Deze poppunkband uit de VS waren jarenlang pioniers van het genre in de jaren '00 tot ze vorig jaar -tot veler ongenoegen- er de brui aan gaven. Men kan zeggen dat ze op hun hoogtepunt gestopt zijn, maar die vlieger gaat niet op in het geval van een feilloze muziekcarrière. The Ergs! bleven constant verbazen, hetzij door inventiviteit en enigszins provocatie (Digital Endpoints of een Nirvana-cover opnemen die homofoon is met het nummer Blue, een akoustisch album, samples), hetzij door hun genialiteit (nummers als Pray For Rain, of Books About Miles Davis), hetzij door hun originaliteit (A Million Perfect Days/Dub, Stinking of Whiskey Blues).
Ze lijken wat op the Descendents, maar dat komt vooral door hun fysieke gelijkenis. Allicht ook muzikaal, maar de focus ligt daar eerder op Ramones en pakweg the Mr. T Experience.
Ikzelf heb ze leren kennen via de split met Lemuria.
Hun kant bestaat uit de nummers Introducing Morrisey en Hey Jealousy. Ik ben lang aanhankelijk geweest aan de Gin Blossoms-cover, zelfs in die mate dat ik dat nummer (in gelijk welke versie) aanschouw als één van de beste nummers ooit gemaakt. Introducing Morrisey is een nummer dat de catchyness van the Ergs! aantoont. Met andere woorden, the Ergs! hebben mij weten te boeien en blijven boeien.Vervolgens begon ik wat verder in hun werk te neuzen. Digital Endpoints bleek maar niks, of alleszins heel raar.
Maar hun eerst full length, Dorkrockcorkrod, een palindroom zowaar, sloeg in als een bom in mijn playlist.
Het begint met 1 nummers dat er eigenlijk 2 zijn, gaat verder met catchy nummers, nooit langer dan 3 minuten en eindigt met een 180° Emotional Ollie, zowel letterlijk als figuurlijk. Dorkrockcorkrod is een emotionele ride waarbij Mikey Erg en de zijnen, en ook de luisteraar met hem, een wending geeft aan de gebeurtenissen aangaande zijn liefdesleven, om op die manier de dingen een plaats geven. Here's another broken hearted love song to all the lonely hearts, I hope they sing along. - And I could write you the perfect song, and you could sing along.Mike Yannich, Jeff Schroeck en Joe Keller schrijven nummers omdat ze hun ei kwijt willen. Dit zijn vaak behoorlijk zware eieren, maar in een lichtzinnige context. Tekstueel uit een klaagzang om de afwezigheid van een vriendin zich bijvoorbeeld in een ridiculisatie van de Messias-kwestie. Muzikaal wordt een klaarblijkelijk onbeantwoorde liefde bijgestaan door een aanstekelijke en opgewekte melodie.
The Ergs! munten daarenboven uit in hun talent. De combinatie drummer/zanger is op zich al niet evident, maar doe daarbij nog een aanleg voor beide bij en een rol als occasionele 2de gitarist. Mikey is een polyvalent muzikant, dat is trouwens ook duidelijk door zijn werk bij The Unlovables, The Measure [SA], House Boat (recent) en nog héél wat.
De virtuositeit en snelheid van de bassist is ook niet alledaagse in het '1-4-5' poppunkwereldje. De melodische baslijnen zijn vaak heel adequaat en Joe verheft daarmee het niveau van the Ergs!
De spanwijdte van 6 snaren wordt optimaal gebruikt door de gitarist, waarbij geen rekening wordt gehouden met genres. Van western over dub en blues tot crossover-thrash, maar voornamelijk poppy punk natuurlijk. Jeff zingt ook af en toe, zijn stem steekt redelijk hard af tegen die van Mikey, veel palataler en schreeuweriger eerder dan nasaal en zangerig.
De teksten variëren sterk en staan zowel op zichzelf als in bepaalde contexten. Ze maken allesbehalve conceptuele composities, maar het komt altijd wel op hetzelfde neer: liefdesverdriet. Of dat nu ad rem, ironisch of metaforisch uitgedrukt is, het komt altijd terug op hetzelfde thema. En ze krijgen de luisteraar mee, zowel denotationeel, het meezingen, als connotationeel, het meevoelen. De lyrics zijn real-life-based, en vele jongeren en twentysomethings kunnen zich ermee identificeren.
Dat bleek ook wederom met hun 2de album, Upstairs/Downstairs.
Upstairs/Downstairs is ook zowel letterlijk als figuurlijk te nemen. Het album gaat langs de hoogtepunten en dieptepunten van 's bands leven, en de luisteraar komt bij allerlei gevoelswaarden uit. Het 2de album is experimenteler en gewoon simpelweg anders van het 1ste. Zoals ze zelf zeggen, it's "the album we all thought was 'yeah!' but everyone else thought was '…eh'." Nochtans is ook dit album de moeite waard, met muzikale hoogtepunten (wat meestal de semantische dieptepunten zijn) See Him Again, de titelsong en het magnifieke Books About Miles Davis, waarvan ook een single versie met egg shaker bestaat. And you probably will.Ik denk dat dit over 't algemeen minder catchy is dan Dorkrockcorkrod. Maar 't is evenveel Ergs!, dat wel.
Verder hebben ze nog talloze EP's, splits, singles en compilaties uitgebracht. Voor de fans. Ze zijn, zoals gezegd, in 2008 gestopt, maar hun aanwezigheid en invloed mag allesbehalve onderschat worden.
Hey Jealousy (cover)
Pray For Rain
Books About Miles Davis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten