download!

The Manges: 'R' Good Enough (2001)
Dit is nog een pop-punk album dat ik bij de klassiekers reken. Ik weet niet juist wat het is, misschien Andrea's zoetgevooisde aparte stemtimbre, misschien Manuels magnifieke variaties op 3 akkoorden en zijn geniale solo-stukken, misschien Mass' prachtige ondersteuning van grondtonen, subdominanten en dominanten en zijn enorm coole fills, misschien Richies superzotte drumgedeeltes. Misschien zijn het hun streepjestruien. Misschien hun nationaliteit (Italiaans, nvdr). Ik weet het niet, maar om een of andere reden is deze plaat fucking in-sane! Deze plaat staat vol hits, catchy as fuck en makes-you-dance-like-crazy as hell. Die mannen moeten echt méér shows doen, en liefst in mijn buurt.
Download!

The Mars Volta: De-loused In The Comatorium (2003)
Deze sluit bij ATDI aan. Den eerste van TMV was direct den beste, en dat niveau hebben ze moeilijk kunnen evenaren. Afin, het niveau kunnen ze evenaren, maar niet over de lijn van een conceptalbum. De-loused In The Comatorium zit enorm geniaal in mekaar. De nummers behoren als 1 nummer beluisterd te worden, anders mist ge een partikel, en dat kan fataal zijn. Ook al ken ik de tekst niet, de muziek doet mij precies hetzelfde voelen als wat het verhaal vertelt. (Het gaat over de zelfmoord van een vriend, nvdr.) Meesters in songwriten en songplayen, absoluut. Cedric Bixler-Zavala en Omar Alfredo Rodriguez-Lopez, 2 van mijn grootste helden allertijden.
Download!

The Guts: Let It Go (2008)
Toen ik naar Let It Go begon te luisteren heeft het me een paar weken geduurd voor ik er goed en wel even mee kon stoppen. Dat zegt wel genoeg zeker. Helden uit het milieu van The Nobodys en The Queers uit Portsmouth, New Hampshire.
Download!




Andere albums die een eervolle vermelding verdienen:
Squirtgun - Fade To Bright
Hot Water Music - Caution
Beatsteaks - Launched
The Queers - Don't Back Down
The Get Up Kids - Something To Write Home About
Teenage Bottlerocket - Total

En eigenlijk nog zoveel meer. Jeetje.
I suggest you check something out.

We are the front line!

Amai. Amai amai! Dat was nogal een feest.
Donderdagavond, 7 mei 2009, half 9. The Frontline, Overpoortstraat, Gent.
Sushi Express. Cover Rangers. The Priceduifkes. The Apers.
Nen hoop plezier.

't Was den eerste keer dat ik daar kwam, en da's echt een grave zaal. Of ja, een graaf kot. Een ruwe schatting: 4 op 12 meter of zoiets. Maar heel plezant.
Sushi Express was den eerste band die optrad. Psychobilly uit Zele. Dus: inclusief een contrabas. Supercool. Klonk goed. De gitaarriffs konden me wel bekoren en de bas was gewoon supergraaf. Den bassist kon er wel wat van. En wat show verkopen, maar dat moet natuurlijk, op ne show.
De Cover Rangers waren genietbaar, maar daar hield het wel bij op. Ze gaven zelf achteraf toe dat het nogal ne slechte show was. Maar hey, ik vond het wel plezant. Het concept is vrij duidelijk: punkrock-covers van pop-liedjes. Ik heb lustig meegezongen met A New England (Billy Bragg), Fast Times At Dropout High (The Ataris) en andere bekende hits zoals Paper Planes (M.I.A.) of Mamma Mia (ABBA). De gitarist had op een gegeven moment een techisch probleem, wat altijd wel een beetje jammer is tijdens een optreden. Niet echt ne fan van de stem, ook niet. Maar hey, it's hella fun!
Na 2 redelijke bands kwamen dan eindelijk 2 van de zotste bands uit respectievelijk België en Nederland.
Allereerst speelden The Priceduifkes. Soundchecken met I Love To Fuck van The Nobodys, geniaal begin. "Hey, wulle zijn de Priceduifkes" - "Moete gelle weten hè!" - "Ja, dat moete wulle weten." Haha. De toon was gezet. De toon was nog meer gezet met I Ain't Dreaming Of A White Christmas. Dieje nieuwen intro is zó goed, hè. Vanaf dan was 't ne highway down Priceduifkes lane, jammerlijk wel af en toe onderbroken door geluidsproblemen. Eerst enorm veel feedback in de gitaar. Dat was dan opgelost, maar dan viel de gitaar in de monitor blijkbaar constant uit. En da's ambetant voor de gitarist. Maar in de zaal klonk het allemaal goed, dus da's cool. I Need Therapy van Screeching Weasel gecoverd, fucking cool. Ook Nervous Breakdown van Black Flag. Ook enorm cool. Nihilist Stomp gespeeld, ook een supercool nummer. Die hun instrumentale nummers horen echt wel tot de beste van hun œuvre, eigenlijk. Anyway, ik heb me keihard geamuseerd, heel hard meegezongen en me helemaal laten gaan bij hun slotnummer: Loser Anthem.

