The Whats? The Eggs? The Errs?

De origine van de onomatopee-esque naam van deze band is me onbekend, maar The Ergs! zijn alvast een begrip. (Ja, dat is inclusief het uitroepteken.)

Deze poppunkband uit de VS waren jarenlang pioniers van het genre in de jaren '00 tot ze vorig jaar -tot veler ongenoegen- er de brui aan gaven. Men kan zeggen dat ze op hun hoogtepunt gestopt zijn, maar die vlieger gaat niet op in het geval van een feilloze muziekcarrière. The Ergs! bleven constant verbazen, hetzij door inventiviteit en enigszins provocatie (Digital Endpoints of een Nirvana-cover opnemen die homofoon is met het nummer Blue, een akoustisch album, samples), hetzij door hun genialiteit (nummers als Pray For Rain, of Books About Miles Davis), hetzij door hun originaliteit (A Million Perfect Days/Dub, Stinking of Whiskey Blues).
Ze lijken wat op the Descendents, maar dat komt vooral door hun fysieke gelijkenis. Allicht ook muzikaal, maar de focus ligt daar eerder op Ramones en pakweg the Mr. T Experience.

Ikzelf heb ze leren kennen via de split met Lemuria.
Hun kant bestaat uit de nummers Introducing Morrisey en Hey Jealousy. Ik ben lang aanhankelijk geweest aan de Gin Blossoms-cover, zelfs in die mate dat ik dat nummer (in gelijk welke versie) aanschouw als één van de beste nummers ooit gemaakt. Introducing Morrisey is een nummer dat de catchyness van the Ergs! aantoont. Met andere woorden, the Ergs! hebben mij weten te boeien en blijven boeien.

Vervolgens begon ik wat verder in hun werk te neuzen. Digital Endpoints bleek maar niks, of alleszins heel raar.
Maar hun eerst full length, Dorkrockcorkrod, een palindroom zowaar, sloeg in als een bom in mijn playlist.
Het begint met 1 nummers dat er eigenlijk 2 zijn, gaat verder met catchy nummers, nooit langer dan 3 minuten en eindigt met een 180° Emotional Ollie, zowel letterlijk als figuurlijk. Dorkrockcorkrod is een emotionele ride waarbij Mikey Erg en de zijnen, en ook de luisteraar met hem, een wending geeft aan de gebeurtenissen aangaande zijn liefdesleven, om op die manier de dingen een plaats geven. Here's another broken hearted love song to all the lonely hearts, I hope they sing along. - And I could write you the perfect song, and you could sing along.
Mike Yannich, Jeff Schroeck en Joe Keller schrijven nummers omdat ze hun ei kwijt willen. Dit zijn vaak behoorlijk zware eieren, maar in een lichtzinnige context. Tekstueel uit een klaagzang om de afwezigheid van een vriendin zich bijvoorbeeld in een ridiculisatie van de Messias-kwestie. Muzikaal wordt een klaarblijkelijk onbeantwoorde liefde bijgestaan door een aanstekelijke en opgewekte melodie.

The Ergs! munten daarenboven uit in hun talent. De combinatie drummer/zanger is op zich al niet evident, maar doe daarbij nog een aanleg voor beide bij en een rol als occasionele 2de gitarist. Mikey is een polyvalent muzikant, dat is trouwens ook duidelijk door zijn werk bij The Unlovables, The Measure [SA], House Boat (recent) en nog héél wat.
De virtuositeit en snelheid van de bassist is ook niet alledaagse in het '1-4-5' poppunkwereldje. De melodische baslijnen zijn vaak heel adequaat en Joe verheft daarmee het niveau van the Ergs!
De spanwijdte van 6 snaren wordt optimaal gebruikt door de gitarist, waarbij geen rekening wordt gehouden met genres. Van western over dub en blues tot crossover-thrash, maar voornamelijk poppy punk natuurlijk. Jeff zingt ook af en toe, zijn stem steekt redelijk hard af tegen die van Mikey, veel palataler en schreeuweriger eerder dan nasaal en zangerig.
De teksten variëren sterk en staan zowel op zichzelf als in bepaalde contexten. Ze maken allesbehalve conceptuele composities, maar het komt altijd wel op hetzelfde neer: liefdesverdriet. Of dat nu ad rem, ironisch of metaforisch uitgedrukt is, het komt altijd terug op hetzelfde thema. En ze krijgen de luisteraar mee, zowel denotationeel, het meezingen, als connotationeel, het meevoelen. De lyrics zijn real-life-based, en vele jongeren en twentysomethings kunnen zich ermee identificeren.

Dat bleek ook wederom met hun 2de album, Upstairs/Downstairs.
Upstairs/Downstairs is ook zowel letterlijk als figuurlijk te nemen. Het album gaat langs de hoogtepunten en dieptepunten van 's bands leven, en de luisteraar komt bij allerlei gevoelswaarden uit. Het 2de album is experimenteler en gewoon simpelweg anders van het 1ste. Zoals ze zelf zeggen, it's "the album we all thought was 'yeah!' but everyone else thought was '…eh'." Nochtans is ook dit album de moeite waard, met muzikale hoogtepunten (wat meestal de semantische dieptepunten zijn) See Him Again, de titelsong en het magnifieke Books About Miles Davis, waarvan ook een single versie met egg shaker bestaat. And you probably will.
Ik denk dat dit over 't algemeen minder catchy is dan Dorkrockcorkrod. Maar 't is evenveel Ergs!, dat wel.

Verder hebben ze nog talloze EP's, splits, singles en compilaties uitgebracht. Voor de fans. Ze zijn, zoals gezegd, in 2008 gestopt, maar hun aanwezigheid en invloed mag allesbehalve onderschat worden.



Hey Jealousy (cover)
Pray For Rain
Books About Miles Davis

Some bands that start with an A…

… that you should check out.

At The Drive-In staat ongeveer op de 2de plaats inzake mijn favoriete band ooit. Deze muzikanten uit El Paso, TX zochten hun basis in hardcore en punk/rock en deden daar iets helemaal anders mee. Ze deden de jaren '90 op hun grondvesten daveren met hun albums. Hoewel Relationship Of Command doorgaans als hun magnus opus wordt beschouwd, ligt Acrobatic Tenement mij nauwer aan het hart. At The Drive-In was een van de bands die mij in het hardcore/punk werreldje loodste en Acrobatic Tenement heeft daar een grote rol in gespeeld. Ze lieten slechts 3 albums achter (waaronder ook In/Casino/Out) en enkele EP's.
Hun vakkundig muzikaal talent in combinatie met ongecensureerde expressiviteit, stilistiek van de bovenste plank en cryptische -en dusver fascinerende- teksten vormen een band die menig muziekliefhebber spijt doet hebben dat hij/zij ze nooit live heeft kunnen aanschouwen. Hun "legacy" in The Mars Volta en Sparta is van grote waarde, maar At The Drive-In was een speciale band waarbij alles in elkaar paste. Ook de kapsels, de sixties kleren en de attitude.

The Apers zijn hier ook al vaker aan bod gekomen. Bestaan nu al 13 jaar of zo, hebben 5 geniale albums uit en ontelbare feestelijke livemuziekgelegenheden achter de rug. Ik heb 2 jaar geleden op goed geluk hun selftitled besteld en als bij wonder bezit ik nu toch een groot deel van hun discografie. Elk album en elke single staat op zich en heeft een lichtjes andere sound, terwijl ze trouw blijven aan wat onder poppunk wordt verstaan. Invloeden: Ramones, Beach Boys, Screeching Weasel, Queers, … De Nederlandse formatie, die toch al enkele line-up-veranderingen heeft ondergaan is al en vast gegeven in de poppunkscene, zowel in Europa (betrokkenheid bij Stardumb records, oprichting van Monster Zero records en organisatie van shows (o.a. Monster Zero Mash)) als intercontinentaal (shows in de States (o.a. 3 keer Insubordination Fest), Asian Man Records).
The Apers doen menig poppunker meezingen, dansen, lachen en heel af en toe wenen. Ze blijven origineel in een genre waarin dat heel moeilijk is en hebben zowat de grappigste frontman ooit. Ze zijn nu op pauze omdat Kevin Aper stemproblemen heeft. Maar it's not over, you know.

Alkaline Trio slaagt erin om creepy stuff catchy te maken. Geen enkele positieve noot in hun teksten, maar hun muzikale arrangementen durven mij al eens te doen dansen. Dan Andriano is een God op de basgitaar, en samen met Matt Skiba -letterlijk- dé stem van deze band. Neem daar Skiba's inventief gitaarspel en de ritmische gelaagdheid van Derek Grant aan toe en ge hebt een band die staat als een huis. Een spookhuis, welteverstaan. Na vorig jaar met Agony & Irony toch wederom te verbazen brengen ze binnenkort nog een nieuw album uit, waarmee ze naar eigen zeggen meer de richting van Goddamnit! terug uitgaan. Voor mij is either way in orde, deze band heeft stijl, da's zeker. Punk rock for the emotional guys, soft-rock for the punx.

The Adorkables hebben volgens sommigen de belachelijkste naam ooit, ik vind het echter geniaal. Zowel nominaal als muzikaal. Typische poppunk, catchy, leuk, liefde, heartbreaks. De zang dient wel wat gewenning, maar na een tijd past ook dat mooi in het geheel. Voor de rest een coole band die met …She Loves Me Not een geweldig album heeft neergeplant. Liedjes met leuke gitarenriedeltjes en catchy ritmo's, over meisjes, over de gevoelens der mensen en over dood zijn. Hun EP In The After Hours is ook zeker de moeite, 4 songs met rather scary themata. Ze zijn misschien dorks en/of misschien adorable, maar het staat vast dat ze instaan voor heel wat pop punk fun time. Put on your dancing shoes for dance class.

Other: the Accelerators, the Ataris, Against Me!, the Arrogant Sons of Bitches, …

Check-ch-check-check-check-ch-check-it-out.

one ticket Leuven-Rotterdam-Leuven

Te vertrekken in Leuven. Op 11 december, omstreeks 19u kwam ik aan in JH Sojo, Kessel-Lo (Leuven). Omstreeks wat later dan dat, na cymbalen gevonden te hebben en alles gesoundcheckt was, begon de muziek. 't Was alleszins geen lawaai.

State Of Mine, gedeeltelijk uit Leuven, openende de avond met hun technische en melodische punkrock, in de aard van Satanic Surfers of Belvedere. Hoewel mijn oor meer geniet van 3-chord-pop-punk, de 'punk voor de simpele man', was dit zeker aangenaam te zien. Die gasten zijn getalenteerd en weten elks hun instrument perfect te bespelen. Allez, toch redelijk goed. Misschien niet in mijn playlist, maar ik zie ze nog wel ergens geraken.
The Priceduifkes uit de Kempen lastten 1/3 van mijn verwachtingen die avond in. Goeie liekes, coole Queers cover (Yeah Well Whatever), supercoole nieuwe nummers. Heel stoked voor de PDS/Crackups/Headshots split (februari - Skintight Records).
The Accelerators uit Rotterdam gingen vervolgens het podium op. Dieje nieuwe cd vind ik echt megacool, en 't was den eerste keer dat ik ze zag, dus ik was redelijk tot zeer benieuwd. Live was het zeker de moeite, de liekes kwamen goed over. Misschien geen optimale sfeer maar ach ach…
Daarentegen wisten The Apers, tevens uit Rotterdam, die hier ondertussen al een redelijk grote fanbase hebben opgebouwd, het publiek heel goed mee te krijgen. Het charisma van Kevin Aper speelt hier ook een rol. Frans praten omdat Leuven lijkt op Luik, bazelen over hun "voorlaatste show ooit" (terwijl ze enkel een pauze nemen), over overlijdens als excuus om niet naar Monster Zero Mash te gaan. Geniale set neergeplant, inclusief Wait A Little Longer, de Ramones' My brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes To Bitburg), the Bat Bites' I Hope You Feel The Same en Whatever It Takes. Eyes Open Wide en You Suck als bisnummers, superdupercool. Besten band van Rotterdam, live in Leuven.
Assorted Jellybeans was de headliner, speelden een reünieshow maar ik kende ze niet en ze konden mijn aandacht niet echt vasthouden. Af en toe een leuk nummer maar ik was er te care-free voor, sorry. Maar voor mij persoonlijk: 3/5 topbands op nen avond, megacool!
Respect voor de organisatie om zo'n dingen te doen. Supercool.
Leuven punk rock city #4 of zo.

Door te gaan naar Rotterdam. Op 12 december, omstreeks 19u kwam ik aan in de Watt, te Rotterdam. Dit alles dankzij een paar helden uit Limburg, en de pa van 1 van die helden, welke op zich zowat de grootste held ooit moet zijn. Op anderhalf uur naar Rotterdam rijden, megacool.

Omstreeks wat later dan dat speelden de Deecracks. Deze Oostenrijkse band wist me te overtuigen dankzij hun covers (I Was A High School Psychopath, Today Your Love, Tomorrow The World) en eveneens met hun eigen nummers. Catchy, dansbaar, snel en grappig. 7" gekocht: Beach 90, uit op Monster Zero Records.
De volgende band op het schema waren The Hotlines. Coole band uit de UK, grave vocals en eveneens catchy nummerkes. Heel poppy en feel-good. Hoe kan het ook anders op een poppunkfeest? De zonnebrillen, catchy melodietjes en Beach Boys cover gaven een heel zomerse sfeer die 12de december. Cool!
Dan namen The Murderburgers het podium over - doch niet gestaltegewijs. Deze Schotten spelen hun liederen om het rapst en zingen om het Schotst. Diepzinnige teksten als "you're a fucking moron" (x100) en "double take" (x1000) deden menig publiekslid luidkeels meezingen ende met de hand in de lucht zwaaien, als ware het om hun woorden kracht bij te zetten. For real though, grave show, snelle songs, coole band, entertainend en heel coole mannen. De nieuwe cd eindelijk gekocht, alsook nen demo gekregen voor de opkomende cd van maart 2010 (of zo). Get siked! Geniaal ook hoe ge er echt niks van kunt verstaan, zelfs als ze dubbel zo traag praten.
The Apers hadden geen communicatieproblemen, want die hebben Kevin Aper om te zeveren, intermuzikale raps te introduceren en te entertainen. Weeral geniale show, iets andere setlist dan de dag ervoor maar even cool natuurlijk. Olé!
The Manges betraden vervolgens het podium. 4 Italianen in hetzelfde matroos-patroon T-shirt. 4 van de coolste mensen ooit. Ik had me strategisch vlak voor het podium opgesteld om optimaal van het gebeuren te genieten. Gevolg 1: BESTE SHOW OOIT. Gevolg 2: Bovenbenen doen zeer en 3/4 van de tijd voorover hangen en tegen de monitor gedrukt worden. Gevolg 3: Setlist te pakken gekregen en doorheen de set ook kunnen volgen. Stel u voor, wat ne setlist. Beginnen met Secret Agent, Barrage Of Hate, Havana Affair, Vengeance Is Mine, … Ik kan me nog net inhouden om niet gewoon de set over te typen omdat alles even geniaal was. Heel den tijd meegezongen, mega-emotioneel ook, alles geven bij Vengeance, Blame Game en I Don't Wanna Live In Hell, feesten bij Another Day, Oh Mary en Ten Shots en genieten bij Hit The Punchball. SIKED voor hun nieuw materiaal. Veel nummers, weinig gezever, ideale setlist: heeft veel verwachtingen ingelost. Besten band van Europa, en ik ben echt niet den enige die dat vindt. Zo, fucking cool. Words cannot describe that awesomeness. Om van te wenen, zo goed was het.
T-shirt gekocht (wel lelijk maar 't zijn the Manges, fuck it) en 2 7inches. WDeze show was zo hard alles waard.
Zatopeks sloten af. Live heel cool en entertainend en zo, maar behalve een 4tal coole nummers geraak ik niet zo into deze band. City Lights was heel cool.

Reistraject: Leuven-Overpelt-Rotterdam-Overpelt-Leuven-Kalmthout. All worth it.

Ooh maw maw pa pa ooh maw maw maw pa pa

1-2-3-4 cretins wanna have some more.
4-5-6-7 all the cretins go to heaven.

Frakturen

Terwijl het Hardcore-genre hier ondertussen de bovenhand is aan het halen, besef ik dat ik nog maar weinig vermelding heb gemaakt van één van mijn favoriete platen van vorig jaar en waarschijnlijk mijn favoriete hardcore-plaat sinds pakweg My Love My Way.
Fractures is de naam van het laatste album van Killing The Dream, en het heeft zijn titel niet gestolen. Het album omvat namelijk breuken. Zowel voor de band - de lyrics gaan vooral over (één? meerdere?) breuken met iemand (meerdere personen?) -, als voor het publiek - identificatie -, als in een combinatie van de 2 - volgens mij worden er tijdens liveshows sowieso dingen gebroken.
Ikzelf heb ze nog niet live mogen aanschouwen, tot grote spijt mijner.
Label: Deathwish records
Tracks: 1. (Re)aquaintance 2. Part II (Motel Art) 3. Fractures 4. Thirty Four Seconds 5. Consequence (What Comes Next) 6. Everything But Everything 7. Hang The Jury 8. We Were 9. You're All Welcome 10. Thirteen Steps 11. Holding The Claws 12. Resolution

Na het onuitgesproken introductietekstje "And every night I've made it home. I just can't remember how., volgt een razende geluidsstorm van retesnelle en -harde drums, pompende bass en een snijdende gitaarriff. De bombastische contrastdynamiek toveren de luisterruimte vanaf de eerste seconden tot één van de ruigste dansvloeren known to mankind. Zowel luchtdrum, luchtbass en luchtgitaar worden bovengehaald. Killing The Dream speelt hun songs op een mooi uitgebalanceerd evenwicht tussen uitgesproken beukende ritmes en uitgesproken sferische melodieën. De typische hoge tonen als intermezzo als het ware in de nummers maken deze band net dat ietsje unieker en ook cooler. Hardcore, maar met muzikale experimentjes. De melodie klinkt niet altijd even goed door, maar ze klinkt wel degelijk altijd, en ook altijd goed. Tot zo'n niveau zelfs dat kiekevel niet meer lang op zich laat wachten. Integendeel. Het 4de nummer, 34 Seconds, is al meteen een topper. Muziek die pérfect samengaat met de zang, en de zang die pérfect samengaat met de teksten. Ge gelooft de zanger als hij schreeuwt. Het motief van 'de dief' is hier enorm aanwezig, en wordt ook uitgewerkt. Dit kon evengoed een post-moderne roman zijn, me dunkt. Of iets filosofisch-maatschappijkritisch. Vanaf de break met de muziek en het moment dat de woorden "He never wrote a song for you." worden uitgespuwd draagt het nummer zichzelf tot een infiniete vorm van extatische negatief geladen emotie. De muziek bouwt prachtig op, de zang wordt alsmaar harder, snijdender en hartverscheurender en de teksten vormen een climax zoals zelfs Cicero ze nooit zou kunnen hebben geëxclameerd. De zang zit zo vol haat dat zelfs Jonathan Swift er een puntje aan zou kunnen zuigen. Maar dit is geen satire, dit is ernstig.
I never fucking said it before.
I never fucking meant it more.
Fuck you.
Fuck all of you.
Fuck.
En dit is lang niet het enige nummer op Fractures dat je achterlaat alsof gans de mensheid niets meer betekent. Heel het album walst over je heen, echter niet zoals een Weense dans, wel zoals een bulldozer dat zou doen. Everything But Everything bevestigt dit, zowel onder de vorm van de titel, die uiteraard "Nothing" impliceert, maar ook weer door de up-tempo, cranked-up-volume, raging infinitely muziek van het ensemble. When you're sick of standing, you just fall. Sommige nummers gunnen je een pauze door een break of een vertraagd gedeelte. Maar een pauze kan je het niet noemen. De energie blijft uit de stereo vloeien en het singalong gehalte ligt nog steeds hoger dan menselijk mogelijk. De nummers zijn ook allesbehalve lang. Integendeel, meestal zijn ze zelfs kort. Killing The Dream hanteert het 'no filler'-principe. Waarom zou je je nummer langer maken als dat niet nodig is? Zeker in hardcore, alwaar alles snel gaat en de gemiddelde lengte van de nummer tussen 1 en 2 minuten ligt.
Wat me vooral aanspreekt zijn de teksten. Elk nummer is mijns inziens bijna literair, of heeft toch genoeg one-liners die het gehalte aan genialiteit doen stijgen. Geenszins oppervlakkig, steevast bekomen door inzicht en doorspekt met metaforen. Ook denk ik dat elk nummer minstens 1 keer naar het onbekende "you" refereert. Het is duidelijk dat deze persoon niet ten goede aarde is gevallen. Het album hangt zo enorm samen. Het is een coherent geheel, wat het allemaal des te cooler maakt. De teksten refereren ook vaak naar elkaar. Part II (Motel Art) spreekt van "There's no resolution here.", Everything But Everything bevat de tekst "It's not the nightmares that are killing me, it's what comes next." en voorgenoemde frase "When you're sick of standing, you just fall." komt terug in Resolution. Deze song als afsluiter neemt de luisteraar een laatste keer in en is zowel muzikaal als tekstueel een absolute hoogstand. Het einde doet me volledig meeschreeuwen en laat mij achter in een waas van self-pity, haat en verdriet.
Geniaal.

remember when this was everything?
in a way, it still is.
i want to feel that way again.
but you don't feel in circles, you just live.
you just fall.
i'll find it again, in a different place.
in a different time, with a different face.
i'll keep moving, because i've got to keep moving.
just take whatever's left.
my heart is dry.
this is my last breath.
this used to be everything.

i gave everything.

Not alone in a crowd

Midnight Values, Undealable, Teenage Souls, Big Lust en Breaks (of zoiets) stonden zondagmiddag en -avond in Berchem. Belgium meets Sweden. In JH den Eglantier. Ik weet niet juist hoe ge dat uitspreekt, maar ik hanteer de Franse fonologie: "den Eglantjee". Maakt niet uit.
't Was in de kelder te doen. Graaf. Een kamertje even groot als mijn kot waarschijnlijk.

Den avond begon al goed, namelijk: hij begon maar niet. Een jammer voorval bestond eruit dat de cabinet voor de versterker kapot was, nog vóór de 1ste band. Dikke bummer voor de organisatie. Ondertussen was er wel randanimatie, als je wil. De Zweden waren indoor aan 't shotten, er stond een shotterkas en er was ook tijd voor hangouts. Verder kwam Filip van Teenage Lust nog aan iedereen vragen om een foto te maken, een soort groepsfoto op de laatste show van de Zweden hunnen Eurotour. Best cool.
Een dik uur later was de infrastructuur gefixt, waarvoor respect. The show must go on, huh!

En dat deed het. Midnight Souls betreedde de vloer en zette in met Former Friends And Dead Ends, als ik het me goed herinner. Zoals al gebleken is, ben ik heel hard into deze band, en zodus vond ik ook deze set weer megacool. Singalongs, een schuchter danspasje, en een hoop emomtie, met dank aan de -voornamelijk geniale- teksten. De nummers komen live heel goed tot hun recht, en ik ben echt heel benieuwd naar enig nieuw materiaal van deze dudes.
De afsluiter Skycrashers bezorgt me toch telkens weer kiekevel. Die intro is zo enorm cool. solsolsolsolsolsolsolsol-solsolsol-fafafa-re#re# … Of zoiets, mijn muzikaal oor is niet zo goed getraind. Dus, coole set, weeral. Fuck you - I hate you - I love you. Misschien wel het meest ware wat er die avond gezegd is.
Ook heel vriendelijke gasten! Nog een vernieuwde demo gekocht, hooray.

Unbreakable heb ik niet gezien. Jammer!

Teenage Lust was de volgende band. 't Was al veel te lang geleden dat ik ze gezien had, ik denk zelf al van de zomer 2008. Toen hadden ze nog niks uitgebracht, tenzij misschien die Seasons Records promotape. Nu hebben ze ne "Fuck" demo, plus ne reissue daarvan en ne "We Have" seveninch, welke beiden erin slagen om u van uw sokken te blazen. Best blootvoets te beluisteren dus! Megacoole '90-influenced hardcore in de jaren '00. Enthousiaste muzikanten, heel energieke bassist ook. Dingen als dit doen mij eraan denken dat ik me wat meer in hardcore moet verdiepen. De show was heel cool. Snel en hard. Ik trek de stem ook enorm goed. Zo wat high-pitched en met een huig-klank, en heel pissed-off. And if this song was set on repeat - And you'd ask me about the importance of being - I would spell your naaaaaaaaaaame. Graaf. Heel erg graaf.
Shirt gekocht. Filip, één van de gitaristen, ontmoet. Heel coole gast. Was op dat moment wel heel chaotisch, o.a. omdat hij voor de Zweden moest 'zorgen'. Nog een downloadcode voor de 7" gekregen want die had ik nog niet. Coole band, coole dudes.

Next on: Big Deal. Het was nog steeds niet mijn ding, maar ik heb toch van de show genoten. Heel cool hoe die Zweden volledig losgehen. Heel coole sfeer, stagedives vanaf ne poempbak en vanaf de vloer. Wel een knie in mijn kruis gekregen maar de schade viel mee, hooray. Zo'n dingen gebeuren, en zolang iedereen het naar zijn zin heeft maakt dat niets uit. En iedereen had het wel naar zijn zin. Positive.

De 'headliner' was deze keer Values. Meer mijn ding. Weeral nen heel coole set neergeplant, waar ze aan een hoog tempo doorheen raasden. Enkele schamele danspasjes, en zelfs wat meer als dat. Werd al snel een leuk basement-feestje, inclusief mosh, stagedives en highfives. Tijdens de xChampionx cover, Promisies Kept, heel hard gegaan. Misschien iets te hard zelfs. Nogal hard neergegaan. Op een gegeven moment plat op mijn rug gevallen, zeg. Kinda hurt. Jammer, want dan moest ik toch wel even gaan bekomen aan de zijkant. De rest van de set langs daar gezien, was nog heel cool. Niet meer kunnen dansen, ach ach. When it comes down - Don't count me outttttt! Supercoole band.
Er kwam zich nog ne gast verontschuldigen die bij mijne val betrokken was. Zo'n dingen bevestigen maar weer eens hoe cool de hardcore-scene eigenlijk is. Heel cool van die gast, hij wou mij zelfs nog trakteren, maar zo'n dingen gebeuren, zoals ik al gezegd heb. Ge valt, ge wordt opgeraapt, ge feest verder. Cool.
Jammer genoeg iets eerder moeten vertrekken, ze waren nog enkele covers aan 't spelen, maar anders zouden we den trein missen en dat wilden we niet.

Megacoole avond.
We're still standing strong.

Blond chicks, Vikings, ABBA, Beowulf, IKEA, …

Allemaal dingen waar Zweden voor bekendstaat. Ik zou het dolgraag over de blonde grieten hebben of een analyse geven van de 1ste verzen van Beowulf, maar om de coherentie te bewaren ga ik het hier hebben over Zweedse hardcore. Afin, een deeltje ervan.

1) Refused are fucking dead. Dus daar zeg ik niks over, behalve dat ze geniaal waren.
2) Raised Fist hebben een paar hitjes.
3) Balance is een coole band maar ik ben er niet zo into.
Voor de rest ken ik geen Zweedse hardcore.

… Tot gisteren, that is.
4) Values en 5) Big Deal mogen aan het lijstje toegevoegd worden.
Ze stonden gisteren, op een donderdagavond, in de Peylkoker in Leuven. First Thing First deed de support. Zoals gewoonlijk op hardcore-shows kende ik geen enkele band en was ik ook te tam geweest om de myspace te checken. Des te groter de verrassing natuurlijk!
First Things First speelde trashy, 80's oldschool hardcore die aan Minor Threat (om maar iets te zeggen) of D.R.I. deed denken. Snel, ruig, kort, hard. Behalve deze monosyllabe woorden ook: energiek, toegewijd en sfeerbrengend! Heel coole band. Speelden blijkbaar ne Guns Up! cover maar dat ken ik niet. Klonk wel cool! Ze hadden t-shirts die evengoed naar Face To Face of Face The Fax konden refereren, en DIY demo's. 't Is goeikoop en 't is goed, dus ik raad u deze ten zeerste aan.

Next up (hoewel het niet echt 'up' was, aangezien het een floor show was): Values! Zweedse kerels. Ook nog jonge gasten. Coole hardcore. Ook hard en snel, maar meer moderne hardcore-invloeden, dunkt me. Youth crew, straight edge (dacht ik?) hardcore. Een allegorische hardcoreband, als je wil. Speelden een xChampionx cover, met name Promises Kept. Break! Coole sfeer, crowdsurfs, high fives, mosh parts. Posi en zo! Hebben ook nen nieuwen EP, welke tevens de moeite is. Zowel op CD als op tape, dus geen reden om niet te supporten! De EP is gratis te downloaden! The same values, the same ideals. It's not about what is cool, it's how it feels.

De laatste band voor die avond waren ook Zweden, op tour met Values: Big Deal. Was iets minder mijn ding, maar ze brachten wel een goeie show. Coole sfeer, coole sound. Pissed-off hardcore, dat vooral. Overactieve zanger, dat ook. Op een gegeven moment deed hij de deur open en schreeuwde/zong naar buiten, richting Oude Markt dus. Cool optreden dus, tot de moment dat er een elektriciteitspanne leek te zijn, wat uiteindelijk gewoon een uitgetrokken stekker was. Maar er is niet verder gespeeld omdat het meeste gerief al werd ingepakt en dergelijke. Deze mannen hadden ne 7" bij, limited tot 300 stuks of zo. Niet gekocht wat minder persoonlijke interesse.

De show en tour was donatie-afhankelijk, dus nog 5 euro gegeven voor die mannen. Ze staan zondag in Antwerpen-Berchem, in de kelder van JH Den Eglantier, samen met Teenage Lust, Unbreakable en Midnight Souls. Check, bitchez.


Blond chicks, Vikings, ABBA, Beowulf, IKEA, Hardcore, …

Pop Punk is alive.

Enkele albums uit dit jaar die de moeite zijn en die ge eens zou moeten checken!
If you like: Ramones, power chords, 1-2-3-4, whoa-oh's, bands that start with "The …", I-IV-V progressions, go!'s, songs about girls, …

13 oktober kwam bijvoorbeeld het nieuwe album van The Riptides uit, met name Tales From Planet Earth.
Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Hung Up 2. She Gets Around 3. I Go Mental 4. Omega Man 5. Dial M For Murder 6. Two Minute Penalty 7. Stranger in the House 8. Shell Shock 9. I Can't Have A Merry Christmas 10. Call Me 11. Tattletale 12. Shit Outta Luck

The Riptides zijn een Canadese poppunk band met al ettelijke releases op hun naam. Hun doorbraak gebeurde met het vorige album, genaamd Hang Out. Tales From Planet Earth laat duidelijk een evolutie zien. Dit is mijns inziens voor the Riptides van Eager To Please voor the Leftovers was. Dit is the Riptides' pop opus. De algemene sound van het album doet veel toegankelijker en poppy'er aan dan Hang Out. De zangpartijen zijn harmonischer en evenwichtiger. Andy Vandal's stem is heel down-to-earth, hij controleert zijn stem en blijft neutraal. Geen over-the-top gejank of overdreven emotionele input, zoals daarentegen wel van mijnentwege kan komen, als ik nog maar eens aan het meezingen ben. Met thema's als enerzijds meisjes en anderzijds thriller-esque taferelen werken de Riptides zich nu eens zorgvuldig, dan weer met rasse sneden door 12 instant hits. Ze zijn ook niet afzijdig van enige humoristische puns, zoals in Hung Up of Two Minute Penalty, hoewel deze nummers toch met enigszins triestige onderwerpen te maken hebben: meisjes die u niet willen. Nuja, iedereen die een beetje met het genre te maken heeft weet dat men zich daaraan kan verwachten. Tales From Planet Earth sluit af met Shit Outta Luck, wat met zijn duur van 5 minuten ver boven de gemiddelde lengte torent. Ook qua compositie, lyrics en melodie steekt dit nummer er voor mij bovenuit. Hoge meezingfactor, extatiserende gitaarsolo.
We can't take this anymore. - We're shit out of luck.
We can't stand this no more.
Het is ook het 2de album met de alom bekende en geprezen Dan Lumley (Squirtgun, Screeching Weasel, …) Daarenboven geeft Phillip Hill (Teen Idols) het beste van zichzelf in Shell Shock.
The Riptides hebben zichzelf heruitgevonden op dit album. Allereerst vond ik het bijlange niet zo goed als Hang Out, maar de kloof blijkt uiteindelijk zeer klein te zijn. En ik ben eigenlijk niet meer zeker welke ik het meest apprecieer.

The Riptides
Asian Man Records - Buy it!

En na een mooie 34 minuten en 22 seconden haal ik Tales… uit de CD-speler om de volgende '09 pop punk plaat eens te laten draaien: The Apers' novum opus You Are Only As Strong As The Table You Dance On, welke 23 juli op de wereld was losgelaten.
Label: Asian Man Records
Tracks: 1. Word Is Out 2. Friday Night Killed Saturday Fun 3. Please Come Back To Me (I Can't Live Without You) 4. I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video 5. Every Day Is A Rock N Roll Day 6. …But Then She Smiles 7. Killing Me Again 8. Winterthur 9. Always Have Paris 10. Put Down The Hamburger 11. 24 Bottles Of Fun 12. Hold On To Me 13. Whatever It Takes

Na een veelbelovende release-show in het voorjaar waarop The Apers hun nieuwe album nog niet konden releasen, was ik enorm benieuwd naar het nieuwe materiaal. Nieuw materiaal betekent goed materiaal in Apers-termen. The Apers tellen niet teleur, da's zowat een axioma, denk ik. Ik heb echter wel lang moeten wachten alvorens ik de plaat in mijn handen had, omdat ik de Rotterdammers nadien niet meer heb zien optreden en ik hem dus via internet moest bestellen. Maar het was het wachten meer dan waard. Deze plaat zit vol met pop punk fun. The Apers staan garanti voor feesten en dansen, niet alleen live, maar voor mij geldt dit ook op CD. Opener "Word Is Out" zet meteen de toon juist en de muzikale atmosfeer doordrenkt elke omgeving. Met The Apers voelt een regenachtige maandag aan als een zonnige maandag. Nog steeds ne maandag, dat wel, daar zorgen nummers als "I Feel Like A Lame-Ass Extra In A U2 Video" voor, dat door zijn metaforische waarde wel humoristisch is, maar de boodschap is duidelijk. An extra in a U2 video is zowat het stoemste ooit. Ook hier is het bereik van de themata redelijk beperkt: meisjes, feest en nutriënten. Mijn persoonlijke favorieten zijn de meisjes-nummers. Kevin Aper experimenteert zelfs wat met zijn teksten en de manier waarop hij zingt. Zeker in "…But Then She Smiles" en "Always Have Paris" is er een duidelijk element van vernieuwing. Which I like. Een satirische steek naar dikke kindjes en een ode aan de bak bier later komt ook hier het album pas aan het einde op zijn hoogtepunt. "Whatever It Takes" bouwt magistraal op, zowel inhoudelijk als muzikaal. We zouden hier kunnen spreken van een climax, met hier en daar groeiende leden. Kevin Aper zou alles doen… van banale dingen als zwemmen, huiswerk en wedden wie er wint bij een gevecht tussen Duitsers en Joden tot extremere dingen als een emogroepke beginnen en stoppen met masturberen m.b.h Britney Spears. Hij zou alles doen om over haar te geraken.
Fuck all of you, my parents too.
There's nothing that I wouldn't do.
Dit is ook het eerste album sinds het vertrek van Mariën Nicotine. Mickey Bat Bite vervangt hem tegenwoordig. Ook Mike Demon (The Raging Hormones, Lulabelles, The Jizz Kids) speelt mee en verzorgt een 'killer solo' op "24 Bottles Of Fun".
Dit album maakt van elken dag ne rock'n'roll dag.

The Apers
Asian Man Records - Buy it!

En na nog een 35tal minuten en een 20tal seconden leg ik de laatste plaat op die ik voor vandaag heb gepland, misschien wel de meest prestigieuze plaat in heel dit blog-gedoe. De cover mag dan alweer dezelfde zijn, de klank is toch weer wat anders. Bereid u maar voor op een aanslag op uw oren, nekwervels, air-guitar skills en danspasjes, want Teenage Bottlerocket heeft mij op 15 september met They Came From The Shadows opnieuw veroverd - en met mij de wereld.
Label: Fat Wreck Chords
Tracks: 1. Skate Or Die 2. Don't Want To Go 3. Bigger Than Kiss 4. Do What? 5. Not OK 6. Forbidden Planet 7. Call In Sick 8. Fatso Goes Nutzoid 9. Without You 10. Tonguebiter 11. Be With You 12. The Jerk 13. They Came From The Shadows 14. Todayo

Teenage Bottlerocket heeft al 4 albums op zijn naam staan, en 1 live-album. Hun live-reputatie is terecht fenomenaal te noemen. Niet fenomenaal in de context van pakweg Kiss, maar ik denk dat ze zelfs beter zijn dan Kiss.
Hun 4de wapenfeit, They Came From The Shadows, kwam dit najaar uit. De fans kregen echter in de zomer al een voorsmaakje. Begin augustus kwam Skate Or Die online en dat voelde al meteen aan als een hit. Dat bleek het ook te worden. Even later was Don't Want To Go te beluisteren en dat blaasde me zo mogelijk nog meer omver. Mijn enthousiasme over deze plaat was werkelijk van ongekend vermogen. Toen heel hun album gestreamd kon worden kon ik niet stoppen met luisteren. Dit is -weeral, eigenlijk- een geniaal schijfje muziek. Al hun nummers zijn hits. Zelfs "Fatso Goes Nutzoid", een atypisch nummer welk in het begin een vervreemdend en zelfs verstorend effect had, zeker zo midden op de cd, is in feite heel strak.
Er werd al een tijdje gediscussieerd over het feit dat ze bij Fat tekenden. Ze zullen nu niet meer in jeugdhuizen als daar zijn de Kroenkel optreden, maar ze zullen misschien wel meer touren, wat wel positief is. Hun sound is niet als dusdanig veranderd, misschien enkel wat structurele evoluties. Teenage Bottlerocket is altijd een inventieve band geweest, in die zin dat ze veel gelijkende muziek maken die tóch telkens weten te boeien. Ook nu is dat weer gelukt. Dit merk je wel bij "Bigger Than Kiss", oorspronkelijk schijnbaar een SACK-nummer, en "Call In Sick", waar mij vooral de baslijn en het ritme opvalt. Ook "Tonguebiter" heeft een coole groove die ik niet meteen zou verwachten. Whoo!
Na intermezzo "Fatso Goes Nutzoid", wat ik nog steeds niet deftig kan meezingen, gaan de liedjes verder. Over -weeral, eigenlijk- meisjes en zo. Wat me ook dunkt, is dat Ray prominenter is en vooral minder in de schaduw staat van Kody 'I played in the Lillingtons' Templeman. (Natuurlijk hebben ze dat zelf nooit zo ervaren, maar voor een Lillingtons-fan is zoiets wel van toepassing.) De harmonieën en aanvullingen van beide zangers zijn prachtig en Ray's stemtimbre bevalt me veel meer dan ten tijde van Another Way.
En, alsof het obligatoir is geworden, of misschien een gewoonte, ook op They Came From The Shadows bevindt het mijns inziens beste nummer zich op de laatste plaats. Todayo vat mooi samen wat Teenage Bottlerocket is: licht-emotioneel, origineel, talentvol en god damn catchy! Bevat tevens de beste "GO!" van het laatste decennium.
Let me know you and I are gonna live like we might die…
Tomorrow.
Todayo.
Yup, TBR did it again, met stijl, met attitude.

nu alleen nog hopen dat ze binnen 10 jaar niet geshminkt en met plastronnekes kutnummers aan het spelen zijn in het sportpaleis

Teenage Bottlerocket
Fat Wreck Chords - Buy it!

Ik zou ook negatieve dingen kunnen zeggen over deze albums, al zouden deze miniem zijn, maar ik vind dat niet nodig, dus neem maar van mij aan dat deze platen de moeite waard zijn, en geen slechte nummers bevatten.

…And I hope this day is never over.

Het gaat hier natuurlijk over een zomerdag in oktober. Dillinger Four zingt het in 'Gainesville', de Kempen voeren het uit in de vorm van een punk rock fest: Summer In October.

De zomer ving aan op 24 oktober om 18u, maar voor mij begon hij pas om 10 voor 11.
De zomerse vibe werd over mij heen gestort toen ik van het station naar JH de Kroenkel wandelde en onderweg mijn pas versnelde omdat ik the Dopamines al hoorde spelen. Snel 6 euro betaald (wat eigenlijk nog heel goeikoop was voor zoiets, respect!), en gaan dansen vooraan. Aangezien ik hun show in Gent als referentie had, was dit eerder een korte setlist. Wel nog steeds fucking goed. Hitjes, dansen, meezingen, beercan-roulette, drunk people, drunk musicians. Retegoeie show alweer. Hun laatste van hun Europese tour ook, dacht ik. Deze keer wél ne Ramones cover, met name Beat On The Brat, en met gastoptreden van Ricky D aka Sketchy Ricky. Redelijk hard gegaan.
Next up: The Apers! Dat was toch ook al weer even geleden dat ik ze nog gezien had. Nog altijd dé feestband bij uitstek. Allemaal in zomerse outfit gekleed, klaar voor rock'n'roll. Enige jammere voor mij was dat ik de nieuwe CD pas vrijdag in de bus had gekregen en dus de nieuwe nummers, die voornamelijk hun set vulden, niet kende. Maar toch af en toe kunnen meezingen, en meedansen. Enkele nummers kende ik nog van de vorige show en ze speelden genoeg oudere nummers ook. It's OK To Hate Me, Sunshine, Too Many Backpacks At The Show, etc. Cover van Chewy Chewy van The Ohio Express met gastoptreden van Jon "Dopamine" W. Geniale show.
De onbetwiste headliner van den avond was Kepi Ghoulie en zijnen band: Dino en Atom. Soundcheck: Quit Your Job van Chixdiggit!, tot 2 maal toe. De stemming zat er al meteen in. Meer feesten gebeurde vooral met de hits van de Groovie Ghoulies, Kepi's en Dino's band die een tijdje terug gesplit is. Hits als Till Death Do Us Party, Tunnel Of Love, The Beast With Five Hands, Let's Do It Again, Freak On Parade, Fun in The Dark, etc. Kepi wist de sfeer erin te houden en ook de drive van de set. Het aantal keer dat hij de woorden "Rock'n'Roll" heeft gebruikt toont ook zijn houding aan. Veel gast-optredens van internationale pop punk celebrities als Will Deniro, Sebby Zatopek (wat snel Sebby Ghoulie werd), Kevin Aper, Ox Accelerator, … Er waren trouwens ook dudes van Schotland (Fraser Murderburger), Denemarken (Uli 20Below), Duitsland (Eric Sonic Doll), Nederland (Jerry Hormone)… Kortom: Summer In October heeft internationale allures. Supercool.
Gedansd, meegezongen, om de paar minuten Fraser die crowdsurfte en vervolgens nen "thumbs up" deed en terug ging dansen, dude die eerst niet werd opgepakt om te surfen, om daarna nog eens te proberen en er dan wel in te slagen. Posi sfeer! Ballonnen! Verjaardagsfeest! Confetti! De 'zombie pit' tijdens de Cramps cover, dat moet een van de geniaalste dingen zijn die ik al gezien heb. De manier waarop hij 'the Priceduifkes' uitsprak ("the Pricedoifkies"). Pet Semetary! If The Kids Are United!
Afterparty met punk rock muziek!
Winteruur!
Legendarisch!

Fuck yeah.

Punch drunk, love struck, etc.

Guess what I saw last week? The Dopamines!
Naast "2-(3,4-dihydroxyfenyl)ethylamines, verbindingen die fungeren als neurotransmitters (en soms als hormonen) op verschillende plaatsen in het lichaam", zijn de Dopamines ook één van de coolste pop punk acts van de laatste jaren.
En ze zijn net van hun 1ste Europese tour vanaf.

9 oktober waren ze in België, in Herenthout, maar dat heb ik gemist.
Des te meer keek ik uit naar 22 oktober, wanneer ze het Gentse café 'Den Drummer' zouden innemen. The Priceduifkes speelden ook.
't Was eigenlijk al retelang geleden dat ik Ricky D, Cowboy Mambo en Voale Senne nog had zien spelen, dus 't was weer een verfrissing voor mij. Megahard meezingen en dansen, zotkomen bij "Have You Seen My Mind?". Een nieuw nummer van hun opkomende split met the Headshots en the Crackups: Topshots. Nen the Nobodys cover: Scarred By Love. En als afsluiter, nen Black Flag cover: Nervous Breakdown. Mannekes, da's toch altijd weer een bom ze. Iedereen zot, crowdsurfs, mosh, singalong, micro midden in 't publiek, stukken tekst overslagen, blauw plekken. 'k Heb de Lieven nog zien crowdsurfen, ook grappig! Weeral ne supercoole show, op de technische mankementen na dan: snare-drum kapot, gitaar-amp-head kapot…
Next up waren the motherfucking Dopamines. Van begin tot einde alles gegeven, mijn longen uit mijn lijf gezongen, alles wat ik nog aan calorieën had gebruikt om te dansen en zelden zo gelachen. Over de setlist kan ik redelijk kort zijn: ze hebben fucking àlles gespeeld. Misschien 1 of 2 nummerkes niet. Op 't einde ne Greenday cover, en de nieuwe nummers die ze al af hadden. (Stoked voor dat nieuwe album trouwens!) Echt letterlijk alles gespeeld. Geniaal.
De sfeer zat er ook goed in. The Dopafuckups hebben een reputatie met alcohol en die hebben ze goed waargemaakt. Redelijk zat tijdens de show, retezat erna. Maar toch goed spelen hè. Man, man, wat nen band. Wat ne show. Boxershort-crowdsurfs, voetstappen op 't plafond, den baas van Den Drummer die die mannen constant drank geeft en vuistjes geeft, in de micro schreeuwen, blote bovenlijven, "The Ramones suck", mensen die op 't drumstel vallen, veel zweet, den drummer in SpongeBob boxershort, den drummer die zijn fluit laat zien (haha!), en mucho pop punk.
"FC de Kampioenen", "'t Amerikaantje", "elle moe" en "elle va" zingen toen ze wilden stoppen. "Voalen dikzak" roepen naar den Jon Weiner ("Voilen dikzack, are you calling me a moron or something?")
Na de show nog heel kort met de 2 Jons gepraat, zijn coole mensen.

Dat was me nogal eens nen avond. 1 van de coolste shows die ik al gezien heb. Al heb ik dat ook al gezegd van Teenage Bottlerocket, The Copyrights en The Apers. Maar allez, the Dopamines krijgen hun plaats in het rijtje!



Yeah, life sucks sometimes,
trying to make every word rhyme.
Won't someone please make it stop?

They never sleep.

Het gaat hier over de Midnight Souls. Voor mij dé Belgische hardcore-revelatie sinds Teenage Lust.
Gisteren éindelijk live kunnen zien, en fuck, wat ne band, wat een songs, wat ne show, wat een attitude.

Start beating.

Midnight Souls is begin dit jaar of zo begonnen, door 5 man uit de Kempen. Ze hebben ondertussen 1 demotape/cd uit met 4 nummers op. Ze hebben ook al op heel wat plaatsen en met heel wat bands gespeeld. Kortom, ze zijn redelijk goed bezig, puur theoretisch gezien.
Praktisch gezien zijn ze meer dan 'goed bezig'. Met invloeden als (overduidelijk) Modern Life Is War, (maar ook) Killing The Dream, American Nightmare/Give Up The Ghost en Ceremony. Zware bas, melodisch gitaarlijnen, breaks waar ge kiekevel van krijgt en beenharde teksten die in uw hoofd blijven nazinderen. Het soort hardcore waar ik van hou.
Op mp3 klinkt het al enorm graaf, dus ik was supersiked om ze live te zien. En het heeft alle verwachtingen ingelost. Mannekes. 't Begon al megaintensief en hard. Die mannen nemen hunne muziek serieus en gaan er ook echt in mee, en da's cool. Die bas al direct op de rug van den bassist, epic. Ze begonnen met het eerste nummer van den demo, met name Former Friends And Dead Ends.
HERE'S TO THE END
WHEN WE HAVEN'T YET BEGUN
Super-, supercool. Live veel cooler dan op mp3. THIS ONE IS MEANT TO FAIL EVERYONE Helemaal opgaan in de muziek en singalongen. WE ARE DESPERATE
- SO FUCKING DESPERATE -
AND DOWN!
Posi sfeer, redelijke publiekreactie, maar vooral intens. Die teksten, en de eenheid die ze vormen met de muziek, ik kan er niet van over. Modern Life Is War is gestopt, maar dit is the next best thing zenne! Killing The Dream heb ik gemist van 't jaar, maar om met 'den Donny' de woorden "UNLOVED! UNWANTED!" mee te schreeuwen is minstens even cool. Om nog maar te zwijgen van het eind van de dreunende set! Na ook nog een nieuw -en veelbelovend- nummer te spelen sloten ze af met Skycrashers. Megacoole bas-intro.
I SAW THE WORLD
CRASHING DOWN TODAY
En toen dat nummer in principe gedaan was, ging de drummer weg met de 2 gitaristen, waardoor alleen de bassist en de zanger overbleven. Dat beeld op zich was enorm cool, de sound ervan overtrof alle verwachtingen. Hard. Echt retehard. De micro verliest zijn doel en de bassist schreeuwt mee, facing backwards. De zanger komt het publiek in, mij en de Jesse meesleurend, en geeft zijn stem vrijspel.
FUCK YOU
FUCK YOU

I HATE YOU

I LOVE YOU

Stop beating.




Midnight Souls staat er, is bewust van hun kunnen en maken het beste van wat ze kunnen bieden. En mijns inziens is dat al heel wat.


(Picture by Greg Lamarche)

Check ze!
10/10/2009: Lendelede
14/11/2009: Machelen
20/11/2009: Blankenberge
21/11/2009: Merksplas
26/02/2010: JH Choke, Herselt
20/03/2010: Herselt

Myspace - contact: wearemidnightsouls@hotmail.com
Lyrics
Download demo