Tigerrrrrrs Jaw

Tigers Jaw is mijn momentaire favoriete band.

Hun album heet Tigers Jaw. Of het heeft geen titel. Ik weet het niet.
1. The Sun
2. Plane Vs. Tank Vs. Submarine
3. I Saw Water
4. Chemicals
5. Between Your Band And The Other Band
6. Heat
7. I Was Never Your Boyfriend
8. Meals On Wheels
9. Arms Across America
10. Never Saw It Coming

Tigers Jaw begint sterk, melodisch, catchy. De meezingfactor ligt enorm hoog. De mix van punk rock, emo en indie rock resulteert in uitstekende composities en uitgebalanceerde songs. Een ruige gitaarsound, een onderliggende toetsen-, bas- of gitaarmelodie en versatiele drums. Het aantrekkelijk stemgeluid sluit bij ruige kantje aan. Niets vernieuwend maar absoluut niets ordinair. Het is wel opbeurend. Vrolijke muziek. Hardcore/punk, maar op een andere manier aangepakt. Tigers Jaw neemt veel vrijheid in hun muziek. De invloed van de 90's emo is dan ook weer in de teksten terug te vinden. Kort, geëngageerd, to the point maar ook onduidelijk. Baslijnen waarvan menig artiest een erectie krijgt. Het album sluit af met een van de beste nummers van de laatste jaren, Never Saw It Coming. Enkel al de manier waarop de 2 eerste zinnen gezongen worden doen mij ineenkrimpen.

I learned a lot about falling in love when I fell out of love
I learned a lot about being a friend when I was alone

Absoluut prachtig en één van de 10 redenen waarom ik dit album zo gaarne op repeat zet. Mega-, megacool.
Voor fans van Jawbreaker, Title Fight, Touché Amoré, Taking Back Sunday en Sparta.


Ze brachten ook een EP uit, Spirit Desire.
1. Spirit Desire
2. We Are Great, There Is Only One (Tigers Jaw)
3. Crystal Vision
4. Meet Me At The Corner
Het titelnummer hiervan is zo enorm prachtig dat het uw harten zal breken tot in het oneindige.

Ze brachten een split uit met Balance And Composure.
5. Lodging
6. Jet Alone
7. Danielson
8. Dent
Deze nummers zijn iets minder poppy dan hun ander werk en er zit misschien een verscholen donker kantje aan. Megacool natuurlijk.


Awesome band, check them out or you'll regret it.

Hardcore > voetbal

Herenthout. Zondagavond. Finale WK voetbal. JH 't Verschil. Hardcore.

Old Vows trapte de avond af met een goed schot. Het kwam traag op gang en er kwam minder uit dan er volgens mij in zat, maar hun sound is wel cool. Een ruige nieuwe band die vast nog wel zal verrassen. 0-0, omdat ik er wat meer van verwachte. Heel mooie match gespeeld maar jammer genoeg niet gescoord.

Worms Feed was het volgende team op het veld. Een puur offensief, no nonsense, korte en krachtige aanvallen. Het publiek (dat overigens niet in grote getallen aanwezig was en het tevens enorm warm had) werd omver geblazen maar het veld werd niet bestormd, danspassen bleven achterwege. Maar de show was er en de show was cool. 1-0 voor Worms Feed, een band vol energie en die iets cool doen met allerhande verschillende invloeden. Leuk om bezig te zien en te horen.

Bij elke show van Midnight Souls geraak ik meer en meer verknocht aan de band. Zware supporter voor deze gasten, die voor 3/5 thuis speelden. Vanaf het startschot was hun spel er knal op. Sinds de laatste keer dat ik ze zag hebben ze hun strategie vernieuwd en een intro toegevoegd aan hun set, één die harder blaast dan nen arbiter nadat iemand net een voet in andermans borstkas geplant heeft. Die mannen zaten vol energie, zelfs met 30°C en gaven nog maar eens alles om een beenharde prestatie neer te zetten. De demo-nummers blijven fan-favorieten, maar de nieuwe nummers zijn zo veel harder en doen me enorm verlangen naar de nieuwe plaat. Vanuit het publiek zong ik de band hun eigen woorden toe. Woorden die voor hen alles betekenen en voor mij uiteindelijk niks, maar ik heb er wel veel aan. Mijn manier van supporteren.
De band is goed op elkaar ingespeeld, combineren coole ritmes met coole melodieën en zijn druk bezig één van de coolste Europese hardcorebands te worden. 2-0.

Hoewel ik Together slechts sinds dit weekend ken, is deze Duitse band snel een must-see geworden. Voornamelijk dankzij het nieuwe nummer 'Lover, Sinner, Thief'. Hun 2de doelkans was datzelfde nummer, maar ik had het gevoel dat ze nog moesten opwarmen. Of misschien hebben ze wat meer training nodig op de nieuwe dingen. Na een tijdje kwam de drive erin en kwamen deze jonge gasten terug in de aanval, met onder andere een Modern Life Is War cover. (Als ik het me goed herinner, althans.) Enkele enkelingen waagden de arena te overwelmen met terecht enthousiasme en de band speelde een sterk spel. 3-0.

Almost Home heb ik niet bezig gezien en ik kan er dus maar weinig over zeggen.


Ik moet ook dringend op zoek naar vrienden die wat meer zoals mij zijn.

Amatörhead

Een moment van aandacht voor de coolste Belgische band van 2010. Amatorski (niet: Amateurski, Amatroski, Amartoski of Amatorksi) is een band waarvan ik normaal gezien nooit gehoord zou hebben, moest mijn broer niet enthousiast geweest zijn (in my general direction). We doen er waarschijnlijk een show voor in het najaar, ik had al eens de myspace beluisterd en omdat ik wel sympathie heb voor dit soort bands heb ik lukraak hun eerste EP gekocht toen ik hem zag liggen.

Amatorski - Same Stars We Shared
1. Come Home
2. Same Stars We Shared
3. The King
4. My Favorite Work Of Art

Ik betaalde een luttele 6-7 euro voor dit CD'tje (ik had graag de plaat gehad maar ik toen die in omloop raakte was ik me nog niet van Amatorski bewust). Ik stap op de trein naar huis en op dat moment verwarmt Amatorski mijn hart voor de 1ste keer. Naast de prachtige, simpele cover (getekend door Femke Vanbelle) is de aanpak op het artwork iets uniek, wat het op zich al leuk maakt om de CD in bezit te hebben. Elk nummer heeft zijn apart velltje papier. Geen vastgeniet boekje, maar 5 velletjes, met elks een tekening door verschillende artiesten en typografisch aantrekkelijke teksten. Het 5de velletje bedankt de koper en stuurt hem naar http://iboughtacdfrom.amatorski.be/, alwaar blijkt dat de koper van Amatorski houdt en Amatorski wederzijdse genegenheid koestert jegens hun fans. Dat is natuurlijk heel cool. "Yay you!" schrijven ze. Dank je, Amatorski.

Ik kom thuis en ik word helemaal excited om mijn nieuwe CD op te zetten - ik ben altijd enthousiast om nieuwe muziek te beluisteren. De 1ste noten van Come Home zetten de sfeer. Rustig, gemoedelijk, ruim. Een minimalistische soundscape. Als ik dan de betekenis achter de tekst (en de prachtige zang) van Come Home te weten kom, verbaas ik me nog meer over hoe cool deze band is. Mooie intrumentele keuze, sfeervolle composities en een zang die u bedwelmt en doet wensen dat ge door bloemenvelden zoudt struinen terwijl de zon uw gezicht verblindt en verse aardbeien langs uw voeten groeiden. Dat denk ik dan toch.
Amatorski is multi-interpretabel. Hun muziek kan uw gemoed doen bloeien, een roes veroorzaken of het kan u ontroeren. Dat hangt wat af van de houding met dewelke ge naar de muziek luistert. Zingen ze slaapliedjes of is dit het 21ste-eeuwse classicisme? Feit is dat er emoties losgewrongen worden terwijl het geheel genietbaar blijft. Feit is dat dit noch een zomerplaat, noch een winterplaat, noch een herfst- of lenteplaat is. Dit transcendeert fysieke connotaties.
Same Stars We Shared speelt met melodieën en harmonieën en The King is waarschijnlijk mijn favoriete nummer op de plaat. Ook dit waadt weerom tussen melancholie en vreugde, de muziek staat in spanning met de stem, maar het werkt.

You were misunderstood but the king praised your loyalty.

My Favorite Work Of Art (let op de Amerikaanse spelling van 'favorite') sluit deze EP af, een must-have voor fans van Björk, Pinback of Regina Spektor.

Get out and check this out!

Hot Water Live Show

Maandag 14 juni was een speciale dag voor punkrockers in België en omstreken. De beste punkrockband (ook bekend als: baardenpunk, beardcore, orgcore, gainesvillepunk, …) van de wereld kwam hun kunnen vertonen in den Trix in Antwerpen.
Ik onderbrak mijn (reeds zeer laks) studiepatroon om eens een kijkje te gaan nemen en een dansje te zetten.
Hot Water Music. Zaalshow. Laag podium. Graaf. Heel graaf.

De opener was de welgenoemde band Break Of Day. Ik heb ze niet gezien wegens te laat aangekomen.
Daarop volgde Antillectual, een technisch punkrock trio. Het klonk goed, maar mijn aandacht was verdeeld en te snel afgeleid. Dit was ook niet de band waarvoor ik kwam, weliswaar wel een goeie band om deze support te spelen.