May not have much money, I may like to watch TV.
You call me a loser but you'll never be as cool as me.
Some girls might cry over me 'cause I don't love them too.
You call me an asshole but at least I'm not a fag like you!

Next band up were: The motherfucking Apers. Hier was ik echt kei stoked voor. Den 2de keer dat 'k ze echt zou zien. Supercool. Dat zijn echt zo'n grote helden hè. Kevin Aper, een van de grappigste frontmannen ooit en eigenlijk ne kei goeie bassist en ne grave zanger. Kelvin Centerfold, een van de gelukkigste gitaristen ooit en ne kei goeie gitarist en backing vocalist. Echt waar, 't is een plezier om dieje te zien spelen. Ivo Backbreaker, geen idee wat ik daarover moet zeggen maar hij kan verdoeme goed drummen. Het optreden begon al goed. "Wij zijn The Accelerators." (The Accelerators zijn een bevriende band uit Rotterdam, waar ook The Apers vandaan komen, nvdr.) Veel oude nummers gespeeld, ook een 3-tal van de nieuwe, opkomende CD 'You're Only As Strong As The Table You Dance On'. Perfect. De setlist, ongeveer, niet in volgorde:
It's All Over You Know, It's OK To Hate Me, Only The Grim Reaper, Reanimate My Heart, You Suck, Debra Jean (The Queers), She's The One (Ramones), Too Many Backpacks At The Show, Eyes Open Wide, Sunshine, Something More To Someone Else, I Hate Guys With Girlfriends, She's Just In Love, Please Come Back To Me (I Can't Live Without You), Friday Night Killed Saturday Fun, Every Day Is A Rock 'N' Roll Day
Echt enkele van mijn favoriete nummers, supercool. Kevin Aper had ook nog een mooie variatie op Another Brick In The Wall gemlaakt, met name Another Dick With No Balls. 'k Zeg het, geniale kerel. Superduper siked voor de nieuwe CD. 23 juli op Asian Man Records, check it out.

It doesn't appeal to me.

It does Appeal To Reason, blijkbaar.
Ik ben er eindelijk toegekomen de nieuwe Rise Against te beluisteren.
En zoals ik hier voorspeld had, het is inderdaad een downfall sinds hun vorige album uit 2007.

Aiaiai…

Op Groezrock had ik al gemerkt dat Tim McIlrath zijn stem enorm achteruit is gegaan. Ook op cd/mp3 is dat duidelijk te horen. Hij heeft niet meer dezelfde capaciteit en ook niet dezelfde ruwheid en eigenlijk ook niet meer dezelfde emotie in zijn stem. Da's een eerste indruk die zich bij mij opdringt bij het beluisteren van Collapse (Post-America), het 1ste nummer op Appeal To Reason.
De eerste paar nummers hebben nog wel iets en sommige vind ik zelfs goed, maar het is tegenwoordig zo monotoon. De riffs zijn quasi inspiratieloos, hun songs hebben al 3 albums lang krak dezelfde structuur, zelfs de volgorde van de songs is voorspelbaar. Het enige wat me verbaasde was de 'breakdown' in Entertainment. Niet om pure genialiteit, integendeel, ik ben wel te vinden voor originaliteit, maar dit gaat er over. Soms past iets gewoon niet midden in een nummer, mannekes. Ook het sinds SSOTCC obligatoire akoustische nummer als 10de-11de nummer, is represent: Hero Of War. Hey, Swing Life Away, geniaal nummer, echt waar, maar Hero Of War, sorry, maar dat trekt echt op niks. Te meer omdat dit een gitaar en een stem is, en zoals gezegd, is de stem al niet meer de moeite.
Over de teksten heb ik niet veel te zeggen. Tim is daar altijd wel goed in geweest, en ik heb hem al betere songs weten schrijven dan hetgeen ik nu te horen krijg, maar hey, 't is best goed te doen. Misschien wat te veel politiek en te weinig socio-cultureel.

Conclusie: Appeal To Reason gets me toe-tapping, but that's about it. I'm dissappointed.
Ik wil niet te negatief zijn, Rise Against is een sterke band, dat toont ook hun fanbase, maar ze zijn er enorm op achteruitgegaan. Punkrock-gewijs, zijn ze sell-outs. Moest ik dit album een quotatie geven, 't zou rond de 5/10 liggen. 't Doet me niet veel meer. Normaal zou mijn kamer overhoop liggen na ne cd van Rise Against, nu zit ik gewoon achter de computer en schrijf ik gewoon een blogbericht over Appeal To Reason.
Moeten zij weten.

