…And I hope this day is never over.

Het gaat hier natuurlijk over een zomerdag in oktober. Dillinger Four zingt het in 'Gainesville', de Kempen voeren het uit in de vorm van een punk rock fest: Summer In October.

De zomer ving aan op 24 oktober om 18u, maar voor mij begon hij pas om 10 voor 11.
De zomerse vibe werd over mij heen gestort toen ik van het station naar JH de Kroenkel wandelde en onderweg mijn pas versnelde omdat ik the Dopamines al hoorde spelen. Snel 6 euro betaald (wat eigenlijk nog heel goeikoop was voor zoiets, respect!), en gaan dansen vooraan. Aangezien ik hun show in Gent als referentie had, was dit eerder een korte setlist. Wel nog steeds fucking goed. Hitjes, dansen, meezingen, beercan-roulette, drunk people, drunk musicians. Retegoeie show alweer. Hun laatste van hun Europese tour ook, dacht ik. Deze keer wél ne Ramones cover, met name Beat On The Brat, en met gastoptreden van Ricky D aka Sketchy Ricky. Redelijk hard gegaan.
Next up: The Apers! Dat was toch ook al weer even geleden dat ik ze nog gezien had. Nog altijd dé feestband bij uitstek. Allemaal in zomerse outfit gekleed, klaar voor rock'n'roll. Enige jammere voor mij was dat ik de nieuwe CD pas vrijdag in de bus had gekregen en dus de nieuwe nummers, die voornamelijk hun set vulden, niet kende. Maar toch af en toe kunnen meezingen, en meedansen. Enkele nummers kende ik nog van de vorige show en ze speelden genoeg oudere nummers ook. It's OK To Hate Me, Sunshine, Too Many Backpacks At The Show, etc. Cover van Chewy Chewy van The Ohio Express met gastoptreden van Jon "Dopamine" W. Geniale show.
De onbetwiste headliner van den avond was Kepi Ghoulie en zijnen band: Dino en Atom. Soundcheck: Quit Your Job van Chixdiggit!, tot 2 maal toe. De stemming zat er al meteen in. Meer feesten gebeurde vooral met de hits van de Groovie Ghoulies, Kepi's en Dino's band die een tijdje terug gesplit is. Hits als Till Death Do Us Party, Tunnel Of Love, The Beast With Five Hands, Let's Do It Again, Freak On Parade, Fun in The Dark, etc. Kepi wist de sfeer erin te houden en ook de drive van de set. Het aantal keer dat hij de woorden "Rock'n'Roll" heeft gebruikt toont ook zijn houding aan. Veel gast-optredens van internationale pop punk celebrities als Will Deniro, Sebby Zatopek (wat snel Sebby Ghoulie werd), Kevin Aper, Ox Accelerator, … Er waren trouwens ook dudes van Schotland (Fraser Murderburger), Denemarken (Uli 20Below), Duitsland (Eric Sonic Doll), Nederland (Jerry Hormone)… Kortom: Summer In October heeft internationale allures. Supercool.
Gedansd, meegezongen, om de paar minuten Fraser die crowdsurfte en vervolgens nen "thumbs up" deed en terug ging dansen, dude die eerst niet werd opgepakt om te surfen, om daarna nog eens te proberen en er dan wel in te slagen. Posi sfeer! Ballonnen! Verjaardagsfeest! Confetti! De 'zombie pit' tijdens de Cramps cover, dat moet een van de geniaalste dingen zijn die ik al gezien heb. De manier waarop hij 'the Priceduifkes' uitsprak ("the Pricedoifkies"). Pet Semetary! If The Kids Are United!
Afterparty met punk rock muziek!
Winteruur!
Legendarisch!

Fuck yeah.

Punch drunk, love struck, etc.

Guess what I saw last week? The Dopamines!
Naast "2-(3,4-dihydroxyfenyl)ethylamines, verbindingen die fungeren als neurotransmitters (en soms als hormonen) op verschillende plaatsen in het lichaam", zijn de Dopamines ook één van de coolste pop punk acts van de laatste jaren.
En ze zijn net van hun 1ste Europese tour vanaf.