Hot Water Music speelde onvoorwaardelijke de beste set van de avond, van de week en zeker ook van de maand. Van het jaar is veel gezegd, maar laat duidelijk zijn hoe cool deze show was. Chuck Ragan had zijn baard afgedaan maar zijn attitude en uitstraling behouden, Chris Wollard was even cool als altijd (i.e. Groezrock 2008), Jason Black is nen ongelooflijke bassist en George Rebelo was vervangen door Dave Raun (Lagwagon), dewelke een gigantische pluim verdient voor zijn inspanning voor deze tour.
De set begon met de bekendste nummers, de grootste hits als het ware. A Flight And A Crash, Remedy, Wayfarer. Feest, feest, feest. Ik heb me van voor geplaatst opdat ik een goed zicht had, maar had niet al te veel mee gepunkdanst. Hard meegezongen, zelfs als ik de woorden niet wist en zo. Maakt allemaal niet uit, huh. Nu, gelukkig ken ik de meeste woorden of de meeste refreinen alleszins wel, want deze band verdient een bende fans die hun liederen meebrullen alsof het over/voor hen geschreven is. Ik denk dat iedereen op een HWM show een tamelijk sterke voeling heeft met de band. Hot Water Music heeft jarenlang een inspirerende rol gespeeld in punkrock, zowel in hun muziek als hun houding.
Maar Hot Water Music is niet zomaar een anthematische meezingband. Deze 4 leden brachten ons een enorm sterk staaltje muzikaal talent ten berde. Hot Water Music is niet alledaags, hun sound is complex, doordacht, heel subtiel en heel krachtig. Verborgen solo's, melodieën die door merg en been gaan, een bas waarvan ik erecties krijg en enorm innovatieve drums. De show is dan ook een lust voor het oog. Heel cool om die mensen te zien opgaan in hun muziek, voor een 300-tal (meer/minder? geen idee.) man die óók opgaan in muziek. Ook heel cool hoe ze dat opvatten. Na elke reeks liedjes werd het publiek 2/3 keer bedankt. De meest gevatte zin van hunnentwege was deze: "We don't take this for granted". Deze band bestaat al bijna 2 decennia, is één van de populairste en (objectief) beste punkrock bands van die jaren en nog stellen ze zich zo bescheiden op. Ik vind dat knap. Het is een wisselwerking. Zij schenken ons een avond entertainment, wij geven uiting van geëntertained te worden (i.e. dansen en zingen). Win-win situatie. Iedereen wint, Hot Water Music is het beste ooit. Ze speelden Kill The Night, het 1ste nummer dat ik ooit van hen hoorde. Ze speelden Jack Of All Trades. Ze speelden Alachua. En zo veel meer. Een dik uur gespeeld denk ik, geen idee eigenlijk. Maar 't zal zoiets zijn, en niet meer dan terecht. Goeie sfeer, goeie muziek, vreugde en hemdjes.
Dit was weeral bij het beste ooit, emoties in het rond, glimlachen in het rond.
Enkel jammer van de persoon die op het einde heel hard ten gronde ging en gewond raakte. Sucks en ik hoop dat het niet te ernstig was.

June 2010: month of the year

Juni blijkt een zeer vruchtbare maand voor pop punk-bands om hun album te releasen. Misschien heeft dat ook wel iets te maken met het Insubordination Fest in Baltimore, eind juni. Want punkrockers zijn enorm commercieel ingesteld.

The Dopamines - Expect The Worst
1. You'd Make A Good Horsecop
2. Public Domain
3. My Future's So Bright, I Gotta Wear Night Vision Goggles
4. Cincinnati Harmony
5. You Gonna Eat That Or Are You Straight Papers
6. October 24th
7. June 4th
8. Dick Simmons
9. Waking Up In The Monroe House With Cat Hair In My Mouth
10. The Glendora House
11. THANKYOUVERYMUCH
12. 3244
13. It Couldn't Really Be Any Other (We'll Fuck You Like Superman)

Het 2de album van the Dopamines voorspelde niet veel goed. Ze nodigden zelf uit om het ergste te verwachten, en dus deed ik dat ook maar. Een uitstekende strategie, want zo laag mijn veronderstelde verwachtingen lagen, zo goed kon het mij alweer bekoren. Expect The Worst is niets meer dan een spot-on pop punk album dat de standards hoog houdt.
The Dopadudes vliegen er meteen in met één van de beste nummers die ze ooit gemaakt hebben, You'd Make A Good Horsecop. Dit is meteen een in-your-face richting de luisteraar, mede dankzij de uitstekende productie, die het hele album een knaller maakt. De vergelijking met de demo-versie is wel degelijk aanzienlijk. De bas klinkt perfect en is in feite heel prominent, wat ik wel kan smaken. Heel catchy riffs en drumbeats die mij soms naar een eigen drumstel doen verlangen bewijzen dat the Dopamines weten waar ze mee bezig zijn. Ze springen van hit naar hit op dit album, waarbij het volgende nummer al meteen de titel verklaart:

[They] trust that you expect the worst from [them]. [They] trust that you're exactly like [them].