Nog wel heel veel respect voor den Joe:

Groezfuck

HAPPY SATURDAY!
GROEZROCK SPECIAL REPORT VAN MIJNENTWEGE!


Om kwart voor 11 speelde Nuns Go Riot, supercoole Belgische band. Punkrock met hardcore invloeden of anderson, 'k weet niet, maar ik vind ze heel goed. Ze speelde strak, en ik vind dat ze wel eens nieuw materiaal mogen uitbrengen, amai. Ik heb ze wel niet volledig gezien,
want Gino's Eyeball speelde overlappend op het ander podium en die had ik nog nooit gezien, terwijl ik NGR al bezig had gezien. De Gino's waren wel geniaal. De Belgische Blink-182. Heel cool. Die gasten amuseren huneigen keihard op dat podium, en daarmee ook het publiek. Dat was een mooie start op de main stage, wat toch al gauw mijn favoriet podium zou worden. Niet omdat het zo'n podium is, wel om de bands.
Maar mijn interesse lokte me naar de zogenaamde back2basics stage, alwaar de Tenement Kids hun performance zouden geven. Supercool. Dat is écht de Nederlandse Hot Water Music. Inclusief baarden, haha! Heel energieke band, goeie muzikanten. Het eerste kiekevelmoment van de dag toonde zich ook, bij Quit Playing Them Strings. Goeie nummers en een geniale outro/solo/instrumentaal stuk. T-shirtje gekocht en ne CD en nen LP. Dudes zijn goed bezig. I spent a long, long time, trying to turn it back.
In afwachting tot de volgende band op mijn lijstje ben ik nog wat merch gaan checken, gaan hangouten met de Lieven, dat was cool, en mijn middagmaal gaan nuttigen in de tent: sandwiches met komijnkaas en Ice Tea peche van den Delhaize. Geniaal.
Om kwart voor 1 of kwart voor 2 speelde This Is A Standoff. Ex-Belvedere, skatepunk dingen. Ik had ze nog nooit beluisterd, maar ik werd aangenaam verrast. Meer nog, ik was eigenlijk fameus onder de indruk van de snelheid en de catchyness welke uit de boxen kwamen. Ik ben vooral ook fan van de zang, die klonk heel goed. Toffe mannen, enorm goeie muzikanten (zeer technische muziek) die zelf zichtbaar ook plezier vinden in het optreden. Da's altijd wel belangrijk, als nen band graag speelt straalt zich dat vaak uit naar het publiek. It doubles the fun! Hooray. 2 cd'kes gekocht. Hooray.
Vervolgens ben ik op tijd naar de main stage gegaan, zodat ik vanvoor mee kon feesten met The Aquabats. Dat was de moeite zenne! Sinds ik hen 3 jaar geleden ontdekte mede dankzij de Piet heb ik ze altijd al eens live willen zien. Nu stonden voor de eerste keer in België. En ze losten mooi mijn verwachtingen in. Keigoeie nummers spelen, het publiek danste erop los. Er fucking op los. Amai. Ik werd zot bij Pizza Day, Super Rad. Geniaal hoe ze allemaal opblaasmatrassen/-banden/-kussen in het publiek gooiden tijdens Pool Party. Bindteksten waren ook leuk. Die mannen zijn gewoon leuk. In hun Aquabatspakskes. Er zat zelfs ne gast in 't publiek in zo'n pakske, volledig met helm en riem. Supercool. Circle of love's alom. Heel veel posi-sfeer in 't publiek, da's altijd wel met ska/punkrock-shows, me dunkt. Een of andere Gouden Slechterik die ineens the Aquabats kwam overwinnen, maar the Aquabats zijn wel gewonnen zenne! Dankzij gitaarkoffers en special powers! Hoogtepunt #2! It was a pool party for the cool kids at my school!
Het volgende hoogtepunt kwam eraan met The Vandals. Ik ben er altijd al fan van geweest en nu kon ik ze eens zien. Beginnen met It's A Fact en alle hits erdoor rammen. En heel den tijd dansen en meezingen. Ze hebben zelfs Don't Stop Me Now (ne cover van Queen) gespeeld, supercool! Hoogtepunt #3. And now we dance like soldiers on the battlefield.
Vlug even een stukske Darkest Hour gaan checken, dat was eigenlijk heel cool. Maar ook niet voor te lang.
Verder heb ik nog een stuk The Living End gezien, enorm fan van contrabassen maar ze kwam te weinig door om echt cool te zijn, dus wat gehangen met Ricky en Senne van de PDS die ik ineens tegenkwam en dan na een kwartierke naar The Sedan Vault gaan zien. Dat was ook niet direct mijn ding, ze pasten ook niet direct thuis op zo'n festival. Toch niet in mijne line-up. Te zacht voor de hardcorekids en te traag voor de punkrockkids. Maar hey, 't zal wel goed zijn waarschijnlijk!
No Fun At All wilde ik dit jaar wél zien, in tegenstelling tot vorig jaar. 'k Heb het 20 minuten of een halfuur of zo volgehouden, toen werd het toch echt wel saai eigenlijk. Weinig tot geen podiumpresence, niet echt het beste geluid ooit en ik ben ook niet de grootste fan ooit. Weggegaan, teruggekomen met Wow And I Say Wow, meegezongen en terug weggegaan.