9 oktober waren ze in België, in Herenthout, maar dat heb ik gemist.
Des te meer keek ik uit naar 22 oktober, wanneer ze het Gentse café 'Den Drummer' zouden innemen. The Priceduifkes speelden ook.
't Was eigenlijk al retelang geleden dat ik Ricky D, Cowboy Mambo en Voale Senne nog had zien spelen, dus 't was weer een verfrissing voor mij. Megahard meezingen en dansen, zotkomen bij "Have You Seen My Mind?". Een nieuw nummer van hun opkomende split met the Headshots en the Crackups: Topshots. Nen the Nobodys cover: Scarred By Love. En als afsluiter, nen Black Flag cover: Nervous Breakdown. Mannekes, da's toch altijd weer een bom ze. Iedereen zot, crowdsurfs, mosh, singalong, micro midden in 't publiek, stukken tekst overslagen, blauw plekken. 'k Heb de Lieven nog zien crowdsurfen, ook grappig! Weeral ne supercoole show, op de technische mankementen na dan: snare-drum kapot, gitaar-amp-head kapot…
Next up waren the motherfucking Dopamines. Van begin tot einde alles gegeven, mijn longen uit mijn lijf gezongen, alles wat ik nog aan calorieën had gebruikt om te dansen en zelden zo gelachen. Over de setlist kan ik redelijk kort zijn: ze hebben fucking àlles gespeeld. Misschien 1 of 2 nummerkes niet. Op 't einde ne Greenday cover, en de nieuwe nummers die ze al af hadden. (Stoked voor dat nieuwe album trouwens!) Echt letterlijk alles gespeeld. Geniaal.
De sfeer zat er ook goed in. The Dopafuckups hebben een reputatie met alcohol en die hebben ze goed waargemaakt. Redelijk zat tijdens de show, retezat erna. Maar toch goed spelen hè. Man, man, wat nen band. Wat ne show. Boxershort-crowdsurfs, voetstappen op 't plafond, den baas van Den Drummer die die mannen constant drank geeft en vuistjes geeft, in de micro schreeuwen, blote bovenlijven, "The Ramones suck", mensen die op 't drumstel vallen, veel zweet, den drummer in SpongeBob boxershort, den drummer die zijn fluit laat zien (haha!), en mucho pop punk.
"FC de Kampioenen", "'t Amerikaantje", "elle moe" en "elle va" zingen toen ze wilden stoppen. "Voalen dikzak" roepen naar den Jon Weiner ("Voilen dikzack, are you calling me a moron or something?")
Na de show nog heel kort met de 2 Jons gepraat, zijn coole mensen.

Dat was me nogal eens nen avond. 1 van de coolste shows die ik al gezien heb. Al heb ik dat ook al gezegd van Teenage Bottlerocket, The Copyrights en The Apers. Maar allez, the Dopamines krijgen hun plaats in het rijtje!



Yeah, life sucks sometimes,
trying to make every word rhyme.
Won't someone please make it stop?

They never sleep.

Het gaat hier over de Midnight Souls. Voor mij dé Belgische hardcore-revelatie sinds Teenage Lust.
Gisteren éindelijk live kunnen zien, en fuck, wat ne band, wat een songs, wat ne show, wat een attitude.

Start beating.