De volgende set meezingers dient zich aan, en kaarten zoals gebruikelijk weer onderwerpen aan zoals drankgebruik, het leven als een bum en gewoon het mislukken in het leven. Nu, wat mij betreft zijn Jon en Jon en Mike en Mike een paar van de coolste mensen ter wereld, maar het leven zal hen niet steeds toelachen. Cincinatti Harmony en de opvolger You Gonna Eat That Or Are You Straight Papers (lange, onduidelijk titels zijn natuurlijk ook nog steeds een trademark) sluiten bijna naadloos op elkaar aan, thematisch vooral. Heel catchy nummers (mijn favoriete soort nummers). Wat volgt zijn 2 data, een onverstaanbaar refrein in Dick Simmons en 2 nummers die eigenlijk 1 nummer zijn. (…) The Monroe House (…) leidt in op The Glendora House, alwaar mijn favoriete frase van heel het album in voorkomt, typerend voor de band:

I'll never forget the nights that I spend here. But then again I might not remember.

Expect The Worst blijft heel het album lang hetzelfde niveau houden en sluit dus ook krachtig af. Na pakweg 25 minuten (de nummers duren ten hoogste 2,5 minuten) is het album gedaan, klaar om nog eens gespeeld te worden. Het is geen revolutionair werk, het is niet aanzienlijk vernieuwend tegenover hun vorig werk, maar Expect The Worst doet potten breken door zijn puur karakter. Want iedereen weet dat punk rock rules.


Off With Their Heads - In Desolation
1. Drive
2. Their Own Medicine
3. Trying To Breathe
4. ZZYZX
5. The Eyes of Death
6. Old Man
7. All I Can Do
8. I Need You
9. Spare Time
10. I Just Want You To Know
11. My Episodes
12. Clear The Air


Minneapolis punk rock represent op Epitaph records. Een mooie zet voor het 8-jarig viertal. In Desolation is het 3de studio-album, maar deze band heeft nog een verzamelalbum aan seveninch-materiaal en nog genoeg seveninches ter hande om nog een plaat te vullen. Hun bron van inspiratie is tamelijk groot, en dat blijkt ook op deze nieuwe schijf.
Het artwork is een 1ste punt dat ik wil aankaarten, omdat het er werkelijk enorm cool uitziet, de kleuren prachtig zijn en ook gewoon omdat het perfect past bij de titel.
Maar de muziek is waar het vooral om draait. Het album start met een catchy gitaarriff en het 1ste anthem-esque moment op het album: "I'm out of my mind and I'm out of your sight." OWTH heeft bijna altijd al sterke teksten gehad, nooit erg pro-life, pro-health of pro-anything, maar retorisch gezien zeer sterk. Hun attitude: careless. Maar dat zijn ze niet tegenover hun muziek. Het album begint enorm sterk met direct een paar van de beste en meest memorabele nummers zoals Trying To Breathe en de titelreferentie ZZYZX. Maar naar het midden toe verlies ik mijn aandacht bij enkele nummers. In feite exact 2 nummers op het midden van de plaat, The Eyes Of Death en Old Man, doen mij niet al te veel. Ik word niet meer van mijn sokken geblazen. Niettegenstaande blijft het album up to par, maar het verliest eventjes zijn momentum. (Ik smijt hier maar rond met Engelse termen.) De laatste nummers grijpen echter mijn aandacht terug en ook de herwerkte versie van With You (hier: I Need You) is een frisse wind. Hoewel bij OWTH niet echt van 'fris' kan gesproken worden, hun sound is alles behalve fris of fleurig. De 3 laatste nummers zijn van het rustiger type maar tonen dat de metaforische inspiratiebron nog ver van uitgeput is. My Episodes begint heel atypisch maar overtuigt met een roerend refrein. Clear The Air, het slotnummer, is waarschijnlijk mijn favoriet. Heel sterk opbouwend, climaxerend en de rauwe stem van Ryan versterkt de emotionele waarde tot het absolute einde: “Oooooooooooooooooh-oh-oh-oh-oh…” Een van de beste oooooooh’s die ik de laatste tijd heb gehoord. Een werkelijk innemend lied.

I look in the mirror and I see the face of a failure who’ll never be significant.

Off With Their Heads is een consistente band, blijft trouw aan hun sound maar groeit ook met elk album. Het is heel cool voor deze band dat ze een deal hebben kunnen sluiten met Epitaph en ze verdienen zeker de aandacht die ze krijgen.