Achteraf ben ik wel vooraan de tent gaan staan om een mooi plekje te verzekeren voor hetgeen waar ik enorm hard naar uitkeek (dat zult ge misschien wel hebben gemerkt): The Get Up Kids. Reünieshow. Fuck yeah. Ze hebben nen Hot Water Music gepulld, om het in termen van Groezrock 2008 te zeggen. Echt waar, geniaal. Non-stop kiekevel, bijna zitten blijten, bijna uw longen uit uw lijf zingen. Een beetje jammer was de korte duur van de setlist en het ontbreken van bepaalde nummers. Valentine, I'll Catch You en Man Of Conviction had ik bijvoorbeeld nog heel graag gehoord. Maar hey, Action And Action, Woodson en Red Letter Day hebben ze dan bijvoorbeeld wel gespeeld, dus ja. 't IS voor hen ook kiezen. In ieder geval, ik heb ten zeerste genoten van hun optreden, en ik was echt ontdaan toen het zo ineens gedaan was. Amai. Hoogtepunt #4 Every mistake that I make, I couldn't have made without you.
Op mijn plekske blijven staan om Rise Against goed te kunnen zien, toch ook een van mijn favoriete bands. Maar, zoals een random dude het aan de bushalte vanmorgen nog zo mooi zei: "De gemiddelde leeftijd van het publiek ging na het optreden van The Get Up Kids wel flink omlaag." Of zoiets. Ik zat daar vanvoor tussen hardcoremongolen en huppelkutjes die met moeite Prayer Of The Refugee kennen. De term 'alone in a crowd' was voor mij wel van toepassing. En toen ze begonnen werd het nog erger. 1) ze begonnen met een nieuw nummer, en de nieuwe nummers zijn toch niet echt het van het en 2) dat was daar ineens een massa en alles en iedereen verschoof van kant naar kant. Ik denk, ik ga wat mee dansen vanvoor, maar daar was gewoon geen plaats voor. Sucks. Dus ben ik maar naar de zijkant gevlucht. Daar viel het al wat beter mee. Ik heb Rise Against ondertussen al 4 keer kunnen zien, maar 1 keer kon ik niet, de 2de keer mocht ik niet en de andere keren vond ik het zijn geld niet waard, net om voorbeschreven reden. Fucking fans. Pas op, supercool voor die band dat ze zo populair zijn, hè, ik heb er ook bij wijze van spreken reclame voor gemaakt, maar 't lijkt tegelijk dat ook hun muziek eronder lijdt. 't Zijn grote termen, maar mij lijkt het allemaal minder oprecht. Terwijl Stained Glass And Marble (het enige nummer van The Unraveling in hun set) daar echt keihard tegenover staat. Ik was echt enorm blij met Like The Angel en Heaven Knows (de enige nummers van Revolutions Per Minute in hun set) en ik was ook blij dat ik het vorige album nog niet zo slecht vind. Achja, ik heb me geamuseerd, ik heb ne goeie show gezien, die mannen staan er echt, en ik heb alles wat niet van het laatste album kwam keihard meegezongen alsof het de laatste keer was. Zijne speech over punkrockers was ook wel graaf. Gewoon, it's cool to be a punkrocker, en da's waar. Hoogtepunt #5. I threw a party in my name, but the hours went by and no-one came.
Dan nog een halfuur wachten tot NOFX op het podium kwam. En ineens stonden die op dat podium. Fat Mike, El Hefe, Eric Melvin en Smelly. En ineens had ik zoiets van "wow, shit, ik ga NOFX live zien", en ineens waren die bezig. Ik kon nog net mijnen bril veilig wegsteken en dan ben ik keihard losgegaan op Linoleum. En de rest. Mopkes, intermezzo's, Arming The Proletarians With Potato Guns, uithalen naar mensen die op de tentpalen geklommen waren (it's fucking ridiculous), zagen hoe stoem dat België wel niet is (It's the best country in all of Belgium. No, you know what, it's the second best country in the whole of Benelux! You're part of Benelux, right?). Alle hits hebben ze erdoor gejaagd (yeah, go for the hit songs, you posers.), nieuw nummer klonk enorm cool, foute teksten zingen is ook cool, volledig uit de maat zijn is ook cool. Ik moet toegeven, ik heb lang gene CD meer van hen opgezet, maar damn, da's nu toch een van de beste bands ooit. Grappig, catchy, leuk, gevarieerd. Ze zijn eigenlijk ook goed op elkaar ingespeeld. Da's cool om ze bezig te zien. Fat Mike zijne zever tussen de nummers stoorde mij eigenlijk geenszins. En den outro was ook wel lachen, de 4 bandleden en 2 roadies dansen op een of ander kindermusicalliedje over racisme-humor. Geniale setlist en geniale band. Hoogtepunt #-fucking-6. One more round, than it's bottles to the ground.