Midnight Souls is begin dit jaar of zo begonnen, door 5 man uit de Kempen. Ze hebben ondertussen 1 demotape/cd uit met 4 nummers op. Ze hebben ook al op heel wat plaatsen en met heel wat bands gespeeld. Kortom, ze zijn redelijk goed bezig, puur theoretisch gezien.
Praktisch gezien zijn ze meer dan 'goed bezig'. Met invloeden als (overduidelijk) Modern Life Is War, (maar ook) Killing The Dream, American Nightmare/Give Up The Ghost en Ceremony. Zware bas, melodisch gitaarlijnen, breaks waar ge kiekevel van krijgt en beenharde teksten die in uw hoofd blijven nazinderen. Het soort hardcore waar ik van hou.
Op mp3 klinkt het al enorm graaf, dus ik was supersiked om ze live te zien. En het heeft alle verwachtingen ingelost. Mannekes. 't Begon al megaintensief en hard. Die mannen nemen hunne muziek serieus en gaan er ook echt in mee, en da's cool. Die bas al direct op de rug van den bassist, epic. Ze begonnen met het eerste nummer van den demo, met name Former Friends And Dead Ends.
HERE'S TO THE END
WHEN WE HAVEN'T YET BEGUN
Super-, supercool. Live veel cooler dan op mp3. THIS ONE IS MEANT TO FAIL EVERYONE Helemaal opgaan in de muziek en singalongen. WE ARE DESPERATE
- SO FUCKING DESPERATE -
AND DOWN!
Posi sfeer, redelijke publiekreactie, maar vooral intens. Die teksten, en de eenheid die ze vormen met de muziek, ik kan er niet van over. Modern Life Is War is gestopt, maar dit is the next best thing zenne! Killing The Dream heb ik gemist van 't jaar, maar om met 'den Donny' de woorden "UNLOVED! UNWANTED!" mee te schreeuwen is minstens even cool. Om nog maar te zwijgen van het eind van de dreunende set! Na ook nog een nieuw -en veelbelovend- nummer te spelen sloten ze af met Skycrashers. Megacoole bas-intro.
I SAW THE WORLD
CRASHING DOWN TODAY
En toen dat nummer in principe gedaan was, ging de drummer weg met de 2 gitaristen, waardoor alleen de bassist en de zanger overbleven. Dat beeld op zich was enorm cool, de sound ervan overtrof alle verwachtingen. Hard. Echt retehard. De micro verliest zijn doel en de bassist schreeuwt mee, facing backwards. De zanger komt het publiek in, mij en de Jesse meesleurend, en geeft zijn stem vrijspel.
FUCK YOU
FUCK YOU

I HATE YOU

I LOVE YOU

Stop beating.




Midnight Souls staat er, is bewust van hun kunnen en maken het beste van wat ze kunnen bieden. En mijns inziens is dat al heel wat.


(Picture by Greg Lamarche)

Check ze!
10/10/2009: Lendelede
14/11/2009: Machelen
20/11/2009: Blankenberge
21/11/2009: Merksplas
26/02/2010: JH Choke, Herselt
20/03/2010: Herselt

Myspace - contact: wearemidnightsouls@hotmail.com
Lyrics
Download demo

Ieperfest report

Na een maand zal ik daar ook eens verslag over uitbrengen, want dat was best wel de moeite!

VRIJDAG
In de middag aangekomen en eerst Keith Caputo gezien. Stond amper iemand te kijken, paste niet echt in het programma, en was ook mijn ding niet. Rustig Outrage gecheckt. Niks speciaal, sorry. Wait In Vain was wel cool. Heel posi, goeie vibe, coole show.
Keep in mind dat ik naar Ieperfest ben afgezakt met de bedoeling om dingen te leren kennen, dus ge moet geen uitgebreide showverslagen hiervan verwachten.
xKingdomx was muzikaal niet mijn ding, maar 't was een mooie zangeres en ook nen emotionele show. Een of ander bandlid ging de band verlaten en dat was jammer. Zondag deed de zangeres ook ne spoken word en dat was ook cool. Live blog - over avonturen op tour (avontouren, if you will).
Down To Nothing blies redelijk hard. Hadden een nummer, "Skate Or Die", maar 't was gene Teenage Bottlerocket cover! Bummer! Wel coole band, olé!
Misery Signals was cool. Gastoptreden van Architects-zanger was ook cool. Ik keen geen van beide bands maar 't klonk allemaal heel oké! Moderne hardcore, niet te lomp en niet de old-school, graaf. Architects zelf was ook graaf om te zien, heel energieke show. Crowd went wild.
Terror geskipt want ik ken ze niet, kan me nioet veel schelen ook niet, 't was laat en vooral koud.