The Tattle Tales – Moon Glasses
1. Maybe There's No Point
2. Anymore Amen
3. A New One
4. Feelin' All Dave Mustaine
5. She's Smiling
6. Come Around
7. No Pills







The Tattle Tales, power pop/pop punk uit New York. Inclusief een keyboard. Ze brachten al 3 albums uit, waarvan het eerste niet de moeite is, het 2de enkele hits bevat en het derde hier al ergens wordt geloofd. Nu zijn ze toe aan een EP, Moon Glasses. 7 nummers, 6 als ge het tamelijk onbeduidende edoch niet onbelangrijke Maybe There’s No Point niet meetelt. Maar de bedoeling is dat ge dat ook meetelt, ook al duurt het slechts om en bij de halve minuut. Het werkt als lied en als intro.
En het gaat naadloos over in Anymore Amen. Hoewel ik het Engelse /ɑ:men/ een lelijk woord vind is dit wel een hit en zijn de resterende lyrics wél cool. De 2de strofe laat al meteen zien dat de keyboardcompetentie een meerwaarde geven aan deze anders al zeer aanstekelijke popmuziek. Het 3de lied is het “So Wanna Kiss You” van Moon Glasses: A New One. Zang door Anya, enorm catchy keyboarddeuntje en welgeplaatste “aaaaahaahaaah”s. Enorm fan van dit nummer, enkel jammer dat het tamelijk kort is. Dat is ook hetgeen ik in het algemeen jammer vindt aan deze EP: hij is kort. Natuurlijk, ‘extended plays’ zijn altijd kort, maar ze doen ook altijd verlangen naar meer. En wie weet hoe lang we daar nog op moeten wachten?
De afspeeltijd wordt echter aangelengd door het semi-akoustische Come Around, dat me in den beginne niet te zeer kon bekoren maar dat wel is gegroeid door de kleine details die dit nummer toch groots maken. Maar Ik ben onvoorwaardelijk meer te vinden voor de andere, meer upbeat nummers. Feelin’ All Dave Mustaine is een cool nummer met een origineel concept, en het is universeel genietbaar, me dunkt. Moon Glasses sluit af met No Pills, dewelke perfect op zijn plaats staat om de luisteraar aan te sporen het album nog eens te belusiteren. No Pills bevat: een groovy baslijn, een dansbare drumbeat, een opzwepend keyboard, een coole riff, een raar stemeffect voor Christian, een enorm goed refrein, de frase “Who am I, Marty McFly?” en alles zorgt voor een lied dat direct aanslaagt, blijft hangen en waarmee geïdentificeerd kan worden.
The Tattle Tales zetten hun pad verder om de pop- en de punkwereld te verzoenen tot een allesverzachtend comfort aan muziek.


Riverdales – Tarantula
1. Bad Seed Baby
2. The Beginning Of The End
3. Infection
4. Diabolik
5. Volcano
6. The Girl In Lover's Lane
7. Girls Town
8. Soultaker
9. 12 To The Moon
10. Crash Of The Moons
11. Stranded In Space
12. I Don't Wanna Live Forever
13. Master Ninja
14. Time Chaser

Een jaar na de comeback van Ben Foster, Dan Schafer en hun variabele drummer als de Riverdales-formatie komen ze vooruit met Tarantula, de opvolger van Invasion USA en reeds het 5de album. Deze keer hebben ze echter een extra gitarist gebruikt. 2 gitaristen zou zorgen voor een meer ‘hardcore sound’. Wel, wel. Ik vind het niet meteen nodig. Ik heb dan ook absoluut geen verstand van muziek, productie of geluid.
Tarantula begint met 6 nummer onder de 2 minuten, wat doet denken aan de self-titled plaat. De bekende elementen zijn aanwezig: catchy, snel, Ramones en de typische stemtimbres van Ben (Weasel) en Dan (Vapid). Hoewel het nieuwe album onverwacht snel volgde op het vorige is er toch veel moeite in gestoken, zo blijkt. Het was dan ook volgens Ben Foster bedoeld als direct vervolg op Invasion USA, zoals ook blijkt uit de songtitels, dewelke wederom uit het Mystery Science Theater 3000 œuvre komen.
Door de 2de gitaar is hun geluid wel enigszins verfijnd (solo’s en dergelijke!), maar het is nog steeds de vertrouwde formule die elke pop punk fan weet te appreciëren. Downstrokes, 1-4-5’s, rappe drums. Ben en Dan wisselen bijna systematisch af in de sequentie en komen tesamen in Girls Town, het nummer dat bij de 1ste luisterbeurt het meest in het oor springt. Bij diezelfde 1ste luisterbeurt was ik eigenlijk niet zozeer uit mijn sokken geblazen, maar de Riverdales stellen niet teleur, zoveel is zeker. Ze maken geen slecht album, maar zijn ook alles behalve vernieuwend. Dat is ook niet bedoeling. Hun Ramones invloed is bijvoorbeeld te merken aan Soultaker, wanneer ik na de intro meteen “hey little girl” wil beginnen zingen. De 2de helft bevat de meer uitgesproken liederen, die dan weer meer aan de stijl van Phase Three doen denken. Verwacht hier ook geen diepgaande muzikaliteit, echter wel aanstekelijke melodieën en meezingbare refreinen.
Kortom, een sterke plaat in het verlengde van Invasion USA die niets meer verschaft dan het verwachte: “ramones-core”.