FUCK YEAH.

Oh, en mijn aanwinsten:
7"'s
Teenage Lust - We Have

LP's
Ben Weasel - These Ones Are Bitter
Hot Water Music - A Flight And A Crash
Hot Water Music - Finding The Rhythms
Hot Water Music - Forever And Counting
Hot Water Music - Live At The Hardback
Hot Water Music - Never Ender
Hot Water Music - No Division
Hot Water Music - The New What Next
Hot Water Music - Till The Wheels Fall Off 2LP
Hot Water Music/Alkaline Trio - Split
Hot Water Music/Leatherface - BYO Split Series Volume I
Nerf Herder - How To Meet Girls
Off With Their Heads - All Things Move Toward Their End
Off With Their Heads - From The Bottom
Off With Their Heads - Hospitals
Tenement Kids - We've All Been Down
The Get Up Kids - Four Minute Mile
The Get Up Kids - Something To Write Home About
The New Bomb Turks - Information Highway Revisited

CD's
¡Sincebyman! - We Sing The Body Electric
Tenement Kids - Doves
The Gabba Gabba Heys - Brats On The Beat: Ramones For Kids
This Is A Standoff - Be Disappointed
This Is A Standoff - Be Excited

Kleren
The Get Up Kids trui
Tenement Kids shirt

Awesome. <3

Hey Jealousy

We zijn het jaar 1991. Ik ben pas geboren. Ik heb geen idee wat er gebeurt.
We zijn het jaar 2008. Ik ben 16 jaar oud. Ik download een nummer van The Ergs!, een poppunkband die nieuw voor mij was. 1 liedje. Van een split-single. Ik beluister het ne keer. Klinkt goed. Moet ik ooit eens verder uitchecken. 'Hey Jealousy' noemt het. Leuk.
Na een paar maanden komt dat nummer nog eens terecht uit de speakers van mijn computer. Ik denk bij mezelf: dit klinkt goed. Heel goed zelfs. Leuk nummer.
Nog wat later komt Hey Jealousy meer en meer voor in mijn playlist. Ik ontdek uiteindelijk zelfs dat het ne cover is. Puur aan de muziek had ik het nooit geweten, want het klinkt als een echt The Ergs!-lied. Niets is minder waar, echter, het nummer is geschreven in 1991-1992, door een alternatieve rockband genaamd the Gin Blossoms. Heb ik nog nooit van gehoord, zeg. En ik moet eerlijk toegeven, ik heb er verder nog niets van gehoord behalve dit nummer.
Maar eigenlijk heeft ne mens qua muzikaal genot niet veel meer nodig dan Hey Jealousy. Hetzij van the Gin Blossoms, hetzij door the Ergs! gecoverd, hetzij door Hit The Lights gecoverd, hetzij door allerlei mensen op youtube gecoverd.
Het was een bewust weekend op het einde van juli wanneer mijn muiscursor de repeatknop aanduidde terwijl Hey Jealousy opstond. Het heeft enorm lang geduurd voor ik die knop heb afgezet. Ik heb letterlijk een hele week, als het niet meer is, amper naar iets anders geluisterd dan Hey Jealousy. Ik denk dat 'k op het eind toch een 300-tal plays had op den iTunes. Dat is ongeveer 17-18 uur lang Hey Jealousy. Rekenende dat ik die week ook niet àl te veel thuis was, is dat best wel heel veel.
En volledig terecht. Wat een nummer. Ik heb het hier al enkele keren vermeld denk ik, en het blijft echt mijn favoriet nummer ooit, denk ik. Wow.

Het begint zowaar met een opmaat, dus gene 1-2-3-4, maar wel ne 1-2-3-4-1-2 en dan ne sido#-sire ofte BC#BD van de bas. De gitaar en drum zetten mee in en maken er een vrij uitnodigende en zelfs licht overweldigende intro van. Wanneer de zang invalt bij de eerste strofe wordt de gitaarmelodie wat rustiger maar hebt ge nog altijd de drijvende kracht van de bas en drum die het nummer als het ware vooruit laten gaan. De zang is ook enorm goed, het timbre past uitstekend bij de muziek. En in 1991 hadden ze daar nog niet zulke instrumenten voor als nu, dus toen was er toch wel wat talent vereist. De strofe verleent zich perfect tot meezingen, zoals het een goed pop-/rocknummer behoort. Het rijmt, maar 't is niet belachelijk. Het is vloeiend, maar 't wordt niet te flou. Het is krachtig, maar tegelijk ook emotioneel beladen. Het kan aan mij liggen, maar ik voel echt de passie die in de zang wordt gelegd. As we speak krijg ik er zelfs kippenvel van. De strofe bouwt zich op, de 1ste 2 zinnen zijn vrij rustig, om dan met een contrastdynamiek bijna de 2 volgende zinnen in te zetten, als ware het een aanzet tot het refrein.
Het refrein bestaat uit een catchy gitaarriff, een geniale tekst en een melodische baslijn. Het voelt een beetje melancholisch aan en het repetitieve 'hey jealousy' laat zich enkel maar behagen. Melodisch zit het refrein erg goed in elkaar, stem en gitaar zijn mooi op elkaar afgesteld. Prachtig.
Na het 2de refrein volgt de solo. Qua originaliteit is er niets nieuws onder de zon, qua kunst van het songwriten en inschatting van gepastheid binnen het nummer vind ik het dan weer erg goed geslaagd. 8 maten solo, valt enorm goed mee, en om daarna meteen weer met het refrein af te komen, klinkt gewoon goed. En onder het motto "don't change a winning team" herhalen ze de eerste strofe en het refrein gewoon nog eens. En stoort dat? Mij niet. Maakt dat het nummer te lang? Misschien, maar voor mij niet. Soms vind ik bepaalde liedje te kort en had ik graag gewenst dat ze langer duurden. The Gin Blossoms denken daar voor mij op voorhand aan. Uiteindelijk eindigen ze met een sido#-sire-la ofte BC#BDA op de bas. Enorm cool.
Natuurlijk is dit alles een zaak van persoonlijke voorkeur, een 'de gustibus et coloribus'-kwestie, maar ik vind dat Hey Jealousy zijn plaats verdient in deze blog en in de muziekgeschiedenis. Vooral dat laatste.

Misschien moet ik toch maar eens the Gin Blossoms verder uit checken.

G|-----------------------------------------------|
D|-91190--------------------------------91190|
A|-------5-5555-7-777-77-9-999-7-77-------|
E|-----------------------------------------------|
(transcribed by: mgruspe@peoplesupport.com)

Tell me, do you think it'd be alright if I could just crash here tonight?
You can see I'm in no shape for drivin' and anyway I've got no place to go.
And you know it might not be that bad, you were the best I ever had.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might not be alone.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

You can trust me not to think (drink) and not to sleep around.
And if you don't expect too much from me, you might not be let down.
Cause all I really want's to be with you, feel like I matter too.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might be here with you.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

(solo)

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!
Hey jealousy!

Tell me, do you think it'd be alright if I could just crash here tonight?
You can see I'm in no shape for drivin' and anyway I've got no place to go.
And you know it might not be that bad, you were the best I ever had.
If I hadn't blown the whole thing years ago, I might not be alone.

Tomorrow we can drive around this town,
and let the cops chase us around.
The past is gone but something might be found to take its place.
Hey jealousy!

Hey jealousy!

She took my heart, well, there's only one thing I couldn't start…

LINKS:
The Gin Blossoms on Youtube
The Ergs! on Youtube
Hit The Lights on Youtube
Tosaytheleast on Youtube
Hey Jealousy group-page on Facebook
Mijn blog als 6de hit bij google als ge "Hey Jealousy" intypt.

My guilty pleasure

…is Britney Spears.
Kan ik niet aan doen hè. Geniale madam, en wat meer is, geniale songwriters achter die madam.