ZATERDAG
Eerste band die ik zag was Oathbreaker. Ex-No Recess, Rise And Fall-soundalike. Cool! Ook een knappe griet achter de microfoon.
En dan volgde ongetwijfeld de coolste show van het weekend, entertainment-gewijs. Suckinim Baenaim, een Israëlische band. Hardcore maar dan op z'n Oosters, I guess. Experimenteel, zo kunt ge het ook noemen. Zanger stond op sokken, beukte tege de monitoren, lekte aan de micro-statieven, sprong op allerlei gekke manieren ion het rond. Bassist zijn moves waren ook geniaal. Die gasten amuseerden zich te pletter, dus da's cool. Die moshen niet, die dansen, en da's heel cool. Geniale show dus, olé!
The Effort was ook de moeite. Heel coole band, posi, goeie boodschap. Geniale bindteksten, fuck. CD + 7" van gekocht.
Lewd Acts passief gezien, gestoorde zanger, was wel cool. Soul Control wou ik zeker zien, 1ste band op de affiche die ik enigszins kende. Het verschil kelder tot festival is wel enorm, en dat voelde ik ook aan de show. Andere vibe, zowel on stage als front stage. Minder cool dan de maand ervoor, maar nog steeds nen heel coole band!
Raein van Italië deed ne reünie, coole screamo-band. Heel energieke show, heel coole muziek.
Trash Talk was supercool, speelden op de grond ipv op het podium, maar toch maar nen halve set blijven staan omdat ik 1) dusver niks kon zien en 2) dat toch allemaal nogal repetitief is. Wel ne reteharde band, fuck fuck.
Liar vond ik niks aan. 108 passief gecheckt. Rise And Fall, 3de band die ik enigszins kende, was wel supercool. Superharde show, nieuwe nummers zijn supercool, en eindelijk eens ne CD van gekocht. Heel grave show.
Darkest Hour geskipt want don't care.

ZONDAG
Halve set van Black Haven gezien, heel cool. Ritual werd vervangen door iets stoem: lame. 'k Wou ze nog wel eens zien, jammer. Polar Bear Club trapte dan de geniale namiddag af met een geniale set. Heel coole mannen, heel coole show. 2 platen en nen EP gekocht. Gene As 'Twere The Mirror, jammer! Wel andere coole nummers, zoals Parked In The Parking Lot Of Your Heart, Our Ballads en The Bug Parade.
Next up: camping, want er speelden nog een paar kutbands.
Tot Set Your Goals het podium betreedde. Het duurde even voor ik erin kwam, maar ze hebben toch wel enkele supercoole nummers. Ook fan van de duo-vocals. Daarna nog ne punkband gaan zien, maar dan wat ouder. Reagan Youth, met ne nieuwe zanger wel wat af en toe vreemd was. Maar ze hebben hitjes, en ik heb af en toe wel eens meegezongen daarmede.
The Setup blies mega-megahard. Fuck, wat nen band, nog steeds. Eindelijk de nieuwe EP en CD kunnen aanschaffen, yes. Nieuwe nummers en oude nummers in de set. Klassiekers als Winter, Out Of Sync, Post-Mortem Blues of Death Of A Nation kwamen aan bod, hard meegezongen. Nieuwe zanger maar even cool, echt retehard.
Dan een ontnuchtering op een goeie manier: Chuck motherfucking Ragan. Folk op een hardcorefestival, past allesbehalve, maar 't was geniaal. Wat nen held. Af en toe bijna met traantjes gezeten. Meegezongen. Platen gekocht. Geniale show, geniale muzikanten, geniale teksten. Really awesome!
Later op den avond A Wilhelm Scream nog eens gezien, was weer supercool. Leuke band, nog steeds. Bold ook nog gezien, was ook heel cool. Kende ik niet, maar dat zijn best wel hardcore-legendes. Daarna gaan slapen want 's morgens vroeg heel vroeg moeten opstaan.

Volgend jaar naar alle waarschijnlijkheid terug, olé!

Puppelpop report

Ik ben een paar dagen op reis gegaan naar Kiewit.
Ik was samen met 3 vrienden die redelijk into exact de omgekeerde genres zijn dan ik, dus dat viel soms tegen, voor de rest heel cool weekend.

DONDERDAG
Het eerste dat 'k gezien heb was The Maccabees. Britpop, not original whatsoever. Didn't care.
Daarna Vetiver, best wel goed. Klonk wel goed, vooral de zang was cool. Wel fucking heet in dieje Chateau, fuck ze. Niet volgehouden.
The Subs waren cool, de meer ruige electro. Minder saai als andere electro-groepkes.
Stukske Dizzee Rascal gezien, heeft blijkbaar nog andere nummers dan Bonkers. Bonkers uiteindelijk zelfs niet gehoord, toeme.
Dan maar Passion Pit gaan zien. Ik weet al niet meer hoe dat klonk, dus 't zal niet zo vet geweest zijn.
Busy P was ook wel goed zeker. Ne grote naam alleszins, main man van Ed Banger Recs. Maar ik was al die elektronica al fameus beu eigenlijk. Toch goed gedanst.
Thursday was kei graaf. Ik kende het niet, aangenaam verrast geweest. De Wim vond het meevallen, alleen bang van het geschreeuw soms. Haha.
Booka Shade was absoluut niet mijn ding, maar dat was toch graaf om te zien omdat het 'live' was. Goeien drummer, leuke sfeer. Ook grappig: dude die ineens in 't midden van den Dance Hall begon te pissen. Natuurlijk vlak bij ons. Damn.
The Offspring was cool om mee te zingen. "WELL, FUCK YOU" en al. Gone Away op piano was goed, maar toch ook niet alles.
Jammer genoeg vroeger doorgegaan omdat er weer een of andere bekenden DJ weeral 't zelfde zou draaien, waarop iedereen dan weer om de 5 botteen "heeeeeeee hoooooooo" of zoiets zou roepen en waar er naar alle waarschijnlijk weer 150 climaxen in evenveel minuten zouden worden gespeeld: Crookers. Uiteindelijk zelfs op een goei plaats beland door keihard "THE MOTHERFUCKING CROOKEEEEEERS" te roepen naar Hollanders. Olé!
Veel te moe om nog een half uur My Bloody Valentine mee te pikken, maar dat klonk echt fucking graaf. Precies ne vliegtuigcrash, echt fucking hard.

VRIJDAG
New Found Glory was redelijk tof. Zanger was niet echt in vorm. Met de hitjes meegezongen. Genen All Downhill From Here. Wel My Friends Over You, olé! "YOU WERE EVERYTHING I WANTED, BUT I JUST CAN'T FINISH WHAT I STARTED."
Puppetmastaz: Geniale show in feite, zowel door de poppen als door de echte mensen. Heel cool om te zien en gene slechte hiphop in feite. Deed wat aan de Beastie Boys denken.
Alter Ego was echt het saaiste ooit. No shit.
Kap Bambino daarentegen was supercool. Goeie sfeer, iedereen was keihard aan 't dansen. Energieke/gestoorde frontvrouw, amai, graaf!
Bij het buitengaan nog 'That's Not My Name' van the Ting Tings gehoord, goeie schijf.
Op tijd doorgegaan naar de Shelter. The Get Up Kids was echt weer het beste ooit. Ik vond het precies zelfs beter dan op Groezrock. Beer For Breakfast (Replacements cover), Out Of Reach, Don't Hate Me, … Supergoeie setlist. Niks van On A Wire, 1 nummer van Guilt Show, 1 van Eudora en 1 van Woodson. Voor de rest schijven van Four Minute Mile en Something To Write Home About. Heel den tijd mijn longen uitgeschreeuwd met tranen in de ogen. "COME TOMORROW, I'LL BE ON MY WAY BACK HOME!"
Fever Ray, fuck dat was graaf. De muziek is nogal ne acquired taste, denk ik, maar de show was kei goed. Donkere sfeer, rare kostuums en decors, en ik kende hunne single zelfs van de radio. Zot ze. Die vrouw heeft een speciale stem maar ik hoor ze wel graag.
Kraftwerk was eigenlijk heel grappig. Legendes, toffe deuntjes. Serieus: zet er nen dubbelen bass onder en speel dat 2 keer zo snel en ge hebt zowat elke electro-artiest van tegenwoordig. 't Was graaf om te zien, serieus de moeite.

ZATERDAG
The Temper Trap: honderste britpop bandje dat op alle andere lijkt.
Don Rimini: hooray weeral hetzelfde
Dinosaur Jr. vond ik toch niet echt zo speciaal.
Peaches ook niet.
50 Cent al zeker niet, maar de vriendjes vonden niks aan de Mad Caddies. Snullen. Toch nog 3 Caddies-nummers meegepikt. Olé!
Little Boots was echt kei goed en kei plezant. Supercatchy nummerkes en nen toffe show. Hands is sowieso hét pop-album van het jaar. "MOVE WHILE YOU'RE WATCHING ME DANCE WITH THE ENEMY. I'VE GOT A REMEDY! OH! OH-OH! OH-OH!"
Tocadisco was, ja, weeral hetzelfde eigenlijk. 't Is zelf wel een feestbeest, dus de show was er wel, maar dat wordt allemaal toch zo enorm saai. Wel op gedanst, omdat ge echt niks anders kunt doen.
Daarna al die electro beu dus niet meer naar Ed&Kim gegaan. Rondhangen op de Camping.

Allez, eerste keer Pukkelpop, dankzij the Get Up Kids, en 't was wel goed.
Olé!

Shut up and get rad, cause it's time…

…TO SKATE OR DIE!

NIEUWE TEENAGE BOTTLEROCKET.
"SKATE OR DIE", EERSTE NUMMER VAN "THEY CAME FROM THE SHADOWS".
KEI GOED.
GET SIKED.

DOWNLOAD HERE!

WE'RE GONNA FIGHT!
WE'RE GONNA WIN!

Dear Landlord!

Een band met leden van The Copyrights en Rivethead. Ze klinken als een combinatie van die 2 bands. Logisch, en daarenboven ook heel graaf!
Na 2 split 7"s brachten ze dit jaar een album uit, Dream Homes. Ik moet het nog steeds legaal aanschaffen, maar dat komt in orde! Ik ben hier enorm enthousiast over. Net zoals zowat heel de poppunk-wereld!

1. I Live In Hell
2. Rosa
3. High Fives
4. Lake Ontario
5. Landlocked
6. Doormat
7. Three To The Beach
8. Park Bench
9. Goodbye To Oakland
10. Last Time I Checked
11. Whiskey And Records
12. Lost Cause
13. Begging for Tips
14. A World That We Never Made

I LIVE IN HEEEEEEELL! I LIVE IN BASEMENTS! I LIVE IN A GARAGE WITH NO WINDOWS, MY LIFE IS WASTED!
Da's 't eerste wat ge hoort als ge Dream Homes op zet. Enkele seconden later vragen de mannen van Dear Landlord: What does your dream home look like? En dan denkt ge: "Wow. Ik kan niet volgen. Dit is cool." Alleszins, dat dacht ik.
Het openingsnummer zet de sfeer direct voor heel het album. 3 zangers die elkaar afwisselen en harmonieën voortbrengen die uw hersenen doen exploderen van catchyness. Een gitaar die powerchords noch melodieën schuwt, een bass die overal goed hard doorklinkt, een drum die rapper gaat dan wat dan ook. En het beste is dat het allemaal goed samenklinkt. Niet te veel gitaarsolo's waar niemand op zit te wachten, geen semi-breakdowns of zogenaamde 'bridges' die toch maar laten zien hoeveel er wel niet uit een instrument kan. Nee, Dear Landlord verschaft ons met keisnelle 1-4-5's, palm-mute-akkoorden en een simpel melodietje dat er wel degelijk toe doet.
Lyrisch thema: drank & fuck this world. Attitude: we don't care. Maar de teksten zitten beter in elkaar dan dat. Niet altijd moeilijk of integer, maar wel altijd vanuit het hart en geschreven omdat het zo hoort. Niet perse vergezocht, maar wel esthetisch welluidend. Ik zeg het: they don't care. En ook belangrijk: een hoog meezinggehalte! Nummers als I Live In Hell, Landlocked en Last Time I Checked blijven stevig in uw hoofd zitten.
Dear Landlord combineert de ongelooflijke catchyness van the Copyrights en de kracht en energie van Rivethead/Off With Their Heads. Three To The Beach is enorm goed opgebouwd en straalt gewoon energie uit. Ik daag u uit om stil te blijven zitten! Ik wed dat zo'n nummer live echt een bom is. (Ik zou alvast volledig doorslaan, me dunkt.)

De sequentie ofte de opeenvolging van de nummers past ook goed. De liedjes sluiten muzikaal goed bij elkaar aan. De climax is ongetwijfeld A World That We Never Made. Waarschijnlijk het enige nummer dat boven de 3 minuten afklokt (en meer zelfs, het klokt boven de 4 minuten af!). Het zit geniaal in elkaar en slaagt erin om kiekenvel te creeëren bij de luisteraar. De afsluiter had amper mooier gekunnen. bass-intermezzo/gitaar-melodie/zang-harmonie/gitaar die het Landlocked-refrein herneemt. Maybe tomorrow!

I can't live like this , it's such a nightmare.
But I probably will!

Myspace
Download!

"Dude, Osker sucks."

Nen band die ik recentelijk heb (her)ontdekt. Maar amai, ik wou dat ik ze eerder had (her)ontdekt.
Osker bestond van 1998 tot pakweg 2001.
Ze brachten 2 albums en 1 split uit, maar alleen daarmee verdienden ze hun plek in het punkrock-circuit.

Ik hoorde hen voor het eerst enkele jaren terug. Ik had Punk-O-Rama IV gekocht en Osker stond daarop, met het nummer 'Lucky'. Heel graaf nummer, en omdat ik toen vooral op zoek was naar nieuwe punkrock groepkes, downloadde ik nog wat nummers van Osker. Dat was cool, maar niet meer dan dat. (Ik ben die nummers naderhand kwijtgeraakt.) Osker zat bij Epitaph Records, maar was daar eerder een buitenbeentje tussen alle Bad Religion-kopieën. Hun eerste release was Treatment 5.
In feite is Treatment 5 gewoon harde, snelle, snotty punkrock, geschreven for the sake of it. Het toont Osker's houding en attitude goed. Deze gasten don't give a fuck. Maar in tegenstelling tot de punkers, die niks geven om alles behalve de punx zelf, hebben Osker het ook niet zo te doen met de punkscene. Er bestaat nen bootleg van ne show waar ze het voorprogramma van Guttermouth zijn, dusver zit heel het publiek vol punkrockers die graag zot doen. Osker heeft het daar niet zo voor, en ze laten dat ook merken, door sarcasme en en gewoon door direct te zijn. "There's a difference between funny and retarded." Nuja, Treatment 5, dus. Enorm coole cd. Maar hij staat mijns inziens toch ferm in de schaduw van Idle Will Kill.
Idle Will Kill is het 2de album van Osker. Maar in feite is het behalve de typische zang een heel andere sound dan Treatment 5. Trager, meer emo-/indie-invloeden. Geniale teksten. En ook weer een bevestiging van waar Osker voor staat. Niemand had waarschijnlijk een stijlverandering verwacht, en waarschijnlijk haakten veel fans af, maar what gives? Osker maakte de muziek die ze wilden, en dat evolueert, da's logisch. Tegenwoordig doen die gasten nog vanalles, maar bijna allesbehalve punkrock. Da's cool. Idle Will Kill is een klassieker in het genre, en dat toont.

You should've called me,
it would've meant something.

Interview
Download T5
Download IWK

The Rightunders reversed

The Leftovers hebben sinds deze week een nieuwe plaat uit, genaamd Eager To Please. En ja hoor, the Leftovers are eager to please me. Meer nog, they succeed to please me. A lot.

Label: Crappy Records
Tracklist:
1. Can’t Stop
2. Telephone Operator
3. Girlfriend
4. Get To Know You (with Kim Shattuck (The Muffs))
5. Thinking About Her
6. You Know What You Do
7. I Want You Back
8. Untouchable (with Coz Canler (The Romantics))
9. Lost And Found
10. Get Out Of My Head
11. The Only One (with Parry Gripp (Nerf Herder))
12. Make You Mine
13. Dance With Me
14. Party Til We Die (with Brett Anderson (The Donnas) & Jon Rubin (The Robinoos))

Deze gasten uit Portland behoren tot de beste van de nieuwe generatie poppunkers. Ze hebben nu al 4 albums op hun naam staan, waarvan vooral de laatste 2 mij volledig in de ban brachten.
On The Move, de vorige, was van begin tot eind een geniaal album. Met Eager To Please zetten the Leftovers deze traditie gewoon verder. Hun stijl typeert zich door invloeden van punkbands als the Ramones en the Queers en popbands als the Beach Boys en the Romantics. Eager To Please is over het algemeen een minder 'punk' album dan On The Move. Ik hoor meer popvibes en meer 'handclap'-drums. De ganse sfeer van het album, dat overigens opnieuw gevuld is met songs over liefde (op het laatste nummer na), is zomers, relaxed en feelgood.
De nummers zijn op zich niet vernieuwends, maar the Leftovers hebben toch een vrij herkenbaar timbre. Kurt Baker is een goeie zanger, nasaal genoeg maar niet te snotty, wel toonvast. De riffs en intro's zijn enorm catchy, en soms durven the Leftovers al eens experimenteren met genres en songstructuren. Vooral de catchyness is belangrijk bij een poppunkalbum, en dat weten the Leftovers maar al te goed. Nummers als Lost And Found en Girlfriend zitten al na 1 of 2 keer luisteren rotsvast in uw hoofd.
Daarenboven krijgt de luisteraar nog een hoop guest appearances, die het niveau alleen maar opkrikken (zonder dat dat noodzakelijk is). Ook een heel goed idee om Dance With Me nog eens op te nemen. Dit is namelijk, mijns inziens, een van de beste nummers van de laatste paar jaar. De heropgenomen versie klinkt ook wel beter dan de oudere versie. Er is weinig verschil, maar de kleine variaties doen het hem.
Afin, Eager To Please weet mij enorm te boeien en plezieren. Ik ben er trots op dat ik een Leftovers-fan ben. Ik geloof ook dat ze met dit album een breder publiek zullen aanspreken, en ik hoop van harte dat Dance With Me een hit wordt, in pakweg all over the world.

Check the video here. (1:03 tot 1:22 is geniaal.)
Check the album here.

Let's brag, oh yeah.

Enkele collecties, lang niet groot of speciaal of zo, maar toch leuk. Mijns inziens.

The Copyrights

The Apers

At The Drive-In/The Mars Volta

Hot Water Music

(This sucks, ik wil Caution op LP.)
Ramones

(Enkel nog Halfway To Sanity (zie open plek).)

Yup, dit is gewoon om te laten zien wat ik zoal heb. Geen andere waarden whatsoever.