Mixtapes - Thoughts About Growing Up
1. Recently
2. Morning Sex And AM Radio
3. Pop Rocks n' Coke
4. Sprinkles










"Goodbye, I'm ready to go." Dat zal vast. De 2de plaat van Mixtapes is meer pop plezier met meer hemelse harmonieën, meer en betere pop punk muziek, meer zomer, maar minder liedjes.
Ze blijven even catchy als op Maps en kunnen ontroeren en gelukkig maken in één en hetzelfde nummer. En veel tijd hebben ze daar ook niet voor nodig. Ongeveer 7,5 minuten duurt deze EP, maar het is zeker de moeite. Het overhaalt enkel maar om de repeatknop in te drukken en nog eens te luisteren. Mijn kamer wordt meteen een dansvloer als ik Mixtapes opzet. Dit behoort nog steeds tot de schattigste muziek van mijn collectie.
Recently werkt perfect als 1ste nummers. Rustig maar stevig, harmonieus en simpel. Morning Sex And AM Radio bevestigt de definitie van leuke muziek.

So I've been spending my time in backyards, parked cars, I think I got what I need. I don't need to be waking up till 10 o'clock, so I might as well not sleep.

Pop Rocks n' Coke zet de toon verder en Sprinkles sluit af met een catchy melodie dat afwisselt met een rustig refrein. Thoughts About Growing Up bevat ook weer heel coole lyrics.
En wat ook belangrijk is!: volledig in de DIY geest staat ook deze gratis te downloaden op Death To False Hope Records. Ik hoop dat we meer mogen verwachten van deze band. Ik ben fan.


En nu hopen dat de rest van het jaar nog wat leuke platen brengt.

The Dopamines
Off With Their Heads
The Tattle Tales
Riverdales
Mixtapes

Mixtapes on a CD

Deze band heb ik maar recentelijk ontdekt. Mixtapes is een redelijk nieuwe band uit Ohio. Ik zou ze definieren and power pop, pop punk, indie rock, catchy.

Hun album heet Maps, het kwam dit jaar uit, valt gratis te downloaden en bevat liedjes:
1. Sunrise
2. Maps
3. Nothing Can Kill The Grimace
4. And If We Both Fail?
5. The Mixtapes Misplaced Missed Takes
6. Road Apples
7. Hope Springs Eternal
8. OrangeYellow
9. Moonglow
10. Sunsets

Een opwekkende cover, een leuke bandnaam en schattige songtitels nodigen de gemiddelde Popcore dork alvast uit om dit album eens te beluisteren. Sunrise brengt u al meteen naar Happyland, de rustige, en zelfs rustieke, intro bereidt een up-tempo nummer voor waarin zanger Ryan en zangeres Maura hun lichtgevoelige stemmen tentoon stellen. Enorm mooie stemmen die niet beter bij het genre hadden kunnen passen. Hun sound doet denken aan Delay, Defiance, Ohio en the Moldy Peaches bijvoorbeeld.
Sterke band die niet verveelt gedurende het hele album. Korte nummers, to the point, maar genoeg flexibiliteit om her en der een stevige tempowisseling in te voeren. Stevige ritmesectie, geweldige gitaarhooks en self-proclaimed harmynies zetten Maps op de map. De teksten zijn leuk. Niet het eufemistische 'leuk', maar leuk in de ware betekenis: plezierig, tof, aangenaam om te luisteren en mee te zingen.
Dit album past perfect bij uw zomer, dus zodra de zon weer schijnt, denk er dan aan dit eens te checken.

I could write a book on how you could lose all your friends.

Dear Landlord part II

Vorige week vrijdag is denk ik tot nu toe al den beste vrijdag geweest van 2010. De Kroenkel in Nijlen was mijn bestemming, en ik ben er geraakt. Thank God.

The Dutch Rudders waren de 1ste gasten die het podium betraden met een instrument. 3 gasten uit Zele in een relatief nieuwe punkrock band. Voor relatief nieuw te zijn hadden ze al een aardig repertoire, nochtans. Simpel maar catchy, meezingbaar na de 1ste keer en met wat pech blijven de liedjes nog in uw hoofd zitten. Ze deden me wat denken aan the Murderburgers, qua snelheid vooral. Ze nemen duidelijk een humoristische aanpak, zoals blijkt uit nummers als Squirting of Freakshow. Dat laatste nummer werd overigens proper aan mij opgedragen, de reden wezende dat ik lelijk ben en ne grote neus heb. Leuke mensen, die Dutch Rudders. Afin, goeie show, niet altijd even strak of correct, gewoon leuk en catchy. De Descendents cover was zeker niet ongepast. Ik hoop dat ze blijven verder doen en verder geraken. Dutch! Rudder! Army!

The Real Danger was de 2de band on stage. Ze waren met 5 man en ze kwamen uit Nederland. Ik had hun cd zo wel eens met een half oor beluisterd, dus ik was vooral benieuwd hoe het me live zou aanspreken. En ik werd verrast. Wat een show! Enorm strak, goeie nummers, goei tempo. Cover van Screeching Weasel's Guest List (1 van de beste nummers op 1 van de beste CD's ooit). Eigen nummers zijn goed opgebouwd en doen aan Descendents of zelfs (het snellere materiaal van) The Get Up Kids denken. De 'rhythm' gitarist (denk ik) moet één van de snelste zijn die ik al heb bezig gezien. Holy fuck. Heel strakke show, ik ga zeker proberen ze een volgende keer nog eens mee te pikken. 2 lp's gekocht en ne 7" gekregen, zeker de moeite!

De voorlaatste band was een coverband. Maar wel een specifieke coverband. Generation XXX bestaat/bestond (ik heb geen idee of dit éénmalig was ofdat ze ermee doorgaan) uit leden van The Priceduifkes en The Crackups en spelen/speelden Nobodys covers. De setlist kwam voornamelijk uit -guess- het album Generation XXX. Gezien dat het enige Nobodys album is dat ik ken en gezien ik dat wel steengoed vind ben ik toch redelijk loos kunnen gaan. Bij het eerste nummer had ik bijvoorbeeld al nen bloedneus. Niet plezant maar ook niet erg. Punk rock.
Heel snelle, strakke set, goei sfeer, veel gedans. Doing it for the kids.

De laatste band was Dear Landlord. "Yo, ik ga naar voor gaan want ik vind dit ne kei goeie band." En en effet, den beste band van de wereld annis 2009-2010 heeft zich nogmaals bewezen. Kei goeie set, alle hits, meer dan in Helchteren denk ik. Jammer dat ze Heartbroken Handshakes niet gespeeld hebben, want dat stond blijkbaar wel op de setlist. Dat nieuw lied was er ook weer bij. Overal kei hard met meegezongen, in mensen hunne nek gaan hangen, ne onverwachte crowdsurf op 't einde, veel dansen… Man, man, zo ne coole show! Beste show van 2010 hands down.
Ik heb achteraf dan nog tegen de gitarist gezegd dat ze "the best band in the world" zijn, en nen EP gekocht van Todd Congeliere die uitgebracht is door den andere gitarist.

Dan ben ik heel zat geworden op de punkrockafterparty, gefeest, uiteindelijk nog backstage in ne zetel gaan hangen en daarna weet ik niks meer.

Beste vrijdag van dit jaar.

Who's the greatest band in the history of the world? Dear Landlord is the best.
Who's the greatest band - in the history of the land? Dear Landlord! Dear Landlord is!

Dear rent. Dear landlord.

Woensdag 5 mei was een dag waarnaar ik heb uitgekeken sinds begin januari. Niet omdat het der verjaardag van Karl Marx is, of omdat ze dan in Mexico Cinco de Mayo vieren, zelfs niet omdat het dan 175 jaar geleden is dat de 1ste Europese spoorweg werd gebruikt (en sindsdien alleen maar minder efficiënt is geworden).
Nee, 5 mei 2010 duidt op de datum dat Dear Landlord, den beste band van het jaar 2009, het jaar 2010 en van de wereld, afdaalde naar België.

Ik doorkruiste lange afstanden en korte afstanden tussendoor alvorens ik JH De Zool in Helchteren bereikte. Aldaar kwam ik aan op de moment dat the Rejected Bastards hun set afsloten. Jonge kerels, veel energie, goeie songs. Dat komt zeker goed.

De volgende band die iets later dan gepland het podium betrad waren The Priceduifkes. De X-ste keer dat ik ze zag, maar het blijft goed natuurlijk. Same shit, different day. Same set, different crowd. Goeie muziek, coole sfeer, Nobodys cover, Buzzcocks cover, Loser Anthem.

Waar het voor mij allemaal om draaide was de afsluitende band, die niet rap genoeg konden beginnen oor mijn part, gezien ik een bus moest halen. Dear Landlord was een epifanie op het podium voor mij. Half Copyrights, half Rivethead, kleine drummer. Inzetten met Park Bench, en wat volgde was een vlaag, een waas, een storm van nummers die elke horende mens enkel kan beschrijven als 'kei goed'. En een nieuw nummer, dat redelijk traag begon maar ontaarde in een catchy schijf. High Fives. I Live In Hell, I'm Not Sayin' Get 'Er Done… World That We Never Made. Three To The Beach als afsluiter loste mijn verwachtingen volledig in:

Three To The Beach is enorm goed opgebouwd en straalt gewoon energie uit. Ik daag u uit om stil te blijven zitten! Ik wed dat zo'n nummer live echt een bom is. (Ik zou alvast volledig doorslaan, me dunkt.)

Enkel jammer dat ik constant de klok in 't oog moest houden, en dat ik om 12 na 10, toen hun set gedaan was toch echt moest doorgaan voor mijn bus te halen. Jammer dat ik de bisnummers gemist heb (Rosa, bijvoorbeeld, toeme), maar ik ben content dat ik er geraakt ben.
Dear Landlord is ne wereldband. Ik raad iedereen aan om 21 april een kijkje te gaan nemen in JH de Kroenkel in Nijlen en aldaar een muzikale revelatie te ondergaan.

WE'RE NOT THAT HOPELESS
WE'RE NOT AS FUCKED AS YOU THINK.

Check it.

Parry Motherf@#!*&g Gripp

Snelle ten-hemel-prijzing van deze held der helden.
Parry Gripp speelt bij Nerf Herder maar maakt daarnaast solo liedjes. Veel. Ludiek. Leuk. Experimenteel. Elekronisch. Hamsters.
Hij haalt veel inspiratie uit filmpjes van dieren die gekke dingen doen, nacho's in het algemeen, en in feite alles wat met dieren en voedsel te maken heeft.

Een greep uit het aanbod, the essential Parry Gripp:
More Blades = Better Shave: een herwerking van Blitzkrieg Bop aangaande scheermesjes.
Do You Like Waffles?: één van zijn eerste hits, aangaande wafels en hun heerlijk smaak.
You're My One, You're My Only, You're My Beer: ballade aangaande bier
Cat Flushing A Toilet: katten spoelen graag het toilet door. they don't care.
Hamster On A Piano (Eating Popcorn): hoogstwaarschijnlijk het beste ooit. bestaat ook een Sing-A-Long Training Lesson van. C-G-F-FG (zie ook: Bieber Eating A Twiglet, Gecko On An Accordion (Eating Nachos), T-Shirt Of A Wiener Dog On A Minimoog)
This Is My Ringtone: "everybody look at me I got a 3G"
iPad: een nummer aangaande iPads en nachos. "yeah, in your face"
Nom Nom Nom Nom Nom Nom Nom: schattige diertjes eten.
Last Train To Awesome Town: aangaande feestjes en nachos
The Girl At The Video Store: één van de weinige -misschien zelfs het enige- volwaardige nummer. echt kei goed. lov the girl at the video game store.
This Is The Best Burrito I've Ever Eaten: upbeat nummer over burrito's.
Fuzzy Fuzzy Cute Cute: "yeah, you just keep on dancing on that cellphone, you crazy little chicken. wow… hedgehog's got a new flatscreen."
Up Butt Coconut: x100
Young Girl Talking About Herself: aangaande female vlogs. "I was like, she was all - he was all, they were like - we were all like - OMG like totally - we were like, I was all - they were all, he was like - she was like all - totally like OMG"
Shopping Penguin: aangaande een pinguin met een rugzak die graag de winkels afstruint.
Chimpanzee Riding On A Segway: "don't that lady look surprised?"
Spaghetti Cat (I Weep For You): episch nummer over spaghetti kat.

EN VEEL MEER.

Souls and Gods and Queens

Eén van de coolste affiche-designs van de laatste paar jaar trok me op maandag 26 april richting een kraakpand in Gent.
Midnight Souls supportte de Amerikaanse band God And Queens.

Midnight Souls bracht om te beginnen enkele nieuwe nummers te berde. Met een nieuwe gitarist ook! Als ik jou was, ik zou alvast siked worden. Klonk enorm goed. De gekende nummers waren ook weer spot on. De muzikale voorstelling van een eenzame zondagavond in de herfst. Of zoiets. En de zanger… wow. Ik wil hem gewoon een schouderklopje geven en zeggen "'t komt wel goed". De hoeveelheid passie en gevoel dat er uit zijn strot komt is onvoorstelbaar.
FUCK THE UNIVERSE
AND FUCK ME.

Gods And Queens was geen alledaagse hardcore band maar nam elementen van post-muziek, hardcore en experimenteert daarmee. Het product is een sterke band die blijft boeien. Zang zat goed op zijn plaats en hun nummers hebben geen titels. Heel erg onder de indruk. De muzikale voorstelling van een eenzame zaterdagavond in de winter. Of zoiets. Tape/lp/cd gekocht, allemaal nog eens enorm cool artwork ook! Coole band, check it.