Ik heb Britney eigenlijk altijd wel goed gevonden. Er zijn periodes geweest dat ik dat ontkent heb omdat ik toen te punk of te metal was voor zo'n "commerciële" muziek, maar die periodes zijn voorbij. Britney's muziek is leuk, cool, catchy en gewoon goed. De hits zullen mij altijd het meest bijblijven, maar eerlijk is eerlijk, ze heeft toch al een 6tal albums volgekregen met goeie nummers. Af en toe een nummer dat minder naar mijn smaak is, maar over 't algemeen ben ik nog niet echt teleurgesteld geweest. Daarbij heb ik haar ook altijd een knappe gevonden. Enkel kaal was niet zo mijn ding, maar een pruik lost zoiets dan weer op. Convenient.
…Baby One More Time is haar eerste. Recht erop. Haar bubblegum-pop weet mij wel te bekoren, zowel de upbeat nummerkes zoals "(You Drive Me) Crazy" als de tragere nummers zoals "Sometimes". Samen met Oops!… I Did It Again beschouw ik dit als de 1ste periode Britney. Onschuldig, eerlijk. Met Britney, het album, werd ons meisje, zoals ze zelf zingt, onderhand een vrouw. Brtiney spuide een van de beste nummers aller tijden naar voren, Lucky. Tot op heden nog steeds bij mijn favoriete nummers gerekend. Geniaal nummer. Telkens weer keihard meezingen en dansen als dat gespeeld wordt. Haar 3de album heeft nog veel van de Britney die over liefde zong en over andere stereotypisch meisjesachtige onderwerpen. Ik ben ne jongen maar ik hoor dat wel graag. Kan ik niet aan doen hè. Toen dat album uitkwam was in 10 jaar. Dus dat is gerechtvaardigd dat ik dat toen graag hoorde. Ik weet niet hoe ik het moet rechtvaardigen dat ik het tot op heden nog steeds graag hoor. Ik wijt het aan de extreem goede writing skillz van pop-nummer-schrijver Max Martin & anderen. Geniaal toch hoe een man een nummer kan schrijven dat zo enorm goed bij een vrouw, en meerbepaald gewoon enorm goed bij de persoon Britney Spears past. Het vraagt wel wat talent om een toch vrij persoonlijk nummer vanuit een geheel ander standpunt te schrijven. Supercool.
Maar dan, een paar jaar later, pakweg 2003, toen kwam In The Zone uit. Helemaal weg van Toxic, ahja, want iedereen was daar helemaal weg van. De andere single Me Against the Music en Everytime vond ik ook nog wel goed. Maar er wrong toch iets. Dat was niet de Britney die ik, en de rest van de wereld for that matter, gewend was. Dit was niet meer onschuldig en liefdebeladen, dit had iets ondeugend. Zowel haar stem, die heser klonk, als haar teksten, die 'explicieter' waren, als de muziek, die meer R&B invloeden had. Niet meer de vrolijke sound die bij de vorige albums toch meer aanwezig was. She was not a girl, but damn sure a woman. Zie eens hoe vrouwelijk:
Ondeugend, hè?
Niet echt ne fan van In The Zone dus, maar ach. (Behalve misschien van dat Reggaenummer, The Hook Up, dat vind ik nog wel heel goed.) Ja, ik denk dat het wel noodzakelijk was. Ik bekijk het als een overgangsfase tussen de oude Britney en de nieuwe Britney.
Want met de nieuwe Britney in vol ornaat, zijnde Blackout, zette ze wel weer een pracht van een album neer 2 jaar geleden. "It's Britney, bitch." was de duidelijk boodschap. Singles Gimme More en Piece Of Me konden mij weer volop bekoren en de rest van het album kwam beter tot zijn recht dan In The Zone. Ik ben content.
Vorig jaar kwam plotseling Circus te voorschijn. Zo snel had ik geen nieuw materiaal verwacht, maar ik was er meer dan gelukkig mee. Womanizer, Circus en If You Seek Amy behoren nu als tot haar beste nummers. Womanizer vooral om de "You, you, you are… You, you, you are…", Circus vooral om heel het nummer en If You Seek Amy vooral om de vrij geniale omweg om "fuck me" te zeggen. Ik had het eerst echt niet door. Het sloeg op niks, precies, tot ik de codering ontdekte. Supercool.
Britney, ik ben nog steeds fan.

She's a lucky, she's a star.

LINKS:
Official site
Myspace
Lucky on Youtube

G6 Cadd9 D7sus2 Dsus2 F# Em7

Dat zijn mijn favoriete akkoorden. Niet precies in die volgorde, maar dat zijn ze wel. Toevalligerwijze zijn dat de akkoorden die voorkomen in The Weakerthans' "My Favourite Chords". Let op de Britse (Canadese) spelling van 'favourite'!

Ik heb geen idee meer hoe ik The Weakerthans heb ontdekt, maar ik weet wel dat ik de ontdekking van die bandje nog steeds enorm dankbaar ben. Voor den eerste keer in deze blog geen punkrock! Nee, The Weakerthans spelen vooral indie/folk/pop/rock/akoustisch/rustig/leuke muziek.
(Achja, ze hebben wel wat punk-invloeden: John K. Samson, de zanger en gitarist, is namelijk de voormalige bassist van punkrockband Propagandhi.)
Ik raad hen aan aan iedereen die graag muziek luistert, in 't algemeen. 't Is radio-vriendelijk, mooi, zinvol, catchy, meeslepend, etc.

for those who belong nowhere
and for those who belong to one place
too much to belong anywhere else

In 2000 brachten deze gasten het album Left And Leaving uit, hun 2de muzikaal geesteskind. 8 jaar later vind ik hem voor een spotprijsje in een distro. Niet lang later zit hij toch wel voor een tijdje vast in mijn CD-speler. Een geweldig album. Je kan The Weakerthans een beetje vergelijken met Bob Dylan, op die manier dat hun muziek niet per se super technisch en ingewikkeld in elkaar zit, maar dat hun teksten wel tot de geniaalste behoren die ik ooit in muziek heb aangetroffen.
Maar eigenlijk zit het muzikaal ook echt wel heel strak. Ze werken veel met gelaagde composities. De klank is vrij eigen aan the Weakerthans. De zachtjes aangeslagen gitaar-riffs, de slepende bas en drums, het uitzonderlijk mooi en passend aanbod aan bijkomende instrumenten zoals een orgel, speciale piano's en gitaren, een viool, een xylofoon, een zaag, nen 12-string, een synthesizer, etc. Vrij geniale composities waarbij kippenvel vaak niet ver te zoeken is. Integendeel, in vele gevallen komt het spontaan op.
Het belangrijkste aspect, voor mij persoonlijk alleszins, is vooral het tekstuele, het lyrische: de songtexten. John Samson is een erg kunstzinnig persoon en heeft een liefde voor poëzie en literatuur. Dat merkt ge wel. Amai. Er wordt continu naar uw hoofd gesmeten met subtiele rijmen, stijlfiguren, culturele verwijzingen, metaforen (die effectief beduidend zijn), en een perfecte balans tussen het vergezochte en het simplistische. De teksten zijn eerlijk, gaan over dingen die gewoon belangrijk zijn in het menselijk leven, zoals liefde. Stilistisch is het misschien wat zwaar soms (alhoewel dat goed meevalt), maar thematisch is het eigenlijk enorm down-to-earth.

Get clobbered on by courtesy, in love with love, and lousy poetry. And I'm leaning on a broken fence between Past and Present tense. And I'm losing all the stupid games that I swore I'd never play. And it almost feels okay.

Snapt ge wat ik bedoel? Als ge het nog niet snapt…

You said "Somewhere there's a box full of replacement parts to all the tenderness we've broken or let rust away. Somewhere sympathy is more than just a way of leaving. Somewhere someone says 'I'm sorry.' Someone's making plans to stay."

Verder hoort daar dan nog een prachtige, vrij fragiele stem bij die geen emotie schuwt.
Een vrij doorslaggevend argument voor dit album is mijns inziens vooral het 11de nummer: My Favourite Chords.

They're tearing up streets again. They're building a new hotel. The Mayor's out killing kids to keep taxes down, and me and my anger sit folding a paper bird, letting the curtains turn to beating wings. Wish I had a socket-set to dismantle this morning. And just one pair of clean socks. And a photo of you. When you get off work tonight, meet me at the construction site, and we'll write some notes to tape to the heavy machines, like "We hope they treat you well. Hope you don't work too hard. We hope you get to be happy sometimes." Bring your swiss-army knife, and a bottle of something, and I'll bring some spraypaint and a new deck of cards. Hey I found the safest place to keep all our tenderness. Keep all our bad ideas. Keep all our hope. It's here in the smallest bones, the feet and the inner-ear. It's such an enormous thing to walk and to listen. I'd like to fall asleep to the beat of you breathing in a room near a truckstop on a highway somewhere. You are a radio. You are an open door. I am a faulty string of blue christmas lights. You swim through frequencies. You let that stranger in, as I'm blinking off and on and off again. We've got a lot of time. Or maybe we don't, but I'd like to think so, so let me pretend. These are my favourite chords. I know you like them too. When I get a new guitar, you can have this one and sing me a lullaby. Sing me the alphabet. Sing me a story I haven't heard yet.

Die ganse tekst is een opperst lyrisch orgasme. Jeetje. Zo'n nummers zorgen ervoor dat ik mensen die ik niet ken begin te verafgoden. Moest ik kunnen zingen, ik zou het voor iedereen zingen. Jammer genoeg kan ik niet zingen. De gitaar-'solo' naar het einde toe doet ook altijd iets. Prachtig hoe het allemaal in elkaar past, de tekst, de akkoorden, de arrangementen. Het enige minpuntje vind ik dat het niet het laatste nummer op de cd is. Zoiets verdient om te blijven nazinderen nadat je Left And Leaving hebt beluisterd. Zodat je daarna nog eens op de repeat-knop drukt en alles nog eens vlotjes aan je voorbijgaat.
Left And Leaving is het ideale album achtergrond-gewijs, maar het is nog beter om even wat tijd uit te rekken, de cd in de speler te steken, met wat drinken en eten in de zetel of uw bed te zitten en met de teksten mee te lezen en zachtjes mee te zingen. Gewoon even alleen zijn met de oorstrelende muziek van The Weakerthans.
Check ook hun andere albums, trouwens.

Label: Bad Taste Records
Tracks:
1. Everything Must Go!
2. Aside
3. Watermark
4. Pamphleteer
5. This Is A Fire Door Never Leave Open
6. Without Mythologies
7. Left and Leaving
8. Elegy For Elsabet
9. History To The Defeated
10. Exiles Among You
11. My Favourite Chords
12. Slips And Tangles

The Weakerthans aren't weaker than's…

LINKS:
Official site
Myspace
My Favourite Chords on Youtube
Download